επίκαιρη ευχή

εύχομαι (χρονιάρες μέρες είναι, να μην ευχηθώ κάτι τι;) εύχομαι λοιπόν, σε λίγα χρόνια (ίσως και από τον επόμενο που έρχεται) να επισκέπτεται ο κόσμος την Ευρώπη όπως σήμερα επισκέπτεται τη Ντίσνεϋλαντ. Να δει από περιέργεια έναν τόπο παραμυθένιο, σταματημένο στις αρχές της 21ης εκατονταετίας, μια και θα πάψει η Ευρώπη να διεκδικεί θέση μεταξύ των "μεγάλων δυνάμεων" του πλανήτη προς όφελος των κατοίκων της -ημών των Ελλήνων συμπεριλαμβανομένων. Μονάχα τότε θα μπορέσουμε να δούμε άσπρη μερα, που λένε, αφήνοντας τους αμερικανούς να σφάζονται με τους ασιάτες και, τους πλουσιότερους απ' αυτούς, να μας επισκέπτονται ως τουρίστες. Θα κερδίσουμε πολλά με αυτό τον τρόπο, περισσότερα από πετρέλαια, αέρια, χρυσάφια, κλπ μη βρώσιμα πράγματα.

μια λακωνική αναφορά

Το 1955, στη Σύνοδο της Μεσσήνης, γεννήθηκε η διακήρυξη για μια Ενωμένη Ευρώπη μέσω "των κοινών θεσμών, της βαθμιαίας συγχώνευσης των εθνικών οικονομιών, της δημιουργίας μιας κοινής αγοράς και της σταδιακής εναρμόνισης των κοινωνικών πολιτικών", όπου είχε σταλεί ως παρατηρητής από την κυβέρνησή του ο βρετανός υπάλληλος του Υπουργείου Εμπορίου κ. Bretherton, ο οποίος συνέταξε τη λακωνική αναφορά: "Από εδώ δεν θα βγει τίποτα. Και αν βγει, δεν θα λειτουργήσει".

Προβλέπω οτι ο κύριος Μπρέθερτον θα μνημονεύεται μελλοντικά από την Ιστορία, που προς στιγμή τον έχει ξεχάσει!

ΣΗΜ. σχετική αναφορά υπάρχει στις Σημειώσεις του βιβλίου "Φεβρουάριος Αιών" του Φιλιππου Δρακονταειδή.

προπολεμικές Συμφωνίες σε παράλληλη ανάγνωση

Μετά το σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ (1939) ο Χίτλερ μπουκάρισε στην Πολωνία και ο Στάλιν έκανε την πάπια. Σήμερα, 80 χρονάκια αργότερα, ο Ερντογάν κατι (που δεν γνωρίζουμε ακριβώς τι) συμφώνησε με τον Τραμπ και ο μεν σουλτάνος μπουκάρισε στη Συρία ο δε Τραμπ προειδοποίησε ότι θα εξαφανίσει οικονομικά την Τουρκία αν... (κλπ κλπ) και η διαφορά μεταξύ των δύο αυτών συμφωνιών είναι η προειδοποίηση: ο μεν Στάλιν όρμησε στον πόλεμο εναντίον της Γερμανίας, δλδ αθέτησε τη συμφωνία χωρίς καμμιά προειδοποίηση, ενώ ο Τραμπ προειδοποιεί την Τουρκία. Τι μέλλει γενέσθαι; Ιδομεν.

25. FDR / Β’ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ (FDR/WWII)

Πρώτ’ απ’ όλα, ο Ρούζβελτ (Franklin Delano Roosevelt=FDR) σήκωσε φράγμα εναντίον των Αργυραμοιβών, επειδή αυτοί ήταν η αιτία της οικονομικής κρίσης. Είτε το πιστεύετε είτε όχι, αυτά είπε στις 4 Μαρτίου 1933, στην εναρκτήρια ομιλία του:

• “Οι πρακτικές των αδίστακτων Αργυραμοιβών κατηγορήθηκαν από την κοινή γνώμη και απορρίφθηκαν από τις καρδιές των ανθρώπων… Οι Αργυραμοιβοί έχουν φύγει από τις υψηλές θέσεις που κατείχαν στον ναό του πολιτισμού μας”.
  

Δυο ημέρες αργότερα, ο Ρούζβελτ δήλωσε διακοπή των εργασιών των τραπεζών και έκλεισε όλες τις τράπεζες. Αργότερα, την ίδια χρονιά, ο Ρούζβελτ κήρυξε εκτός νόμου την ιδιωτική κατοχή χρυσού και χρυσών νομισμάτων, με εξαίρεση τα σπάνια νομίσματα. 

 

Ο περισσότερος χρυσός στα χέρια του μέσου Αμερικανού ήταν σε μορφή νομισμάτων. Το νέο Διάταγμα ήταν, στην πραγματικότητα, μια κατάσχεση. Οσοι δεν συμμορφώνονταν κινδύνευαν με 10 χρόνια φυλάκιση και πρόστιμο 10.000 δολαρίων, που ισοδυναμούν με 100.000 δολάρια σημερινά.

Στην αμερικανική επαρχία, μερικοί άνθρωποι δεν εμπιστεύονταν το Διάταγμα του Ρούζβελτ και αμφιταλαντεύονταν να δώσουν τον πολύ δύσκολα αποκτημένο πλούτο τους ή να υπακούσουν στην Κυβέρνηση. Εκείνοι που δεν παρέδωσαν τον χρυσό τους, πλήρωσαν πρόστιμο για την πράξη τους αυτή, που ήταν 20,66 δολάρια η ουγγιά.

 

Τόσο αντιδημοφιλές ήταν το Διάταγμα κατάσχεσης του χρυσού, που κανείς στην Κυβέρνηση δεν το ενστερνίστηκε. Κανείς βουλευτής δεν το υποστήριξε. 

 

Κατά την τελετή υπογραφής, ο πρόεδρος Ρούζβελτ το ξεκαθάρισε σε όλους τους παρευρισκόμενους ότι δεν ήταν αυτός ο συντάκτης του Διατάγματος και δήλωσε δημοσίως ότι ποτέ δεν το είχε διαβάσει. Ακόμη και ένας υπουργός των Οικονομικών είπε ότι δεν το είχε διαβάσει, λέγοντας ότι το Διάταγμα αυτό ήταν “αυτό που ήθελαν οι ειδικοί”.

 

Ο Ρούζβελτ έπεισε τους πολίτες να δώσουν τον χρυσό τους λέγοντας ότι οι εθνικές οικονομικές πηγές ήταν αναγκαίο να συγκεντρωθούν, ούτως ώστε η Αμερική να βγει από την οικονομική Κρίση.

Με μεγάλες φανφαρολογίες, διέταξε την δημιουργία ενός νέου χώρου αποθήκευσης του χρυσού, οικοδομημένο για να φυλάξει το βουνό του χρυσού που η Αμερικανική Κυβέρνηση παράνομα είχε κατάσχει.

