διολισθαίνοντας προς τον ολοκληρωτισμό

«διολισθαίνοντας προς τον ολοκληρωτισμό» είναι ο τίτλος του κειμένου που θέλω να γράψω και που υπόσχομαι να το γράψω σύντομα, επειδή (έχω πάψει να νομίζω και) έχω πλέον βεβαιωθεί ότι ακριβώς έτσι συμβαίνει: δεν αρκεί μια (απο την αναποδη) "χαρισματική" περσόνα τύπου π.χ. Χίτλερ, να "μαγέψει" τα πλήθη, να τα αφιονίσει, να τα κάνει ανθρωποφάγα, αλλά χρειάζεται μια εξαθλιωμένη ανθρώπινη "βάση" που θα καταπιεί αμάσητη την τροφή που της σερβίρει το "Σύστημα" και το σύστημα αυτό (μη το γελάς καθόλου, ε) είναι οι αντι-άνθρωποι, όλοι αυτοί που τίποτα δεν τους λείπει, τα έχουνε όλα που λένε, αλλά θέλουνε το κάτι τι παραπάνω κι εδώ μπαίνει το γνωστό παραμύθι του ψαρά με την άπληστη γυναίκα, αν το θυμάσαι, που αντικατοπτρίζει με ακρίβεια αυτό που συμβαίνει σήμερα (και συνέβαινε από πάντα) και το σύστημα αυτό κουνάει την περσόνα που θεωρεί αντάξια να το εκπροσωπεύει, σαν μαριονέτα την κουνάει απέναντι σε μια βάση ανθρώπων εξαθλιωμένων που δεν προλαβαίνουν καν να σκεφτούν επειδή η φτώχεια (τροφής και ιδεών) δεν τους αφήνει. Χρειάζεται λοιπόν αυτη η εξαθλίωση για να γλιστρήσει μαλακά μαλακά ο φασισμός και να γίνει κυρίαρχη "ιδεολογία" γιατί όσες φορές επιβλήθηκε με τη βία και δια μιάς, που λένε, έγινε αντιληπτός και (αργά ή γρήγορα) έφαγε τα μούτρα του. κλπ κλπ (συνεχίζεται)