22. Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ FED ΤΟ 1913 (Fed Act of 1913)

Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, οι Δημοκρατικοί ήταν προσεκτικοί στο να προσποιηθούν ότι αντιτάσσονται στον Νόμο του Ολντριτζ. Οπως ο εκπρόσωπος Λούις Μακ Φάντεν, ως Δημοκρατικός και ως πρόεδρος της Επιτροπής Τραπεζικών Εργασιών κατοικιών και Νομίσματος, εξήγησε είκοσι χρόνια αργότερα:

• “Ο Νόμος του Ολντριτζ καταδικάστηκε στη βάση του… όταν ο Γούντροου Γουίλσον έθεσε υποψηφιότητα… Οι άνδρες που διοικούσαν το Δημοκρατικό Κόμμα υποσχέθηκαν στον κόσμο ότι, αν επέστρεφαν αυτοί στην εξουσία, δεν θα ιδρυόταν καμιά Κεντρική Τράπεζα όσο αυτοί θα ήταν στην εξουσία. Δεκατρείς μήνες αργότερα η συμφωνία έσπασε και η διοίκηση του Γουίλσον υπό την κηδεμονία εκείνων των φαύλων μορφών της Γουόλ Στριτ, που στέκονταν πίσω από το Σπίτι του Συνταγματάρχη (Colonel House), έχουν εγκατασταθεί εδώ, στην ελεύθερη χώρα μας, τα σκουλήκια του μοναρχικού οργάνου, της “Τράπεζας του Βασιλιά”, ώστε να μας ελέγξουν από την κορφή ως τα νύχια και να μας αλυσοδέσουν από την κούνια ως τον τάφο.”
  

Οταν ο Γουίλσον εκλέχθηκε, ο Μόργκαν, ο Γουόρμπουργκ, ο Μπαρούχ και οι υπόλοιποι τραπεζίτες προώθησαν αυτό που ο Γουόρμπουργκ ονόμασε Ομοσπονδιακό Αποθεματικό Σύστημα. 

Η Δημοκρατική ηγεσία χαιρέτισε τον νέο Νόμο, που ονομάστηκε “Νόμος των Γκλας-Οουεν”, σαν κάτι διαφορετικό από τον Νόμο του Ολντριτζ. Στην πραγματικότητα όμως, ο Νόμος αυτός ήταν σχεδόν ταυτόσημος σε κάθε σημαντική του λεπτομέρεια. Επίσης, τόσο μαζικές ήταν οι αρνήσεις των Δημοκρατικών για τις ομοιότητες, που ο Πωλ Γουόρμπουργκ -ο “πατέρας” και των δύο Νόμων- έπρεπε να πάει ο ίδιος στο Κογκρέσο και να καθησυχάσει τους πληρωμένους φίλους του ότι οι δύο Νόμοι ήταν σχεδόν ταυτόσημοι:

• “Βουρτσίζοντας στις άκρες τις εξωτερικές διαφορές, πλήττοντας τους “φλοιούς”, βρίσκουμε τις ομοιότητες των δύο συστημάτων, τα οποία μοιάζουν πολύ και είναι συναφή το ένα με το άλλο.”
  

Αλλά, η εισαγωγή ήταν για ιδιωτική κατανάλωση μόνον. Δημοσίως, το “Καρτέλ του Χρήματος” έστειλε σε ταξίδι τον γερουσιαστή Ολντριρζ και τον Βάντερλιπ, τον Πρόεδρο της Εθνικής Τράπεζας των Ροκφέλερ της πόλης της Ν. Υόρκης, καθώς και έναν από τους επτά που είχαν πάρει μέρος στη συγκέντρωση στην Νήσο Τζέκυλ, να αντιταχθεί στο Νέο Ομοσπονδιακό Σύστημα Αποθεματικών.