 

Το 1936, το θησαυροφυλάκιο χρυσού του Φορτ Νοξ είχε ολοκληρωθεί και τον Ιανουάριο του 1937 ο χρυσός άρχισε να μεταφέρεται εκεί. Η κομπίνα όλων των εποχών προχώρησε. 

 

Το 1935, όταν όλος ο χρυσός είχε μαζευτεί, η επίσημη τιμή του χρυσού αυξήθηκε ξαφνικά στα 35 δολάρια η ουγγιά. Η παγίδα όμως ήταν ότι μόνον οι ξένοι μπορούσαν να πουλήσουν τον χρυσό τους στη νέα υψηλότερη τιμή. 

 

Οι Αργυραμοιβοί, που είχαν ακολουθήσει την συμβουλή του Βάρμπουργκ και είχαν αποσύρει τα χρήματά τους από την χρηματαγορά λίγο πριν την Κρίση, αγοράζοντας χρυσό στα 20.66 δολάρια την ουγγιά και μεταφέροντάς τον πίσω στο Λονδίνο, στη συνέχεια μπορούσαν να τον μεταφέρουν πίσω στην Αμερική και να τον πουλήσουν στην Αμερικανική Κυβέρνηση προς 35 δολάρια την ουγγιά, διπλασιάζοντας σχεδόν τα χρήματά τους, τη στιγμή που ο μέσος Αμερικανός πεινούσε.

Το θησαυροφυλάκιο στο Φορτ Νοξ βρίσκεται στο κέντρο του στρατοπέδου του Φορτ Νοξ, 30 μίλια νοτιοδυτικά του Λούσβιλ, στο Κεντάκυ. 

 

Η απόσταση που βλέπετε είναι η κοντινότερη που μας επέτρεψαν να πλησιάσουμε το φυλάκιο, παρ’ όλες τις επιστολές που στάλθηκαν από μέλη του Κογκρέσου επι σειρά ετών, ώστε να επιτραπεί στην κινηματογραφική μας ομάδα η είσοδος στο φυλάκιο. 

 

Το κτίριο φρουρείται από ηλεκτροφόρο ατσάλινο φράχτη. Μια ανοιχτή τάφρος και τέσσερα πολυβολεία με αυτόματα όπλα υπάρχουν στις γωνίες του κτιρίου. 

 

Οταν ο χρυσός άρχισε να καταφθάνει στο φυλάκιο στις 13 Ιανουαρίου 1937, υπήρχε πρωτοφανής ασφάλεια στην περιοχή. Χιλιάδες επίσημοι καλεσμένοι παρακολούθησαν την άφιξη ενός τρένου με εννιά βαγόνια που ερχόταν από την Φιλαδέλφεια, φρουρούμενου από οπλισμένους στρατιώτες, ταχυδρομικούς επιθεωρητές, άνδρες των μυστικών υπηρεσιών ασφαλείας και φρουρούς του νομισματοκοπείου των ΗΠΑ.

 

Ηταν όλα ένα μεγάλο θέατρο: το απόθεμα χρυσού της Αμερικής είχε μαζευτεί από ολόκληρη την χώρα, υποτίθεται για το κοινό όφελος, και στη συνέχεια κλείστηκε με ασφάλεια στο Φορτ Νοξ. Ολη αυτή η ασφάλεια όμως, σύντομα θα παραβιαζόταν από την ίδια την Κυβέρνηση. Τώρα, η σκηνή ήταν στημένη για έναν πραγματικά μεγάλο πόλεμο, έναν πόλεμο που θα προκαλούσε πολύ περισσότερους θανάτους από τον Α’ παγκόσμιο Πόλεμο.

 

Για παράδειγμα, το 1944 μόνο, το εθνικό εισόδημα των ΗΠΑ ήταν μόλις 183 δισεκατομμύρια δολάρια, από τα οποία τα 103 δισ. ξοδεύτηκαν για τον πόλεμο. Δηλαδή, τριάντα φορές ο ρυθμός των εξόδων που είχαν οι ΗΠΑ στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στην πραγματικότητα, ο Αμερικανός φορολογούμενος πλήρωσε το 55% του συνολικού συμμαχικού κόστους του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου. Ουσιαστικά όμως, εξίσου σημαντικό είναι ότι κάθε έθνος που πήρε μέρος στον πόλεμο αυτόν πολλαπλασίασε το χρέος του. 

 

Στις ΗΠΑ, για παράδειγμα, το ομοσπονδιακό χρέος από 43 δισεκατομμύρια δολάρια που ήταν το 1940, έφτασε τα 257 δισ. το 1950, αυξήθηκε δηλαδή κατά 598%. Μεταξύ 1940 και 1950, το χρέος της Ιαπωνίας αυξήθηκε κατά 1.348%, το Γαλλικό χρέος κατά 583% και του Καναδά κατά 417%.

Μετά τον Β’ πόλεμο, ο κόσμος ήταν διαιρεμένος σε δύο οικονομικά στρατόπεδα. Οι ελεγχόμενες από τον Κομμουνισμό οικονομίες από τη μια πλευρά και το μονοπώλιο των Καπιταλιστών από την άλλη και οι οποίες ξεκίνησαν έναν αέναο και εξαιρετικά επικερδή εξοπλιστικό αγώνα.

Ηταν τελικά η στιγμή για τους Κεντρικούς Τραπεζίτες να προχωρήσουν στο “τριών βημάτων” σχέδιό τους, ώστε να συγκεντρώσουν τα οικονομικά συστήματα ολόκληρου του κόσμου και τελικά να εγκαθιδρύσουν την Παγκόσμια Κυβέρνησή τους ή, αλλιώς, την Νέα Τάξη Πραγμάτων.

Οι φάσεις αυτού του σχεδίου ήταν οι εξής: 

 

Βήμα 1: έλεγχος των εθνικών οικονομιών μέσω των κεντρικών Τραπεζών.

Βήμα 2: συγκέντρωση των περιφερειακών οικονομιών μέσω Οργανισμών, όπως η Ευρωπαϊκή Νομισματική Ενωση και περιφερειακές εμπορικές ενώσεις όπως η NAFTA.

Βήμα 3: συγκέντρωση της παγκόσμιας οικονομίας μέσω μιας Παγκόσμιας Τράπεζας, με ένα Παγκόσμιο νόμισμα και, δίνοντας τέλος στην εθνική ανεξαρτησία, με την κατάργηση όλων των δασμών μέσω διεθνών συμφωνιών όπως η GATT. 

 

Το πρώτο βήμα έχει ολοκληρωθεί εδώ και καιρό. Το δεύτερο και το τρίτο βρίσκονται πολύ κοντά στην ολοκλήρωσή τους. 

 

Τι γίνεται με τον χρυσό; 

 

Από τις Κεντρικές Τράπεζες αυτή που έχει τον περισσότερο χρυσό είναι τώρα (1996) το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ). Αυτό και οι Κεντρικές Τράπεζες ελέγχουν τα 2/3 του παγκόσμιου αποθέματος χρυσού, έχοντας αποκτήσει την ικανότητα να ελέγχουν την αγορά χρυσού. Θυμηθείτε τον “χρυσό κανόνα” των Αργυραμοιβών:

 

“Αυτός που κατέχει τον χρυσό δημιουργεί τους κανόνες.”

