Παραμονή σήμερα

Προσοχή, προσοχή!! Παραμονεύει ο καινούργιος χρόνος να μπουκάρει!!! Αλί μας...
θα αναπολούμε άραγε το 2013 με νοσταλγία;.. Μπρρρρρρρρ

Εσύ, ποιον λύκο ταϊζεις;

Ενας γερο-ινδιάνος της φυλής Ναβάχο διδάσκει σε ένα νεαρό ινδιάνο τα μυστήρια της ζωής.

 
«Μέσα σε κάθε άνθρωπο υπάρχουν δυο λύκοι που πολεμάνε μεταξύ τους» λέει ο γερο- ινδιάνος στο νεαρό μαθητευόμενο της ζωής.



«Ολοι όλοι οι άνθρωποι; ακόμα κι εγώ έχω μέσα μου δυο λύκους που παλεύουν;» ρωτά ο νεαρός ινδιάνος.

«Κι εσύ, βέβαια! Κανείς δεν εξαιρείται.» λέει ο γέρο-Ναβάχο.

«Και ποιος λύκος νικάει στο τέλος;» απορεί ο νεαρός και ο γέρο-σοφός απαντά:

«Μα.. φυσικά.. νικά εκείνος που τον ταϊζεις!».

_____________
ΣΗΜ. το άκουσα να το λέει ο  Γιάννης Πετρίδης στις 16/11/2013 στην εκπομπή του στο ραδιοσταθμό "105,5 στο κόκκινο"

Πικρό το τέλος του έρωτα

Πίκρα σε χείλη άδεια από φιλιά αγαπημένα, πίκρα σε σώματα άδεια από αγαπημένα χάδια, πίκρα διάχυτη παντού, όχι σαν το πιπέρι που νοστιμίζει, όχι σαν καφές χωρίς ζάχαρη, πίκρα πηχτή σαν λάσπη στην καρδιά, πικρολάσπη για κάτι που οσμίζεσαι ότι χάνεται ή για κάτι που χάθηκε κιόλας, σαν κάτι που βούλιαξε στην πικρολάσπη και είναι αδύνατο να ανασυρθεί, έχει κολλήσει γερά στον πυθμένα -ποιον πυθμένα;- στον ονείρων τον πάτο που δεν έχει παρακάτω, εκεί όπου για να ονειρευτείς ξανά χρειάζεσαι ώθηση, ένα γερό σπρώξιμο -από μέσα ή απ'έξω- να ξεφύγεις, να ξεκολλήσεις, να ξανανέβεις στην επιφάνεια της ζωής και ανάθεμα στους ψυχίατρους εκείνους που, ακολουθώντας τη σχολή που διδάσκει την κατάθλιψη, επιβάλλουν να ονοματίζεται η περίσκεψη και η ενδοσκόπηση του ανθρώπου "κατάθλιψη", επεκτείνοντας τη δική τους ανεπάρκεια σε ώμους οι οποίοι ζητούν βοήθεια για να σηκώσουν το φορτίο της επαπειλούμενης μοναξιάς που μόνο μοναξιά δεν είναι αλλά σοφία, είναι η σοφία που αποκτιέται με την πείρα της ζωής και ζωή με Ζ κεφαλαίο είναι ο έρωτας και η πίκρα του τελειωμού του δεν μένει έξω από το παιχνίδι της ζωής και της αγάπης που τελειωμό δεν έχει όσο υπάρχουν άνθρωποι που αγαπιούνται και χωρίζουν ή παντρεύονται αναζητώντας τη συνέχεια του τέλους, τί συμβαίνει δηλαδή πίσω από την οθόνη -το σεντόνι- του σινεμά, αλλά εκεί πίσω κάθονται συνήθως οι ταξιθέτριες σκέψεις που βάζουν τάξη στα αισθήματα, ρυθμιστές της κυκλοφορίας των πράξεων ή των πλοκαμιών της απραξίας που τρομάζουν σαν θεόρατα χταπόδια το μυαλό των πανικόβλητων εραστών, συνηθέστατα του ενός, αυτού που διαισθάνεται το τέλος, ένα τέλος που δεν είναι ακριβώς τέλος όπως νομίζει ο πολύς ο κόσμος, γιατί "τέλος" σημαίνει μεταξύ άλλων και σκοπός, που κάποτε επιτυγχάνεται, χωρίς να καθορίζεται με ποιον τρόπο και πότε ακριβώς και με ποιο ταίρι φυσικά, άρα η πίκρα είναι κάτι χρήσιμο, μοιάζει με ένα σκαλί που πρέπει να ανεβείς για να γίνεις σοφότερος ή με ένα ποτήρι που περιέχει το νερό που θα σε ξεδιψάσει, ασχέτως αν νομίζεις ότι είναι γεμάτο δηλητήριο, πρέπει να δοκιμάσεις για να διαπιστώσεις το περιεχόμενο και η δοκιμή θέλει τόλμη, μόνο που η τόλμη είναι δύσκολο πράγμα -ιδίως για τους τολμηρούς, εκείνους που καυχώνται για την τόλμη τους- ενώ η αδράνεια, η απραξία, είναι δύναμη σαν την ικανότητα ενός φύλλου να ακολουθεί το ρεύμα του ποταμού, αναπαυόμενο στο νερό κυλάει μαζί του μέχρι να βρει κατάλληλο τόπο να σταματήσει, μέχρι να ηρεμήσει ο νους και να αντιληφθεί τη νέα πραγματικότητα, μέχρι να ξεμπερδευτεί το κουβάρι της σκέψης και να καλοσωρίσει την -παρμένη με ήρεμη σοφία- απόφαση, γιατί η γροθιά στο μαχαίρι δεν είναι λύση, το μόνο σίγουρο είναι πως θα κοπείς, γιατί ο ύπνος είναι ίαμα ευεργετικό, το ξέρω ότι σας ζάλισα αγαπημένοι μου αναγνώστες/τριες αλλά είχα υποχρέωση να γράψω αυτό το ποστ που πιθανότατα να βοηθήσει μια ψυχούλα που νιώθει την πίκρα αυτή και νοιώθει την επερχόμενη μοναξιά, μια μοναξιά που -βασισμένη στην προηγούμενη πείρα- σίγουρα θα φέρει κάτι πολύ όμορφο, κάτι πολύ όμορφο μέσα στον άνθρωπο, κάτι που δεν αποκτιέται με χρήμα: την ωριμότητα του πνεύματος.
____________________________________
ΣΗΜ. δεν θα γράψω τί είναι καλύτερο ή πιο "σωστό", κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή, ο έρωτας μπορεί να μετασχηματίζεται αενάως, να ανανεώνεται, κι αυτό μόνο λίγοι εκλεκτοί το καταφέρνουν συγχρονίζοντας συνειδητά την εκατέρωθεν προσπάθεια, φτιάχνοντας το δικό τους παραμύθι, ενώ οι πολλοί προτιμούν τις εύκολες λύσεις -σαν και μένα- πράγμα που δεν είναι αναγκαστικά αποτυχία, δεν υπάρχουν τυχεροί και άτυχοι, υπάρχουν μονάχα άνθρωποι διαφορετικοί, ξεχωριστοί, μοναδικοί και ανεπανάληπτοι.

ΕΡΤ3 ΔΕΘελω το μαύρο 06-09-2013

http://www.youtube.com/watch?v=M1TH-8Ws5eo&feature=c4-overview&list=UUqrgAOkMe5fpHqeebbWI-3w

ούτε'γώ το θέλω, αλλά το νεοφιλελέ δόγμα προτιμά τόνους του γκρι.. και όσο βαθύτερα, τόσο σκουρότερα..

Μαυρο - nero - negro - negre - preto - dubh - zwart - černý - 黑色 - 黒 - nwa - შავი - սեվ - itim - negru - swart - e zezë - أسود - iswed - Schwarz - musta - svart - черный - काला - કાળું - 검정 - سیاه - nyeusi - black - noir - siyah - црн - черен - juodas - melns - чорний - črna - đen - สีดำ - கருப்பான - నలుపు - dub - কালো - - - - - - - - - - - - ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΜΑΥΡΟ
 

τυροπιττάκια - αρχαία σπεσιαλιτέ

Υλικά για ζύμη

1,5 κεσές φυτίνη
1 γιαούρτι
λίγο αλάτι (0,5 κουτ. γλυκού)
1 κουτ. γλυκού σόδα
3,5 φλυτζάνια αλεύρι μαλακό

(Γίνονται 45-50 τυροπιττάκια περίπου)


Υλικά για γέμιση

4 αυγά (ο 1 κρόκος για εξωτερ. άλειμμα πριν το ψήσιμο) -εμένα δεν μου αρέσουν τα γυαλιστερά φαγιά και δεν τα αλείβω, άρα 3 αυγά μού αρκούν.
75 δράμια φέτα
50 δράμια κεφαλίσιο (τριμμένο)

Βάζω τα υλικά της γέμισης σε ένα μπολ και τα ανακατεύω καλά. Στη γέμιση μπορεί να προστεθεί και κάποιο μυρωδικό χορτάρι, π.χ. μαϊντανός, δυόσμος, βασιλικός (που έχω δοκιμάσει και δίνουν μια δροσιά στο τελικό προϊόν) ή κάποιο άλλο που αρέσει στον/στην δημιουργό.

Εκτέλεση (=τυροπιττάκια στο απόσπασμα)

Χτυπάω το βούτυρο (άρχισαν οι επιθετικές κινήσεις...), βάζω το γιαούρτι, το αλάτι, τη σόδα και το αλεύρι και τα ζυμώνω μέχρι να γίνουν ζυμάρι (όχι που θα μου γλίτωναν!) Τα γεμίζω και τα ψήνω σε βουτυρωμένη λαμαρίνα. Αφήνω απόσταση περίπου 2 εκ. μεταξύ τους να μη κολλήσουν, γιατί φουσκώνουν αρκετούτσικα. Ψήνω στους 160 βαθμούς στον αέρα ή στους 180 βαθμούς πάνω-κάτω, για 15 λεπτά περίπου. Εδώ, παίζει ρόλο η συμπεριφορά της κουζίνας -στα πόσα το καίει δηλαδή...
___________________________________
Σημειώσεις για τυχόν απορίες:

1. αν δεν σας βρίσκεται φυτίνη (=το έξοχο ελληνικό λαδοβούτυρο) μπορείτε να χρησιμοποιήσετε οποιαδήποτε μαργαρίνη ή φυτικό βούτυρο για μαγείρεμα)
2. όταν λέμε σόδα εννοούμε σόδα φαγητού και όχι καυστική ποτάσσα που κάνει μονάχα για το καθάρισμα του πλυντηρίου)
3. το αλεύρι μπορεί να πέσει πολύ καμμιά φορά, γι αυτό μη το ρίξετε απότομα όλο μαζί...
4. ο αριθμός των τυροπιττακίων μπορεί να μικρύνει αισθητά αναλόγως του μεγέθους που θα επιλεγεί από τον/την δημιουργό τους.
5. τα 75 δράμια φέτα (όπως αναφέρει η αρχαία συνταγή) ισοδυναμούν με 240 γραμμάρια και τα 50 δράμια κεφαλίσιο (που σημαίνει κεφαλοτύρι ή κάποιο άλλο αλμυρούτσικο σκληρό τυρί, ή ακόμα και τσένταρ που τέσταρα κάνει) ισοδυναμούν με 160 γραμμάρια.
6. όταν λέω "τα γεμίζω" αφήνω κάποιο περιθώριο ώστε να διπλωθούν με άνεση και να "κατσαρωθούν" οι άκρες.
7. άμα θέλω να ξοδευτώ, τα βάζω σε χαρτί ειδικό για ψήσιμο.
8. αν περισσέψει γέμιση -πράγμα που συμβαίνει κάπου κάπου- φυλάξτε τη και χρησιμοποιείστε τη για συμπλήρωμα σε ομελέττα ή για γέμισμα μπουρεκακίων (=τυροπιττάκια τυλιγμένα σε φύλλο μπακλαβά)
9. αν αφήσω τη ζύμη να "ξεκουραστεί" λίγο (μισή ωρίτσα) γίνεται πιο συνεκτική.

Αυτά είναι τα αρχαία τυροπιττάκια λοιπόν και.. καλοφάγωτα!

Υ.Γ. Η συνταγή είναι αφιερωμένη εξαιρετικά και με πολλή αγάπη στις πολεμίστριες και στους πολεμιστές της ζωής.