Εντούτοις, λίγα χρόνια αργότερα ο Βάντερλιπ ανέφερε στην εφημερίδα Saturday Evening Post ότι τα μέτρα ήταν σχεδόν ταυτόσημα:

“Αν και το Ομοσπονδιακό Σχέδιο Αποθεματικών του Ολντριτζ είχε ηττηθεί όταν επιβαρύνθηκε με το όνομα Ολντριτζ, όλα τα βασικά του σημεία περιέχονταν στο σχέδιο το οποίο τελικά εγκρίθηκε.”

Καθώς στο Κογκρέσο πλησίαζε η ψηφοφορία, κάλεσαν τον πληρεξούσιο του Οχάιο, τον Αλφρεντ Κρόζιες, να εξετάσει. Ο Κρόζιες σημείωσε τις ομοιότητες ανάμεσα στον Νόμο του Ολντριτζ και σε αυτόν των Γκλας-Οουεν:

• “Ο… Νόμος αντιπροσωπεύει μόνον αυτό που η Γουόλ Στριτ και οι μεγάλες Τράπεζες εδώ και 25 χρόνια πασχίζουν να πετύχουν -ιδιωτικό δηλαδή, αντί δημόσιο έλεγχο του χρήματος. Ο Νόμος των Γκλας-Οουεν θεσπίζει ό,τι και ο Νόμος του Ολντριτζ. Και τα δυο αυτά μέτρα αφαιρούν, τόσο από την κυβέρνηση όσο και από τον λαό, τη δυνατότητα ενός αποτελεσματικού ελέγχου πάνω στο Δημόσιο Χρήμα, δίνει την επικίνδυνη αποκλειστικότητα της δημιουργίας χρήματος στις Τράπεζες, κάνοντας το χρήμα των ανθρώπων πολύ ή λίγο.”
  

Κατά τη διάρκεια της συζήτησης πάνω στο θέμα, Γερουσιαστές διαμαρτυρήθηκαν ότι οι μεγάλες Τράπεζες χρησιμοποιούν την οικονομική τους δύναμη για να ελέγξουν το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας. 

“Υπάρχουν τραπεζίτες στη χώρα αυτή που είναι εχθροί της Δημόσιας ευημερίας”, είπε ένας Γερουσιαστής. Τι υποεκτίμηση των γεγονότων!

Παρά τις κατηγορίες για δόλο και διαφθορά, ο Νόμος πέρασε τελικά, στις 22 Δεκεμβρίου 1913, αφού οι περισσότεροι Γερουσιαστές είχαν φύγει από την πόλη για διακοπές, μετά τη διαβεβαίωση της ηγεσίας ότι τίποτε δεν θα αποφασιζόταν πριν από το τέλος των χριστουγεννιάτικων διακοπών.

Την ημέρα που πέρασε ο Νόμος, ο βουλευτής του Κογκρέσου Λίντμπεργκ προφητικά προειδοποίησε τους συμπατριώτες του:

• “Ο Νόμος αυτός εγκαθιστά το μεγαλύτερο Καρτέλ Χρήματος στον πλανήτη. Οταν ο Πρόεδρος υπογράψει τον Νόμο αυτόν, η αόρατη κυβέρνηση της Νομισματικής Δύναμης θα νομιμοποιηθεί. Ο κόσμος μπορεί να μη το μάθει αμέσως, αλλά η ημέρα της αναμέτρησης μετακινήθηκε μονάχα μερικά χρόνια… Το χειρότερο νομοθετικό έγκλημα όλων των εποχών διαπράττεται με την ψήφιση αυτού του Τραπεζικού Νόμου.”
  

Στην κορυφή όλων αυτών, μόλις μερικές εβδομάδες νωρίτερα, το Κογκρέσο είχε ψηφίσει τελικά ένα Νόμο που νομιμοποιούσε τον φόρο εισοδήματος. Γιατί ήταν σημαντικός ο φόρος εισοδήματος; Επειδή οι τραπεζίτες είχαν σε ισχύ ένα σύστημα, το οποίο θα δημιουργούσε ένα σχεδόν απεριόριστο Ομοσπονδιακό Χρέος. 