 

Πριν πάμε όμως στις λύσεις του προβλήματός μας, ας δούμε τι συνέβη σε όλον αυτόν τον χρυσό που βρισκόταν στο Φορτ Νοξ. Γιατί, αν δεν συνειδητοποιήσουμε ότι ο χρυσός έχει κλαπεί, θα οδηγηθούμε σε λάθος λύσεις: να χρησιμοποιήσουμε δηλαδή ως σταθερά του νομίσματός μας τον χρυσό. 

 

Οι περισσότεροι Αμερικανοί πιστεύουν ότι ο χρυσός βρίσκεται ακόμη στο Φορτ Νοξ. Κατά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, στο Φορτ Νοξ υπήρχαν πάνω από 700 δισεκατομμύρια ουγγιές χρυσού, μια απίστευτη ποσότητα που αποτελούσε το 70% του χρυσού όλου του κόσμου. Πόσος χρυσός υπάρχει ακόμα στο Φορτ Νοξ κανείς δεν γνωρίζει. 

 

Παρά το γεγονός ότι ο ομοσπονδιακός Νόμος απαιτεί έναν ετήσιο έλεγχο του χρυσού στο Φορτ Νοξ, το θησαυροφυλάκιο αρνείται επίμονα να διενεργήσει έλεγχο. Η αλήθεια είναι ότι έλεγχος του ποσού που παραμένει στο Φορτ Νοξ δεν έχει διεξαχθεί από το 1953, όταν ο πρόεδρος Αϊζενχάουερ διέταξε έναν. 

 

Πού πήγε ο χρυσός της Αμερικής από το Φορτ Νοξ; Κατά τη διάρκεια των χρόνων πουλήθηκε στους Ευρωπαίους Αργυραμοιβούς στην τιμή των 35 δολαρίων η ουγγιά. Θυμηθείτε: οι Ευρωπαίοι Αργυραμοιβοί αγόρασαν τον χρυσό της Αμερικής, όταν για τους Αμερικανούς ήταν παράνομο να αγοράσουν από τον δικό τους χρυσό στο Φορτ Νοξ.

 

Στην πραγματικότητα, ήταν ευρέως γνωστό ότι η οικογένεια Φαϊερστόουν έστησε ένα δίκτυο εικονικών εταιρειών, ώστε να αγοράσουν χρυσό από το Φορτ Νοξ και να τον φυλάξουν στην Ελβετία, μακριά από την Αμερική. Τους έπιασαν όμως και διώχθηκαν ποινικά. Τελικά, το 1971, όλος ο καθαρός χρυσός είχε αφαιρεθεί μυστικά από το Φορτ Νοξ και οδηγήθηκε πίσω στο Λονδίνο. 

 

Οταν ο χρυσός είχε φύγει από το Φορτ Νοξ, ο πρόεδρος Νίξον νομιμοποίησε την αγορά χρυσού, επαναφέροντας τον νόμο του 1934, περί αποθεματικών χρυσού, του Ρούζβελτ, κάνοντας έτσι νόμιμη την αγορά χρυσού από τους Αμερικανούς πολίτες. Φυσικά, οι τιμές του χρυσού εκτινάχτηκαν στα ύψη: εννιά χρόνια αργότερα, η τιμή του χρυσού έφτασε τα 880 δολάρια η ουγγιά, 25 φορές περισσότερο από την τιμή που είχε πουληθεί στο Φορτ Νοξ. 

 

Θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς τελικά, ότι κάποιος από την Κυβέρνηση θα αντιλαμβανόταν τι συνέβαινε και θα προέβαινε σε αποκαλύψεις. Η μεγαλύτερη περιουσία στην Ιστορία της Ανθρωπότητας κλάπηκε. Οπως και στην ταινία του Τζέιμς Μποντ “ο Χρυσοδάκτυλος”.

 

Ο Ιαν Φλέμιγκ, ο συγγραφέας της σειράς Τζέιμς Μποντ, ήταν ο επικεφαλής της Βρετανικής Υπηρεσίας Αντικατασκοπίας, της Μ15. Μερικοί, από την κοινότητα των μυστικών υπηρεσιών πληροφοριών, πιστεύουν ότι ο Ιαν Φλέμιγκ έγραψε το φανταστικό του σενάριο ως προειδοποίηση, όπως κάνουν πολλοί άλλοι σεναριογράφοι ταινιών φαντασίας. Αν η αφαίρεση όλου του χρυσού από το Φορτ Νοξ μπορεί να θεωρηθεί ως προμελετημένη ληστεία του θησαυροφυλακίου των ΗΠΑ, η όλη επιχείρηση μπορεί να πήρε πολλά χρόνια να στηθεί. Συγκεκριμένα, πήρε σαράντα χρόνια. Αρκετός χρόνος ώστε να το αντιληφθεί ο Φλέμιγκ και να προσπαθήσει να το αποτρέψει. 

 

Πώς ήρθε λοιπόν στην επιφάνεια η ιστορία με την ληστεία στο Φορτ Νοξ; Ολα ξεκίνησαν το 1974, με ένα άρθρο της εφημερίδας New York Periodical. Το άρθρο δείχνει ότι η οικογένεια Ροκφέλερ είχε τον έλεγχο της FED, ώστε να πουλήσει τον χρυσό του Φορτ Νοξ κοψοχρονιάς σε ανώνυμους Ευρωπαίους κερδοσκόπους. Τρεις μέρες αργότερα, η ανώνυμη πηγή της ιστορίας, η Λουίζ Όκινλος Μπόγιερ, πέθανε με μυστηριώδη τρόπο, πέφτοντας από το παράθυρό του δέκατου ορόφου του διαμερίσματός της στη Νέα Υόρκη.

 

Πώς γνώριζε η Μπόγιερ για την σύνδεση των Ροκφέλερ με την ληστεία στο Φορτ Νοξ; Ηταν γραμματέας του Νέλσον Ροκφέλερ για μεγάλο διάστημα.

 

Για τα επόμενα 14 χρόνια, ο Εντ Ντουρέλ, ένας πλούσιος βιομήχανος από το Οχάϊο, αφοσιώθηκε στην αναζήτηση της αλήθειας για τον χρυσό του Φορτ Νοξ, έγραψε χιλιάδες επιστολές σε περισσότερους από χίλιους κυβερνητικούς και τραπεζικούς αξιωματούχους, προσπαθώντας να ανακαλύψει πόσος χρυσός είχε απομείνει στην πραγματικότητα και πού είχε πάει ο υπόλοιπος.

Η Εντιθ Ρούζβελτ, εγγονή του προέδρου Τέντυ Ρούζβελτ, έθεσε ερώτηση για τις κινήσεις της Κυβέρνησης σε μια έκδοση του Μαρτίου του 1975 της εφημερίδας New Hampshire Sunday News:

• “Οι ισχυρισμοί για τον χαμένο χρυσό από το θησαυροφυλάκιό μας στο Φορτ Νοξ συζητιούνται ευρύτατα στους Ευρωπαϊκούς χρηματοοικονομικούς κύκλους. Αλλά το μυστήριο είναι ότι η διοίκησή μας δεν βιάζεται να αποδείξει ότι δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας γύρω από τον χρυσό μας -αν είναι σε θέση να το κάνει.”
  

Δυστυχώς, ο Εντ Ντουρέλ δεν πήρε ποτέ απάντηση στα ερωτήματά του: έναν πλήρη οικονομικό έλεγχο, δηλαδή, των αποθεμάτων χρυσού του Φορτ Νοξ… Είναι απίστευτο ότι για τον μεγαλύτερο θησαυρό του κόσμου δεν υπάρχει καθόλου έλεγχος. Ο χρυσός αυτός ανήκε στον Αμερικανικό λαό, όχι στην Ομοσπονδιακή Τράπεζα και στους ξένους ιδιοκτήτες της. 

 

Ενα πράγμα είναι σίγουρο: η Κυβέρνηση θα μπορούσε να διαλύσει όλες αυτές τις εικασίες μέσα σε λίγες μέρες, διενεργώντας δημοσίως έναν έλεγχο του χρυσού στο Φορτ Νοξ, υπό το φως των τηλεοπτικών καμερών. Ομως, η Κυβέρνηση επέλεξε να μην το πράξει. Κάποιος μπορεί να συμπεράνει ότι η Κυβέρνηση φοβάται την αλήθεια που θα αποκάλυπτε ένας έλεγχος του χρυσού. 

 

Τι φοβάται τόσο η Κυβέρνηση; Εδώ είναι η απάντηση: Οταν ο πρόεδρος Ρήγκαν ανέλαβε την εξουσία το 1981, οι συντηρητικοί φίλοι του τον ώθησαν να μελετήσει την πιθανότητα να στηριχθεί ξανά η οικονομία στη σταθερά του χρυσού, ως τον μόνο τρόπο να χαλιναγωγηθούν οι δαπάνες της Κυβέρνησης. Ακούστηκε ως μία λογική εναλλακτική λύση, έτσι ο πρόεδρος διόρισε μια ομάδα ανθρώπων με την ονομασία “Επιτροπή Χρυσού”, για να μελετήσει την κατάσταση του χρυσού και να μεταφέρει το πόρισμά της στο Κογκρέσο. Αυτά που ανέφερε η “Επιτροπή Χρυσού” του Ρήγκαν στο Κογκρέσο το 1982 ήταν η ακόλουθη συγκλονιστική αποκάλυψη σχετικά με τον χρυσό της Αμερικής: το θησαυροφυλάκιο των ΗΠΑ δεν είχε καθόλου χρυσό στην ιδιοκτησία του.

 

Ολο το χρυσάφι που είχε απομείνει στο Φορτ Νοξ ανήκε τώρα στην Ομοσπονδιακή Τράπεζα, σε μια ομάδα δηλαδή ιδιωτικών τραπεζών, ως εγγύηση για το Εθνικό Χρέος. Η αλήθεια των πραγμάτων είναι ότι ποτέ πριν τόσο πολλά χρήματα κλάπηκαν από τα χέρια του λαού και μεταφέρθηκαν στα χέρια μιας μικρής ομάδας ιδιωτών επενδυτών: των Αργυραμοιβών.

 

(από περίπου 2:32’:44’’ μέχρι το 2:45’:43’’)

 

https://youtu.be/ZJx2PzklaC8

 

ΣΗΜ. η κοινοποίηση των κειμένων αυτών δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι συμφωνώ με το σύνολο του περιεχομένου τους.

χωρίς λόγια

https://www.facebook.com/edward.rozanski/videos/10212462165209715/https://www.facebook.com/edward.rozanski/videos/10212462165209715/

ένας μικρός ανώνυμος πλανήτης βαφτίζεται!

Μεταξύ του Αλφα του Κενταύρου και του Ωμέγα της Ανδρομέδας υπάρχει ένας μικρός πλανήτης, ο 369, όπως τον ονόμασε το Ετσιθελικό Ινστιτούτο Ερευνών του Ετσιθελικού Κράτους (ΕΙΕΕΚ) μέχρι να τον βαφτίσει επισήμως. Η σημασία του μικρού αυτού πλανήτη είναι πολύ μεγάλη, καθώς φαίνεται ως τώρα, μια και η βεβαιότητα για ύπαρξη ατμόσφαιρας με τα συστατικά της γήινης έχει επιβεβαιωθεί με χιλιάδες πειράματα κι έτσι η βάφτισή του αποφασίστηκε να γίνει με κάθε επισημότητα, σύμφωνα πάντα με το γήινο πρωτόκολλο.

Ανάδοχος θα είναι η Νανά Καπνικαρέα, διάσημη αστροφυσική αρχαιολόγος και το όνομα θα είναι "Ετσιθέλος", να ταιριάζει με το Ινστιτούτο που τον ανακάλυψε. Στον πλανήτη Ετσιθέλο λοιπόν, προγραμματίζονται διαδοχικές αποστολές γήινων, ώστε να τεθούν οι βάσεις για μελλοντική του ανάπτυξη σε αποικία Ετσιθεληστών.

Θα μπορούσε βέβαια, μια και περί αποικίας πρόκειται, να βαφτιστεί Νέα Μπανάνια (Nova Banania), αλλά αυτό το ονοματάκι έχει φορεθεί πολύ στη Γη και δεν το ρισκάρισε η ανάδοχος (κοιν. Νονά Νανά) μη τυχόν της προσάψουν σκοπιμότητες.

Ολα αυτά, πριν από τα βαφτίσια, γιατί μόλις ο πλανήτης βαφτίστηκε άρχισε η αμφίδρομη σχέση μεταξύ αυτού και της Γης μας. Ετσι λοιπόν, αναδύθηκαν ένα σωρό Ετσιθελικά κράτη, άφθονοι ηγέτες Ετσιθέλοι-μαϊμού, ο αυθεντικός κόμης Ετσιθέλλος (με δύο λ) πήρε τα πάνω του ετσιθελικώς και καμαρώνει σα γύφτικο σκεπάρνι, καθώς επίσης τα συστήματα διακυβέρνησης των γήινων κρατών εκσυγχρονίστηκαν σε "Ετσιθελικές Δουλοκρατίες".

Στον πλανήτη Ετσιθέλο, όλα καλά, δεν έπαθε και πολλές αβαρίες από την καταπλάκωσή του με υπερφορτωμένα διαστημόπλοια, πετρέλαιο δεν βρέθηκε ακόμα στα εδάφη του και μπορεί να ανασαίνει καθαρό αέρα. Αλλωστε, είναι μικρός ακόμα και δεν απαιτείται μεταφορικό μέσο για την εξερεύνησή του, καθώς επίσης...