ίσα δικαιώματα

Ισότητα στο δικαίωμα στη φτώχεια [εδώ νικάει το 99% του πλανήτη]
Ισότητα στη κατανάλωση ληγμένων [εδώ νικάει το 99% του πλανήτη]
Ισότητα στο δικαίωμα στο θάνατο [εδώ νικάνε όλοι, εκτός από τους ακαδημαϊκούς που μένουν αθάνατοι]
Ισότητα στο δικαίωμα στην πλήξη [εδώ μάλλον το 1% έχει προβάδισμα, εξ ού και τα δεινά των υπολοίπων]
Ισότητα στο δικαίωμα στην αϋπνία [εδώ θα μπορούσε να νικάει το 1% αν είχε τσίπα]
Ισότητα στο δικαίωμα στη δυστυχία [εδώ είναι αδιευκρίνιστα τα αίτια, άρα το ποσοστό παίζεται] δες π.χ. ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ :

 Στο πρόγραμμα της δημιουργίας δεν περιέχεται η πρόθεση να είναι ο άνθρωπος ευτυχισμένος. Αυτό που ονομάζουμε σε αυστηρή έννοια ευτυχία προέρχεται μάλλον από την ξαφνική ικανοποίηση συσσωρευμένων αναγκών και είναι σύμφωνα με τη φύση του δυνατό μόνο σαν συγκυριακό φαινόμενο. Κάθε διάρκεια μιας ποθητής με βάση την αρχή της ηδονής κατάστασης προσφέρει μόνο ένα αίσθημα χλιαρής ευχαρίστησης. Είμαστε έτσι φτιαγμένοι, ώστε μπορούμε να απολαμβάνουμε έντονα μόνο την αντίθεση, την κατάσταση μόνο λίγο. Έτσι, οι δυνατότητες της ευτυχίας μας είναι περιορισμένες ήδη από την ιδιοσυστασία μας. Πολύ πιο εύκολο είναι να μας βρει η δυστυχία. Από τρεις πλευρές απειλεί ο πόνος. Από το ίδιο μας το σώμα, που προορισμένο να μαραθεί και να διαλυθεί δεν μπορεί να αποφύγει τον πόνο και το άγχος σαν προειδοποιητικά σημάδια. Από το περιβάλλον, που μπορεί να στραφεί εναντίον μας με πανίσχυρες αδυσώπητες και καταστρεπτικές δυνάμεις. Και τελικά από τις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους. Τον πόνο που προέρχεται από αυτήν την πηγή τον αισθανόμαστε ίσως οδυνηρότερα από κάθε άλλον. (…) Δεν είναι παράξενο που οι άνθρωποι κάτω από την πίεση αυτών των δυνατοτήτων του πόνου συνηθίζουν να μειώνουν την απαίτησή τους για ευτυχία, όπως επίσης και η ίδια η αρχή της ηδονής μεταμορφώθηκε κάτω από την επίδραση του περιβάλλοντος στην λιτότερη αρχή της πραγματικότητας, αφού θεωρούμαστε ήδη ευτυχείς όταν έχουμε αποφύγει τη δυστυχία, όταν έχουμε ξεπεράσει τον πόνο, όταν γενικά το καθήκον της αποφυγής του πόνου απωθεί στο παρασκήνιο το καθήκον της αποκόμισης της ηδονής …

Ζίγκμουντ Φρόιντ, «Η δυσφορία στον πολιτισμό»

συνοψίζοντας λοιπόν:

«το καθήκον του να αποφεύγεις τον πόνο, απωθεί στο παρασκήνιο το καθήκον του να ζεις ευτυχής»

____________________

απροπο.. θυμάσαι τά πρώτα λογάκια του ΓΑΠ μόλις ενημερωθήκαμε ότι άρχισε η κρίση; «Θα πονέσετε..» είχε πει το παιντί, αλλά ποιος τα καταλάβαινε τότε [πριν 3 χρονάκια περίπου] αυτά τα βλακώδη; [λέγαμε εμείς οι αφελείς "βλακώδη" αλλά το παιντί ήξερε τί έλεγε]

ΣΗΜ. στην εικόνα το πανανθρώπινο όραμα διαρκείας, που παραμένει όραμα ίσαμε σήμερα και ποιος ξέρει για πόσο ακόμα... [Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη ή Θάνατος]

συμβουλές προς αλαζόνες

 

Οταν είσαι αλαζών

να κουρεύεις το γκαζόν

ως ο μόνος επιζών

εν τω μέσω κορνιζών.

 

Οταν είσαι αμαζών

αντί δέκα καρπαζών

να κουρεύεις το γκαζόν

οκλαδόν μα και πλονζόν.



διαφορές πολιτισμοτεχνολογικών φάσεων

..ενώ οι γριές ξορκίζουν τους μετανάστες (και το ρατσισμό βεβαίως) καθήμενες στα παγκάκια, πέφτω μέσα σε μια μαγευτική σελίδα.. μαγευτική στην απλότητα και στο εύληπτο και συμπυκνωμένο λειτουργικό της να το πώ... όπως και να το πώ μπες και δες μονάχος/η σου λέμε.. τί θα δεις; ένα πάρκο με τα όλα του.. με τα δέντρα, τα λουλούδια, τις συλλογές του.. είναι κάτι σαν μουσείο, ίσως και καλύτερο γιατί γυμνάζεσαι περιδιαβαίνοντας.. Σε βάζω στη σελίδα με το ευρετήριο των δέντρων, όπου -αν δεν τεμπελιάσεις- θα βρεις σε κάθε βουλίτσα κι από ένα δεντράκι με όλες τις σχετικές με αυτό πληροφορίες πατώντας ένα απλό κουμπάκι που στα δείχνει όλα και συμφέρει.. αν το ψάξεις κιόλας λιγουλάκι, μπορείς να περάσεις μερικές θαυμάσιες μέρες εκεί πέρα.. δες λοιπόν καλά τί έχουν κάνει οι άνθρωποι -νομίζω δλδ γιατί ακόμα δεν δήλωσαν εξωγήινοι οι λονδινέζοι- μεθοδικά και με μεράκι (αυτό που χάσαμε ή μας το κλέψαν) που δεν περιορίστηκαν σε ένα τόπο που μπορείς να πεις ότι "ε, έχουν λεφτά και τό'φτιαξαν" αλλά πήγαν και σε τζάμπα τόπους, όπως αυτός εδώ και επεκτάθηκαν... μετά, πέρνα από εδώ να μάθεις μερικά πραγματάκια.. τί δεν έχει καταφέρει δλδ να κάνει το πτωχό (τώρα πτωχό, αλλά πολύφερνο προ κρίσης -σε ορισμένα βαλάντια πολύφερνο) Ελλαδιστάν.. και να προσπαθεί κάποιος είναι πολύ δύσκολο να μένει τόσο πίσω, ακόμα κι αν δηλώνει οπισθοδρομικός λέμε.. για να μη γράψω τπτ μπινελίκια για ένα λογότυπο -ο θεός να το κάνει- που αποδεικνύει το στενό σύνδεσμο των ΕΛ με το ασπρογάλαζο, τα φυλλαράκια και τις γραμμούλες που όλο και κάτι θα συμβολίζουν -ήμαρτον πια και φτού στα μούτρα των υπευθύνων να μη τους πιάσει μάτι. ως εδώ για τώρα, θά'σκαγα αν δεν το ανέβαζα.. όχι πως κερδίζω τπτ η ίδια ή ο ταλαίπωρος ο Κράτος με το να ξεμπροστιάζεται ενώπιον ικανοτέρων του και σχετικά ακαταπίεστων.. αλλά, να, στενοχωριέμαι γιατί με κλέβαν τόσα χρόνια κι ενώ το καταλάβαινα δεν έψαχνα για αποδείξεις.. «Αγαπάς την Ελλάδα; Απόδειξη!» έλεγε το παλιο σλόγκαν, αλλά πού να μαντέψει κανείς ότι δεν ζητούσε να παίρνεις απόδειξη από τον περιπτερά αλλά να βρίσκεις απόδειξη για τα όσα υπογείως σου ετοιμάζαν κλέβοντάς σε οφθαλμοφανώς μεν, άνευ απτών αποδείξεων δε..
__________________________
ΣΗΜ. μπορώ να γράφω καλύτερα, το ξέρεις δα, αλλά δοκιμάζω μια γραφή λόου προφάιλ που λένε.. προς τούτο και οι τελίτσες.. κάπως σαν να ψιθυρίζω στο περίπου.. καταλαβαίνεις φαντάζομαι ότι ζούμε πλέον σε καιρούς χαλεπούς..

Ενας λύκος τη νύχτα

 

Η γριά καθόταν στο παγκάκι

«να χέσω τους μετανάστες»

λέγοντας και ξαναλέγοντας

αλλά το σκατό παρέμενε κολλημένο

και δεν έβγαινε.

 

Εβγαινε όμως ο ήχος

«να χέσω τους μετανάστες»

όλο και πιο δυνατός

από το γεροντικό στόμα

όσο πέρναγαν οι ώρες

και βράδιαζε

αλλά το έντερο δεν έλεγε

να κινηθεί.

 

«Να χέσω τους μετανάστες»

έφτασε να ουρλιάζει σαν λύκος

μόλις το φεγγάρι μεσουράνησε

κι έγινε στ'αλήθεια λύκος

ένας γέρικος λύκος μ'ένα σκατό

κολλημένο στο γκόλο.

καρπούζ tango

Tango a media luz
το τσίπουρο το τσούζ
κι άμα γουστάρει ούζο
ας φάει και καρπούζ

Tango a media luz
μακράν, προς την Τουλούζ
κρυώνει το καρπούζι
ρίξ'του καμμιά βεντούζ

Tango a media luz
χορταίνεις με καρπούζ
μόνο να είναι μπούζι,
και να φορά μπουρνούζ

>>>>> τραγουδείστε το στο σκοπό :

κάλλιο πλούσιος και υγιής παρά πτωχός και ασθενής

ανησυχώ εντόνως δια την υγείαν του προσώπου αυτού.. εσείς αγαπημένοι/ες μου αναγνώστες/τριες τι λέτε; μήπως είναι προτιμότερο να ανησυχώ για τη δική μου υγεία; μη πάθω τπτ δλδ και δεν υπάρχει νοσοκομείο για νοσοκομείο και γιατρός για γιατρός λέμε... άσε που είδα και όνειρο πως εξαερώθηκαν τα πάντα και η χώρα έγινε ολόκληρη αέρας και μας πήρε και μας σήκωσε... καλά, βρε παιδί μου, βρισκόμαστε σε κρίση, δε λέω, [λέω δλδ αλλά ποιος μ'ακούει, ότι κρίση είναι ενα φανταστικό σχέδιο παραπλάνησης ή/και αποπλάνησης] και το λογικό θα ήταν μέσα σε τέτοια ζοφερή κατάσταση να υπάρχει αύξηση των παροχών υγείας.. κάνω πάλι λάθος; τεσπά, αφού το θέλει τόσο πολύ ο υπουργος υγείας, ας μείνει χωρίς χαρτοφυλάκιο μια και επιμένει να εξαερώνει την υγεία, ε; αλλά πάλι... εμείς τί θα γίνουμε; χωρίς υπουργό, πάει στα κομμάτια, μπορούμε να ζήσουμε [δεν μπορούμε;] αλλά χωρίς υγεία λιγουλάκι δύσκολο το κόβω... άμα δλδ πάθεις κάτι -ένα τροχαίο, ας πούμε- και το ΚΑΤ έχει κλείσει, τί γίνεται; πας κατευθείαν [και σε κομματάκια] στο κέντρο μεταμοσχεύσεων; τώρα πονηρεύομαι την πρεμούρα για τις δωρεές οργάνων.. εχμ.. να τρέξω να δηλώσω ότι αρνούμαι να δώσω όργανα; σιγά που θα το λάβει κανείς υπόψη.. αν και, εδώ που τα λέμε, το μεγάλο πρόβλημα θα τό'χουν οι χαπακωνόμενοι που δε θα βρίσκουν γιατρό να τους γράφει χάπια.. και οι χρονίως πάσχοντες τί θα γίνουν; να πάνε να ψοφήσουν για να μάθουν τί εστί βερύκοκκο; τί να σας πώ, δεν ξέρω... φράκαρε ο μυαλός πλέον και δεν κατεβάζει ιδέες.. συγγνώμη αγαπημένο μου αναγνωστικό κοινό, μάλλον προς ψυχιατρείο με βλέπω.. τρέχω να κοιταχτώ στον καθρέφτη να βεβαιωθώ ότι το ύφος μου δεν έχει γίνει σαν και του αλλουνού του δυστυχισμένου ατόμου.. στη φωτό λέμε...

