Τώρα, ήταν η ώρα να πιάσουν δουλειά οι Αργυραμοιβοί, στήνοντας μια καινούργια ιδιωτική Κεντρική Τράπεζα για την Αμερική.
Κατά το ξεκίνημα του 19ου αιώνα, άνδρες όπως ο Τ.Π. Μόργκαν οδήγησαν τις δαπάνες. Ενας τελευταίος οικονομικός πανικός θα ήταν απαραίτητος για να επικεντρώσει την προσοχή του έθνους στην υποτιθέμενη ανάγκη για μια Κεντρική Τράπεζα. Η δικαιολογία ήταν ότι μόνο μια Κεντρική Τράπεζα θα μπορούσε να αποτρέψει τραπεζικές αποτυχίες.
Ο Μόργκαν ήταν ξεκάθαρα ο πιο ισχυρός τραπεζίτης στην Αμερική και ένας πιθανός πράκτορας των Ρόθτσιλντ. Ο Μόργκαν είχε βοηθήσει στη χρηματοδότηση της αυτοκρατορίας της “Στάνταρ Οϊλ” του Ροκφέλερ, είχε επίσης χρηματοδοτήσει τα μονοπώλια του Εντγκαρ Χέρμαν στους σιδηροδρόμους, του Αντριου Κάρνεγκι στο χάλυβα, και σε άλλες πολυάριθμες βιομηχανίες.
Συν τοις άλλοις, ο πατέρας του Τ.Π. Μόργκαν, ο Τζούνιους Μόργκαν, ήταν οικονομικός πράκτορας της Αμερικής στους Βρετανούς. Μετά το θάνατο του πατέρα του, ο Τ.Π. Μόργκαν πήρε έναν Βρετανό συνεργάτη, τον Εντουαρντ Γκρένφιλντ, που διατέλεσε για μεγάλο χρονικό διάστημα διευθυντής της Τράπεζας της Αγγλίας.
Στην πραγματικότητα, όταν πέθανε ο Τζούνιους Μόργκαν, η περιουσία του ήταν μόλις μερικά εκατομμύρια δολάρια. Ο όγκος των τίτλων που ο περισσότερος κόσμος πίστευε ότι κατείχε ο Μόργκαν, στην πραγματικότητα ανήκε σε άλλους.
Το 1902, ο Πρόεδρος Θεόδωρος Ρούσβελτ λέγεται ότι δήθεν εναντιώθηκε στον Μόργκαν και στους συνεργάτες του, χρησιμοποιώντας τον Νόμο του Σέρμαν, ώστε να προσπαθήσει να σπάσει το μονοπώλιό τους στη βιομηχανία. Για την ακρίβεια, ο Ρούσβελτ έκανε ελάχιστα για να παρέμβει στην αύξηση του μονοπωλίου στην Αμερικανική βιομηχανία από τους Τραπεζίτες και τους αναπληρωτές τους.
Για παράδειγμα, ο Ρούσβελτ υποτίθεται ότι έσπασε το μονοπώλιο της “Στάνταρ Οϊλ” του Ροκφέλερ, αλλά, στην πραγματικότητα αυτό που έκανε δεν ήταν σε καμία περίπτωση σπάσιμο του μονοπωλίου: ήταν διαίρεση της ίδιας εταιρείας σε επτά διαφορετικές, όλες όμως ελεγχόμενες από τους Ροκφέλερ.
Το κοινό έμαθε σχετικά με αυτά από τους πολιτικούς σκιτσογράφους, όπως ο Τόμας Ναστ, που αναφέρθηκε στους Τραπεζίτες ως το “Money Trust”.
Το 1907, τη χρονιά μετά την επανεκλογή του Τέντυ Ρούσβελτ, ο Μόργκαν αποφάσισε ότι είχε έρθει η ώρα να προσπαθήσει να ιδρύσει ξανά μια Κεντρική Τράπεζα. Χρησιμοποιώντας την οικονομική τους δύναμη, ο Μόργκαν και οι φίλοι του ήταν μυστικά έτοιμοι να χτυπήσουν την χρηματιστηριακή αγορά.