Εδώ ακριβώς, χτύπησε ο συναγερμός του γείτονα και ξύπνησα.

το αυτονόητο

«Οι συντηρητικοί είναι υπέροχοι τύποι. Είναι όλοι τους υπέρ των αγέννητων παιδιών, θα κάνουν τα πάντα για τα αγέννητα παιδιά, αλλά μόλις γεννηθείς δεν τους αφορά πια.

Έχουν εμμονή με τη ζωή από τη σύλληψη του εμβρύου μέχρι τους επόμενους εννιά μήνες. Μετά δεν θέλουν να ξέρουν τίποτα για σένα. Δεν θέλουν να ακούν για τη φροντίδα σου, τη δημόσια εκπαίδευση, την πρόνοιά σου, τα σχολικά γεύματά σου, τα κουπόνια φαγητού, την επιβίωσή σου.

Όσο είσαι αγέννητος είναι μαζί σου, όταν γεννηθείς τη γάμησες.»

George Carlin-->> https://el.wikipedia.org/wiki/Τζορτζ_Κάρλιν

Η κρίση των γαϊδάρων

Μια μέρα εμφανίσθηκε σε ένα χωριό ένας άνδρας με γραβάτα. Ανέβηκε σε ένα παγκάκι και φώναξε σε όλο τον τοπικό πληθυσμό ότι θα αγόραζε όλα τα γαϊδούρια που θα του πήγαιναν, έναντι 100 ευρώ και μάλιστα μετρητά.
Οι ντόπιοι το βρήκαν λίγο περίεργο, αλλά η τιμή ήταν πολύ καλή και όσοι προχώρησαν στην πώληση γύρισαν σπίτι με το τσαντάκι γεμάτο και το χαμόγελο στα χείλη.

Ο άνδρας με τη γραβάτα επέστρεψε την επόμενη μέρα και πρόσφερε 150 ευρώ για κάθε απούλητο γάιδαρο, κι έτσι οι περισσότεροι κάτοικοι πούλησαν τα ζώα τους. Τις επόμενες ημέρες προσέφερε 300 ευρώ για όσα ελάχιστα ζώα ήταν ακόμα απούλητα με αποτέλεσμα και οι τελευταίοι αμετανόητοι να πουλήσουν τα γαϊδούρια τους.

Μετά συνειδητοποίησε ότι στο χωριό δεν έμεινε πια ούτε ένας γάιδαρος και ανακοίνωσε σε όλους ότι θα επέστρεφε μετά από μια εβδομάδα για να αγοράσει οποιοδήποτε γάιδαρο έβρισκε έναντι 500 ευρώ! Και αποχώρησε.

Την επόμενη μέρα ανέθεσε στον συνέταιρό του το κοπάδι των γαϊδάρων που είχε αγοράσει και τον έστειλε στο ίδιο χωριό με εντολή να τα πουλήσει όλα στην τιμή των 400 ευρώ το ένα. Οι κάτοικοι βλέποντας την δυνατότητα να κερδίσουν 100 ευρώ την επόμενη εβδομάδα, αγόρασαν ξανά τα ζώα τους 4 φορές πιο ακριβά από ότι τα είχανε πουλήσει, και για να το κάνουν αυτό, αναγκάστηκαν να ζητήσουν δάνειο από την τοπική τράπεζα.

Όπως φαντάζεστε, μετά την συναλλαγή οι δύο επιχειρηματίες έφυγαν διακοπές σε έναν φορολογικό παράδεισο της Καραϊβικής, ενώ οι κάτοικοι του χωριού βρέθηκαν υπερχρεωμένοι, απογοητευμένοι, και με τα γαϊδούρια στην κατοχή τους που δεν άξιζαν πλέον τίποτα.

Φυσικά οι αγρότες προσπάθησαν να πουλήσουν τα ζώα για να καλύψουν τα χρέη. Μάταια. Η αξία τους είχε πατώσει. Η τράπεζα λοιπόν κατάσχεσε τα γαϊδούρια και εν συνεχεία τα νοίκιασε στους πρώην ιδιοκτήτες τους.

Ο τραπεζίτης όμως πήγε στον δήμαρχο του χωριού και του εξήγησε ότι εάν δεν ανακτούσε τα κεφάλαια που είχε δανείσει θα κατέρρεε και αυτός, και κατά συνέπεια θα ζητούσε αμέσως το κλείσιμο της ανοικτής πίστωσης που είχε με τον δήμο. Πανικόβλητος ο δήμαρχος και για να αποφύγει την καταστροφή, αντί να δώσει λεφτά στους κατοίκους του χωριού για να καλύψουν τα χρέη τους, έδωσε λεφτά στον τραπεζίτη, ο οποίος παρεμπιπτόντως ήταν κουμπάρος του δημοτικού συμβούλου.

Δυστυχώς όμως ο τραπεζίτης αφού ανέκτησε το κεφάλαιό του, δεν έσβησε το χρέος των κατοίκων, και ούτε το χρέος του δήμου, ο οποίος φυσικά βρέθηκε ένα βήμα πριν την πτώχευση. Βλέποντας τα χρέη να πολλαπλασιάζονται και στριμωγμένος από τα επιτόκια, ο δήμαρχος ζήτησε βοήθεια από τους γειτονικούς δήμους. Αυτοί όμως του έδωσαν αρνητική απάντηση, γιατί όπως του είπαν είχαν υποστεί την ίδια ζημιά με τους δικούς τους γαϊδάρους!!…

Ο τραπεζίτης τότε έδωσε στον δήμαρχο την «ανιδιοτελή» συμβουλή/οδηγία να μειώσει τα έξοδα του δήμου: λιγότερα λεφτά για τα σχολεία, για το νοσοκομείο του χωριού, για την δημοτική αστυνομία, κατάργηση των κοινωνικών προγραμμάτων, της έρευνας, μείωση της χρηματοδότησης για καινούρια έργα υποδομών. Αυξήθηκε η ηλικία συνταξιοδότησης, απολύθηκαν οι περισσότεροι υπάλληλοι του δημαρχείου, έπεσαν οι μισθοί και αυξήθηκαν οι φόροι.

Ήταν έλεγε αναπόφευκτο, αλλά υποσχόταν με αυτές τις διαρθρωτικές αλλαγές «να βάλει τάξη στη λειτουργία του δημοσίου, να βάλει τέλος στις σπατάλες» και να ηθικοποιήσει το εμπόριο των γαϊδάρων.

Η ιστορία άρχισε να γίνεται ενδιαφέρουσα όταν μαθεύτηκε πως οι δυο επιχειρηματίες και ο τραπεζίτης είναι ξαδέρφια και μένουν μαζί σε ένα νησί κοντά στις Μπαχάμες, το οποίο και αγόρασαν με τον ιδρώτα τους.

Ονομάζονται οικογένεια Χρηματοπιστωτικών Αγορών, και με μεγάλη γενναιότητα προσφέρθηκαν να χρηματοδοτήσουν την εκλογική εκστρατεία των δημάρχων των χωριών της περιοχής.