____________________________

ΣΗΜ. το ρητό δεν είναι ακριβώς όπως αναφέρεται στον τίτλο, απλώς το έχω εκσυγχρονίσει για να καταλαβαινόμαστε.. όπως έπραξα και με το «κάλλιο δέκα και στο χέρι παρά πέντε και καρτέρει» φυσικά

καλλιτέχνες, χαρίσματα, κλπ απίθανα πράγματα

...τί σόι καλλιτέχνης/δημιουργός είσαι, αν κρέμεσαι από το έργο σου, αν λες "αυτό είναι δικό μου" ή/και "το έργο μου με χαρακτηρίζει" και άλλες τέτοιες παπαριές, λες και σταμάτησε η έμπνευσή σου, λες και έπραξες με το έργο σου το καθήκον σου στην ανθρωπότητα, σαν να είσαι αποφασισμένος να μη φτιάξεις/δημιουργήσεις τίποτε άλλο... τί σόι καλλιτέχνης/δημιουργός είναι αυτός που παραιτείται της δημιουργίας του, που κοστολογεί το ταλέντο του, που πουλάει ακριβά το χάρισμα που έλαβε από τη θεά Τύχη; Είναι σαν να πουλάει κανείς το τομάρι του κι ακόμα χειρότερα... γιατί ποια είναι η χρησιμότητα ενός τομαριού στην ανθρωπότητα;
...όταν ξέρεις ότι μπορείς (έχεις το χάρισμα) να δημιουργείς όμορφα πράγματα -ήχους, κείμενα, ζωγραφιές, γλυπτά, κλπ- και δεν νοιάζεσαι να τα χάσεις γιατί είσαι ικανός να φτιάξεις ακόμα ωραιότερα, τότε λογίζεσαι καλλιτέχνης πραγματικός... Αυτό συμβαίνει όταν δεν αφήνεις το μυαλό σου να κοιμηθεί, όταν κρατάς το συναίσθημα ζωντανό, όταν δεν παραιτείσαι αυτοϊκανοποιούμενος από τις κολακείες και τον ψευτοθαυμασμό των εμπόρων που σε λιβανίζουν για να κερδίζουν από τη χαζομάρα σου... σε "φτιάχνουν" κατά τα μέτρα τους και τα μέτρα της "πιάτσας" (κάτι θυμίζει αυτή η λέξη, ε) κι εσύ καμαρώνεις σα γύφτικο σκεπάρνι...
Κάθε άνθρωπος είναι καλλιτέχνης εν δυνάμει, αρκεί να αφήσει ελεύθερο τον εαυτό του να δημιουργήσει. Μη μασάς λοιπόν καλέ/ή μου φίλε/η και... βουρρρρ να αναπτύξεις τα χαρίσματά σου!!!
______________
ΣΗΜ.1. σκέφτηκα να γράψω δυο λογάκια γιατί πολύς λόγος γίνεται προσφάτως περί ανθρώπων του πνεύματος κλπ κλπ και ρώτησα εμένα τί είναι άνθρωπος του πνεύματος και πώς γίνεται, πώς διαμορφώνεται, αυτός ο τύπος που περιμένει ο κόσμος όλος από αυτόν να βγάζει κάθε φορά τα κάστανα από τη φωτιά, να έχει γνώμη που να γίνεται σεβαστή, να στέκονται σούζα άρχοντες και λαουτζίκος μπροστά του... και αποτέλεσμα μηδέν λέμε. Γιατί μηδέν; Επειδή κανείς δεν εμποδίζει κανένα να είναι άνθρωπος του πνεύματος και να εκφράζεται με όποιο τρόπο θέλει και μπορεί και γιατί να ακούει με κατάνυξη τις διάφορες σαχλαμαρίτσες του ενός και τ'αλλουνού και να μη βασίζεται στα δικά του συμπεράσματα -που μπορεί και να μην είναι σαχλαμάρες; ε;
ΣΗΜ.2. σκεφτηκα ακόμα όσην ώρα (κάτι λεπτάκια δλδ) έγραφα τούτα δω τα πραγματάκια ότι αυτοί που χρίζονται με κάποιο τρόπο "άνθρωποι του πνεύματος"... από τους μέντορές τους μάλλον που κερδίζουν μπικικίνια ζεστά ή/και από την Πολιτεία που κερδίζει κι αυτή γιατί βουλώνει μερικά στόματα «βλέπετε, έχωμεν ανθρώπους του πνεύματος και ημείς» λέγοντας... αυτοί που χρίζονται λοιπόν με όποιο τρόπο ΑτΠ (άνθρωποι του πνεύματος) τον παίρνουν ψηλά τον αμανέ και θέλουν σώνει και καλά να τους ακούμε -όταν καμμιά φορά ανοίξουν το στόμα τους, γιατί συνήθως τό'χουνε κλειστό επειδή "όταν τρώμε δεν μιλάμε" που μας λέγανε οι γιαγιάδες παλιά... επιβάλλουν μάλλον να ακούγονται και τα ΜΜΕ της συμφοράς ανακοινώνουν π.χ. «την τάδε ώρα θα μιλήσει ο/η τάδε ΑτΠ και μη τον χάσετε γιατί θα χάσετε» και τέτοια ψυχαναγκαστικά... και στήνεται ο κοσμάκης στο γκαναπέ και ακούει για νά'χει να λέει την επαύριον στη λαϊκή ή αλλού «τον/την άκουσες χθες; καλέ ήταν χάρμα!» ..κι έτσι ξεχαρμανιάζει από τη ψυχοπλακωτική "πραγματικότητα" που έχει μάθει να του σερβίρουν και να τη δέχεται αδιαμαρτύρητα.. και κάνα βραδάκι που δε θα περισσεύει σέντσι ούτε για γιαουρτάκι, ε, ας φάει πραγματικότητα.. τί να πω και τί να γράψω πια.. ό,τι καταλάβατε καταλάβατε.. σάμπως και'γώ τι καταλαβαίνω που (εξακολουθώ να) γράφω; χεχεχε σας μπέρδεψα τώρα, ε;

Απολογισμός - Ισολογισμός

Αγαπημένη μου Πατρίδα,
οφείλω να επικοινωνήσω μαζί σου δημοσίως, επειδή (λένε πως) έχεις την ανάγκη μου. Ευχαρίστως να σου προσφέρω τα δυο μου πόδια όπως έκανε ο πατέρας μου, ή τα δυο μου μάτια όπως έκανε ο θείος μου, ή και τη ζωή μου ακόμα όπως έκανε ο παπούς μου, αλλά δεν καταλαβαίνω αυτό που (λένε ότι) μού ζητάς: χρήματα.

 

Ηδη, έχω πληρώσει πάρα πολλά μέχρι σήμερα. Η σύνταξη που είχα δικαίωμα να λαβαίνω σύμφωνα με όσα -πολλά!- πλήρωνα επί 35 χρόνια, έχει γίνει λιγότερη από μισή. Η νοσηλεία αγαπημένων προσώπων μού κόστισε μια μικρή περιουσία, αν και υπήρχε (τότε, πριν 10 και βάλε χρόνια) αλώβητο το ασφαλιστικό σύστημα Υγείας. Τα παιδιά μου τα σπούδασα ξοδεύοντας για διαμονή σε άλλη πόλη, μια και κάποιοι προστατευόμενοι των κυβερνητών σου καταπάτησαν το δικαίωμά μου να τύχω ευνοϊκών ρυθμίσεων όσον αφορά μετεγγραφές ή διαμονή σε φοιτητικές εστίες. Αγαπημένη μου Πατρίδα, ήδη έχω δώσει πάρα πολλά και, όπως μπορείς να καταλάβεις, δεν έχω να δώσω άλλα, εκτός αν σε βοηθούσε σε κάτι η πλήρης εξαθλίωσή μου.

Δυστυχώς, δεν έχω αυτοκίνητο ώστε να μετακομίσω και να ζω μέσα σε αυτό όπως κάνουν αρκετοί συμπολίτες μου. Ούτε σπίτι απέκτησα, ώστε να το πουλήσω, ούτε κάτι τι άλλο που να αξίζει σε χρήμα.

Αν ήμουν σίγουρη ότι τα χρήματα που ζητάς θα χρησιμοποιηθούν προς όφελός σου, θα έκανα ίσως την αβαρία να κόψω δέκα γεύματα το μήνα για να σε εξυπηρετήσω. Επειδή όμως δεν είμαι καθόλου σίγουρη, βλέποντας ότι όσα χρήματα λαβαίνεις βρίσκουν το δρόμο προς τις ίδιες ξεχειλισμένες τσέπες όπου έμπαιναν ίσαμε τώρα, αρνούμαι την "εξυπηρέτηση".

Αγαπημένη μου Πατρίδα, εσύ με καταλαβαίνεις, για τούτο και σού γράφω. Απάλλαξέ με όσο γίνεται συντομότερα από τη φοβερή κλίκα που (θέλει να) ονομάζεται "κυβέρνηση όλων των ελλήνων" γιατί -το ξέρεις οπωσδήποτε, φαντάζομαι- αυτοί μόνο τις τσέπες τους και τις τσέπες των (ντόπιων και ξένων) φίλων τους προσέχουν μη τυχόν χάσουν κάνα σέντσι.

Απάλλαξέ με γρήγορα και σού υπόσχομαι να ζήσω στα παγκάκια, να ζητιανέψω αν χρειαστεί, να ζω με ξεροκόμματα, μέχρι να ισιώσεις το κορμί σου και να με αγκαλιάσεις ξανά.

 

Με τιμή, (το μόνο που μού έμεινε είναι η τιμή)

Ροδιά Μίξερ
_______________________________
ΣΗΜ. γράφτηκε στο γόνατο στις 5/7/2013

A Swirl of Clouds over the Pacific

Theodore von Kármán, a Hungarian-American physicist, was the first to describe the physical processes that create long chains of spiral eddies like the one shown above. Known as von Kármán vortices, the patterns can form nearly anywhere that fluid flow is disturbed by an object. Since the atmosphere behaves like a fluid, the wing of an airplane, a bridge, or even an island can trigger the distinctive phenomenon.
On May 22, 2013, the Moderate Resolution Imaging Spectroradiometer (MODIS) on NASA’s Aqua satellite captured this natural-color image of cloud vortices behind Isla Socorro, a volcanic island in the Pacific Ocean. The island, which is located a few hundred kilometers off the west coast of Mexico and the southern tip of Baja California, is part of the Revillagigedo Archipelago.

etc etc
 

Η τιμωρία ενός αμετανόητου καπνιστή

Ομολογώ! Ομολογώ λέμε ότι προσπάθησα να αποφύγω αυτή την πρόσκληση για   διακοπές σε σπίτι φίλων βορειοευρωπαίων. Ομολογώ και κρεμάστε με πια! Τα είχα όλα προβλέψει, τα είχα υποψιαστεί τουλάχιστον. Παρόλο που οι φίλοι μου είναι καπνιστές, φαντάστηκα -άτιμη φαντασία που σπανίως με προδίδεις!- ότι κάτι τι επικίνδυνο μού την είχε στημένη στη γωνία στη μακρινή αυτή χώρα...
 

Ετσι έγινε, όπως το περίμενα -δυστυχώς. Πλάκωσαν τα συμπεθέρια των φίλων μου, καλεσμένα και αυτά, με χίλια μύρια προβλήματα υγείας -διπλά και τριπλά μπάι-πας, εγχειρήσεις εις πενταπλούν σε κάθε πιθανή περιοχή του αθρώπινου σώματός τους.. τί να λέμε τώρα... Μυριάδες χρωματιστά χαπάκια που πρέπει να πίνονται ωρισμένες ώρες... κλπ κλπ και το σημαντικότερο «δεν πρέπει να καπνίζουμε, καταλαβαίνεις φαντάζομαι, πρέπει να σεβαστούμε την υγεία τους...» και τα σχετικά.

 Και μένα; Εμένα που χωρίς καπνό μού έρχεται κάπως δύσκολα, που δυσκολεύομαι να γράψω χωρίς καπνίζω, να κάνω ο,τιδήποτε χωρίς ένα τσιγαράκι στριφτό στο δεξί μου χεράκι αναμμένο κάθε τόσο, ποιος με υπολόγισε; Να «πρέπει» να βγαίνω έξω από την πόρτα της κουζίνας, σε ένα χορταριασμένο (με γκαζόν) κήπο για να έχω το ελεύθερο να ανάψω ένα αναθεματισμένο (για τους πάσχοντες) αλλά απαραίτητο (για μένα) τσιγαράκι; Να νοιώθω τιμωρημένη, εκτός κοινωνίας, παρείσακτη; Είναι δίκαιο; Λέμε τώρα...