Πώς ο τόκος αυτός θα ξεπληρωνόταν, χωρίς να είναι πρόβλημα το κεφάλαιο; Θυμηθείτε, μια ιδιωτικώς ελεγχόμενη Κεντρική Τράπεζα δημιουργεί το κεφάλαιο χωρίς αποθεματικά. 

Η Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση ήταν τότε μικρή. Εως τότε, είχε θεσπίσει μόνο δασμολόγια και φόρους. Τώρα, όπως ακριβώς και με την Τράπεζα της Αγγλίας, οι πληρωμές έπρεπε να είναι εγγυημένες με την άμεση φορολογία των πολιτών.

Οι Αργυραμοιβοί γνώριζαν ότι, αν έπρεπε να στηριχθούν σε εισφορές από τις Πολιτείες, στο τέλος τα μεμονωμένα κρατικά νομοθετικά σώματα θα επαναστατούσαν αρνούμενα να πληρώσουν τον τόκο του δικού τους χρήματος ή, τουλάχιστον, θα ασκούσαν πιέσεις για να κρατήσουν το χρέος μικρό. 

Είναι ενδιαφέρον να τονίσουμε ότι το 1895 το Ανώτατο Δικαστήριο είχε κρίνει έναν παρόμοιο Νόμο φόρου εισοδήματος ως αντισυνταγματικό. Το Ανώτατο Δικαστήριο καταδίκασε έναν ακόμη εταιρικό φόρο εισοδήματος ως αντισυνταγματικό το 1909. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, να επισπεύσει ο Γερουσιαστής Ολντριτζ μια συνταγματική τροποποίηση, νομιμοποιώντας τον φόρο εισοδήματος μέσω του Κογκρέσου. 

Η προτεινόμενη 16η τροπολογία του Συντάγματος στάλθηκε στη συνέχεια για έγκριση από τους νομοθέτες του κράτους, αλλά μερικοί κριτές αναφέρουν ότι η 16η τροπολογία δεν επικυρώθηκε ποτέ από τα απαιτούμενα ¾ των Πολιτειών. Με άλλα λόγια, η 16η Τροπολογία ίσως να μην είναι νόμιμη.

Οι Αργυραμοιβοί δεν είχαν καμία διάθεση να συζητήσουν τα πρόστιμα. Τον Οκτώβριο του 1913, ο Γερουσιαστής Ολντριτζ είχε επισπεύσει τον νόμο φόρου εισοδήματος μέσω του Κογκρέσου. 

Χωρίς την δύναμη να φορολογήσει άμεσα τους πολίτες και, παρακάμπτοντας τις Πολιτείες, ο Ομοσπονδιακός Αποθεματικός Νόμος θα ήταν πολύ λιγότερο χρήσιμος σε εκείνους που ήθελαν να οδηγήσουν την Αμερική βαθειά στο Χρέος, που αυτοί οι ίδιοι θα δημιουργούσαν.

Ενα χρόνο αφού ψηφίστηκε ο Ομοσπονδιακός Αποθεματικός Νόμος, ο Βουλευτής Λίντμπεργκ εξήγησε πώς η FED δημιούργησε αυτό που αποκαλείται “Επιχειρηματικός Κύκλος” και πώς χρησιμοποιήθηκε προς όφελος των Κεντρικών Τραπεζιτών:

• “Για να προκαλέσουν υψηλές τιμές, όλοι οι παράγοντες της FED θα χαμηλώσουν το ποσοστό αναπροεξόφλησης των επιτοκίων… παράγοντας μια επέκταση της πίστωσης και μια ανερχόμενη χρηματιστηριακή αγορά, στη συνέχεια, όταν… οι επιχειρηματίες προσαρμοσθούν σε αυτές τις συνθήκες, αυτό μπορεί να ελέγξει... την ευημερία στη μέση απασχόληση με την αυθαίρετη αύξηση του ρυθμού των τόκων.
• Αυτό μπορεί να οδηγήσει το εκκρεμές μιας αυξανόμενης και μειούμενης αγοράς να αιωρείται απαλά πέρα δώθε με μικρές αλλαγές στο ποσοστό έκπτωσης ή προκαλώντας διακυμάνσεις από μια μεγαλύτερη παραλλαγή ποσοστού και, σε κάθε περίπτωση, θα διαθέτει εσωτερικές πληροφορίες όσον αφορά τους χρηματοοικονομικούς όρους και προηγμένη γνώση της ερχόμενης αλλαγής, είτε προς τα πάνω είτε προς τα κάτω.
• Αυτό είναι το πιο παράξενο, το πιο επικίνδυνο πλεονέκτημα, που πήγε στα χέρια μιας ειδικής προνομιούχας τάξης, από τις μέχρι τώρα κυβερνήσεις.
• Το Σύστημα είναι Ιδιωτικό, για να εκτελεί ως μόνο σκοπό την απόκτηση τα μέγιστα πιθανά κέρδη για τους τραπεζίτες από τη χρήση του χρήματος των υπολοίπων ανθρώπων.
• Γνωρίζουν εκ των προτέρων πότε να δημιουργήσουν οικονομικούς Πανικούς προς όφελός τους. Γνωρίζουν επίσης πότε πρέπει να σταματήσουν τον οικονομικό Πανικό. Ο πληθωρισμός και ο αποπληθωρισμός λειτουργούν εξίσου καλά γι αυτούς, όταν ελέγχουν την χρηματοδότηση...”
  

Ο Βουλευτής του Κογκρέσου Τσαρλς Λίντμπεργκ ήταν σωστός σε όλα τα σημεία. Αυτό που δεν συνειδητοποίησε ήταν ότι τα περισσότερα Ευρωπαϊκά έθνη είχαν ήδη γίνει θηράματα των Κεντρικών Τραπεζιτών δεκαετίες ή αιώνες νωρίτερα. Αλλά αναφέρει επίσης το ενδιαφέρον στοιχείο ότι μόλις ένα χρόνο αργότερα η FED είχε στηρίξει την αγορά στον χρυσό. Το έθεσε ως εξής:

• “Ηδη οι Ομοσπονδιακές Τράπεζες έχουν στριμώξει τον χρυσό και τα πιστοποιητικά χρυσού...”
  

Ο βουλευτής Λίντμπεργκ δεν ήταν ο μόνος επικριτής της FED. Ο βουλευτής Μακ Φάντεν, πρόεδρος της Τραπεζικής Επιτροπής Κατοικιών από το 1920 έως το 1931, παρατήρησε ότι ο Ομοσπονδιακός Αποθεματικός Νόμος έγινε για τους εξής λόγους:

• “Ενα πολύ δυνατό κράτος ελεγχόμενο από τους Διεθνείς Τραπεζίτες και από τους Διεθνείς Βιομήχανους ενεργούν μαζί για να σκλαβώσουν τον κόσμο για προσωπική τους ευχαρίστηση.”
  

Σημειώστε το πώς είδε ο Μακ Φάντεν τον διεθνή χαρακτήρα των μετόχων της FED.

Ενας ακόμη Πρόεδρος της ίδιας Επιτροπής το 1960, ο Ράϊτ Πάτμαν από το Τέξας, το έθεσε ως εξής:

• “Στις ΗΠΑ σήμερα έχουμε στην πραγματικότητα δυο κυβερνήσεις… Εχουμε την κανονική Κυβέρνηση… Στη συνέχεια έχουμε μια ανεξάρτητη, ανεξέλεγκτη και ασυντόνιστη κυβέρνηση στο Ομοσπονδιακό Σύστημα Αποθεματικών, που ελέγχει τη δύναμη του χρήματος, το οποίο είναι κατοχυρωμένο στο Κογκρέσο από το Σύνταγμα.”
  