Σε κάθε περίπτωση η ιστορία δεν έχει τελειώσει γιατί κανείς δεν γνωρίζει τι έκαναν μετά οι αγρότες. Εσύ τι θα έκανες στην θέση τους; Τι θα κάνεις εσύ;
_______________________
ΣΗΜ.1. Ωραία δεν εξηγεί τί συμβαίνει σήμερα στο γαλάζιο μας πλανήτη;
ΣΗΜ.2. το είχα μεταφέρει το 2011 (απο μια σελίδα που δεν υπάρχει πια) εδώ. -->> https://rodia.wordpress.com/2011/10/29/donkey-crisis/

η επανάληψη δεν είναι πάντα καλή

βρισκόμουν Λοντον το 2012, όταν ξεπήδησαν από τις κάλπες δυο νέοι άνθρωποι, ο Τσίπρας κι ο Καμμένος, έτοιμοι να διώξουν τα θηρία και είπα μέσα μου "μακάρι να ενωθούν αυτοί οι δυο, ας είναι και με διαφορετικές ιδεολογίες, αρκεί να πετύχουν το βασικό σκοπό, να σώσουνε τη χώρα" και το 2015 έγινε το θάμα. Λίγο αργότερα, ήρθε η πρώτη σαγονιά με τη διαστρέβλωση του δημοψηφίσματος κι ευτυχώς που είχα προκανονισμένες διακοπές και δεν ψήφισα (τί να ψήφιζα κιόλας;) αλλά μετά σκέφτηκα ότι μπορεί να το πααίνει λάου λάου ο νέος, να στεριώσει και να κάνει θάματα κι έτσι έγινε: γίνανε πράματα και θάματα, που όμως μείνανε κρυφά, χαθήκανε ανάμεσα σε προσυμφωνημένα ξεπουλήματα, γιατί η χώρα -το κράτος δλδ- έχει δικό του λόγο που δεν μπορεί να αθετηθεί, αλλά ποιος τα ψειρίζει αυτά θα μου πεις. Κι όλα όσα γίνανε, θα γεννήσουν αργότερα τα αποτελέσματά τους, αν αφεθούν να γεννηθούν δλδ. Μετά ήρθανε κι άλλες δυνατές σαγονιές με τον Κουβέλη, την Παπακώστα, τον Θεοχαρόπουλο (Τζάκρη και Μεγαλοκονόμου δεν πιάνονται επειδή ήταν απλώς σχετικά ανώδυνες χαζομάρες) και δεν μπόρεσα να βρω δικαιολογία εκτός από "κακους συμβούλους". Ακόμα κι έτσι όμως, όταν σκέφτομαι την προηγούμενη κατάσταση της φρίκης που ζήσαμε με ΝΔΣΟΚ, τρέμω και μόνο στην ιδέα της επανάληψης. Αυτά.
_______________________
ΣΗΜ. βασικό λάθος: να θολώνεις ένα ήδη θολό τοπίο, αντί να προβάλλεις το δικό σου, το καθαρό

Μετά τις χτεσινές ευρωεκλογές

δεν καταλαβαίνω τη στενοχώρια μερικών επειδή μπήκαν στην Ευρωβουλή κάποιοι, αντί να μπουν στη φυλακή: μη στενοχωριόμαστε όμως, και η Ευρωβουλή μια φυλακή είναι. Σάμπως έχει κάποια δύναμη; εκτός Ευρωβουλής κανονίζονται όλα τα σημαντικά, οι ευρωβουλευτές είναι για ξεκάρφωμα. Οι ανεπηρέαστοι από τα πολιτικά πράγματα χαρτογιακάδες παίρνουν και *επιβάλλουν* τις (δικές τους) Αποφάσεις, γνωστό αυτό. Υπήρχε μια ελπίδα να αλλάξουν τα πράγματα, αλλά τώρα παρακαλάω να μην αλλάξουν, έτσι όπως διαμορφώθηκε η τωρινή πραγματικότητα, γιατί αν αλλάξουν αποκλείεται να αλλάξουν προς όφελος των λαών της ΕΕ. Εχεις αντίρρηση;

τι είπε ο Πούτιν κατά την επίσκεψή του στη Δανία το 2011

το 2011, κατα την επίσκεψή του στη Δανία, ο Πούτιν είπε τα αυτονόητα:
1. «Οι εσωτερικές αντιφάσεις μετατράπηκαν σε ένοπλη σύγκρουση. Γιατί έπρεπε να επέμβουμε σε αυτή τη σύγκρουση; Δεν έχουμε άλλα στρεβλά καθεστώτα στον κόσμο; Θα επέμβουμε παντού στις εσωτερικές συγκρούσεις; θα βομβαρδίσουμε αυτές τις χώρες;»
2. «Λένε ότι δεν θέλουν να εξολοθρεύσουν τον Καντάφι, αλλά τότε γιατί βομβάρδισαν τα παλάτια του; Ήταν μια επιχείρηση για να διώξουν τα ποντίκια;»

3. «Τώρα, ορισμένοι αξιωματούχοι λένε ναι, προσπαθούμε να σκοτώσουμε τον Καντάφι. Ποιος το επέτρεψε να γίνει αυτό; Έγινε καμιά δίκη; Ποιος έχει το δικαίωμα να εκτελέσει έναν άνθρωπο», είπε τονίζοντας ότι σε αυτά τα θέματα, «όλος ο κόσμος παραμένει σιωπηλός».
4. «Όταν ο λεγόμενος πολιτισμένος κόσμος επιτίθεται με όλες του τις δυνάμεις σε μια μικρή χώρα, καταστρέφει τις υποδομές της που δημιουργήθηκαν επί πολλές γενιές, δεν ξέρω αν αυτό είναι κάτι καλό. Δεν μου αρέσει αυτό.»
___________________
ΣΗΜ. μερικοί ψάχνουν να βρουν σκοπιμότητες και κρυφά νοήματα, επειδή τα είπε ο Πούτιν, αλλά εμένα μου άρεσε που κάποιος τα είπε επιτέλους.

οι παγίδες του μίσους

Διατρέχοντας το διαδίκτυο αυτές τις μέρες, πέτυχα μερικά άρθρα και σημειώματα περί του Αλ. Λυκουρέζου, όπου μεταξύ άλλων αναφέρονταν στην ηλικία του (86 χρονών) και γενικεύοντας σχετικά με την ανεπάρκεια των γερόντων και πως είναι καιρός να φύγουν από τη μέση κάνοντας τόπο στους νέους, ώστε να καταπολεμηθεί -δήθεν και τάχα- η ανεργία και άλλες παπαριές που ξεστομίζονται (γράφονται, στην προκειμένη περίπτωση) εντελώς άσκεφτα.