 

Φυσικά, δεν είμαι και τόσο αναίσθητη να απαιτήσω να γίνεται το δικό μου, αλλά περίμενα να είχα τουλάχιστον ενημερωθεί εγκαιρως και όχι μόλις πάτησα το ποδαράκι μου μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το home, sweet home μου... Εχω άδικο; Και η (κανονισμένη) επιστροφή αργεί... Αργεί πολύ λέμε. Τί να κάνω; Μη τολμήσεις να με συμβουλέψεις πως είναι ευκαιρία να το κόψω το ρημάδι και άλλα τέτοια, αγαπημένε/η μου  αναγνώστη/τρια, γιατί... δεν μου  ξαναγράφω!!!

 

το παιδί από το Κούλε

 

Ηταν παλιά στην παρέα μας

ένα παιδί από το Κούλε

Ενα παιδί χωρίς

ιδιαίτερα χαρακτηριστικά,

άξια να θυμάται κανείς

 

Μόνο που έλεγε κάθε τόσο

-χωρίς ιδιαίτερο λόγο-

«Εγώ είμαι από το Κούλε» ή

«Εγώ γεννήθηκα στο Κούλε»

 

Το παιδί από το Κούλε

ήταν ζωντανή γεωγραφία

Θυμόταν απ' έξω όλα τα κράτη της Γης

με τις πρωτεύουσές τους

-κράτη ανύπαρκτα σήμερα,

γιατί ο κόσμος άλλαξε

 

Η Αφρική άλλαξε,

ήρθαν τα πάνω κάτω και το ανάποδο.

Η Ασία παίζεται ακόμα.

Στην Ευρώπη συνεχίζουν

τις ανακατατάξεις.

Η Αμερική πέφτει λίγο μακριά,

αλλά κι εκεί υπάρχουν αλλαγές

 

Σήμερα, το παιδί από το Κούλε

θα ήταν μια γεωγραφία

του παρελθόντος,

με γνώσεις χρήσιμες στους ιστορικούς

***

«Εγώ είμαι από το Κούλε»,

έλεγε κάθε τόσο,

αλλά κανείς δεν ρώτησε ποτέ

«κατά πού πέφτει το Κούλε;»

ούτε άνοιξε κανείς ένα χάρτη

να ελέγξει να το βρει

 «Εγώ γεννήθηκα στο Κούλε»
έλεγε και κανείς δεν πρόσεχε
αυτή τη μικρή φράση,
που ίσως δήλωνε την ανάγκη του παιδιού
να ανήκει κάπου
ή που την επαναλάμβανε
για να μη ξεχνά
την καταγωγή του
ή που ήταν σημαντική για να ξεχωρίζει,
να ξεχωρίζει από τους άλλους
για τους οποίους η καταγωγή
δεν σήμαινε τίποτα
-ή σήμαινε ελάχιστα.

***
Το παιδί από το Κούλε
μια μέρα εξαφανίστηκε.
Κανείς δεν έψαξε να το βρει,
κανείς δεν ξέρει τί τού συνέβη.
ισως να γύρισε στο Κούλε,
ίσως και να πέθανε.

Κάποια μέρα σκέφτομαι
να ανοίξω ένα χάρτη,
να ψάξω να βρω
αυτό το Κούλε,
τον τόπο όπου θέλω να σκέφτομαι
αυτό το παιδί ευτυχισμένο,
με τους δικούς του,
στην πατρίδα που έκλεινε μέσα
στην επαναλαμβανόμενη φράση:
«Εγώ είμαι από το Κούλε»

Το μόνο που με εμποδίζει να ψάξω
είναι ο φόβος
μήπως δεν υπάρχει Κούλε,
μήπως το παιδί αυτό ήταν
ένα πλάσμα ομαδικής παράκρουσης.

***
Χτες, άκουσα ένα γεροντάκι
στο λεωφορείο
να μονολογεί:
«Εγώ γεννήθηκα στα Γρεβενά»
«Ωραία τα Γρεβενά» τού απάντησα,
αλλά δεν με άκουσε
και συνέχισε να μονολογεί...



οι ασφαλείς μετακινήσεις και το χαμένο κωνσταντινάτο

Εδώ στο μακρινό βορρά, όπου η ενασχόληση με τα καθημερινά περιορίζεται στο αν η σκνίπα που σού'κανε κόσκινο τον αστράγαλο ήταν στεριανή ή ποταμίσια, φαντάζει εξωπραγματικό αυτό που μόλις έμαθα ότι συνέβη στο νοτιανατολικό άκρο της ενωμένης (με σπαγγάκια) Ευρώπης. Να σκοτώνεται δηλαδή ένας νέος -και άφραγκος- άνθρωπος  πέφτοντας ηθελημένα από λεωφορείο εν κινήσει, μετά από την απερίγραπτα σκαιά συμπεριφορά ενός ελεγκτή εναέρ... ουπς! γήινης κυκλοφορίας.

Επιπλέον, έμαθα ότι μερικοί πνευματικοί (όχι από υπερβολική κατανάλωση οινοπνεύματος) απ-άνθρωποι "άνθρωποι" έσπευσαν να δηλώσουν  τη συμπαράστασή τους όχι στο απροστάτευτο θύμα αλλά στον ελεγκτή που επιτελούσε ευσυνειδήτως το καθήκον του. Ελεος λέμε πια!

Πόση ευσυνειδησία χωράει στην καρδιά εκείνου που σπρώχνει ένα συνάνθρωπό του και μάλιστα νέο (την ελπίδα του έθνους που λέγαμε παλιά ντε) στο απονενοημένο διάβημα της επικίνδυνης διαφυγής απο κινούμενο όχημα προκειμένου να γλιτώσει ένα υπέρογκο πρόστιμο;

Πόσο ασφαλές είναι ένα όχημα που κινείται με ανοιχτές πόρτες; Πόσο ασφαλείς είναι οι επιβάτες ενός δημόσιου μέσου μεταφοράς/μετακίνησης όταν (αποφασίζοντας να μετακινηθούν με αυτό τον τρόπο) τίθενται στην αυθαίρετη υπερεξουσία (με όλα τα συνακόλουθα της αυθαιρεσίας και της εξουσίας) ενός ελεγκτή "που κάνει απλώς τη δουλειά του";

Με την ευκαιρία αυτής της είδησης που θα πέρναγε στα "ψιλά" των ειδήσεων, αν δεν σχολιαζόταν από επιφανείς ψευτοκροκανθρώπους, που κραδαίνουν τον τιμωρητικό λίθο, πανέτοιμοι να λιθοβολήσουν τον κάθε παραβάτη -το φτωχό νεαρό εν προκειμένω- αποπατώντας στο δικαίωμα ενός (αφελούς, έστω) θύματος να έχει έναν αξιοπρεπή θάνατο- και υπερακοντίζοντας επιπροσθέτως υπέρ του "άψογου" ελεγκτή -νέου και αυτού πιθανότατα- που "βγάζει τίμια" (κατά τη γνώμη τους) το ψωμί του, θυμήθηκα μια πολύ παλιά ιστορία... Την ιστορία του χαμένου κωνσταντινάτου.

Αυτή την ιστορία την είχα ακούσει ουκ ολίγες φορές όταν ήμουν νήπιο και δεν καταλάβαινα και πολλά πράγματα. Τη διηγόταν η μάνα μου σε κάθε ευκαιρία και είχε να κάνει με τον τρόπο που έχασε το πολύτιμο κόσμημα που της είχε χαρίσει ο νονός της και δεν έβγαζε από το λαιμό της. Η ατυχία να το χάσει είχε να κάνει με τον ταυτόχρονο θάνατο ενός ναύτη, τελευταίου επιβάτη που κατάφερε να χωθεί στο λεωφορείο όπου η μάνα μου ήταν η προτελευταία. Το λεωφορείο ξεκίνησε με μισάνοιχτη πόρτα, ο μηχανισμός (απίστευτοι οι μηχανισμοί της εποχής!) λειτούργησε κάπως αυθαίρετα και ο ναύτης βρέθηκε με χτυπημένη σπονδυλική στήλη ανάσκελα στο δρόμο -άγνωστο αν ήταν άσφαλτος. Πέφτοντας προς τα πίσω, ο νεαρός πιάστηκε από την αλυσιδίτσα του κοσμήματος -θέλοντας ίσως ένα καλό διαβατήριο για τον παράδεισο που ανοιγόταν προς το κενό... Η αλυσίδα ήταν λεπτή, δεν άντεξε, και ο νέος έπεσε. Κόσμος μαζεύτηκε γύρω του, έρριχναν τα βάρη άλλοι στο θύμα, άλλοι στον οδηγό και άλλοι στον εισπράκτορα (ναι, υπήρχαν τότε εισπράκτορες, κάθε λεωφορείο είχε δυο άτομα υπεύθυνα για την κίνησή του, χώρια οι ελεγκτές που έμπαιναν κάθε τόσο) η μάνα μου έφυγε πανικόβλητη, πού μυαλό για κωνσταντινάτο...

Πολλά χρόνια μετά το γεγονός αυτό, η μάνα μου διατηρούσε ακόμα τύψεις που δεν είχε αλλάξει την αλυσιδίτσα του κωνσταντινάτου, γιατί, όπως έλεγε, αν είχε βάλει μια πιο γερή ίσως να είχε σωθεί η ζωή του ναύτη. Αλλες εποχές, άλλα ήθη.

Να σημειώσω ότι εκείνα τα παλιότερα χρόνια στις μετακινήσεις μας με λωφορείο ήταν συνηθισμένο φαινόμενο να συναντάμε ανθρώπους του αληθινού πνεύματος ως συνεπιβάτες. Θυμάμαι π.χ. τον Ορέστη Μακρή να πηγαίνει σπίτι του με το λεωφορείο, θυμάμαι τον Αρτέμη Μάτσα και άλλος πολλούς.

Σήμερα, πώς να καταλάβει ένας εποχούμενος γιωταχής (ίσως γιωταχής και του πνεύματος, λέμε) την κατάσταση κάποιου συμπατριώτη που ανήκει στους μη έχοντες και είναι αναγκασμένος να μετακινείται με την πλέμπα; Πώς να καταλαβει ένας ελέφαντας της παραλυσίας τα εργατικά μυρμηγκάκια; Απλώς, τα... πατάει! Εδώ, αγαπημένε/η μου αναγνώστα/τρια, δεν πρόκειται περί ανθρώπων -αν με εννοείς.

Θα μπορούσα να επεκτείνω το θέμα και προς τις μετακινήσεις των υπαλλήλων που τίθενται σε διαθεσιμότητα, θα μπορούσα να γράψω αρκετά και για τις μετακινήσεις προς την ύπαιθρο χώρα ή και προς άλλες χώρες (το Ντουμπάι π.χ. μαθαίνω ότι έχει το προβάδισμα στις προτιμήσεις των νέων μας σήμερα -οποία πρόοδος!) αλλά το θέμα μου το περιορίζω σε μια απλή (θανατηφόρα και πολυσχολιασμένη) μετακίνηση με λεωφορείο -ή τρόλλευ, όπως είχα κάνει και παλιότερα, όπου σχολιάζω ανερυθρίαστα:

"Οι ελεγκτές μάλλον πληρώνονται με ποσοστά (όπως οι τροχονόμοι για τις κλήσεις) κι έτσι εξηγείται(???) ο ζήλος και η επιθετικότητα. Το... ψωμί τους βγάζουν"...

Πού να φανταζόμουν το 2008 ότι, μετά από 5 χρονάκια, θα φτάναμε σε τέτοια κατάντια; ε;

Nyamuragira and Nyiragongo Volcanoes

Ομορφα χρώματα απο τη NASA:

Volcanic plumes stream from Nyamuragira and Nyiragongo volcanoes in this false-color satellite image. The image—combining shortwave infrared, near infrared, and green light—was collected by Landsat 8 on July 29, 2013.
Located in the Democratic Republic of the Congo, near the border with Rwanda and Uganda, the volcanoes are among the most active on Earth. Nyiragongo features a persistent lava lake, revealed by the red glow of shortwave infrared* light. A translucent blue volcanic plume stretches north from Nyiragongo, partially shrouding Nyamuragira. The plume from Nyamuragira is dense and white, suggesting the presence of large amounts of water vapor. The landscape is a mixture of forest (bright green), cleared areas (red-brown), and old lava flows (various shades of black, brown, and green, depending on their age and the amount of vegetation growing on them).