Ακόμα και ο εφευρέτης του ηλεκτρικού λαμπτήρα, κλπ., ο Τόμας Εντισον, ενώθηκε με αυτούς που ασκούσαν κριτική στο Ομοσπονδιακό Αποθεματικό Σύστημα:

• “Αν το έθνος μας μπορεί να εκδώσει ένα ομόλογο δολαρίων, μπορεί να εκδώσει και έναν Νόμο του δολαρίου. Το στοιχείο που κάνει καλό το ομόλογο, κάνει επίσης καλό και τον Νόμο. Η διαφορά μεταξύ Ομολόγου και Νόμου είναι ότι το ομόλογο αφήνει τους “μεσίτες του χρήματος” να μαζεύουν το διπλάσιο ποσό και ένα 20% επιπλέον, δεδομένου ότι το νόμισμα πληρώνει όχι άλλον παρά εκείνους που συμβάλλουν άμεσα με κάποιον χρήσιμο τρόπο. Είναι παράλογο να λες ότι η χώρα μας μπορεί να εκδώσει 30 εκατομμύρια δολάρια σε Ομόλογα και όχι 30 εκατομμύρια δολάρια σε νομίσματα. Και τα δύο είναι υποσχέσεις πληρωμής, αλλά η μια υπόσχεση παχαίνει τους τοκογλύφους και η άλλη βοηθάει τους ανθρώπους.”
  

Τρία χρόνια μετά την ψήφιση του Ομοσπονδιακού Αποθεματικού Νόμου, ακόμα και ο Πρόεδρος Γουίλσον άρχισε να ξανασκέφτεται σχετικά με το τί είχε απελευθερώσει κατά την πρώτη θητεία του:

• “Φτάσαμε στο σημείο να είμαστε μια από τις εντελώς ελεγχόμενες Κυβερνήσεις στον πολιτισμένο κόσμο -δεν είμαστε πλέον μια Κυβέρνηση ελεύθερης άποψης, όχι πια μια κυβέρνηση εκλεγμένη από την πλειοψηφία, αλλά μια κυβέρνηση της άποψης και του εξαναγκασμού μιας μικρής ομάδας κυρίαρχων ανδρών.
• Μερικοί από τους σημαντικότερους άνδρες στις ΗΠΑ, στους τομείς του εμπορίου και της βιομηχανίας, φοβούνται, φοβούνται κάτι. Γνωρίζουν ότι υπάρχει εκεί έξω μια δύναμη τόσο οργανωμένη, τόσο ανεπαίσθητη, τόσο προσεκτική, αλληλοσυνδεόμενη, τόσο πλήρης, τόσο κυρίαρχη, που καλύτερα να μη μιλάνε δυνατά όταν μιλούν για την καταδίκη της.”
  

Πριν από τον θάνατό του, το 1924, ο Πρόεδρος Γουίλσον συνειδητοποίησε το πλήρες μέγεθος της ζημιάς που είχε κάνει στην Αμερική, όταν ομολόγησε:

• “Εχω ακούσια ερειπώσει την κυβέρνησή μου.”
  

Τελικά λοιπόν, οι Αργυραμοιβοί, εκείνοι που κερδίζουν χειραγωγώντας το ποσό του χρήματος που κυκλοφορεί, είχαν τη δική τους ιδιωτικά ελεγχόμενη Κεντρική Τράπεζα, εγκατεστημένη στην Αμερική. 

Οι μεγαλύτερες εφημερίδες (τις οποίες οι ίδιοι ελέγχουν) χαιρέτησαν πανηγυρικά τον Ομοσπονδιακό Αποθεματικό Νόμο του 1913, λέγοντας στο κοινό ότι “τώρα πλέον οι οικονομικές κρίσεις θα μπορούν να αποτρέπονται με επιστημονικό τρόπο”. Η αλήθεια είναι ότι τώρα οι οικονομικές κρίσεις θα μπορούν να δημιουργούνται με επιστημονικό τρόπο.

(από περίπου 1:59’:43’’ μέχρι το 2:11’:18’’)

https://youtu.be/ZJx2PzklaC8