Πρώτα, κάτι για την ταμπακιέρα: ο Αλ. Λυκουρέζος συνελήφθη, δεν δικάστηκε ούτε καταδικάστηκε. Αρα, εύλογο είναι να ρωτήσω, γιατί τόση βιασύνη και από πού προκύπτει η βεβαιότητα για την ενοχή του;

Κατόπιν, ο Αλ. Λυκουρέζος διατηρεί ένα μεγάλο δικηγορικό γραφείο (εταιρεία, μάλλον, δεν ξέρω ακριβώς πώς ορίζεται) όπου εργάζονται (και) ένα σωρό νέοι άνθρωποι. Αρα, προσφέρει θέσεις εργασίας σε ανθρώπους που δεν θα μπορούσαν ούτε έξω από τα δικαστήρια να περάσουν μοναχοί τους, χωρίς την αίγλη και τη στήριξη του μεγαλογραφείου, λέμε τώρα αλλά μπορεί να είναι και αλήθεια.

Μετά, έρχεται η γενίκευση "κάτω οι γέροι!" και θυμάμαι τις εκλογές όπου το σύνθημα ήταν "ψηφίστε νέους!" και ψήφισα νέους και το πρώτο πράγμα που έκαναν ήταν να ψηφίσουν νόμους οι οποίοι αναβάθμιζαν την βουλευτική ιδιότητα, αύξηση μισθών δηλαδή και μείωση θητείας για συνταξιοδότηση. Καλοί κύριοι, σε βάρος της δικής μου τσέπης φυσικά. Αρα, το ζητούμενο είναι ο ορισμός της αξίας ενός ανθρώπου με βάση την ηλικία του; Αν είναι αυτό, να εξολοθρεύονται οι άνθρωποι μόλις φτάνουν την ηλικία που θα οριστεί από κάποιον απάνθρωπο νόμο. Ημαρτον, Θεέ μου τι γράφω!

Υστερα, το θέμα πάει ακόμα παραπέρα και σκέφτομαι (με όλο μου το δίκιο νομίζω) μπας και είναι βαλτοί όλοι αυτοί που, με εφαλτήριο την "υπόθεση Λυκουρέζου", πηδάνε στην απαξίωση των ηλικιωμένων ανθρώπων. Σκέφτομαι μήπως είναι μια εσκεμμένη διαδικασία με σκοπό να οδηγήσει στην παγίδα ενός μίσους που θα χωρίσει τους ανθρώπους σε καινούργιες τάξεις: των νέων και των γερόντων.

Τελικά, δεν είναι αρκετές οι κατηγορίες/παγίδες αντιπαραθέσεων μεταξύ των ανθρώπων που ταξινομούνται σήμερα κατά φύλο, φυλή, χρήμα (=οικονομική επιφάνεια), νόηση, επάγγελμα, κλπ; χρειάζεται και ταξινόμηση κατά ηλικία; Αυτά και ίσως επανέλθω.

Λευτεριά σε Facebook, Instagram και WhatsApp

σήμερα πέσαν τα κάστρα του πολιτισμού μας: τα Facebook, Instagram και WhatsApp δεν απαντούν στο απεγνωσμένο κάλεσμα των χρηστών τους, των υπηκόων τους δηλαδή. Το Twitter ακόμα καλά κρατεί και από εκεί καλεί ο κόσμος σε βοήθεια. Ιδωμεν τι μέλλει γενέσθαι. Αυτά.

τωρινή κατάσταση

το θέμα δεν είναι να αποτινάζουμε ζυγούς, αλλά να διαλέγουμε ποιά σκλαβιά μας εξυπηρετεί καλύτερα

η πολιτική με ψέμματα (φέηκ νιουζ)

το διαδίκτυο έχει πήξει στα ψέμματα (φέηκ νιουζ) σχετικά με τη μηχανοργάνωση και τα ηλ/κά συστήματα στη χώρα μας και δεν καταλαβαίνω (καταλαβαίνω πολύ καλά, αλλά πρέπει να καταλάβεις κι εσύ από μόνος/η σου, χωρίς να βασίζεσαι σε συστημικά ΜΜΕ: κανάλια, τύπο, κλπ) γιατί επιμένουν να τα γράφουν, τη στιγμή που όλοι ξέρουμε ότι κανένα σύστημα/εργαλείο δεν ήταν συμβατό, καμμιά τράπεζα δεν επικοινωνούσε με καμμια εφορία, ούτε τα νοσοκομεία μεταξυ τους, μέχρι που μερικοί ηρωϊκοί άνθρωποι ειδικευμένοι, με ελάχιστο μισθό (προσοχή σε αυτό, σε αντιδιαστολή με τα υπέρογκα ποσά και τις μίζες τα προηγούμενα χρονια) ανέλαβαν τον εκσυγχρονισμό, τη συμβατότητα, κλπ, των ηλεκτρονικών συστημάτων και παλεύουν ακόμα να φέρουν βόλτα μέσα στα τελευταία 3 χρονάκια, όλα όσα κάκιστα στήθηκαν (με βασικό κριτήριο τη μάσα) επί 10ετίες. Γνωρίζουμε όλοι, φαντάζομαι, ότι το να διορθώνονται οι ανοησίες παλιών συστημάτων είναι πολύ δυσκοτερο από του να εγκαθίστανται νέα εξαρχής καινούργια συστήματα.

Το Πείραμα του Stanley Milgram & Το "Πείραμα της Φυλακής"

Τον Ιούλιο του 1961, ο Αμερικανός ψυχολόγος Στάνλεϊ Μίλγκραμ (Stanley Milgram), πραγματοποίησε ένα πείραμα στο Πανεπιστήμιο του Γιέιλ των Ηνωμένων Πολιτειών, με σκοπό την μελέτη της αντίδρασης των ανθρώπων, όταν αυτοί καλούνται να εκτελέσουν εντολές κάποιας εξουσίας ή αυθεντίας, που έρχονται σε σύγκρουση όμως με την συνείδησή τους.

Το ηθικό ερώτημα, αν πρέπει κανείς να υπακούσει τις εντολές, όταν έρχονται σε ευθεία σύγκρουση με την συνείδησή του, τέθηκε από τον Πλάτωνα, δραματοποιήθηκε στην «Αντιγόνη», και έχει υποστεί φιλοσοφική ανάλυση σε κάθε ιστορική εποχή. Συντηρητικοί φιλόσοφοι υποστήριξαν, πως η δομή της κοινωνίας απειλείται από την ανυπακοή, ακόμα κι όταν οι πράξεις που υποδεικνύουν οι αρχές είναι ύποπτες και επιλήψιμες. Από την άλλη, οι ανθρωπιστές τονίζουν την υπεροχή της ατομικής συνείδησης σε τέτοια θέματα, επιμένοντας ότι η ηθικές κρίσεις του ατόμου πρέπει να υπερισχύουν της αρχής, όταν αυτές βρίσκονται σε σύγκρουση.