Το αίμα του καρπουζιού

«Ολα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνωωωω!» φώναζε ο πλανόδιος καρπουζάς με τη στεντόρεια φωνή του, σέρνοντας το ξύλινο καρότσι του, βαρυφορτωμένο με βαθυπράσινα ολοστρόγγυλα καρπούζια.

• Ο πλανόδιος πωλητής καρπουζιών δεν είχε την πολυτέλεια να συντηρεί ένα υποζύγιο -άλογο ή, έστω γαϊδουράκι- να του σέρνει το καρότσι.
• Τότε, τα καρπούζια ήταν ακόμα ολοστρόγγυλα. Δεν είχαν κάνει ακόμα την εμφάνισή τους στην αγορά τα μακρουλά, περήφανα και υπέρβαρα καρπούζια με τις ανοιχτόχρωμες ραβδώσεις στο εξωτερικό τους δέρμα, αυτά που τα είπαν "αμερικάνικα" όταν φανερώθηκαν.
• Ο καρπουζάς διέθετε μια τρομερή φωνή, πιο δυνατή κι από ντουντούκα.

Πέρναγε συνήθως ντάλα μεσημέρι, έτσι ώστε να γίνονται ακόμα πιο επιθυμητά τα δροσερά -από μέσα τους- προϊόντα του. Για του λόγου το αληθές, είχε ένα καρπούζι μαχαιρωμένο πάνω στο φόρτωμα του καροτσιού, με τρόπο που να φαίνεται καλά από τους υποψήφιους πελάτες, με κομμένο ένα τρίγωνο σε βάθος, που το αφαιρούσε για να δείξει πόσο κόκκινο ήταν το σφαγμένο καρπούζι -άρα και γλυκό.

Θυμάμαι πόσο τρόμαξα όταν -μικρό παιδάκι- πρωτάκουσα αυτή την αιμοσταγή κραυγή, ξεκάθαρη απειλή στα απονήρευτα αυτάκια μου. Θυμάμαι και πόση ανακούφιση ένοιωσα όταν με πήρε ο πατέρας μου από το χέρι να πάμε να διαλέξουμε καρπούζι.

Ο καρπουζάς, βλέποντάς μας να πλησιάζουμε, σταμάτησε το τσούλημα του καροτσιού. Εδωσε μιά με την ξανάστροφη του χεριού του και τίναξε τον ιδρώτα από το μέτωπό του, φανερά ευγνώμων -για το σταμάτημα, τη μικρή ανάπαυλα στο μόχθο του ή για τα κέρματα που θα κέρδιζε; άγνωστο.

Ο πατέρας μου έπιασε ένα καρπούζι, το σήκωσε με τα δυο του χέρια, χτύπησε την επιφάνεια μιά με την παλάμη ανοιχτή και μιά με τους κόμπους των δαχτύλων, το κοίταξε καλά μην έχει εξωτερικές πληγές ή στριμμένο κοτσάνι και τό'δωσε στον καρπουζά που είχε ετοιμάσει εντωμεταξύ τη φορητή του ζυγαριά, την παλάντζα, «να το σφάξω κύριε;» ρωτώντας.
«Οχι, θα γεμίσουμε ζουμιά όσο να πάμε σπίτι» απάντησε ο πατέρας μου, πλήρωσε λίγα κέρματα και, πριν καλά καλά γυρίσουμε την πλάτη, ο καρπουζάς ξανάρχισε να φωνάζει το γνωστό του τροπάριο «όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνωωωω!»

Τα βράδια, πριν με πάρει ο ύπνος, έφερνα συχνά στο νου εικόνες της μέρας -παλιές και καινούργιες- κι έπαιζα μαζί τους, συνήθεια που έχει μείνει ώς τα τώρα. Παλιά, οι εικόνες οι καινούργιες ήταν περισσότερες, σήμερα υπερτερούν οι παλιές.

Θυμάμαι λοιπόν την εικόνα που πρωτοσχημάτισα για το μαχαιρωμένο καρπούζι, που ήταν τάχα ζωντανό κι έσταζε αίμα η τρυφερή και δροσερή καρδιά του.

Αργότερα, εμπλούτισα την εικόνα με μια ολόκληρη καρπουζόπολη που βρισκόταν μέσα στο καρπούζι, με μαύρα καρπουζανθρωπάκια -τους σπόρους- να σφάζεται από τον άγριο κατακτητή καρπουζά, που εκπορθούσε τα πράσινα βαθύχρωμα τείχη της με μια μαχαιριά.

Το αίμα του καρπουζιού ήταν πάντα ο πρωταγωνιστής. Αίμα ολοζώντανο, κατακόκκινο, που έρρεε άφθονο. Αίμα δροσερό και γλυκό. Αίμα που δρόσιζε τα ζοφερά καλοκαίρια της κουφόβρασης.

Προχτές, είδα στη λαϊκή καρπούζια κίτρινα και σκέφτηκα ότι δεν τους ταιριάζει καθόλου το σφάξιμο και το μαχαίρωμα. Ετσι χλεμπονιάρικα που ήταν, μοιάζαν έτοιμα να ψοφήσουν από κίτρινο πυρετό!

Γιατί, τί αίμα να βγάλει μια κίτρινη καρδιά; Κι αυτό το κιτρινόζουμο, όσο δροσερό κι αν είναι, μάλλον παραπέμπει σε λεμονόκουπα και λεμονοστίφτη...
___________________________
Γράφτηκ πριν από λίγο εδώ

Πορδόμετρον: η πανάκεια για την οικονομική κρίση!

Τον τελευταίο καιρό δυσκολεύομαι πραγματικά να γράψω κάτι αφελές και χαζοχαρούμενο, κάτι χωρίς ιδιαίτερη βαρύτητα, κάτι που να μην είναι αποτέλεσμα πρωτότυπης σκέψης, κάτι που να μην είναι σοβαρό τελοσπάντων.

Ετσι, έχουν αραιώσει αισθητά τα γραψίματά μου, παρόλο που καταλαβαίνω των διακαή πόθο των μοναδικών αναγνωστών/τριών μου που κοντεύουν να βουλιάξουν το μέιλ μου με σπαραξικάρδια μηνύματα όπως π.χ. "μα, γράψε επιτέλους κάτι!" και "εδώ ο κόσμος καίγεται και σύ αγαπητή Ροδιά σωπαίνεις;" ή ακόμα "πεθύμησα σφόδρα τα εμπνευσμένα σου ποστ" και το δρακουλιάρικο "δεν ξέρω τί να υποθέσω.. για να πάψεις να γράφεις.. εχμ.. μάλλον θά'χεις πεθάνει!"

Σήμερα λοιπόν, βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση να ικανοποιήσω το πολυπληθές αναγνωστικό μου κοινό, μια και η ιδέα που θα εκθέσω με ακαταμάχητα επιχειρήματα είναι μια ιδέα σπάνια, μια ιδέα πραγματικά πρωτότυπη σε διεθνές επίπεδο -τολμώ να ισχυριστώ- μια ιδέα που ενέσκηψε σαν αστραπή και κόντεψε να κατακάψει τη φαιά ουσία -όση έχει μείνει άκαφτη- του εγκεφάλου μου με την απλότητά της: "Μα πώς δεν το σκέφτηκε κανείς ώς τώρα;"
Οφείλω λοιπόν, αφού ευχαριστήσω την καλή μοίρα που μού έστειλε τη συγκεκριμένη φλασιά, να εκθέσω πώς ακριβώς έγιναν τα πράγματα:

Μια μέρα λοιπόν άκουσα κάπου ότι δήθεν ο σεβαστός κύριος πρωθυπουργός μας (αυτός ο τίτλος υφίσταται ακόμα) άκουσε κάπου ότι η ισραηλινή αεροπορική εταιρεία EL AL διαλύθηκε μια μέρα και ξαναστήθηκε την επόμενη και ούτε γάτα ούτε ζημιά -που λένε- κι έτσι εμπνεύστηκε το μεγαλεπίβολο σχέδιο του κλεισίματος της ΕΡΤ. Για την αδυναμία να την ξαναστήσει την επόμενη μέρα, ας όψονται κάτι καθίκια που έχουν κατσικωθεί μέσα στο ραδιομέγαρο κι εξακολουθούν να εργάζονται ντάλα καλοκαίρι, μαζί με κάτι ηλίθιους που συνωστίζονται στον περίγυρο του μεγάρου και ακούνε κλασσικές και μη μουσικές επιμένοντας να εφασμοστεί η Απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας (αυτός το τίτλος υπάρχει ακόμα επίσης και παλεύει για τη συνέχιση της ύπαρξής του).

Μια άλλη μέρα πάλι, κάπου πήρε το μάτι μου ένα ντοκυμαντέρ που εξέθετε τον κίνδυνο της καταστροφής του πλανήτη από τις πορδές των αγελάδων, οι οποίες είναι πλήρης μεθανίου, το οποίο με τη σειρά του καταστρέφει την ατμόσφαιρα της Γης αυξάνοντας την Τρύπα του όζοντος, και άλλα τέτοια φοβερά πράγματα.

Η φλασιά ενέσκηψε, ήταν αναπόφευκτο να ενσκήψει δηλαδή, μόλις αυτά τα δυο γεγονότα συνδυάστηκαν μέσα στο μυαλό μου με την παράμετρο της οικονομίας.

Γιατί -κακά τα ψέμματα- πιστεύω ότι όλος ο κόσμος πλέον συνδυάζει το παραμικρό που σκέφτεται ή συμβαίνει γύρω του με την οικονομική παράμετρο. Τίποτα δεν μπορεί να μένει πια έξω από τη σφαίρα της οικονομίας, και δη της διεθνούς οικονομίας, επειδή τα οικονομικά της τσέπης μας είναι σήμερα ανύπαρκτα και δεν συντρέχει λόγος να ασχολείται κανείς με αυτά εφόσον δεν υπάρχουν. Κάνω λάθος πάλι; Διορθώστε με!

Οταν άκουσα λοιπόν, που λέτε, ότι η απόφαση του κλεισίματος της ΕΡΤ δεν ήταν πρωτότυπη ιδέα, είπα μέσα μου ότι αυτό είναι μεγάλο πλήγμα για το ελληνικό πνεύμα και ότι ο σεβαστός μας κ. πρωθυπουργός θα έπρεπε να το κουράσει λίγο περισσότερο το θέμα ώστε να εφαρμόσει κάτι τι πραγματικά πρωτότυπο και ελληνικό.

"Πρωτότυπο και ελληνικό"... Στοίχειωσε ο νους μου, που λένε, και βάλθηκα να ψάχνω... "Πρωτότυπο και ελληνικό"...

Οι πορδές των αγελάδων έφεραν συνειρμικά στο μυαλό τον Αριστοφάνη και η οικονομική κρίση έδεσε το γλυκό.

"Κι αν φορολογούνταν οι πορδές;" τέθηκε το αμείληκτο ερώτημα. Τόσο απλά.

Να μια πρωτότυπη και ελληνική ιδέα! Με αδιαμφισβήτητη ελληνικότητα, που έλκει την καταγωγή της από τα βάθη των αιώνων, ως απολύτως αριστοφανική.

Εκεί πάνω λοιπόν, πάνω στον καμβά όπου διασταυρώνονται η πρωτοτυπία και η ελληνικότητα με την οικονομική κρίση και τα κάθε είδους φορολογικά μέτρα πλέχτηκε το νήμα της σκέψης μου, παρακάμπτοντας τις καημένες τις αγελάδες...

Η φορολογία της πορδής είναι το απόλυτο οικονομικό Μέτρο: Το Πορδόμετρο!
(το αν τα διάφορα Μνημόνια μετονομαστούν σε Πορδόνια είναι δευτερεύουσας σημασίας, καθώς θα επιτευχθεί πολύ εύκολα η επιδιωκόμενη αυξημένη πορδοφορία)

Για την εφαρμογή του Μέτρου αυτού αρκεί μια μικρή εφεύρεση, ένα μηχανηματάκι -της Ζίμενς, ας πούμε, για να βοηθήσουμε τη φίλη γερμανική εταιρεία- το οποίο θα τοποθετείται υποχρεωτικώς σε κάθε πιθανή πηγή εκροής μεθανίου. Σε κάθε ανθρώπινη πηγή, εννοείται, γιατί μόνον οι άνθρωποι έχουν φοροδοτικές ικανότητες -μέχρι τώρα τουλάχιστον, γιατί τίποτε δεν αποκλείει το ζοφερό μέλλον...

Με το πορδόμετρο λοιπόν, θα είναι δυνατός ο ακριβής υπολογισμός του εκλυομένου μεθανίου και θα φορολογείται αναλόγως. Η πορδομέτρηση θα διενεργείται καθημερινώς και τα αποτελέσματα θα αποστέλλονται ηλεκτρονικώς σε πανελλαδική βάση δεδομένων, η οποία θα συνδέεται με το νέο τραπεζικό σύστημα του "μητρώου καταθετών" και η σχετική φορολογία θα αφαιρείται αυτομάτως από μισθούς, συντάξεις, καταθέσεις, κλπ. Δεν θα ξεφύγει κανείς λέμε!

Να μη ξεχάσω να αναφέρω και τις άφθονες νέες θέσεις εργασίας που θα δημιουργηθούν, μια και οι μισοί έλληνες θα πορδομετρούν τους άλλους μισούς. Οι πορδομέτρες θα έχουν -επιπλέον της νόμιμης αμοιβής τους- μειωμένο πορδικό φόρο ή θα έχουν δικαίωμα να κλάνουν όσο θέλουν; Θα μπεί μήπως σε αυτούς κάποιο πορδοπλαφόν; Ας το εξετάσει ο καθ' ύλην αρμόδιος αυτό, ας μοιράσει και εγκύκλιο με μερικά "σημεία" αναγνώρισης για τους πορδοκλέφτες.. μήπως κιτρινίζουν π.χ. όταν σφίγγονται μη τους ξεφύγει καμμιά.. δεν μπορώ να τα λύσω όλα σε ένα  μικρό ποστ!

Το πορδόμετρο θα φέρει (συντομότερα από την κατεδάφιση του ασφαλιστικού και τον εκσυγχρονισμό των νοσοκομείων δια της αφαιρέσεως γιατρών και νοσοκόμων) και το ποθητό αποτέλεσμα της εξάλειψης των γερόντων από τη χώρα, μια και, ως γνωστόν, κλάνουν πολύ περισσότερο και πολύ συχνότερα και μάλιστα άνευ λόγου και αιτίας.Και νηστικά να είναι τα γερόντια πέρδονται ασυστόλως.. πού να φάνε και καμμιά φασολάδα.. θα βουίξει ο τόπος! Αλλο ένα θετικό σημειώνω εδώ πέρα: Οικονομία και στα συσσίτια. Ποιος θα σκεφτεί να θέσει σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές με την προσφορά φαγητών αυξημένης πορδοφορίας; ε;

Ετσι λοιπόν, η ανανέωση του πληθυσμού θα είναι πλέον γεγονός: Η Ελλάδα θα γίνει μια χώρα νέων, δυναμικών και πολλά υποσχόμενων -άγνωστο πού και σε ποιούς, αλλά υποσχόμενων πολλά. Τα ασφαλιστικά ταμεία και άλλα κοινωνικά αγαθά δεν θα έχουν λόγο ύπαρξης, μια και όταν είναι κάποιος νέος τα βλέπει πολύ μακριά τα γεράματα -δεν τον απασχολούν καθόλου σχεδόν- άσε που έχει γούστο να ξαναρχίζουν οι αγώνες διεκδίκησης φτου κι από τη αρχή.

Προσοχή μονάχα μη πέσει στην παγίδα η κυβέρνηση και εφαρμόσει την αυτοπορδομέτρηση, σκεπτόμενη πονηρά να κόψει από τον προϋπολογισμό το έξοδο των πορδομετρών, γιατί, όπως ξέρουμε καλά, οι έλληνες είναι αφενός τεμπέληδες και θα βαριούνται να αυτοπορδομετρώνται καθημερινώς και αφετέρου είναι λαμόγια και θα βρουν σίγουρα τρόπους να φορτώνουν αλλού ο καθένας τις δικές του πορδές.

Τελοσπάντων, είμαι βέβαιη ότι το Πορδόμετρον είναι μια εξαιρετική, πρωτότυπη και ελληνική ιδέα, θα ωφελήσει τον τόπο, θα φέρει πολύ χρήμα στη χώρα, όλος ο πλανήτης θα ενστερνιστεί την αποτελεσματικότητα του μέτρου αυτού και όλες οι κυβερνήσεις θα τρέχουν πατείς με πατώ σε να το αποκτήσουν και και και.....

...και μετά.. ξύπνησα!

Αφού ξύπνησα, το σκέφτηκα καλύτερα το πράγμα και το επέκτεινα κάπως... Γιατί, ας πούμε, να μην αντικατασταθεί το άϋλο χρήμα (που είναι απλοί αριθμοί) με πορδές που περιέχουν και κάτι, όπως π.χ. τα μόρια μεθανίου; Αντί ευρώ να έχουμε πορδώ, μας χαλάει;
Θα υπάρχει επιτέλους ισότητα μεταξύ πλουσίων και φτωχών, η φορολογία θα γίνεται σε ατομικό επίπεδο, δεν θα υπάρχουν εταιρείες οφ σορ της πορδής, τα όσπρια θα αναβαθμιστούν, θα πάρουν τη θέση που τους αξίζει στη διατροφική αλυσίδα, θα γλιτώσουν τα αρνάκια και τα μοσχαράκια από το ανελέητο κυνηγητό των χασάπηδων... πολλά καλά διακρίνω. Ισως εφευρεθούν και πορδοσυσσωρευτές να ζεσταίνουμε τα κοκκαλάκια μας τους κρύους χειμώνες και να δροσιζόμαστε τα καλοκαίρια... Ισως μάλιστα να κινούνται αυτοκίνητα με πορδές... Οσο για αυγά, αυτά σίγουρα δεν βάφονται με πορδές, έχει δίκιο η παροιμία, αλλά -πού ξέρεις;- μπορεί να βράζουν...

Βέβαια, και πάλι πρωταθλητές στη "Ζώνη του Πορδώ" θα είναι οι φίλοι μας οι γερμανοί, δεδομένης της βασικής διατροφής τους με λουκάνικα, οπότε και πάλι η Ελλάδα θα χάσει την ευκαιρία του μονοπωλείου της Τρύπας το όζοντος... Αλλά τί να γίνει; Αυτά έχει η ζωή...

Μετεωρόλιθοι

Μετεωρόλιθοι πέφταν επί σειρά δεκαετιών στη διάτρητη ταράτσα του Ραδιομεγάρου μιας μικρής μεν αλλά ιστορικής χώρας, που βρίσκεται στον πλανήτη 62013 στο Αλφα του Κενταύρου. Κοτρώνες από το αχανές διάστημα διέσχιζαν τεχνηέντως τις μονώσεις και τα στεγανά και εισέβαλλαν με ορμή στα γραφεία και στους διαδρόμους του μεγάρου, ενίοτε και στα ραδιοτηλεοπτικά στούντια. Πέφταν ερήμην των διευθυντών και των κυβερνητών, που πέφταν κι αυτοί με τη σειρά τους από τα σύννεφα, μόλις ανακάλυπταν διαπλοκές, αδιαφάνειες, υπέρογκους μισθούς και άλλα τινά αποδεδειγμένα με χαρτιά, πάνω στα οποία είχαν αποτυπωθεί ως δια μαγείας οι υπογραφές τους ή και είχαν φυτρώσει στη συσκευή καταγραφής κάποια μυστηριώδη τηλεφωνήματα με τις αυθεντικές τους φωνές που ομιλούσαν περί "δικών μας παιδιών" -άλλοτε γαλάζιων και άλλοτε πρασίνων. Η σημερινή κυβέρνηση του πλανήτη, εκεί, στο μακρινό Αλφα του Κενταύρου, τελεί σε πλήρη σύγχιση. Δεν ξέρει πώς να πατάξει το φαινόμενο αυτό των συνεχιζομένων πτώσεων μετεωρολίθων και ψάχνει για τον αποτελεσματικότερο τρόπο: να στείλει βιαίως τους μετεωρόλιθους πίσω στο διάστημα ή να βυθίσει τη χώρα ολόκληρη στο σκοτάδι ώστε να βρεθούν οι διαστημικές αυτές κοτρώνες στο φυσικό τους περιβάλλον και να αποφασίσουν να αποσυρθούν μοναχές τους όπως ήρθαν;
Τα σοφά κεφάλια της χώρας έχουν μείνει κυριολεκτικά μετέωρα. Μόνον ο τολμηρός κυβερνήτης επιμένει να εφαρμόσει αυτό που προβάρισε πριν μερικές μέρες, θέτοντας τον ίδιο του τον εαυτό εμπρός από ένα κατάμαυρο φόντο, ίσως για να πείσει ότι το σκοτάδι δεν είναι και τόσο φοβερό...

μνημονεύοντας Φίλιπ Ντικ [περί φόβου]

«Δεν θέλω να φανώ αγενής, αλλά φοβάμαι πραγματικά πολύ. Ακούς γι αυτούς τους τρελλαμένους απ' την πείνα φοιτητές, που καταφέρνουν να ξεφύγουν απ' τα οδοφράγματα γύρω απ' τις πανεπιστημιουπόλεις...»
«Ακουσέ με», διέκοψε απότομα τη ροή του λόγου της.
«Εντάξει». Η κοπέλα ηρέμησε και έβαλε υπάκουα, και φοβισμένα, τα χέρια της πάνω στα δέματά της.
«Δεν πρέπει να φοβάσαι τόσο εύκολα. Αλλιώς η ζωή θα σου πέφτει πάντα πολύ βαριά», είπε ο Τζέισον.
«Το καταλαβαίνω». Κούνησε ταπεινά το κεφάλι της, ακούγοντας και προσέχοντας τα λόγια του σαν να παρακολουθούσε διάλεξη σε αίθουσα διδασκαλίας κολεγίου.
«Πάντα έτσι φοβάσαι τους ξένους;» τη ρώτησε.
«Ετσι νομίζω». Κούνησε πάλι το κεφάλι της και τούτη τη φορά το χαμήλωσε, σαν να την είχε επιπλήξει. Και κατά κάποιον τρόπο αυτό είχε κάνει.
«Ο φόβος», συνέχισε ο Τζέισον, «μπορεί να σε σπρώξει να κάνεις πιο άσχημα πράγματα απ' ό,τι το μίσος ή η ζήλεια. Οταν φοβάσαι, δεν εμπιστεύεσαι τελείως τη ζωή. ο φόβος κάθε φορά, μα κάθε φορά, σε κάνει να κρατιέσαι πίσω.»
«Νομίζω πως ξέρω τί εννοείτε», του αποκρίθηκε η Μέρι Αν Ντομινίκ. «Μια μέρα, πριν από ένα χρόνο περίπου, άκουσα ένα φοβερό χτύπημα στην πόρτα μου κι έτρεξα και κλειδώθηκα στο μπάνιο κι έκανα πως δεν ήμουνα μέσα, επειδή νόμιζα πως κάποιος προσπαθούσε να διαρρήξει το σπίτι... έπειτα έμαθα πως είχε πιαστεί το χέρι της γυναίκας του πάνω ορόφου στην αποχέτευση του νεροχύτη της -έχει σκουπιδοφάγο- επειδή είχε πέσει μέσα ένα μαχαίρι και είχε χώσει το χέρι της για να το βγάλει κι έτσι πιάστηκε. Το αγοράκι της ήταν στην πόρτα και...»
«Αρα, καταλαβαίνεις τί εννοώ», τη διέκοψε ο Τζέισον.
«Ναι. Μακάρι να μην ήμουν έτσι. Πραγματικά, θα τό 'θελα. Αλλά έτσι είμαι ακόμα».
 «Πόσων χρονών είσαι;» είπε ο Τζέισον.
«Τριάντα δύο».
Η ηλικία της τον εξέπληξε. Του φαινόταν πολύ πιο νέα. Προφανώς δεν είχε ποτέ μεγαλώσει πραγματικά. Τη λυπήθηκε. πόσο οδυνηρό θα πρέπει να ήταν για κείνη να τον αφήσει να πάρει το φλιπ-φλαπ της! Και οι φόβοι της ήταν σωστοί από μια άποψη, διότι ο Τζέισον δε ζήτησε τη βοήθειά της για τους λόγους που είχε δηλώσει.
________________________
ΣΗΜ.1. Από το βιβλίο "Κυλήστε δάκρυά μου, είπε ο αστυνομικός", μτφρ. Στράτος Κακαδέλλης, εκδ. PARSEC, σελ. 243-244.
ΣΗΜ.2.Βέβαια, θα μπορούσαν να αναφέρω μονάχα τα δυο τσιτάτα που μου άρεσαν...
α/ «Δεν πρέπει να φοβάσαι τόσο εύκολα. Αλλιώς η ζωή θα σου πέφτει πάντα πολύ βαριά»
β/ «Ο φόβος μπορεί να σε σπρώξει να κάνεις πιο άσχημα πράγματα απ' ό,τι το μίσος ή η ζήλεια. Οταν φοβάσαι, δεν εμπιστεύεσαι τελείως τη ζωή»
...αλλά προτίμησα να μεταφέρω ένα σημαντικό κομμάτι του συγκεκριμένου διαλόγου, να πάρεις μια ιδέα πόσο έντεχνα και χωρίς φανφάρες χώνει μέσα στην πλοκή του μυθιστορήματος ο συγγραφέας τις δικές του σκέψεις, τη φιλοσοφία του...

μνημονεύοντας Φίλιπ Ντικ [περί σύγχρονου μαζοχιστή]

«Ο Τήοντορ Ράικ στη μελέτη του για τη μορφή που παίρνει ο μαζοχισμός στο σύγχρονο άνθρωπο υποστηρίζει μια ενδιαφέρουσα άποψη. Ο μαζοχισμός είναι ευρύτερα διαδεδομένος απ' ότι αντιλαμβανόμαστε, επειδή παίρνει μια εκλεπτυσμένη μορφή. Ο βασικός τρόπος εξέλιξής του είναι ο ακόλουθος: ένα ανθρώπινο ον βλέπει σαν αναπόφευκτο κάτι κακό που έρχεται. Δεν υπάρχει τρόπος να σταματήσει την πορεία του κακού˚ είναι ανήμπορο. Αυτή η αίσθηση της ανημποριάς δημιουργεί την ανάγκη να αποκτήσει κάποιον έλεγχο επί του επαπειλούμενου πόνου -οποιουδήποτε είδους έλεγχο. Αυτό είναι λογικό˚ το υποκειμενικό συναίσθημα της ανημποριάς είναι οδυνηρότερο της επαπειλούμενης δυστυχίας. Οπότε, το πρόσωπο αναλαμβάνει τον έλεγχο της κατάστασης με το μόνο τρόπο που τού έχει μείνει: συνεργάζεται με την επαπειλούμενη δυστυχία.˚ την επισπεύδει. 

Αυτή η δραστηριότητα ενισχύει την ψευδή εντύπωση ότι απολαμβάνει τον πόνο. Δεν είναι έτσι. Απλώς δεν μπορεί πια να αντέξει την ανημποριά, την υποτιθέμενη ανημποριά. Αλλά καθώς αναλαμβάνει τον έλεγχο επί της αναπόφευκτης δυστυχίας γίνεται αυτόματα ανηδονικός (που σημαίνει ανίκανος ή απρόθυμος να απολαύσει χαρά). Η ανηδονία έρχεται ύπουλα, κρυφά. Με το πέρασμα του χρόνου παίρνει τον έλεγχο του ατόμου. 

Για παράδειγμα, το άτομο μαθαίνει να αναβάλλει την ικανοποίηση˚ αυτό είναι ένα βήμα στη ζοφερή πορεία της ανηδονίας. Μαθαίνοντας να αναβάλλει την ικανοποίηση έχει την αίσθηση της αυτοκυριαρχίας˚ είναι πια στωϊκός, πειθαρχημένος˚ δεν υποτάσσεται στις παρορμήσεις του. Εχει τον έλεγχο. 

Ελεγχο επί του εαυτού του όσον αφορά τις παρορμήσεις του και έλεγχο της εξωτερικής κατάστασης. Είναι ένα άτομο ελεγχόμενο και ελέγχον. Σύντομα επεκτείνεται και ελέγχει άλλους ανθρώπους σαν μέρος της κατάστασης. Γίνεται αυτός που κινεί να νήματα. 

Φυσικά δεν έχει συνειδητή αντίληψη του γεγονότος˚ το μόνο που θέλει είναι να ελαχιστοποιήσει την αίσθηση της ανικανότητάς του. Αλλά στην προσπάθειά του να ελαχιστοποιήσει αυτή την αίσθηση υποσκάπτει δολίως την ελευθερία των άλλων. Κι όμως δεν αντλεί ικανοποίηση από αυτό, κανένα θετικό ψυχολογικό όφελος˚ όλα τα οφέλη του είναι στην ουσία αρνητικά.»

[.......]

«Εν περιλήψει, ο σύγχρονος μαζοχιστής δεν απολαμβάνει τον πόνο˚ απλώς δεν αντέχει να είναι ανήμπορος.»

______________________________

ΣΗΜ.1. Αποσπάσματα από το Valis του Philip K. Dick [εκδ. PARSEC, από σελ. 114, 115, 117]

ΣΗΜ.2. Στα δύσκολα, μαζί με Παπαδιαμάντη, Σεφέρη, και λοιπούς, μνημονεύομεν και Φίλιπ Ντικ -το έσχατο καταφύγιο για την ανασύνταξη του νου.

ΣΗΜ.3. ...και μη πάει ο νους σας σε γνωστά πρόσωπα, ε;

Εχουν άδικο όσοι υποστηρίζουν την κα Δημουλά;

Διάβασα αυτό το ποστ διάβασα και αυτό και απαντώ εδωπέρα, να θυμάμαι την απάντηση/γνώμη μου -επειδή διαρκώς.. αλλάζω!

Φυσικά και έχουν άδικο! Η κα Δημουλά δεν είναι μια τυχαία κυριούλα, είναι μια γυναίκα ακαδημαϊκός, που την χρυσοπληρώνουμε, που πολλοί τη θεωρούν ποιήτρια, που δεν δικαιολογείται να μη γνωρίζει τί σημαίνει μετανάστης, που δεν είναι δυνατό -ως ποιήτρια- να μη διαθέτει την απαιτούμενη φαντασία ώστε να συνδυάζει γεγονότα, καταστάσεις και κυβερνητικές πράξεις, όλα όσα δλδ δημιούργησαν και εξακολουθούν να γιναντώνουν το πρόβλημα της μετανάστευσης προς Ελλάδα, κλπ κλπ...
_________________
ΣΗΜ. εκτός βέβαια αν ο κος Αϊζενχάουερ έχει κάνει το θαύμα του και η άνοια έχει προχωρήσει επικίνδυνα -σεβόμαστε τους ασθενείς, αλλά όχι την ανοιακή τους γνώμη που τους γελοιοποιεί.. έτσι δεν είναι;

Περί εξυπνακίστικων μεθοδεύσεων, ΜΜΕ, θανατικής ποινής, κλπ

 

«Μη πετροβολάτε τα παιδιά!» είναι ο τίτλος της γελοιογραφίας που σκάρωσα και την επεξηγώ -αναγκαστικά- επειδή δεν δηλώνω γελοιογράφος: Λοιπόν.. από τα παράθυρα του Κοινοβουλίου και του Υπουργείου Παιδείας (τα λοιπά περί "δια βίου", κλπ τα παραλείπω ως άχρηστες παπαριές) οι κυβερνητικοί βγάζουν τα παιδιά χρησιμοποιώντας τα σαν ασπίδες απέναντι στους εκπαιδευτικούς που βρίσκονται μπροστά στο δίλλημμα της απεργίας που παρομοιάζεται με σωρό από πέτρες... Παρατηρήσεις δεκτές.

Περίληψη περιεχομένων

Πάμε τώρα στο κυρίως θέμα, για το οποίο η έμπνευση ήρθε με αφορμή την (εξυπνακίστικη) μεθόδευση της κυβέρνησης στο καφτό ζήτημα του ευτελισμού της Παιδείας δια του ξεφτιλισμού -πολίτικαλ κορέκτ: υποβάθμισης- των εκπαιδευτικών, καθώς και μια (οξύτατη) συζήτηση με το μεγαλύτερο παιδί μου περί της διαφοράς της θανατικής ποινής από την τυρρανοκτονία, καθώς και περί του τί είναι ακριβώς τα "προσωπικά δεδομένα", η προστασία τους και ποιος τα προστατεύει. Στο θέμα εμπλέκω και τα διαπλεκόμενα τηλεοπτικά κανάλια, δεδομένου ότι παρατηρώ προσφάτως μια απομίμηση της προεκλογικής αμερόληπτης ΝΕΤ από το καρατζαφερικό (γκαιμπελικό) κανάλι αρτ. Το κανάλι αυτό είναι σήμερα το μοναδικό τηλεοπτικό μέσο όπου ακούγονται οι απόψεις των εκπροσώπων της αντιπολίτευσης και όπου φιλοξενούνται συνήθως ισομερώς (κατά το δυνατόν για τα ελληνικά πράγματα) οι συζητητές οι προεχόμενοι από διάφορες παρατάξεις -και από τις κυβερνητικές: Συνήθως ένας εκπρόσωπος της κυβέρνησης παρών και οι υπόλοιποι δυο σε τηλεφωνική σύνδεση, όχι τρεις κυβερνητικοί παρόντες αντιμέτωποι με έναν αντιπολιτευόμενο, φόρμουλα εφαρμοζόμενη από τα "συμβατικά" τηλεοπτικά μέσα.

Η κουτοπονηριά ή "για πόσα κιλά Μ. μας περνάτε κύριοι";

Η κυβέρνηση, λοιπόν, διαλέγει εύστοχα -κατ' αυτήν και τους κουτοπόνηρους εγκεφάλους που την στηρίζουν- την ακριβή ημερομηνία επιβολής δια της ψήφισης (παμψηφεί αποδοχής "δια την σωτηρίαν της χώρας") του νόμου που εξαερώνει το εκπαιδευτικό λειτούργημα, θέτοντας έτσι τους εκπαιδευτικούς "προ των ευθυνών τους για την ομαλή διεξαγωγή των πανελλήνιων εξετάσεων". Τί κάνει στην πράξη δηλαδή; Βάζει τα παιδιά μας μπροστά και λέει στους Δασκάλους τους «βαράτε τα, αν τολμάτε»... Κρεμάει και μια ταμπελίτσα στο πίσω μέρος που γράφει «ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ» και μετά.. νίπτει τα χέρια της, μέσω της κας Ρεπούση -ειδικής στα περί Παιδείας θέματα, Θεέ μου βόηθα.

Οπότε, αν διάλεξες να είσαι εκπαιδευτικός (των 600 ευρώ που πάνε προς μείωση), αν δεν πας απο τα Χανιά στον Εβρο μόλις σε διατάξει ο "δια βίου" μανδαρίνος και αν δεν αποτρελλαθείς διδάσκοντας, θα πρέπει να ψάξεις για δουλειά -μια από τις άφθονες δουλειές που ρέουν στην αγορά των 1.500.000 ανέργων της χώρας.

Τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ και το αρτ tv

Τα κυβερνητικώς (και αλλέως πως) διαπλεκόμενα ΜΜΕ χορεύουν στο χαβά που εκπέμπεται από τα υπουργικά γραφεία -και από ην τρόικα βεβαίως, που κάθε άλλο παρά Ροκ είναι- ένα χαβά παράτονο με πολλά σφάλματα στις αριθμητικές πράξεις, γιατί αυτός ο χαβάς δεν έχει καμμία σχέση με νότες. Θυμάμαι με νοσταλγία την πεοεκλογική ΝΕΤ που αντιμετώπιζε αμερόληπτα τους υποψήφιους των κομμάτων και μαθαίναμε όσο γίνεται ξεκάθαρα τις μετεκλογικές προθέσεις τους, ασχέτως αν.. μετά την απομάκρυνσην του πελάτου εκ του ταμείου ουδεμίαν ευθύνην φέρει ο ταμίας... 

Σήμερα που μιλάμε, το μόνο κανάλι που κρατά ίσες αποστάσεις κι έτσι έχουμε την ευκαιρία να μάθουμε επιτέλους τί λέει/προτείνει κι αυτός ο έρμος ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι το καρατζαφέρειο αρτ (άστυ ραδιοφωνία τηλεόραση, πρώην ΤΗΛΕΑΣΤΥ). Ναι μεν αμολάει κατά ριπάς τη θέση του προέδρου του Λα.Ο.Σ. υπέρ της θανατικής ποινής και άλλα κουφά, αλλά υπάρχουν και δημοσιογραφικές ενημερωτικές εκπομπές όπου φιλοξενούνται ισότιμα οι διάφοροι κυβερνητικοί και κομματικοί εκπρόσωποι και αφήνονται ελεύθερα να μιλούν όλοι με τη σειρά, εκφραζόμενοι ευπρεπώς προς όλους -ΚΑΙ προς τους συναδέλφους τους- και χωρίς να μπλέκονται παπαγαλίζοντες μεταξύ τους, ούτε να παρεμβάλλονται τεχνηέντως πότε οι παρουσιαστές δημοσιογράφοι με ατάκες και πότε τα αναγκαία διαφημιστικά διαλλείμματα.

Βέβαια, πρέπει να έχει κανείς αυτιά και μυαλά ανοιχτά μη τυχόν και περιπέσει άτακτα στις παγίδες της γκαιμπελικής τακτικής, όπου το ένα αληθές που λέγεται αναδεικνύει σε "αλήθειες" τα μύρια συνομωσιολογικά ή/και ρατσιστικά μηνύματα που δεν παύουν να εκπέμπονται.. τα περί "αίματος που θα ρεύσει", τα περί "εγκληματιών μεταναστών", τα περί θανατικής ποινής που "πρέπει να επανέλθει", κλπ.

Ερώτηση κρίσεως: τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ πετυχαίνουν το στόχο τους; Αυτό που νομίζω είναι: Ναι, αν στόχος τους είναι ο γκρεμός!

Οι ζωές των άλλων 

Είδα το φιλμ με το μεγαλύτερο παιδί μου και διαφωνήσαμε οξύτατα συζητώντας μετά την προβολή για το αν οι Αρχές είχαν το δικαίωμα να δείχνουν τις καρτέλες με τα στοιχεία των πρακτόρων της Στάζι στους πολίτες της ενωμένης πλέον Γερμανίας. Το παιδί μου επέμενε ότι έτσι παραβιάζονταν τα "προσωπικά δεδομένα", άρα τα στοιχεία των πρακτόρων έπρεπε να μείνουν μυστικά και μόνο οι φακέλοι με τα στοιχεία των αναζητητών θα έπρεπε να είναι προσβάσιμοι από τους ενδιαφερόμενους, με το σκεπτικό ότι θα μπορούσε να εγκληματίσει κάποιος εναντίον του προσωπικού του καταδότη.

Δεν κατάφερα να επιβάλλω την άποψη πως όταν υπάρχει ελευθερία και δημοκρατία δεν βγαίνουν στην επιφάνεια τα κακά ένστικτα, ούτε ήταν κατανοητό το επιχείρημα περί ηρωϊσμού των τυρρανοκτόνων. Εκεί ακριβώς, δέχτηκα το χαρακτηρισμό "μαμά δολοφόνα" (!!!) και απαξιώθηκα ως... υπέρμαχη της επαναφοράς της θανατικής ποινής!

Η σημασία της Κάθαρσης

Μετά από δυο μερούλες, σκέφτηκα μερικά πραγματάκια ακόμα, όπως το ξεκαθάρισμα -την αρχαία Κάθαρση- που έρχεται μετά από κάθε τραγωδία, όπως π.χ. μια εθνική καταστροφή. Στη χώρα μας, δυστυχώς. κάθαρση δεν υπήρξε μετά το Β'Π.Πόλεμο. Ηρθε ο εμφύλιος βλακωδώς, έμεινε παραπάνω από όσο μας άξιζε, οι προδότες κέρδισαν κατά κράτος και πήραν την εξουσία, την οποία διατηρούν έως τα σήμερα με διάφορους τρόπους -οικονομικούς, κλπ. Σκέφτηκα και τη Νορβηγία που τιμώρησε με την αυστηρότερη των ποινών τον δοσίλογο πρωθυπουργό της και δεν απορώ καθόλου που αυτή η χώρα, η μοναδική ευρωπαϊκή που είχε το θάρρος να τιμωρήσει έμπρακτα το ναζισμό, ευημερεί και έχει τόσο ανεπτυγμένο το αίσθημα δικαιοσύνης. Η ελευθερία και η δημοκρατία δεν σηκώνουν προδότες και προδοτικές συμπεριφορές... Εμείς, βρισκόμαστε πολύ μακριά από αυτά τα ιδανικά -δυστυχώς- αλλοιώς ποιος θα επέτρεπε να φτάσουμε στο σημείο ολοκληρωτικής καμπής όπου βρισκόμαστε;

Μερικά ερωτήματα εκτός θέματος -ή μήπως εντός;

1. έπρεπε να καούν οι (ελληνικοί) φάκελοι;

2. γιατί κάηκαν οι (ελληνικοί) φάκελοι;

3. έπρεπε να αποκαλυφθούν οι έλληνες δοσίλογοι;

4. γιατί δεν αποκαλύφθηκαν οι έλληνες δοσίλογοι;

5. έπρεπε να ανοίξουν οι φάκελοι της Στάζι;

6 πρέπει να ανοίγουν και να δημοσιεύονται τα αρχεία του φόρεϊν όφις;

7. πρέπει να μαθαίνουν οι έλληνες πολίτες τί γίνεται πίσω από τις κλειστές πόρτες των μυστικών συμβουλίων;

8. πρέπει ή δεν πρέπει να υπάρχουν μυστικά -εκτός από τα στρατηγικής σημασίας;

9. κλπ κλπ --βάλε κι εσύ ερωτήματα, μπορείς!-- και μετά, πες μου αν πρέπει (και γιατί) να υπάρχουν ξεχωρισμένα από τα άλλα δικαιώματα τα "ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα".. Μήπως είναι μια ακόμη απάτη, επιβεβλημένη από τους εξουσιαστές για να μας πείσουν ότι πράγματι μας προστατεύουν;.. εχμ.. Απόφυγε πάντως να τα μπερδέψεις με την Οικουμενική Διακήρυξη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.

______________________

ΣΗΜ. Με την ευκαιρία που βρίσκομαι και σήμερα μπροστά σε φιλικό υπολογιστή, μεταφέρω και το σχόλιο του κ. Δαρσινού (ΔΗΜ.ΑΡ) στην εκπομπή "πρωϊνή αρτηρία" του αρτ (9/5/2013), ένα σχόλιο που μείωσε αισθητά την ακοή μου -αυτό που λένε.. με κούφανε!

Δαρσινός: «Υπάρχουν ειδικότητες που δεν κερδίζει τίποτα ο μαθητής αν αυξηθούν οι ώρες διδασκαλίας.. π.χ. η Κοινωνιολογία.. Τί κερδίζεις μ' αυτό το μάθημα;» --εχμ.. Ελα μου ντε!

ένα παγκάκι, μια γέφυρα κι ένα παλιό τραγούδι

Εχω γράψει επίσης για παγκάκια. Για μια γυναίκα κάτω από παγκάκι, στις 13 Μαρτίου 2011 και για έναν άνθρωπο κάτω από τη γέφυρα, στις 23 Φεβρουαρίου 2008. Σημερα θα έγραφα για τρεις γείτονες που ζούνε μέσα στα αυτοκίνητά τους -σαραβαλάκια, όχι τπτ λιμουζίνες ή τροχόσπιτα- μια και χάσαν τα σπίτια τους. Αραγε, η κυρία Δημουλά τους βλέπει αυτούς ή κάνει τα στραβά μάτια; Μήπως την ενοχλούν εξίσου με τους μετανάστες καταληψίες παγκακιών της Κυψέλης; Αν ναι, η παρούσα κυβέρνηση βρίσκεται στο σωστό δρόμο: όπου νά΄ναι θα τους εξαλείψει!
 ___________
μια και λέμε για παγκάκια, επισκεφτείτε να δείτε μια εξαιρετική συλλογή 

και τα παγκάκια των ερωτευμένων -μεταναστών και μη- του Georges Brassens:

Οι one hour before the trip περιοδεύουν για πρώτη φορά στην Κρήτη

Οι one hour before the trip, ένα ξεχωριστό οπτικοακουστικό σχήμα που ακολουθεί εδώ και χρόνια μια διαφορετική πορεία βασισμένη στην αυτοοργάνωση, περιοδεύουν για πρώτη φορά στην Κρήτη. Έρχονται να μας ταξιδέψουν με ατμοσφαιρικά ηχοχρώματα, δυναμικές ενορχηστρώσεις και να μας καθηλώσουν με το ρεαλιστικό οπτικό υλικό τους από τις 8 έως και τις 16 Μαΐου. 

Το πρόγραμμα των συναυλιών έχει διαμορφωθεί ως εξής:

 

Ηράκλειο :    8/5 Τετάρτη       @ Blow up. (Ψαρομηλίγκων & Ανδρέου Κρήτης)

Αγ Νικόλαος:9/5 Πέμπτη       @ Πολυχώρος Περίπου.( 28ης Οκτωβρίου 25)

Ιεράπετρα:  11/5 Σάββατο      @ Μπυραρία το ξύδι.(Εθνικής αντιστάσεως 54)

Σητεία :       14/5 Τρίτη           @ Τhe wall live bar. (Ελευθερίου Βενιζέλου 183)

Χανιά :        15/5 Τετάρτη,     @ Το Σπίτι.   ( Θεοφάνους 10)

Ρέθυμνο:     16/5 Πέμπτη       @ Μικρό θέατρο.  (Γοβατζιδάκη 17)

 

Περισσότερες πληροφορίες για το σχήμα μπορείτε να βρείτε στο παρακάτω link:http://ohbtt.gr/about-us

Επίσης στις συναυλίες θα διατίθεται η δισκογραφία του σχήματος. 

Εναλλακτικά μπορείτε να την κατεβάσετε δωρεάν από το http://ohbtt.gr/discography

Αν αληθεύει το νέο, θα πρόκειται για φοβερή σύμπτωση!

«Απέλυσαν την καθηγήτρια που έπιασε τον γιο του Σαμαρά να αντιγράφει!» γράφουν τα 'Νέα της Θράκης', αλλά δεν το πιστεύω.. γιατί -αν το πιστέψω- κινδυνεύω να πιστέψω ότι επίκειται οσονούπω και η... απόλυση της Θράκης!

Πασχαλινά πρωινά και Γενοβέφα

Εχεις παρατηρήσει την εκκωφαντική σιγή ενός πασχαλινού πρωινού;

Σχεδόν ακούγονται τα λουλούδια να φυτρώνουν και το φτερούγισμα του περιστεριού στα διακόσια μέτρα. Λίγο αργότερα, ανεβαίνοντας ο ήλιος ψηλότερα, ανεβαίνει μαζί του η κνίσσα από τις θυσίες των αμνοεριφίων και σκεπάζει βάρβαρα τις ευωδιές της φύσης. Κατά το μεσημεράκι, αρχινάν τα όργανα, εφαρμόζοντας την οριστική λήξη της ηρεμίας του πασχαλινού πρωινού. Το Πάσχα είναι μια γιορτή θορυβώδης, που θέλει ένα μικρό διάλλειμμα σιγής ανάμεσα στα βαρελότα και στα κλαρίνα.

Ανεξαρτήτως Πάσχα, εμένα μου αρέσει η Γενοβέφα.

_______________________

picture from:  http://www.saatchionline.com/art/Painting-Acrylic-Spring-Sketch/385215/1577110/view

Γενοβέφα song from: http://www.youtube.com/watch?v=5NfrZKk2S5k

γιατί σιωπούν οι έλληνες

«Οι έλληνες έχουν σιωπήσει γιατί βλέπουν φως στην άκρη του τούνελ» είπε ο κ. Στουρνάρας, αλλά διαφωνώ. Οι έλληνες σιωπούν επειδή τους έχει περικοπεί ΚΑΙ η λαλιά.

αρνάκι διαρκείας

- αρνί που ανασταίνεται, ποτέ του δεν πεθαίνει
- κάπως σαν τα δανεικά που θεριεύουν -και αποθρασύνουν- τους δανειστές

- κάνε μου λιγάκι μπεεε μπεεε
- δε φτάνει που ψήνομαι, θες και να τραγουδάω;

- καλή ανάταση
- και καλή επίκυψη και καλό πρηνηδόν...

- άντε και του χρόνου
- νά'μαστε καλά να ξαναψηθούμε

________________
ΣΗΜ. τη φωτο  με τις φοβερες ατακες τη βρηκα στο facebook [ε, κυκλοφορησα λιγακι]