Χιλιάδες μικρές Τράπεζες ήταν υπερχρεωμένες. Μερικές είχαν αποθεματικό λιγότερο από 1%, εξαιτίας της κλασματικής αποθεματικής αρχής. Μέσα σε λίγες μέρες, τα χρέη των Τραπεζών ήταν κοινά σε όλο το έθνος. Τη στιγμή αυτή διάλεξε ο Μόργκαν για να μπει στον στίβο της πολιτικής και προσφέρθηκε να στηρίξει την παραπαίουσα Αμερικανική οικονομία, στηρίζοντας τις οικονομικά πτωχευμένες Τράπεζες με χρήματα που ο ίδιος δημιούργησε (και εξέδωσε) από το τίποτα.
Ηταν μια εξωφρενική πρόταση, πολύ χειρότερη από το δίχως αποθεματικά (κλασματικό) τραπεζικό σύστημα, αλλά το Κογκρέσο τον άφησε να το πράξει.
Ο Μόργκαν εξέδωσε χαρτονομίσματα αξίας 200.000.000 δολαρίων, με αυτό το δίχως αποθεματικό ιδιωτικό χρήμα, και αγόρασε πράγματα με αυτό, πλήρωσε για υπηρεσίες με αυτό, και έστειλε μερίδιο από τα χρήματα αυτά στα υποκαταστήματα των τραπεζών του για να δανείσουν με τόκο.
Το σχέδιό του δούλεψε. Σύντομα, ο κόσμος ανέκτησε την εμπιστοσύνη του προς το χρήμα γενικά και διέκοψε την αποθήκευση του νομίσματος. Αυτό όμως είχε ως αποτέλεσμα η δύναμη των τραπεζών να συγκεντρωθεί έτι περαιτέρω στα χέρια λιγοστών μεγάλων Τραπεζών.
Το 1908 ο πανικός έλαβε τέλος και ο Μόργκαν χαιρετίστηκε ως ήρωας από τον Πρόεδρο του Πανεπιστημίου του Πρίνστον, έναν άνθρωπο με το όνομα Γούντροου Γουίλσον:
“Ολοι αυτοί οι μπελάδες (της οικονομίας) θα μπορούσαν να είχαν αποτραπεί αν διορίζαμε μια Επιτροπή από 6-7 αλτρουϊστές, όπως ο Τ.Π. Μόργκαν, οι οποίοι θα χειρίζονται αυτές τις υποθέσεις της χώρας μας.”
Τα οικονομικά εγχειρίδια θα εξηγούσαν αργότερα ότι η δημιουργία του Ομοσπονδιακού Αποθεματικού Συστήματος ήταν το άμεσο αποτέλεσμα του οικονομικού πανικού του 1907:
“Με την ανησυχητική επιδημία των αποτυχιών των Τραπεζών, η χώρα εξετράφη μια για πάντα με την αναρχία του ασταθούς ιδιωτικού τραπεζικού συστήματος.”
Ο Γερουσιαστής της Μινεσότα Τσαρλς Α. Λίντμπεργκ ο πρεσβύτερος, πατέρας του διάσημου αεροπόρου “Λάκυ Λίντυ” (τυχερού Λίντυ), εξήγησε αργότερα ότι ο “Πανικός” του 1907 ήταν μια απάτη:
“Όσοι δεν ήταν ευνοϊκά διακείμενοι στον Νόμο Money Trust θα μπορούσαν να αποσυρθούν από την επιχείρηση, και οι άνθρωποι φοβήθηκαν να απαιτήσουν αλλαγές στις τραπεζικές και νομισματικές νομοθεσίες στο πλαίσιο του Money Trust.”
Μέχρι, λοιπόν, την Εθνική Τραπεζική πράξη του 1863, οι Αργυραμοιβοί ήταν ικανοί να συντονίζουν μια σειρά από κρίσεις και πανικούς στην οικονομία. Σκοπός τους δεν ήταν μόνο να αφαιρέσουν τις περιουσίες του Αμερικανικού λαού, αλλά και να ισχυριστούν αργότερα ότι το τραπεζικό σύστημα ήταν κατά βάση τόσο ασταθές, ώστε θα έπρεπε να συγχωνευθεί σε μια ιδιωτική Κεντρική Τράπεζα για ακόμη μια φορά.
(από περίπου 1:43’:03’’ μέχρι το 1:47’:58’’)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου