Η λύση είναι μία: αφαιρέστε αφού διαιρεθείτε

Αρχίζουμε με πρόσθεση: 1 + 1 = 2
Συνεχίζουμε με πολλαπλασιασμό: 2 Χ 2 = 4
Προχωρούμε στη διαίρεση: 4 : 4 = 1
Ολοκληρώνουμε με αφαίρεση: 1 - 1 = 0

Παρατηρώ τελευταίως ότι γίνεται μια συντονισμένη προσπάθεια διαφημιστών και κυβέρνησης προς την ώθηση των πολιτών να καταρτισθούν σχετικώς με την διαίρεσιν.

Οι διαφημιστές ωθούν τον καταναλωτή να ανταγωνιστεί τον συγκαταναλωτή του, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος λέει και ξαναματαλέει να προσέχουμε για να μην οδηγηθούμε στην διαίρεση. Η λέξη "διαίρεση" παίζει συστηματικά και αυτή μένει στο νου: Δ Ι Α Ι Ρ Ε Σ Η

Προβλέπω συντόμως να ακολουθήσει η αριθμητική πράξη της αφαίρεσης με το μότο: ΑΦΑΝΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΥΣ

(και μακάρι να κάνω λάθος)

________________________________
copy-paste from taparaponasas stoNATO, Παρασκευή, Οκτώβριος 13, 2006

(Προγραμματισμένη ανάρτηση - προφητικό κείμενο κιόλας, 4 χρόνια πριν!!!)

Γκρίζα διαφήμιση στα ΜΜΕ (ολιγον μπαγιατικο, αλλα ενδεικτικο)

Tον περασμένο Nοέμβριο ο αρχιτέκτονας Mιχάλης Δωρής απέστειλε επιστολή στην «Kαθημερινή της Kυριακής» με την οποία διαμαρτυρόταν για τη λεζάντα μιας φωτογραφίας που είχε εικονογραφήσει, ανάμεσα σε άλλες, δημοσιογραφικό κείμενο του Δημήτρη Pηγόπουλου με τίτλο «Oι μεγάλες προσδοκίες της Aθήνας». H επίμαχη φωτογραφία απεικόνιζε ένα ελκυστικό προοπτικό σχέδιο της υπό ανάπλαση Λεωφόρου Kαβάλας (Aθηνών) στο πλαίσιο της ολυμπιακής προετοιμασίας, με την εξής λεζάντα: «Πρόταση του αρχιτεκτονικού γραφείου “Anamorphosis” για τη λεωφόρο Kαβάλας».

O κ. Δωρής θεώρησε ότι η συγκεκριμένη λεζάντα τον έθιγε επαγγελματικά, καθώς, σύμφωνα με τα όσα υποστηρίζει ο ίδιος, «το έργο της εκπόνησης μελέτης για την ανάπλαση της Λεωφόρου Kαβάλας ανετέθη από το YΠEXΩΔE δυνάμει της από 17/5/2002 σύμβασης ανάθεσης σε επτά τον αριθμό συμπράττοντα γραφεία μελετητών και όχι στο αρχιτεκτονικό γραφείο Anamorphosis». Πιο συγκεκριμένα, στα παρακάτω γραφεία: «Δ.Λ. Eταιρεία Aρχιτεκτονικών Mελετών M. Δωρής - Oλγα Λαμπρινίδου και ΣIA E.E.», Aνδρομάχη Δαμαλά, Nικόλαος Γεωργιάδης, Παναγιώτα Mαμαλάκη, Παντελής Aργυρός (μηχανολόγος), Iωάννης Φραγκάκης (συγκοινωνιολόγος - τοπογράφος μηχανικός), Mαρία Zαρκαδούλα (γεωπόνος). O κ. Δωρής στην επιστολή είχε επισυνάψει και αντίγραφο της σχετικής σύμβασης με το YΠEXΩΔE, ενώ διευκρίνισε ότι το αρχιτεκτονικό γραφείο «Anamorphosis» δεν έχει ουδεμία σχέση με την ως άνω σύμβαση για την εκπόνηση μελέτης ανάπλασης της Λεωφόρου Kαβάλας και ότι απλώς δύο αρχιτέκτονες του γραφείου «Anamorphosis» (οι κ.κ. N. Γεωργιάδης και Π. Mαμαλάκη) συμμετείχαν ως συμπράττοντες μελετητές ατομικά στην περί ου ο λόγος μελέτη.

Στη συνέχεια, ο συντάκτης του κειμένου, ο κ. Δ. Pηγόπουλος ενημέρωσε τον κ. Δωρή ότι έλαβε τη σχετική πληροφορία κατόπιν επικοινωνίας του με το αρχιτεκτονικό γραφείο «Anamorphosis». Θεωρήσαμε ότι η παρεξήγηση είχε λυθεί. Παρά ταύτα, ο κ. Δωρής επανήλθε με ένα ακατανόητο εξώδικο. Tο σημερινό δημοσίευμα επιβεβαιώνει εκ νέου ότι εκ μέρους της εφημερίδας δεν υπήρξε καμία πρόθεση ή πράξη με σκοπό να μειωθεί ή να αποκρυβεί η εργασία οποιουδήποτε. Κατόπιν τούτου, δεν θα επανέλθουμε καθ’ οιονδήποτε τρόπο σε ένα θέμα από καιρού λήξαν.

(το κειμενο της εφημεριδας, τα τονισμενα γραμματα δικα μου) Κλικ! πανω στην εικονα να μεγαλωσει.

____________________________
ΣΗΜ.1.
Βλέπουμε λοιπόν τον τρόπο με τον οποίο βαφτίζεται μελετητής ενός εργου ενα γραφείο μελετών, του οποίου 2 συνεργάτες συμμετείχαν σε μελέτη του ΥΠΕΧΩΔΕ.
Η απάντηση της εφημερίδας, δια του συντάκτη της (υποθέτω, γιατί είναι ανυπόγραφη) δεν έχει κανένα δισταγμό να θίξει την επαγγελματική ακεραιότητα του κ. Μιχάλη Δωρή, καθώς και την φερεγγυότητά του, όταν γράφει:
1. O κ. Δωρής θεώρησε ότι η συγκεκριμένη λεζάντα τον έθιγε επαγγελματικά,
2. καθώς, σύμφωνα με τα όσα υποστηρίζει ο ίδιος, «το έργο της εκπόνησης μελέτης για την ανάπλαση της Λεωφόρου Kαβάλας ανετέθη από το YΠEXΩΔE δυνάμει της από 17/5/2002 σύμβασης ανάθεσης σε επτά τον αριθμό συμπράττοντα γραφεία μελετητών και όχι στο αρχιτεκτονικό γραφείο Anamorphosis».

Ο κ. Δωρής "θεώρησε" λοιπόν; Δεν τον θίγει επαγγελματικά, δηλαδή, η ενέργεια της εφημερίδας;
Ο κ. Δωρής "υποστηρίζει ο ίδιος" τα περί ανάθεσης του έργου; Αφού στέλνει τον αριθμό της Σύμβασης (δεν ξερω αν εστειλε και αντιγραφο, αλλα ο αριθμος νομιζω ειναι αρκετος) με το ΥΠΕΧΩΔΕ, καθως και ονομαστικα τα συμμετέχοντα μελετητικα Γραφεία, "υποστηρίζει ο ίδιος"; Τι χρειάζεται άλλο για να μας κουφάνει ένας δημοσιοκάφρος -αυτός που έγραψε το ανασκευαστικό σημείωμα στο τέλος ενος πανάσχετου άρθρου;
Το άρθρο βρίσκεται εδω, το σημείωμα ψάξτε το κάτω κατω, με τίτλο "O EΛAΣ, ο EΔEΣ, τα Δεκεμβριανά και η επέμβαση των Bρετανών"!!! Κράτησα και εικόνα ολοκληρης της σελιδας, μη τυχόν το εξαφανίσουν!

ΣΗΜ.2.
Το δημοσίευμα είναι της 28ης/3/2004. Λίγο παλιό, αλλά σημαντικό για την άσκηση και προώθηση "ημετέρων". Ελπίζω να μη ξαναγίνονται παρόμοια Θαύματα! Δεν φαντάζομαι ότι ο συντάκτης του άρθρου κ. Δημήτρης Ρηγόπουλος δεν μπορούσε να γράψει σωστά τη λεζαντα.
ΣΗΜ.3.
Πώς να εμπιστευτω πλέον εφημερίδα και συντάκτη; Πείτε μου ένα καποιο τροπο...
ΣΗΜ.4. Τι έγινε με το εξώδικο;

ενα χαρτάκι στην εξώπορτα

Βρήκα προχτές ένα χαρτάκι κολλημένο μέσα σε ένα ασσανσέρ, δίπλα στα κουμπιά. Μάλλον θα το έβαλαν εκεί ακριβώς για να το δουν όσο το δυνατόν περισσότεροι ένοικοι του κτιρίου. Είχε τοποθετηθεί αντίστοιχο χαρτάκι και πάνω στη γυάλινη εξώπορτα, από τη μέσα μεριά. Το ζητούμενο ήταν να το βλέπουν οι απομέσα βγαίνοντας, ώστε να μη κλειδώνουν απέξω την πόρτα, γιατί η κλειδαριά δεν δούλευε απομέσα. Το χαρτάκι δεν ήταν κολλημένο στην απέξω πλευρά της πόρτας, αυτό με προβλημάτισε και το σκέφτομαι απο προχτές.

Προσοχή!
Μην κλειδώνετε την
εξώπορτα, γιατί χάλασε,
δεν ανοίγει από μέσα
και κλειδώθηκαν
άνθρωποι που δεν
μπορούσαν να βγουν.

Το κείμενο αυτό, σίγουρα είναι ένα ποίημα. Ενα απελπισμένο ποίημα. Για προσέξτε τα κρυφά νοήματα. Πρώτα πρώτα, τις υπογραμμισμένες λέξεις "Προσοχη" και "Μην". Κατόπιν, η κλειδωμένη πόρτα, που είναι μάλιστα εξώπορτα, η εξώπορτα που χάλασε και δεν πρέπει να κλειδώνεται και η οδηγία γράφεται και επικολλάται στο εσωτερικο μέρος της εξώπορτας, ώστε να το βλέπουν όσοι βγαίνουν για να μη κλειδώσουν απέξω τους καημένους τους ανθρώπους που δεν θα μπορούν να ξεκλειδώσουν απομέσα -γιατί η κλειδαριά χάλασε- και ετσι δεν θα μπορούν να βγουν! Φοβερός συλλογισμός, δεν νομίζετε;
Η εξώπορτα είναι γυάλινη, τζάμι σε πλαίσιο αλουμινίου. Αυτή την πληροφορία τη δίνω επειδή τη θεωρώ σημαντική και χρήσιμη. Υπάρχει κίνδυνος να σπάσει το τζάμι κάποιος που επιθυμεί διακαώς να βγει, αν δεν μπορεί να ξεκλειδώσει (απομέσα) τη χαλασμένη κλειδαριά.
Γιατί όμως να θέλει κάποιος τόσο πολύ να βγει; Γιατί να μη περιμένει να ξεκλειδώσει (απέξω) την εξώπορτα κάποιος που θέλει να μπει; Γιατί να μην επιστρέψει εκεί από όπου βγήκε, εκεί όπου βρισκόταν πριν φτάσει στη γυάλινη εξώπορτα; Πιθανότατα να είναι ένας επισκέπτης και να θέλει να γυρίσει στο σπίτι του, να είναι ένα καταπιεζόμενο μέλος μιας οικογένειας που θέλει να κερδίσει την ανεξαρτησία του ή να πρόκειται για ένα ληστή που θέλει να ξεφύγει; Μήπως το κτίριο είναι φυλακή;
Και, τελικά, πού βρίσκεται ο Παράδεισος; Μέσα ή Εξω;

-->> Update 2/5/2011
Θυμήθηκα τι συνεβαινε στην Ισπανία παλιά, επί Φράνκο. Τις νύχτες περιπολούσαν νυχτοφύλακες στις πόλεις και κλείδωναν τις πόρτες των πολυκατοικιών απέξω -κάθε οικοδομικό τετράγωνο και νυχτοφύλακας, το έφερνε βόλτα γύρω γύρω- και όποιος ήθελε να βγει μετά τις 10:00 το βράδυ έπρεπε να βγει στο παράθυρο και να φωνάξει "σερένο!" για να έρθει ο νυχτοφύλακας να ανοίξει. Ζητούσε στοιχεία, ταυτότητα, αν ήταν κάτοικος ή επισκέπτης, κλπ, καθώς και το λόγο που τον ανάγκαζε να βγει. Εμείς είμασταν τουρίστες τότε και με την απλή δήλωση «θέλουμε να κάνουμε μια νυχτερινή βόλτα στην πόλη» μας άνοιξε την πόρτα -απέξω- και βγήκαμε. Κλειδί για κάθε εξώπορτα του οικοδομικού τετραγώνου είχε μονάχα ο αρμόδιος νυχτοφύλακας. Ενδιαφέρον, ε;

Ενα επικίνδυνο οικονομικό πείραμα

ΣΤΟΠ ΣΤΙΣ ΚΑΡΤΕΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΔΑΝΕΙΑ!!!

"...Η προκύπτουσα επέκταση της πίστεως επειδή αυξάνει την καταναλωτική δυνατότητα του κοινού, χαρίζει μία ψευδαίσθηση ευημερίας και αύξησης πλούτου. Σαν συνέπεια αυτής της ψευδο-ευημερίας λόγω αύξησης του χρέους επέρχεται μία γενικευμένη λαϊκή αδιαφορία που τελικά διαιωνίζει και ενισχύει την κρατική δύναμη και τη σπατάλη. Αντί να προτιμάται η μέθοδος πληρωμής τοις μετρητοίς, οι καταναλωτές, οι επιχειρήσεις αλλά και οι κυβερνήσεις υιοθετούν το νέο δόγμα «αγόρασε τώρα και πλήρωσε αργότερα»..."

"...Εάν υπήρξε κάποια εποχή που οι κεντρικές τράπεζες είχαν να παίξουν ένα χρήσιμο ρόλο, ήταν τότε που διέποντο από την πειθαρχία ενός κλασσικού κανόνα χρυσού. Έχοντας όμως εγκαταλείψει τους κανόνες του Νεύτωνα, οι κεντρικές τράπεζες πλέον ασχημονούν πάνω σην ελεύθερη αγορά και έχουν ταχθεί ενάντια στο πραγματικό χρήμα. Οι λόγοι για τους οποίους οι κεντρικές τράπεζες είναι όντως "βαρβαρικές" είναι οι ίδιοι ακριβώς με εκείνους που τις έκαναν ένα ανεπιθύμητο απομεινάρι. Είναι ένα απομεινάρι αυτοκρατορικό, εθνικιστικό και πολεμικό..."

"...Οι κεντρικές τράπεζες ακολουθούν ανεύθυνες πολιτικές που φθείρουν -ή και ακόμα καταστρέφουν- την αξία των νομισμάτων τους. Γι' αυτό ο θεσμός της κεντρικής τράπεζας έχει καταντήσει ένα απομεινάρι όχι μόνο βαρβαρικό αλλά συνάμα και επικίνδυνο..."

"...Κάπου στο όχι πολύ μακρινό μέλλον, όταν το δολλάριο ΗΠΑ θα έχει καταρρεύσει -όπως και όλα τα άλλα fiat νομίσματα που προηγήθηκαν- οι άνθρωποι μελετώντας την ιστορία θα αναρωτιώνται πώς ήταν δυνατόν βαρβαρικοί θεσμοί όπως οι κεντρικές τράπεζες να κατάφεραν να κοροϊδέψουν τόσο πολύ κόσμο και να τον κάνουν να πιστέψει ότι ήσαν θεσμοί κοινωφελείς με σκοπό το δημόσιο συμφέρον. Η απάντηση είναι ότι οι κεντρικές τράπεζες δημιούργησαν την ψευδαίσθηση της ευημερίας..."

Ολα αυτά περιέχονται στo άρθρο "The Barbarous Relic" (Το "Βαρβαρικό Απομεινάρι") του κ. James Turk, το οποίο ανέβηκε μεταφρασμένο σήμερα στο e-rooster blog, από τον Χρυσοθήρα.

Μεταφέρω και το σχόλιο που έστειλα:

Εξαιρετικό το άρθρο, καθώς και η ιδέα να μεταφερθεί εδώ.
Μονάχα που δεν αναφέρει την αιτία που οδήγησε το τραπεζικό σύστημα (ως υποστηρικτή του δολλαρίου) να λειτουργήσει έτσι, με τόση ανεγκέφαλη επιθετικότητα. Μήπως η συγκέντρωση από τη Γαλλία (την εποχή του Ντε Γκωλ) μεγάλων αποθεμάτων χρυσού;

Σήμερα, γνωρίζουμε πού υπάρχει συγκεντρωμένος ο περισσότερος χρυσός;

Μήπως όταν (και ΑΝ) οι ΗΠΑ συγκεντρώσουν το χρυσό που απαιτείται ώστε να "καλύψει" το νόμισμά τους, επιστρέψουν στο προηγούμενο σύστημα; Αν αυτό δεν γίνει ποτέ (δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι θα γίνει) μήπως οι τράπεζες θα εξαφανίσουν εντελώς το χρήμα ως μέσον συναλλαγής αντικαθιστώντας το με το "πλαστικό χρήμα" -όπως ήδη προβάρεται αυτό ευρύτατα- με αποτέλεσμα η πολιτική εξουσία να περάσει κατευθείαν και χωρίς προσχήματα σε αυτές;

Αναρωτιέμαι επίσης, επειδή η εκτεταμένη διάδοση του "πλαστικού χρήματος" και των τρελών δανειοδοτήσεων στη χώρα μας συνέπεσαν με αλλεπάλληλες επισκέψεις κυβερνητικών στελεχών αλλά και πολιτικών αρχηγών της Ελλάδας στις ΗΠΑ, μήπως εδώ πέρα λαβαίνει χώρα κάποιο "πείραμα" σχετικό. Οπως π.χ. δοκιμάζονται κάπου όπλα πριν χρησιμοποιηθούν σε κάποιο πόλεμο...

ΣΤΟΠ ΣΤΙΣ ΚΑΡΤΕΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΔΑΝΕΙΑ

+πρόσχωμεν+

_____________________________
copy-paste from taparaponasas stoNATO, Κυριακή, Σεπτέμβριος 24, 2006

(Προγραμματισμένη ανάρτηση - προφητικό ποστ και αυτό, αλλά δεν με άκουγε κανείς...)

ψυχικές μεταλλάξεις

Σκέφτομαι ότι ο στόχος της (κάθε) εξουσίας είναι η ψυχή, το πνεύμα. Αυτό πρέπει να μεταλλαχθεί. Αραγε η κατανάλωση μεταλλαγμένων τροφίμων οδηγεί συντομότερα στο ποθούμενο; Συμβαίνει και στον άνθρωπο ό,τι ακριβώς στις "τρελλές αγελάδες";
___________________________
copy-paste from taparaponasas stonOHE, Τρίτη, Απρίλιος 25, 2006
(Προγραμματισμένη ανάρτηση)

Διαπλεκόμενες επιδερμίδες

- Τι κανει ο Κυβισμός;
- Καλά, ευχαριστώ, κοιμάται τώρα.
- Θα ήθελα να τον ρωτήσω κάτι.
- Ας μη τον ξυπνήσουμε...
- Και πώς θα μάθω...
- Τί; Τί ακριβώς θέλεις να μάθεις;
- Πόσα κυβικά Χαράς παράγει μια Ψυχή.

Να μπορούσα
Ν' αντλούσα
Κουβάδες Χαράς

- Αυτό μόνο;
- Και κάτι ακόμα, λίγο πιο σύνθετο.
- Δηλαδή;
- Πόσο σύντομα αναπληρώνεται η απώλεια Χαράς, ή μάλλον ποιος είναι ο ρυθμός αναπλήρωσης της Χαράς που αποδίδει στο περιβάλλον της μια Ψυχή;
- Α, αυτό είναι εύκολο, μπορώ να το υπολογίσω με βεβαιότητα: Αν η Χαρά αντλείται με κουβάδες, η αναπλήρωση γίνεται με καταρράκτες και μάλιστα ταυτόχρονα, ώστε πάντα να ξεχειλίζει.
_____________________________
εικονα απο εδω: www.mysteliospaths.blogspot.com/

και μετά πήγαμε στο στέκι

Δεν είναι να προγραμματίζω τίποτα, λέμε. Οσες φορές προγραμμάτισα, όλα πήγαν στραβα, άλλαξαν εντελώς ή ματαιώθηκαν ή (σε περίπτωση διακοπών) μετατέθηκαν για άλλη ημερομηνία.
Ετσι ακριβώς έγινε και φέτος. Το λάθος ήταν δικό μου, φυσικά, γιατί έσπευσα να ενημερώσω φίλους και γνωστούς ότι φεύγω στις τάδε του μήνα και επιστρέφω τότενες και ξαναματαφεύγω τότε και επιστρέφω τότε και και και.. και.. παπάρια μάντολες!

Ισως πάλι, αυτη τη φορά, να ήταν κάποιου τύπου διαίσθηση -αλλά ποιος μπορεί να βρει τα μελλούμενα; Δεν εχω το κληρονομικο χάρισμα, σίγουρο αυτό, πάντως το απόγευμα κηδεύτηκε η μάνα ενός (παραπάνω από) φίλου σε μικρό προαστειακό κοιμητήρι. Εφυγε απο τη ζωη πλήρης ημερών και χωρίς πολλά βάσανα πλην καποιας μειωμενης κινητικοτητας λογω ηλικιας. Μακάρι όλοι έτσι. Σαν πουλάκια που παύουν να πετούν.

Το μετά την κηδεία ήταν το κλού. Πηγαμε στο στέκι μας, στο www.jjoyceirishpubathens.com και αυτό δεν είναι πληρωμενη διαφημιση -σιγά που θα δήλωνα ποια ειμαι, κλπ. Απλώς, έχω σκεφτει συχνά να κάνω μια πρόταση να επισκεφτείτε το μαγαζί αυτό, ιδίως αν έχετε απωθημενα και σας λείπει η ιρλανδέζικη παμπ και τα αντίστοιχα μεζεδάκια. Εκειπέρα, κουβέντες άσχετες με την ακολουθία που εύχεται για τόπους χλοερούς και τέτοια. Λογοτεχνία, ποίηση -θάψιμο και ξεθάψιμο(!!)- επαγγελματικά κουτσομπολιά -όχι για πρόσωπα, αλλά για έργα (και πάρεργα) προσώπων. Χορταστική βραδιά. Εγκωσα.

Το φαγάκι ελαφρυτατο και το συνιστώ, αβοκάντο με καβουράκι. Κάποιος άλλος έφαγε ιρλανδέζικη κρεατόπιττα (μιαμ μιαμ, το χειμωνα την τρωω, τωρα πεφτει βαρεια), δυο αλλοι φαγαν λουκανικα με πουρε (εμένα με τρομαζει ο όγκος του πιατου αυτού, σαν φαραωνική πυραμίδα είναι), καταναλώθηκαν και μερικά κρύα πιατα με κοτόπουλο και πάπια (τα πουλερικά μου τη δίνουν, αλλά γούστα είναι αυτά, όσοι τα φάγαν τα βρήκαν υπέροχα) και η μπίρα αφταστη!!! Αφού εκειπέρα πίνω και'γω μπίρα και μου αρεσει, που δεν είναι και το αγαπημένο μου ποτό.

Μέσα κλιματισμός και νο σμόκιν, έξω σμόκιν όσο θέλεις αλλά και ζέστηηηηηηηηηη. Διαλέξαμε έξω, φυσικά. Το χειμώνα θα δυσκολευτούμε, αλλά ως τότε μπορεί να έχουν κάνει γαργάρα την απαγόρεψη... Αμήν.

Το ρεζουμέ είναι πόσο σημαντικό είναι ένα μάζεμα με φίλους μετά από ένα αναπάντεχο και δυσάρεστο συμβάν. Θυμάμαι κι άλλες παρόμοιες περιπτώσεις. Δεν "ξορκίζουμε" το χάρο, ούτε το ρίχνουμε στα ζεϊμπέκικα και στη μουρτζουφλιά. Μαζεύομαστε και μιλάμε σαν άνθρωποι, σαν να ελέγχουμε τα δεσίματα μεταξύ μας, σαν να επιβεβαιώνουμε τη διάρκεια του "ένας για όλους και όλοι για έναν". Αυτά και αποκλείεται να πω πότε φεύγω για διακοπές. Ούτε με το τσιγκέλι δεν μου το βγάζετε! Για το λόγο αυτό σκέφτηκα να προγραμματίσω μερικά ποστ να ανεβαίνουν μοναχά τους. Αμ, πώς! :)

Volcanic Activity at Nyiragongo

from www.earthobservatory.nasa.gov/NaturalHazards

A plume puffed from Nyiragongo Volcano on August 3, 2010, as the Advanced Land Imager (ALI) on NASA’s Earth Observing-1 (EO-1) satellite passed overhead and captured this natural-color image. The plume’s white color suggests that, of the visible components in the plume, steam predominated.

Located in the Democratic Republic of the Congo, Nyiragongo is a steep-sloped stratovolcano that overlaps two older stratovolcanoes, Baruta and Shaheru. Nyiragongo reaches a height of 3,470 meters (11,384 feet). Lava flows from Nyiragongo caused numerous fatalities in 1977 and 2002.

Θέλω να σου δώσω κάτι

- Θέλω να σου δώσω κάτι.
- Τί θέλεις να μου δώσεις;
- Κάτι.
- Κι αν δεν θέλω το κάτι σου;
- Αδύνατο να μη το θέλεις, θα σου αρέσει.
- Πώς αυτή η βεβαιότητα;
- Γνωρίζω τα γούστα σου.
- Κανείς δεν γνωρίζει τα γούστα μου, αλλά κι αν τα εγνώριζε και αν μου άρεσε αυτό το κάτι, δεν το χρειάζομαι.
- Μα, πού το ξέρεις ότι δεν το χρειάζεσαι;
- Δεν χρειάζομαι τίποτα.
- Τίποτα; Ούτε ένα κάτι;
- Απολύτως τίποτα.
- Μα.. εγώ θέλω να σου δώσω κάτι.. Γιατί περιφρονείς το κάτι μου;
- Πώς να το περιφρονήσω, αφού δεν ξέρω τι είναι...
- Αυτό λέω τόσην ώρα! Να στο δώσω να το δείς.
- Μα δεν το θέλω!
- Ούτε να το δεις θέλεις;
- Ούτε.
- Γιατί;
- Γιατί μπορεί πράγματι να μου αρέσει.
- Ε, τότε να στο δώσω!
- Οχι! κατηγορηματικά ΟΧΙ.
- Ε, δεν τρώγεσαι...
- Φυσικά και δεν τρώγομαι, γενικώς.
- Γιατί "γενικώς";
- Επειδή τρώγομαι με τα ρούχα μου.
- Α, τότε το κάτι που θέλω να σου δώσω θα σου είναι χρήσιμο.
- Μα δεν το θέλω λέμε!
- Και πώς δεν το θέλεις, αφού δεν ξέρεις τι είναι!
- Δεν το θέλω, ούτε θέλω να μάθω τί είναι!
- Δεν σε καταλαβαίνω...
- Δεν χρειάζεται να με καταλαβαίνεις, για να σέβεσαι την επιθυμία μου.
- Ποια επιθυμία; αφού δεν θέλεις τίποτα!
- Ε, αυτή είναι η επιθυμία μου: να μη θέλω τίποτα. Παράξενο είναι;
- Και η δική μου επιθυμία; Γιατί δεν τη σέβεσαι;
- Ποια επιθυμία;
- Να δίνω κάτι...
- Με το ζόρι;
- Αυτό δεν το σκέφτηκα.. Συνήθως δέχονται όλοι αυτό που δίνω...
- Συνήθως. Βλέπεις όμως ότι υπάρχουν και εξαιρέσεις.
- Πρώτη φορά τυχαίνει να αρνείται κάποιος να λάβει κάτι.
- Σκέψου και την περίπτωση να το λαβαίνει και να το ρίχνει μετά στα σκουπίδια.
- Δεν θέλω να το σκεφτώ αυτό. Αποκλείεται!
- Καθόλου δεν αποκλείεται! Μπορεί να το δέχονται για να μη σε στενοχωρήσουν...
- Ε, κάνε κι εσύ το ίδιο!
- Αυτό σου αρέσει; να σε κοροϊδεύουν;
- Νοιώθω ευδαιμονία, όταν δέχονται τα δώρα μου. Τώρα, με σένα, στενοχωριέμαι.
- Προσπάθησε να δίνεις όταν σου ζητούν κάτι.
- Ωραία! Τί θέλεις να σου δώσω λοιπόν;
- Τίποτα, το είπαμε αυτό. Δεν θέλω τί-πο-τα.
- Και.. άμα δεν σου δώσω τίποτα, αφού τίποτα δεν θέλεις, πώς θα μπορέσω να σου ζητήσω -κάποτε, αν τύχει- κάτι;
- Να μου ζητήσεις, κανείς δεν σε εμποδίζει να μου ζητήσεις, και αν έχω θα στο δώσω.
- Ετσι;
- Ετσι. Απλά πράγματα.
- Δεν θα νοιώθω καλά όμως, να ζητάω χωρίς να έχω δώσει κάτι προηγουμένως...
- Α, εσύ δεν παίζεσαι, δεν παίζεσαι λέμε!
- .....................
(συνεχιζεται με οποιο τρόπο θελετε)

ένας υπέρογκος διαχημιστής

Ο διαχημιστής αυτός ήταν υπέρογκος επειδή διαχείμαζε σε σπήλαια αρμούδων και ήταν υποδρεωμένος να κάνει χρήση άφθονης γδούνας. Ετρωγε μπόλικο μέλι, τόσο που έβαζε και στη σαχλάτα. Ετρωγε και μακαδρόνια κάπου κάπου, όταν πέρναγε από οικοβρομές και τον έβαζε στο μάτι του κυκλώνα κάνας εργάμης. Με κιμά, οπωσδήποτε, και με σάλτσα ναποβλητάνα ή μαγέρα, άμα λάχαινε. Αμα λάχαινε, έτρωγε και λαγανάκια Βρυχελών με μαγκωνέζα από πάνω. Από κάτω έβραζε λίγο σαχλαμάκι εν τούτω νίκας. Με αυτο τον τρόπο είχε γίνει υπέρογκος, αλλά είχε βγάλει στόκο να λεπτύνει. Μόλις θα έκοβε το τσιγδάρο, ήταν σίγμουρος ότι θα το πετύχαινε. Ελα όμως που δεν έβρισκε πίπα για να το κόψει, διότι, ως γνωστόν, με πίπες κόβονται τα τσιγδάρα. Οσο πίπες είναι και αυτά που γράφονται από τη μύρα. Ο,τι γράφει στο τεντζέρι της, δεν ξεγράφει. Μόνο άμα καίγεται το τεντζέρι και πιάνουν φωτιά τα κάρδουνα, μόνο τότε κάτι μπορεί να γδίνει. Αμέ! «Και τώρα ελάτε με το γουρλομανδύα!» φωνάζει ο διαχημιστής, αλλά ποιος τον ακούει...

-->> παλιό, απο εδω

Το όριο της ζωοφιλίας & το όριο της φιλανθρωπίας

Τη φιλη μου τη δαγκωσε ενα αγριοσκυλο χτες και επεστρεψε επειγοντως απο τις διακοπες της με μπανταρισμενο ποδι, 4 ραμματα, αντιλυσσικο ορο, κλπ. Οταν τη ρωτησα αν καταγγειλε το σκυλι, αν εδωσε περιγραφη, κλπ, για να ληφθουν μετρα, απαντησε «ε, το καημενο το σκυλι τί φταιει;» και οταν της ειπα οτι μπορει να κινδυνεψουν παιδακια αν πανε στο ιδιο μερος, μουγκαθηκε. Ειπαμε φιλόζωοι ναι, αλλα υπαρχουν και ορια. Το κυρίως όριο ειναι ο ανθρωπος.

Ένας 68χρονος πυροβόλησε και σκότωσε ένα ζευγάρι ηλικίας 55 και 53 ετών στις Ράχες Φθιώτιδας, κλπ κλπ. Γιατι δεν ανακοινωνεται το ονομα του δολοφονου; Τι μανια πια αυτη η αναφορα στην ηλικια; Τι θα πει "68χρονος"; Να φοβομαστε, δλδ, ολους τους 68χρονους ραχιωτες; Αμαν πια, η ευγενεια θα μας φαει. Τι ειναι αυτο; Φιλανθρωπία;

UPDATE-->> Ο δολοφόνος είναι ο Δημήτρης Πιλάλης. Το άτυχο ζευγάρι είναι οι Κώστας και Σωτηρία Αντωνίου κι οι τραυματισμένοι Θέμης Πουλόπουλος και Κατερίνα Παπά. Ευτυχώς υπάρχει και τo FaceBook.

Το σκοτεινό μυστικό είναι η υποκρισία που μας δέρνει

Το σκοτεινό μυστικό της Ευρώπης

The Economist

Aν οι ιστορικοί του μέλλοντος που θα καταγράψουν τα όσα συνέβησαν στην οικονομική κρίση του 2009-10 λάβουν στα σοβαρά τις δηλώσεις των πολιτικών αρχηγών, τότε θα καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι «οι κακοί» της υπόθεσης, δεν ήταν οι ψευδόμενοι για τα στατιστικά τους στοιχεία Ελληνες, ούτε οι αλλοπρόσαλλοι Γερμανοί, αλλά οι αγορές. Η Ελλάδα υπέστη «ψυχολογική τρομοκρατία» από τις αγορές, δήλωσε ο πρωθυπουργός της, Γιώργος Παπανδρέου. «Εβγαλαν χρήματα, ποντάροντας στη δυστυχία των λαών», υπερθεμάτισε ο Ευρωπαίος επίτροπος για την κοινή αγορά, Μισέλ Μπαρνιέ. Η κρίση οφείλεται «στις αγέλες των λύκων» (σύμφωνα με τον υπουργό Οικονομικών της Σουηδίας, Αντερς Μποργκ), τα κυνικά επενδυτικά κεφάλαια, τους υπερφίαλους οίκους αξιολόγησης, το νεοσυντηρητικό καπιταλισμό (σύμφωνα με τον Ισπανό πρωθυπουργό Χοσέ Λουί Θαπατέρο) και τον ύποπτο ρόλο του αγγλοσαξονικού Τύπου (και πάλι ο κ. Θαπατέρο).

Βέβαια, δεν δαιμονοποιούν όλοι οι Ευρωπαίοι την οικονομία της αγοράς. Οι πρώην κομμουνιστικές χώρες, οι οποίες μόλις πρόσφατα απαλλάχθηκαν από την κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία, είναι λιγότερο εχθρικές. Το ίδιο ισχύει και για τους Γερμανούς, με τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις τους (Mittelstand) και τις συναινετικές σχέσεις ανάμεσα σε εργαζόμενους και εργοδότες. Στα υπόλοιπα κράτη της Ε. Ε., όμως, η απέχθεια για την αγορά δεν περιορίζεται μόνο στην καταδίκη των ριψοκίνδυνων χρηματοπιστωτικών προϊόντων και τα παχυλά μπόνους (απόψεις που βλέπει κανείς να διατυπώνονται και στη Βρετανία και τις ΗΠΑ). Ενα εντυπωσιακό 29% των Ισπανών και των Ιταλών, αλλά και το 43% των Γάλλων, απάντησε σε παγκόσμια δημοσκόπηση που διεξήχθη τον περασμένο Οκτώβριο ότι «ο καπιταλισμός της ελεύθερης αγοράς πάσχει από καταστροφικές αδυναμίες». Μόλις 13% των Αμερικανών μοιράζονταν την ίδια άποψη.

Η πλέον χαρακτηριστική περίπτωση καταδίκης της ελεύθερης οικονομίας, μαζί με τα καλά και τα κακά που τη συνοδεύουν, είναι η Γαλλία. Ο πρόεδρος της χώρας, Νικολά Σαρκοζί, δήλωσε ότι «ο laissez-faire καπιταλισμός είναι νεκρός». Η Γαλλία είναι σχεδόν η μοναδική χώρα στην Ευρώπη που επιβάλλει φόρο πολυτελείας σε όλα τα σημαντικά περιουσιακά στοιχεία. Στη φιλοσοφία και τη λογοτεχνία, από τον Μολιέρο μέχρι τον Μπαλζάκ και τον Σαρτρ, οι Γάλλοι καταδικάζουν τη διαφθορά του χρήματος και γελοιοποιούν τη συμπεριφορά των νεόπλουτων (nouveau riche). Τα σημερινά αφεντικά σατιρίζονται, ενίοτε προπηλακίζονται και παρουσιάζονται πάντα σχεδόν ως γελοιωδώς μανιώδεις καπνιστές πούρων. Οι κομμουνιστές, οι τροτσκιστές και το νέο Αντι-Καπιταλιστικό Κόμμα, δεν αντιμετωπίζονται ως γραφικές φυσιογνωμίες, αλλά ως σοβαροί συνομιλητές στα τοκ-σόου της γαλλικής τηλεόρασης.

Γιατί συμβαίνουν αυτά στη Γαλλία; Μπορεί να ευθύνεται η επίδραση της Καθολικής θρησκείας με τις ενοχές που δημιουργεί, ή η συνεχιζόμενη επιρροή του μαρξισμού (τα βιβλία των οικονομικών στα πανεπιστήμια ακόμη διδάσκουν την έννοια της ταξικής πάλης). Ενδεχομένως να ασκεί γοητεία το ρομαντικό όραμα της επανάστασης, ή η πίστη -ή τουλάχιστον ο μύθος- της ισότητας. Ανεξάρτητα από τις όποιες αιτίες, γεγονός παραμένει ότι η καχυποψία απέναντι στον πλούτο είναι ο βασικός λόγος που σήμερα απολογείται ο κ. Σαρκοζί για τις σχέσεις του κόμματός του με την Λιλιάν Μπετανκούρ, πλουσιότερη γυναίκα της Γαλλίας και κληρονόμο της αυτοκρατορίας καλλυντικών L'Oreal. Τα ίδια αντανακλαστικά ίσως και να αποτρέψουν τον πλέον ικανό εκπρόσωπο των σοσιαλιστών και νυν διευθυντή του ΔΝΤ, Ντομινίκ Στρος Καν, από το να διεκδικήσει την προεδρία της Γαλλίας, στις επόμενος εκλογές: η εικόνα του έχει τρωθεί λόγω του μεγάλου μισθού που παίρνει και τις σχέσεις που διατηρεί με οικονομικά συμφέροντα στην Ουάσιγκτον. «Σε άλλες χώρες, η υλική ευμάρεια, η προσωπική επιτυχία, οι αυτοδημιούργητοι επιχειρηματίες αποτελούν αντικείμενο θαυμασμού», υπογραμμίζει ο πολιτικός σχολιαστής Αλέν Ντουαμέλ. «Οχι όμως στη Γαλλία. Εδώ ο πλούτος θεωρείται συνώνυμο του κακού και τα χρήματα ο διάβολος». Ισως όμως ήλθε η ώρα να πούμε στους Γάλλους και τους υπόλοιπους Ευρωπαίους που απεχθάνονται την αγορά, ένα σκοτεινό μυστικό.

Η αλήθεια είναι ότι οι χώρες τους είναι καπιταλιστικές και ενώ οι πολιτικές ηγεσίες καταφέρονται εναντίον των κερδών και του πλούτου, οι ευρωπαϊκές επιχειρήσεις αναζητούν νέες αγορές και συγκεντρώνουν τεράστια κέρδη. Η ισπανική εταιρεία Inditex ντύνει με ρούχα Zara τους κατοίκους 76 κρατών. Η βελγική Anheuser-Busch InBev, η οποία παρασκευάζει την μπίρα Budweiser, είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός αλκοολούχων ποτών στον κόσμο. Στον δείκτη Fortune 500, θα βρει κανείς περισσότερες γαλλικές, παρά γερμανικές εταιρείες. Μια γαλλική εταιρεία, εξάλλου, η Sodexo, έχει αναλάβει το «κέτερινγκ» των Αμερικανών πεζοναυτών. Εχουν άραγε σημασία όλα αυτά; Μέχρι ενός σημείου, είναι ανεκτό και αναμενόμενο να μη συμβαδίζει η πολιτική ρητορική με τις πρακτικές των εταιρειών.

Παρά τα όσα λένε, οι Γάλλοι δεν έχουν πρόβλημα να γεμίζουν τα καλάθια τους με αμερικανικά και κινεζικά αγαθά, που βρίσκουν στα τεράστια σούπερ μάρκετ των προαστίων. Ο λόγος που έχουν σημασία όλα αυτά όμως είναι ότι οι γαλλικές ιδέες έχουν μεγάλη επιρροή σε ολόκληρη την Ευρώπη. Είτε πρόκειται για «οικονομική διακυβέρνηση» είτε για την πορεία της Ευρωζώνης, είτε για θέματα φορολογίας, γεγονός παραμένει ότι η Γαλλία συμπαρασύρει ολόκληρη την ήπειρο προς τα αριστερά. Στις Βρυξέλλες ανησυχούν ότι όταν οι Γάλλοι παραπονιούνται για τον «αθέμιτο ανταγωνισμό», αυτό θα έχει επιπτώσεις και στη λειτουργία της ενιαίας αγοράς. Με δεδομένο ότι η Ε.Ε. υποφέρει λόγω της υψηλής ανεργίας, της ασθενικής ανάπτυξης και της λιτότητας, ο προστατευτισμός θα επιδεινώσει την κατάσταση. Στην καλύτερη περίπτωση, η υπερβολική παρέμβαση στις αγορές θα καταδικάσει την Ευρώπη σε αργή παρακμή. Στη χειρότερη, θα υπονομεύσει την ευμάρεια, πάνω στην οποία βασίζεται το κοινωνικό της κράτος.
____________________________
from: http://www.realpolitics.gr/?p=27133
ΣΗΜ.1. Επιτέλους ενα συμπερασμα: Το σκοτεινό μυστικό είναι η υποκρισία που μας δέρνει! Θέλουμε και την πίττα σωστή και το σκύλο χορτάτο. Μια ζωή έζησα χωρίς να καταναλώσω είδη πολυτελείας, αν και δεν έλλειψαν οι ευκαιρίες και οι παραινέσεις απο γνωστούς και φίλους. Προτιμώ Ελληνικά προϊόντα -άντε και γαλλικά κρασια!- φτιαγμένα στον τόπο μου/τους.
ΣΗΜ.2. Πρόταση: να ψωνίζουμε προϊόντα που παράγονται ή/και κατασκευαζονται στη χώρα μας ή/και σε άλλες ευρωπαϊκες χώρες. Να δηλώσουμε ένα μεγάλο ΟΧΙ στα παραγόμενα ή/και κατασκευαζόμενα σε χώρες με φτηνά μεροκάματα απο ευρωπαϊκες εταιρείες. ΟΧΙ σε προϊόντα "μαϊμού".
ΣΗΜ.3. Πιθανότατα, αν ακολουθησουμε αυτη την πορεία αποκλεισμού των ευρωπαϊκων επιχειρησεων που έκοψαν ροδα μυρωμενα εγκαταλείποντας την Ε.Ε. για λόγους άκρατου πλουτισμού, να ερθουν οι (αυθεντικες) κινεζικες εταιρειες να ανοιξουν παραμαγαζα/επιχειρησεις στην Ευρωπη, αλλά με ευρωπαϊκά μεροκάματα, για να στηρίξουν την ανάπτυξη τους. Απιθανο; Μπα, όχι και τόσο...

Τί κάνουμε ΤΩΡΑ;

Σκεφτομαι οτι τωρα πια μπορουμε να μιλουμε εκ του ασφαλους εναντιον του ΔΝΤ, της "τρόικας", κλπ, επειδή νοιώθουμε τη βεβαιότητα ότι τελικά δεν γινεται παρά να μας σώσουν. Αυτο συμβαινει παντοτε, αν εχουμε ενταξει εαυτους στην αντιπολίτευση για την αντιπολιτευση, οταν θελουμε να κρατούμε τα μυαλά ξεκούραστα, να μη τα κουράζουμε με επιπλέον σκεψεις, αρκει να λεμε τα αντιθετα -είναι κι αυτό μια κάποια λύση.

Εστω οτι ολοι όσοι σούρνουν τα εξ αμάξης στους καινούργιους κυβερνήτες -οι οποιοι, υπόψιν, δεν ειχαν και καμμιά πρεμούρα να πηγαινοέρχονται καλοκαιριάτικα με στενές κουστουμιές αντί να είναι αραχτοί σε καμμιά αμμουδερή παραλία- εστω, λοιπόν, ότι έχουν δίκιο και είναι τα πράγματα όπως τα βλέπουν, ομοιόχρωμα με τα κουστούμια των σωτήρων μας: μαύρα.

Το θέμα έχει παρατραβήξει, όμως, όπως το βλέπω/νοιώθω, και το ζουμί είναι κάπως διαφορετικό, έχει στραγγίξει αρκετά, δεν είναι τόσο φρέσκο όσο στην αρχή των γεγονότων, τότε που ανακαλύψαμε/ψανε ότι βρισκόμαστε σε κρίση. Οπως το βλέπω, λοιπόν, το ζουμί είναι να ψάξουμε να βρουμε τι κανουμε τωρα και οχι να αναμασαμε τα (εστω, προσφατα) περασμενα και να θελουμε να ριξουμε ευθυνες σε πιθανους φταίχτες. Ο χρόνος πιέζει. Τί κάνουμε τώρα;

Σε αυτό, νομίζω, πρέπει να επικεντρώσουμε το ενδιαφερον, τις γνωσεις, την πειρα μας: Τί κάνουμε τώρα. Σχεδια, προτασεις, σύντομα πλάνα, ιδέες. Χωρίς πολλά πολλά, να πέφτουν σε τραπέζια συνεδριάσεων, σε πηγαδάκια συζητήσεων, σε ουζερί και καφενεία. Τί κάνουμε ΤΩΡΑ.

Νομιζω πως θα βγει καποιο αποτελεσμα εφικτό, πραγματοποιήσιμο, δηλαδή. Τί κάνω τώρα; Σχεδιάζω ένα καινούργιο κόμβο, ελπίζοντας... πολλά! Κάτι είναι κι αυτό. Μπορεί και να μετανοιωσω, μπορει και να μη πετυχει, κατι κανω ομως. Ιδωμεν.

Το αντίδοτο στην υδρογονοβόμβα...

-->> πέρασαν 65 χρόνια και ακόμα περιμένουμε να δράσει...

Tom Jones - Sex bomb



From: Mignonnetjee http://www.youtube.com/watch?v=6KUJE2xs-RE

ΕΟΚ - Ελληνικός Ορατός Καπιταλισμός

Χτες το βραδάκι, μιλούσα με ένα ταξιτζή, που είχε την απορία γιατί άραγε δεν φορολογούνται οι έλληνες εφοπλιστές και οι μεγάλες εταιρείες που δρουν έξω απο τη χώρα μας, απαντούσα ότι αποκλείεται να μη φορολογούνται και πώς είναι τόσο σίγουρος γι αυτά που λέει, απαντούσε ότι είναι σίγουρος επειδή έχει δει τα πράγματα "από τα μέσα", έχει εργαστεί δηλαδή σε τέτοιες επιχειρήσεις, ήταν και παλιός ναυτικός... Και τον πίστεψα.

Πριν λίγο, έπεσα στο καινούργιο κείμενο του Δ. Λιβιεράτου στο blog Αφορμή, με τίτλο "Πώς το σύστημα, με την ευγενική χορηγία και της Αριστεράς, έχει μετατρέψει έναν δυναμικό καπιταλισμό σε... αόρατο", που γράφει τόσα κι άλλα τόσα από αυτά που έλεγε ο ταξιτζής και το μεταφέρω και εδώ (χωρίς τις εικόνες) για ενημέρωση και συζήτηση:

Σ' ένα κόσμο που το 2009 είχε πληθυσμό 6.768.167.712 κατοίκους, η Ελλάδα των 11.260.000 κατοίκων αποτελούσε το 0,166% του πλανήτη. Ωστόσο, ο ελληνικός καπιταλισμός κατέχει την 22η θέση στον κόσμο στη λίστα των πιο πλούσιων χωρών.

Ας δούμε πώς εξειδικεύεται αυτό σε μερικά βασικά χαρακτηριστικά του, που αποτελούν τους πυλώνες της δυναμικής του:

1. Μέχρι το 2009 ήταν πρώτος στον παγκόσμιο εμπορικό στόλο. Το 2010 έγινε δεύτερος, κατέχοντας το 14,8% του συνόλου της παγκόσμιας εμπορικής ναυτιλίας. Ο ελληνόκτητος εμπορικός στόλος αποτελείται από 2.974 πλοία συνολικής χωρητικότητας 175.540.000 τόνων. Όμως, αν συνυπολογιστεί ότι ελέγχουν και το στόλο άλλων, μικρότερων πλοιοκτητών, φτάνουμε στο 20% περίπου του παγκόσμιου στόλου! Ο υπό ελληνική σημαία στόλος είναι πέμπτη δύναμη στον κόσμο (αυτό σημαίνει ότι πολλά ελληνόκτητα πλοία ταξιδεύουν με ξένη σημαία – τους συμφέρει καλύτερα) και πρώτος στην Ευρωπαϊκή Ένωση, κατέχοντας το 39,7% του συνόλου.

Μέχρι το τέλος του 2009 οι Έλληνες εφοπλιστές (μια συμπαγής ομάδα περίπου 400 πλοιοκτητών) είχαν παραγγείλει τη ναυπήγηση 748 νέων πλοίων, χωρητικότητας 64,9 εκατ. τόνων, κυρίως στα ναυπηγεία της Νότιας Κορέας και της Κίνας.

Οι εγκατεστημένες στην Ελλάδα περίπου 1.300 ναυτικές επιχειρήσεις απασχολούν πάνω από 12.000 υπαλλήλους. Το ξένο συνάλλαγμα από ναυτιλιακές υπηρεσίες το 2009 ήταν 13,552 δισ. ευρώ, έναντι 19,188 δισ. ευρώ το 2008 – η πτώση οφείλεται σε μείωση του όγκου του παγκόσμιου εμπορίου και σε μεγάλη πτώση των τιμών των ναύλων. Το συνάλλαγμα αυτό αντιστοιχεί στο 5,6% του ΑΕΠ!

Οι Έλληνες εφοπλιστές συνήθως αποφεύγουν τη δημοσιότητα – εξάλλου δεν υποχρεούνται καν να δημοσιεύουν ισολογισμούς, ενώ έχουν 57 φοροαπαλλαγές και η συνειοσφορά τους στη φορολογία είναι μικρότερη και από των μεταναστών! Όμως, είναι επιχειρηματικά παρόντος, με εμφανή τη συμμετοχή τους σε τουριστικές εγκαταστάσεις, ναυτικές συγκοινωνίες εσωτερικού και εξωτερικού, αεροπορία, τράπεζες και άλλους τομείς όπου η συμμετοχή τους είναι λιγότερο -ή και καθόλου- γνωστή.

2. Έχει ένα δυναμικά αναπτυσσόμενο και επεκτατικό στο εξωτερικό τραπεζικό τομέα: Οι ελληνικές τράπεζες, από τη στιγμή που άνοιξαν τα βόρεια σύνορα το 1989-1990 με τη διάλυση των Ανατολικών καθεστώτων, προχώρησαν αμέσως “στους δρόμους τους παλιούς”, όπως τότε γράφαμε. Αυτή την περίπου εικοσαετία μέχρι σήμερα, η επέκταση των ελληνικών τραπεζών στα Βαλκάνια και τις Ανατολικές χώρες όχι μόνο ήταν καλπάζουσα αλλά μάλλον και πρωτοφανής στην ταχύτητά της. Σήμερα, στα μέσα του 2010, λειτουργούν περίπου 3.500 υποκαταστήματα των ελληνικών τραπεζών σ’ αυτές τις χώρες – χωρίς να λογαριάζουμε και την επέκταση των μεγάλων κυπριακών τραπεζών στις ίδιες περιοχές. Ταχύτατη είναι επίσης η επέκταση των ελληνικών τραπεζών στην Τουρκία τα τελευταία χρόνια. Να σημειώσουμε επίσης ότι στην αρχή αυτής της περιόδου οι ελληνικές τράπεζες αποσύρθηκαν τελείως από τις δυτικές αγορές, πουλώντας τα καταστήματα που είχαν σε Ευρώπη και ΗΠΑ, ρίχνοντας το βάρος τους σε πιο παρθένες αγορές.

Τα καθαρά κέρδη των ελληνικών τραπεζών από τα υποκαταστήματά τους στο εξωτερικό ήταν μεγάλα. Για την Εθνική, το 45% του συνόλου των κερδών της οφείλεται στα κέρδη από τα καταστήματά της στην Τουρκία. Για την Alpha Bank ήταν το 24% του συνόλου των κερδών της. Για την EGNATIA το 33% και για την Πειραιώς το 41%. Σημειώνουμε ότι στην τραπεζική κρίση που ξέσπασε από το 2008 στις ΗΠΑ και την Ευρώπη δεν σημειώθηκε ούτε μία χρεοκοπία ελληνικής τράπεζας – έστω και μικρής. Φυσικά στηρίχτηκαν από το Δημόσιο με 28 δισ. ευρώ και τελευταία με άλλα 10 δισ. ευρώ από το “πακέτο” του Μνημονίου, αλλά στις ΗΠΑ και σε ευρωπαϊκές χώρες είχαμε χρεοκοπίες τραπεζών παρά τη στήριξη του τραπεζικού τομέα.

3. Έχει χιλιάδες επιχειρήσεις με παρουσία στις Βαλκανικές χώρες, την Ανατολική Ευρώπη, τη Ρωσία, την Ουκρανία, την Τουρκία, την Αίγυπτο κ.λπ.

Κανείς δεν ξέρει με ακρίβεια πόσες – ίσως χιλιάδες ελληνικές επιχειρήσεις έχουν εγκατασταθεί σ’ αυτές τις χώρες και τις εκμεταλλεύονται, επωφελούμενες από τα χαμηλά μεροκάματα, την απουσία ισχυρών συνδικάτων, την απουσία πλαισίων προστασίας της εργασίας, την απουσία περιβαλλοντικών δεσμεύσεων για την επιχειρηματική δραστηριότητα, τη διαφθορά του πολιτικού συστήματος που ευνοεί την εξαγορά κυβερνητικών αξιωματούχων κ.λπ. κ.λπ. Ανάμεσα σ’ αυτές τις χιλιάδες επιχειρήσεις είναι και πολλές που έκλεισαν τα εργοστάσιά τους στην Ελλάδα και μετεγκαταστάθηκαν σ’ αυτές τις χώρες. Πολλές από αυτές είχαν πάρει στο μεταξύ κρατικές επιδοτήσεις με βάση τον αναπτυξιακό νόμο...

Να σημειώσουμε ότι ένα σημαντικό μέρος αποτελούν 480 ελληνικές επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στην Τουρκία, με εργοστάσια, εμπορικές και παντός άλλου τύπου αντιπροσωπείες, συνεργαζόμενες πολλές φορές με Τούρκους επιχειρηματίες. Το σύνολο των ελληνικών επενδύσεων στην Τουρκία είναι περίπου 6 δισ. δολάρια. Η σημαντικότερη απ’ αυτές ήταν η εξαγορά της τουρκικής τράπεζας FINANS BANK από την Εθνική το 2009 με 4,5 δισ. δολάρια. Ειδικά το 2009, έτος οικονομικής κρίσης για την Ελλάδα, επενδύθηκαν στην Τουρκία από Έλληνες καπιταλιστές 780 εκατ. δολάρια. Για να κάνουμε τις συγκρίσεις, ο τουρκικές επενδύσεις στην Ελλάδα αντιπροσωπεύονται από 10 επιχειρήσεις με συνολική επένδυση 30 εκατ. ευρώ. Και παρ’ όλα αυτά ήταν αρκετό να έρθει πρόσφατα ο Ερντογάν στην Ελλάδα με πολυμελή αντιπροσωπεία Τούρκων επιχειρηματιών για ν’ αρχίσει το κλαψούρισμα ότι οι Τούρκοι θα “καταλάβουν οικονομικά” την Ελλάδα...

Ο ιδιωτικός τομέας

Ας μπούμε όμως βαθύτερα στο αρχιπέλαγος του σύγχρονου ελληνικού καπιταλισμού, εξετάζοντας τον ελληνικό ιδιωτικό καπιταλιστικό τομέα.

• Κατασκευαστικές εταιρείες: Ένας ισχυρός και σύγχρονος καπιταλιστικός κλάδος, που δραστηριοποιείται επίσης με επιτυχία και στο εξωτερικό. Ελληνικές κατασκευαστικές κατασκευάζουν από διυλιστήρια στη Σ. Αραβία, αυτοκινητόδρομους στην Πολωνία, οικιστικά συγκροτήματα στη Ρωσία, κάθε λογής δημόσια και ιδιωτικά έργα σε όλη την έκταση των Βαλκανίων.

• Ελληνικές πολυεθνικές: Ναι, από την Ελλάδα ενεργούν ή είναι εγκατεστημένες 216 ελληνικές πολυεθνικές! Ο κατάλογος που δίνει η “Ναυτεμπορική” δεν είναι ακόμη ολοκληρωμένος – υπάρχουν και άλλες. Αυτές όλες ενεργούν σε όλο τον κόσμο με έδρα την Ελλάδα. Να σημειώσουμε ότι σ’ αυτές δεν περιλαμβάνονται τραπεζικές και ναυτιλιακές εταιορείες.

• Υπεράκτιες (off shore) εταιρείες: Υπερχώριες τις αποκαλούν μερικοί και είναι εκατοντάδες. Ένας ολόκληρος ανεξέλεγκτος κόσμος επιχειρήσεων, όπως φάνηκε από τα σκάνδαλα της τελευταίας περιόδου. Δρουν ασύδοτα, με την ανοχή ή και κάλυψη των κυβερνήσεων και του καθεστώτος, προστατεύοντας τομείς της επιχειρηματικής δραστηριότητας από τη φορολόγηση, ξεπλένοντας “βρόμικο” χρήμα από τομείς μαφιόζικης καπιταλιστικής δραστηριότητας (ναρκωτικά, όπλα, trafficing κ.λπ.). Ένας μισθωτός που κάνει μια φορολογική παρατυπία ή ένας μικρομαγαζάτορας που δεν έχει τακτοποιημένα χαρτιά μπορούν να οδηγηθούν στη φυλακή ή στη χρεοκοπία, αλλά για τις αποδεδειγμένα πέραν των νόμων δραστηριότητες των πολυεθνικών υπάρχει ασυλία.

• Μερικά χτυπητά παραδείγματα ελληνικών επιχειρήσεων μεγάλης εμβέλειας: Στην Ελλάδα εδρεύει η INTRALOT, δεύτερη εταιρεία στον κόσμο στον τομέα τυχερών παιχνιδιών. Όλα της τα τερματικά και άλλα μηχανήματα, αλλά και το λογισμικό, είναι ελληνικής τεχνολογίας και παράγονται από την INTRACOM των 2.500 εργαζομένων. Η 3Ε COCA COLA είναι η δεύτερη σε κύκλο εργασιών μετά την πρώτη στις ΗΠΑ. Ελληνικής ιδιοκτησίας και με εργοστάσια σε πάνω από 30 χώρες, με πάνω από 30 εταιρείες σε χώρες με συνολικό πληθυσμό περίπου 500 εκατ. ανθρώπων. Οι ελληνικές χαλυβουργίες παράγουν πάνω από 2,5 εκατ. τόνους χάλυβα το χρόνο, καλύπτοντας τις ανάγκες της ελληνικής αγοράς αλλά και εξάγοντας στο εξωτερικό. Αναφέρουμε το συγκρότημα της ΒΙΟΧΑΛΚΟ με 90 εταιρείες σε πολλές χώρες. Η τσιμεντοβιομηχανία ΤΙΤΑΝ βρίσκεται σε πολλές χώρες, μεταξύ αυτών και οι ΗΠΑ, παράγοντας τσιμέντο από 7 εργοστάσια. Αλλά και επιχειρήσεις με ισχυρή μετοχική συμμετοχή του Δημοσίου δραστηριοποιούνται σε πολλές χώρες και κατέχουν δεκάδες άλλες επιχειρήσεις. Αναφέρουμε τον ΟΤΕ (κατέχει πολλές εταιρείες τηλεπικοινωνιών – τηλεφωνίας σε όλα τα Βαλκάνια), τα ΕΛΠΕ κ.λπ. Πρέπει να υπογραμμίσουμε τη σημασία του ενεργειακού κλάδου, με την παρουσία της ΔΕΗ, της ΔΕΠΑ, της ΔΕΣΦΑ κ.λπ., αλλά και με τη συμμετοχή σε σημαντικά ενεργειακά δίκτυα πετρελαίου και φυσικού αερίου.

Καπιταλιστική “εποποιία”

Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε και με άλλα σοβαρά μεγέθη στη βιομηχανία, το εμπόριο, την τεχνογνωσία, τον τουρισμό κ.λπ. Αλλά όσα αναφέραμε δειγματοληπτικά αρκούν για να δώσουν μια πρώτη εικόνα για το δυναμισμό του ελληνικού καπιταλισμού, ιδιωτικού και δημόσιου. Δεν τα αναφέρουμε προφανώς για να δοξάσουμε τον ελληνικό καπιταλισμό, αλλά για να πούμε ότι η ελληνική εργατική τάξη αλλά ακόμη περισσότερο οι εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες που ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα δεν έχουν πάρει ποτέ το μερίδιο που δικαιούνται από την ανάπτυξη του ελληνικού καπιταλισμού. Μέχρι και το 2008 και για 14 συνεχόμενα χρόνια η αύξηση του ελληνικού Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (ΑΕΠ) ήταν από 3 έως 5,6% σε ετήσια βάση. Από τους ταχύτερους και διαρκέστερους ρυθμούς ανάπτυξης στον κόσμο. Μια πραγματική εποποιία για τον νεοελληνικό καπιταλισμό, μια εποποιία κερδών και επέκτασης. Ωστόσο, οι Έλληνες εργαζόμενοι και οι εργαζόμενοι μετανάστες δεν πήραν παρά ψίχουλα από αυτή την ανάπτυξη, ενώ η φτώχεια σταθεροποιήθηκε στο 20% και πάνω και ο επίσημος δείκτης της ανεργίας (που κρύβει μεγάλο μέρος της πραγματικής ανεργίας) παρέμεινε κοντά στο 10%.

Ένας …αόρατος καπιταλισμός

Ο ελληνικός καπιταλισμός έχει καταφέρει να είναι σχεδόν …αόρατος. Σαν να μην υπάρχει! Για τα δύο μεγάλα κόμματα και το ΛΑΟΣ εξηγείται γιατί τον καλύπτουν: η …εξαφάνιση του ελληνικού καπιταλισμού βολεύει τη συνέχιση των πολιτικών λιτότητας, τη συνέχιση της άδικης αναδιανομής του πλούτου. Όμως πώς να εξηγήσει κανείς ότι και τα αριστερά κόμματα διστάζουν να μιλήσουν για τον ελληνικό καπιταλισμό, να αποκαλύψουν τις διαστάσεις του και τη δυναμική του; Τα πάντα συζητιούνται σ’ αυτή τη χώρα, αλλά οι λέξεις ελληνικός καπιταλισμός και πολύ περισσότερο η αποκάλυψη και αποτύπωση της πραγματικότητάς του είναι πράγματα που σπανίως θα συναντήσει κανείς ακόμη και στις δημόσιες τοποθετήσεις της Αριστεράς. Συνήθως μιλάνε με άλλες εκφράσεις, όπως “οι 200 οικογένειες”, “η ολιγαρχία”, “η πλουτοκρατία” κ.λπ. Μάλιστα, εφευρίσκουν διάφορα επίθετα για να τον χαρακτηρίσουν: καθυστερημένος, εξαρτημένος, μεταπρατικός κ.λπ. είναι μερικοί από τους χαρακτηρισμούς που έχει εφεύρει η Αριστερά για να …συσκοτίσει την πραγματικότητα ενός από τους πιο δραστήριους, σύγχρονους αλλά και σκληρούς καπιταλισμούς του κόσμου. Με αυτό τον τρόπο, ο ελληνικός καπιταλισμός, εκτός από τις μεγάλες οικονομικές του επιτυχίες, έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα αδιαπέραστο σχεδόν προπέτασμα καπνού που τον καλύπτει. Το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής διανόησης και μάλιστα της Αριστερής έχει αποδεχτεί τη θεωρία της “Ψωροκώσταινας”. Με μια τέτοια κακομοίρικη ανατομία του ελληνικού καπιταλισμού, οι κυβερνήσεις και τα κόμματα του κεφαλαίου καταφέρνουν να πείθουν την ελληνική εργατική τάξη και τον ελληνικό λαό ότι δεν πρέπει να έχουν ιδιαίτερες απαιτήσεις από έναν καθυστερημένο και εξαρτημένο καπιταλισμό. Αντί να διεκδικούν απ’ αυτόν δικαιώματα, καλά θα κάνουν να αγωνιστούν εναντίον των ξένων “αφεντικών” του ελληνικού καπιταλισμού, που δεν τον αφήνουν να προοδεύσει και να ανοίξει τα φτερά του… Όλο αυτό βέβαια επιτρέπει επίσης σε μια αριστερούτσικη ελίτ να συμπαρίσταται ή και να εντάσσεται στην “καλή κοινωνία”, διεκδικώντας και κατέχοντας ρόλους στην καλλιτεχνία, τη μουσική, το θέατρο, τη λογοτεχνία και άλλους τομείς και εκδηλώσεις, που φτιασιδώνουν με άλλοθι “προοδευτικότητας” και “ελευθερίας” τον ελληνικό καπιταλισμό. Ποιος διακινδυνεύει αυτά τα προνόμια και τους ρόλους με το να τα βάλει ευθέως με τον ελληνικό καπιταλισμό; Γι’ αυτό, το να μιλάς ευθέως γι’ αυτόν είναι γραφικότητα, είναι tres banal…

Φυσικά, στην προέκταση μιας τέτοιας στάσης έρχεται και η συνεχής αναζήτηση για τη συμμετοχή στη διακυβέρνηση, με προγράμματα “εξυγίανσης” της ελληνικής οικονομίας, η οποία βρίσκεται όχι από το 2008 αλλά …γενικώς σε διαρκή κρίση. Βέβαια ο ελληνικός καπιταλισμός δεν έχει ανοιχτά αυτιά για να ακούσει τέτοιες προτάσεις για συμμετοχή στη διακυβέρνηση. Δεν θέλουν καμιά Αριστερά. Καλό είναι να στέκεται στο περιθώριο, πολλές φορές και σαν μια σεβαστή γραφικότητα. Μόνο σε επικίνδυνες για το καθεστώς στιγμές καλείται να βοηθήσει να ξεπεραστεί η κρίση του. Όπως ήταν η “οικουμενική” κυβέρνηση του 1989, με τη συμμετοχή και των δύο μεγάλων κομμάτων της Αριστεράς. Για λίγο, μέχρι να περάσει η άμεση κρίση, κι ύστερα ξανά από την αρχή.
Τελικά, η σε μεγάλο βαθμό ενσωμάτωση της αριστερής διανόησης, ο κυβερνητισμός στην Αριστερά, η έλλειψη ταξικής προσέγγισης κ.λπ. έχουν ευθεία σχέση με την άρνηση της Αριστεράς να αναγνωρίσει τον αντίπαλό της, τον ελληνικό καπιταλισμό, και να τον στοχοποιήσει χωρίς περιστροφές. Γιατί αν κάνεις κάτι τέτοιο, οι συνέπειες είναι προφανείς: δεν μπορείς να συναγελάζεσαι με την “καλή κοινωνία”, δεν μπορείς να είσαι “χρήσιμος” στη “διακυβέρνηση του τόπου”, δεν είσαι αξιοσέβαστο μέλος του επίσημου πολιτικού συστήματος, δεν έχεις ασυλία από τον ελληνικό καπιταλισμό, τους μηχανισμούς του και τα κόμματά του.

Σημείωση: Το κείμενο αυτό συνειδητά δεν ασχολήθηκε με την κρίση του ελληνικού καπιταλισμού. Όχι γιατί αυτή δεν υπάρχει, αλλά γιατί πρέπει πρώτα να ξέρουμε τι είναι αυτό που είναι σε κρίση.

______________________
-->> σε μένα μένει ακόμα η απορία: «μα.. ποιό είναι αυτό το Σύστημα τελικά;»
-->> βρίσκω ότι η μετάθεση της ευθύνης "για όλα" στους αδύναμους ώμους μισθοσυντήρητων και συνταξιούχων είναι μια ύπουλη έκφραση κρατικης βίας. Αν δεν είναι αυτό, τί άλλο μπορεί να είναι;
-->> και μετά μιλάμε για την "απαγόρευση της δουλείας"... Μας δουλεύουν ψιλό γαζί οι αφεντάδες. Νομίζω;
-->> είναι πράγματι αόρατος αυτός ο καπιταλισμός; Δεν το πιστεύω γιατί... μόλις τον κάναμε Ορατό!!!

διαβεβαιώσεις - φούσκες

Πολλές διαβεβαιώσεις ακούω, καθε μαϊντανός που σέβεται τον εαυτό του βγαίνει σε παράθυρα και ραδιόφωνα και διαβεβαιώνει ότι δεν θα πωληθεί η ΔΕΗ, και ανησυχώ... Ούτε ο ΟΤΕ θα πουλιόταν, ούτε η Ολυμπιακή -αν θυμαστε.

__________________________
-->> όταν ακούτε διαβεβαιώσεις, να αφαιρείτε τη λεξούλα "δεν" για να ξέρετε τι σας γίνεται.

επαναστάτες σχολιαστές...

Διάβασα πριν απο λίγο ένα σχόλιο τόσο ξεκάθαρο για την κατάσταση στο διαδίκτυο, που δεν αντέχω να μη το μοιραστώ. Πρώτα όμως μια μικρή περιγραφή:

Στο ποστ του Διαγόρα με τίτλο "Αστρολογικές προβλέψεις για το 2010: όλα τα ζώδια!", όπου σατιρίζει το θέμα και όπου πέφτει τρελλό γέλιο, πέταξε χτες ενας με νικνέημ "Επαναστατης" το πανάσχετο σχόλιο: «ενας αθεος δεν πρεπει να πιστευει στα ζωδια.εκτος και δεν ειστε αθεοι.τα ζωδια ξερετε απο που προερχονται.»

Σήμερα, πέτυχα το σχόλιο/απάντηση του Cyrus, που σπάει κόκκαλα και ισχύει για όλες τις επιφανειακές αναγνώσεις που κάνουμε λόγω έλλειψης χρόνου, όταν με μια ματιά σκανάρουμε κείμενα και νομίζουμε πως τα έχουμε διαβάσει και καταλάβει. Το σχόλιο λοιπόν, που χαρακτηρίζει (γνωμη μου) την επιπολαιότητα στο ίντερνετ -παίζοντας κιόλας με το νικνέημ του προηγούμενου επιπόλαιου σχολιαστή- βρίσκεται εδώ:

Ο "επαναστάτης" επαναστατεί και ενάντια στην ανάγνωση: αρνείται να διαβάσει, και ως εκ τούτου αδυνατεί να κατανοήσει. Απλώς πετάει την κουτσουλιά του και φεύγει.
Είναι παράξενο πουλί ο "επαναστάτης". Αλλά τελευταία βλέπουμε πολλές εμφανίσεις. Μάλλον θα υπάρχει φωλιά εδώ κοντά.
____________________________
-->> για σκεφτειτε την περίπτωση άρσης της ανωνυμιας στα blogs... Τι χορός "επαναστατών" έχει να γίνει!!!

Μια ιστορία φιλίας

Συνέβη πριν από πολλά χρόνια, αλλά την έχω στην καρδιά μου φυλαγμένη αυτη τη μικρη ιστορία και σήμερα νοιώθω την ανάγκη να την εκθέσω. Γιατί; Ισως επειδή μπορεί να φανεί χρήσιμη. Τα αναφερόμενα ονόματα είναι άσχετα, εννοείται. Πάμε λοιπόν.

Ετυχε να γνωρίσω την Ελενα μερικές μέρες μετά τη γνωμάτευση του ειδικού γιατρού που της "έδινε" ένα εξάμηνο ζωής -το πολύ. Βρισκόταν σε κατάσταση απελπισίας, με το βλέμμα να λιώνει προς τα μέσα, το βλέμμα του πανικού, της αυτολύπησης και της απόγνωσης. Αβάσταχτος πόνος και θλίψη, είχε και ένα παιδάκι ανήλικο και μάλλον πονούσε περισσότερο για την ορφάνεια που θα του έδινε παρά για το δικό της το χαμό. Κανονίσαμε να πάμε ένα μεγαλούτσικο ταξίδι με παρέα στενών φίλων και το μικρό μαζι. Η Ελενα ήταν απαρηγόρητη -και ποιος άραγε να ήταν ο τρόπος να λιγοστέψει η απελπισία της; Ομολογώ ότι δεν έκανα τίποτα προς αυτη την κατεύθυνση, παρηγοριές και τέτοια, δηλαδή. Σαν να είμαστε όλοι μας συνεννοημένοι, δεν αναφερθήκαμε καθόλου στην κατάσταση και περάσαμε θαυμάσιες μέρες κοντά στη θάλασσα. Επιανα συχνά τον εαυτό μου να διηγείται ιστορίες δικές μου και την Ελενα να ακούει προσεχτικά. Μερικα πράγματα την είχαν εντυπωσιάσει και μερικά την ταρακούνησαν για τα καλά, τόσο που με απόφευγε τις τελευταίες μέρες του ταξιδιού. Το απέδωσα στη θλίψη της, αλλα είχα άδικο. Δεν ήταν η θλίψη που την είχε απομακρύνει απο μένα, αλλά η απόφαση να αλλάξει τη ζωή της, να μη παραδοθεί στο "μοιραίο" -κατά την ιατρική διάγνωση. «Αφού τόλμησες εσύ, γιατί να μη τολμήσω κι εγώ;» μου είπε όταν συναντηθήκαμε μετά από μερικές εβδομάδες που με κάλεσε σπίτι της. Η Ελενα τολμησε να ερωτευτεί, να μετακομίσει, να αλλάξει δουλειά και αυτοκίνητο, να κάνει πράγματα που δεν τολμούσε να κάνει για κάμποσα χρόνια. Το αποτέλεσμα ήταν να ζήσει άλλα οχτώ χρόνια και μάλιστα χρόνια γεμάτα και ευτυχισμενα -όσο μπορεί να ευτυχήσει ένας άνθρωπος- και να κάνει και τους ανθρωπους γύρω της χαρούμενους και ευτυχισμένους. Μου έλεγε συχνά πόσο την είχαν βοηθήσει οι διηγήσεις μου, αλλά δεν καταλαβαινα τότε ποιες διηγήσεις ακριβώς -τόσο στούρνος ήμουν! Σήμερα, μπορώ να καταλάβω και να χαρώ που υπήρξα χρήσιμη.
Οταν θυμάμαι την Ελενα πονάω. Μου λείπει αφάνταστα η παρουσία της, ο λόγος της, η φωνή της στο τηλέφωνο. Μιλώ με το παιδί, που τώρα έγινε πια ολόκληρος άντρας, αλλά δεν είναι το ίδιο. Μιλώ και με τον αγαπημένο της, μοιραζόμαστε αναμνήσεις απο χαρούμενες στιγμές, αλλά μετά νοιώθω περισσότερο την απώλεια.
Το θαυμαστό στην ιστορία αυτή είναι η παράταση ζωής και η ποιότητα που απέκτησε η ζωή στην παράταση αυτή. Πιθανοτατα να είχε κάνει λάθος ο γιατρός και άλλο τόσο πιθανό να ήρθε η παράταση εξαιτίας των αλλαγών που έγιναν ή εξαιτίας των αποφάσεων που έλαβε η Ελενα και δεν παραιτήθηκε απο την προσπαθεια να ζήσει και μάλιστα με τον τρόπο που επιθυμούσε απο καιρό να ζει αλλά δεν τολμούσε. Ποιος ξερει...

Α! και να πα να γαμηθουν οι γιατροί που δίνουν προθεσμίες.

Φορολογία στους μπουγαδοκλέφτες

Σωστά. Οι μπουγαδοκλέφτες* απειλούν την οικονομία μας και πρέπει να παταχθεί η μπουγαδοκλοπή, καθώς και η κλεφτοκοτίτιδα. Να φορολογηθούν ανελέητα και οι κλεφτοκοτάδες*. Αυτοί φταίνε για το χάλι μας και όχι οι φουκαράδες οι εφοπλιστές που, αφού αλλού πάν' και τρών' και πίνουν, αλλού πάν' και τα δίνουν βεβαίως. Σιγά μη πληρώσουν και φόρους λέμε...
___________________________
ΣΗΜ. μπουγαδοκλέφτης και κλεφτοκοτάς ήταν δυο "επαγγέλματα" συνηθισμένα σε παλιές εποχές. Ο μεν πρώτος έκλεβε τα ρούχα που άπλωναν οι νοικοκυρές στα σκοινιά για να στεγνώξουν, ο δε δεύτερος έκλεβε κότες απο τα κοτέτσια που διατηρούσαν σχεδόν όλα τα παλιά νοικοκυριά -ένεκα το "αυγό της ημέρας" για τα παιδιά. Σήμερα, με τα στεγνωτήρια και με την έλλειψη παιδιών, τα επαγγέλματα αυτά χάθηκαν.

'The Sting' - Το κεντρί (παρ' ημίν)

From: Theme Guy https://youtu.be/_WxfjWnuEno

Ωραία μουσικούλα, έτσι;

αλυσιδωτές αντιδράσεις

1. Φετος δεν θα παω διακοπες, δεν φτάνουν τα μπικικίνια, μια και το 200άρι έφτασε μόνο για την εξόφληση μερικών μικροχρεών.
2. Επειδή δεν θα πάω διακοπες, θα στερηθεί το μερίδιό μου στα έσοδα της χρονιάς του το μικρό ξενοδοχειάκι παραθαλάσσιου χωριού.
3. Επειδή δεν θα πάω διακοπές, πιθανότατα θα επιβαρύνω το Ταμείο μου, για πρώτη φορά ως τώρα, μια και οι διακοπες -το κολυμπι ειδικα- βοηθουν την καλη κατασταση της υγειας μου.
4. Πρέπει να τρεξω να βγαλω εγκαιρως Συνταγολογιο, πραγμα που δεν χρειαστηκα ισαμε τωρα.
5. Επειδή δεν θα πάω διακοπές, θα επιβαρύνω την ατμόσφαιρα της πόλης μου.
6. Επειδή δεν θα πάω διακοπές, θα συνεχίσω να μένω στην πόλη μου και αυτόν το μήνα και να πετάω σκουπίδια στους καδους.
7. Επειδή δεν θα πάω διακοπές, θα αυξήσω την κατανάλωση ρεύματος με το μαγείρεμα, κλπ συσκευες, μια και τα ταβερνεία της περιοχής μου έκλεισαν κιόλας.
8. Προσθέστε ό,τι άλλο μπορεί να συμβεί επειδή δεν θα πάω διακοπές φέτος!

-->> ελπιζω να περισσέψουν τπτ ψιλά για κάνα σινεμαδάκι τουλάχιστον...
-->> ευτυχώς, έμαθα πού πήγαν τα χρήματα του επιδόματος διακοπών που δεν έλαβα φέτος.

Αύγουστος: Ενας μήνας είναι, θα περάσει...

Οσο και να καλοπιάνουμε τον Αύγουστο, να τον λέμε "καλό" -καλάμια και παλούκια- αυτός ο μηνας έχει δώσει ένα σωρό διαπιστευτήρια για την αναποδιά που φέρνει. Εκμεταλλεύεται την αποχαύνωση που φέρνει στον κοσμάκη η θερμότητα του κλίματος, και βοηθά τους εξουσιαστές να χώνουν διάφορα: από δικτατορίες μέχρι τροπολογίες της κακιάς ώρας -που λενε.

Καλοκαιρινές διακοπές εμεις; Διασκέψεις επί διασκέψεων αυτοί, να διαλεξουν τον καταλληλοτερο τρόπο να μας τη φέρουν -ξανά και ξανά.

Ο κινέζικος Δράκος υποκλίνεται στο Θεό_Χρήμα και ξαφνιαζομαι (κακώς) πού κατάντησε ένας λαός ικανός να αντέξει τη Μεγάλη Πορεία -τότε, παλιά, με το Μάο. Δεν πρέπει να ξαφνιάζομαι όμως, γιατί το αλισβερίσι με τις υποθήκες είναι κινέζικο εφεύρημα, γινόταν εδώ και αιώνες, το εφάρμοζαν επιτυχώς οι κινέζοι μεγαλογεωκτήμονες και κατάφερναν με αυτή τη μέθοδο να ξεπουπουλιάζουν τους φτωχούς ή και να δημιουργούν κινέζους νεόπτωχους -τότε, παλιά, πριν τη Μεγάλη Πορεία. Αυτά τα στραβά, τις στρεβλώσεις που φέρνει η υπερβολική κερδοφορία χωρίς να λαβαίνει υπόψη καμμιά κοινωνική μέριμνα, προσπάθησε να καταπολεμήσει και να διορθώσει ο Μάο και τα κατάφερε για μικρό χρονικό διάστημα, με το ξαναμοίρασμα της γης, κλπ κλπ.

Σήμερα όμως, η αγροτική γη δεν είναι το άπαν. Το σημαντικό είναι η σπόροι, ο έλεγχος της αγροτικής παραγωγής μέσω αυτών και, στη συνέχεια, ο έλεγχος της τροφης των κατοίκων του πλανήτη. Η Ινδία ήδη έπεσε στην παγίδα των εταιρειών "δημιουργίας" μεταλλαγμένων σπόρων, ο λαός της λιμοκτονεί, το έδαφός της αποψιλώνεται. Η διαστρεβλωμένη διαφήμιση των σπόρων λέει ότι με αυτούς μειώνεται η κατανάλωση λιπασμάτων, πράγμα που αποδεικνύεται ψευδέστατο, γιατί η γη όλο και ζητά περισσότερα χημικά μετά την πρώτη εφαρμογή μεταλλαγμένων καλλιεργειών. Δείτε το σχετικό ντοκυμαντερ "Πεθαίνοντας στην Αφθονία" του Γ. Αυγερόπουλου.



Πάρτε μια ιδέα για το πού θα φτάσουμε κι εμείς οι πολιτισμένοι ευρωπαίοι, αν συνεχιστεί ο ρυθμός παράδοσής μας στους έχοντες και κατέχοντες. Οταν ενσκήψει ο λιμός, όταν θα πεθαίνουν οι άνθρωποι σαν τις μύγες, όταν απομείνει το ένα τρίτο του σημερινου πληθυσμού της Ευρώπης, ε, τότε θα λυθεί σίγουρα το οικονομικό της πρόβλημα. Πώς λέμε «η εγχείριση πέτυχε, ο ασθενής απέθανε»; Κάπως έτσι. Οι Οικονομικοί Δείκτες θα ευημερήσουν και ο πολιτισμός μας θα προχωρήσει ξανά προς ένδοξα πεδία... Ποιο είναι το ζουμί;

Αυτό είναι: ΥΠΟΔΟΥΛΩΘΕΙΤΕ (εθελοντικά) ΓΙΑΤΙ ΧΑΝΟΜΑΣΤΕ (sic)

-->> Αλλοι χάνονται βεβαίως, αλλά έχουν καταφέρει -μέχρι στιγμής- να μεταφέρουν το πρόβλημά τους στους δικούς μας ώμους. Ας αντισταθουμε αδέρφια! Ας μην αφήσουμε τις θυσίες των προγόνων μας να πάνε στα χαμένα. Εκείνα τα κορμιά, τα κομμένα πόδια, τα χέρια τα κομμένα, τα μάτια, όλα όσα έμειναν στα αλβανικά βουνά αντιτασσόμενα στο φασισμό, ας δικαιωθουν σήμερα!
-->> Εκείνοι δώσαν τα πάντα όλα τους για να μείνουμε εμείς ελεύθεροι κι εμείς τι κάνουμε; Στηνόμαστε να μας αλλάξουν τον αδόξαστο οι μεγαλοκαρχαρίες, εγχώριοι και.. εξωχώριοι!
-->> ΞΥΠΝΑΤΕ ΩΡΕ!
-->> Καλό Σεπτέμβρη, λέμε :)