Η αφορμή του πειράματος, ήταν η δίκη στην Ιερουσαλήμ, μόλις λίγους μήνες πριν, του Γερμανού εγκληματία πολέμου, Αντολφ Αιχμαν. Ο Μίλγκραμ επινόησε αυτή την ψυχολογική μελέτη για να απαντήσει στο ερώτημα: Είχαν ο Άιχμαν και οι συνεργοί του στο «Ολοκαύτωμα», αμοιβαία πρόθεση, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τους στόχους του «Ολοκαυτώματος»; Με άλλα λόγια, υπήρχε αμοιβαία αίσθηση της ηθικής μεταξύ εκείνων που συμμετείχαν σ’ αυτό; Το πείραμα του Μίλγκραμ έτεινε να αποδείξει πως οι συνεργοί απλά εκτελούσαν τις εντολές, παρ’ ότι παραβίαζαν βαθύτατα τις ηθικές αρχές τους. Πως η υπακοή είναι ο ψυχολογικός μηχανισμός που συνδέει επιμέρους ενέργειες για πολιτικό ή άλλον σκοπό.
                            

Ο Μίλγκραμ συγκέντρωσε μερικούς εθελοντές, μετά από αγγελία που δημοσίευσε, με πρόφαση την μελέτη της ανθρώπινης μνήμης. Οι εθελοντές πληρώθηκαν από 4 δολάρια για την συμμετοχή τους και ήταν ηλικίας μεταξύ 20 και 50 ετών, διαφόρων επαγγελμάτων και διάφορου μορφωτικού επιπέδου.

Ο κάθε εθελοντής, όταν προσέρχονταν στον χώρο του πειράματος, συναντούσε έναν άλλον εθελοντή, που υποτίθεται πως βρίσκονταν εκεί για το ίδιο πείραμα, ο οποίος όμως στην πραγματικότητα ήταν συνεργάτης του Μίλγκραμ. Οι ρόλοι που τους ανατίθονταν ήταν αυτοί του «εξεταστή» και του «εξεταζόμενου». Ο ρόλος που ήταν το ουσιαστικό αντικείμενο του πειράματος, ήταν αυτός του «εξεταστή» και θα έπρεπε να τον πάρει οπωσδήποτε ο ανυποψίαστος εθελοντής, με έναν τρόπο όμως που να φαίνεται τυχαίος και δίκαιος, έτσι ώστε να μην κινήσει καμμία υποψία του, ως προς την γνησιότητα του πειράματος. Έτσι γίνονταν μια στημένη κλήρωση με δυο διπλωμένα χαρτάκια, όπου υποτίθεται πως το ένα έγραφε «εξεταστής» και το άλλο «εξεταζόμενος». Έτσι ο καθένας θα έπαιρνε τον ρόλο που θα έγραφε το χαρτάκι που θα τραβούσε. Στην πραγματικότητα όμως, και τα δυο χαρτάκια έγραφαν «εξεταστής» κι έτσι ο εθελοντής έπαιρνε πάντα αυτόν τον ρόλο, ενώ ο συνεργάτης του Μίλγκραμ έλεγε ψευδώς (φυσικά) ότι το χαρτάκι του έγραφε «εξεταζόμενος».

Στην συνέχεια, τους χώριζαν και τους έβαζαν σε δυο διαφορετικά δωμάτια. Μπορούσαν να επικοινωνήσουν, αλλά δεν μπορούσαν να βλέπουν ο έναν τον άλλον. Αξίζει να σημειωθεί εδώ, πως σε μια από τις εκδοχές τους πειράματος, ο «εξεταζόμενος» (δηλαδή ο συνεργάτης) ανάφερε στον «εξεταστή» (δηλαδή στον πραγματικό εθελοντή) σε ανύποπτο χρόνο και πριν γίνει η «κλήρωση», πως αντιμετώπιζε (δήθεν) καρδιακό πρόβλημα. Στο ίδιο δωμάτιο με τον «εξεταστή» καθόταν σ’ ένα γραφείο και ο υπεύθυνος του πειράματος.                                                                  

Στον «εξεταστή» δόθηκε μια μικρή ηλεκτρογεννήτρια, η οποία υποτίθεται πως ήταν συνδεδεμένη με το χέρι του «εξεταζόμενου». Ακολούθως, ο πειραματιστής, έδωσε στον «εξεταστή» έναν κατάλογο με ζευγάρια λέξεων, η καθεμία από τις οποίες, είχες τέσσερις δυνατές απαντήσεις-συνδυασμούς. Ο «εξεταζόμενος», σε περίπτωση που απαντούσε λάθος, θα δεχόταν μια μικρή ηλεκτρική εκκένωση από τον «εξεταστή» (με τάση προσαύξησης 15 Volt για κάθε λανθασμένη απάντηση), αν όχι, θα προχωρούσαν στην επόμενη λέξη. Για να γίνει πιστευτό αυτό, ο «εξεταζόμενος» προσποιήθηκε δυσφορία όταν πληροφορήθηκε πως θα «τιμωρείται» με ένα μικρό «ηλεκτροσόκ», σε κάθε λανθασμένη απάντησή του, ενώ στον «εξεταστή» έγινε δοκιμαστικά μια πραγματική ηλεκτρική εκκένωση, μικρής ισχύος, αλλά ικανή να τον «ταρακουνήσει», για να έχει υπόψιν του το πως θα νιώθει ο «εξεταζόμενος», όταν θα «τιμωρούνταν».

Όταν ξεκίνησε η διαδικασία του πειράματος, η ηλεκτρογεννήτρια αποσυνδέθηκε από το χέρι του «εξεταζόμενου» και συνδέθηκε σ’ ένα μαγνητόφωνο, το οποίο αναπαρήγαγε προηχογραφημένους ήχους με κραυγές πόνου, αναλόγως με την ένταση του ρεύματος που υποτίθεται πως διαπερνούσε τον «εξεταζόμενο», κάθε φορά που πατούσε το πλήκτρο του «ηλεκτροσόκ» ο «εξεταστής». Μετά από μερικές «λανθασμένες» απαντήσεις κι ανάλογες ηλεκτρικές εκκενώσεις, αυξανόμενης εντάσεως, ο «εξεταζόμενος» άρχισε να διαμαρτύρεται, να κλαίει και να παραπονιέται για τα καρδιακά του προβλήματα, να χτυπά τον τοίχο που τον χώριζε από τον «εξεταστή» και στην συνέχεια σταματούσε ν’ απαντά, δίνοντας την εντύπωση πως δεν έχει τις αισθήσεις του. Αξίζει να σημειωθεί εδώ, πως σύμφωνα με τους κανόνες του πειράματος, η μη απάντηση από μέρους του «εξεταζόμενου» σε κάποια ερώτηση, θεωρούνταν ως λάθος απάντηση και επομένως τιμωρούνταν με ηλεκτρική εκκένωση από τον «εξεταστή». 

                                                                         
 Baader Meinhoff - Mogadishu                     

Σ’ αυτό το σημείο, πολλοί εθελοντές εξέφρασαν την επιθυμία τους να σταματήσουν το πείραμα και τον έλεγχο του «εξεταζόμενου». Κάποιοι άλλοι σταμάτησαν όταν η ένταση της ηλεκτρικής εκκένωσης είχε φτάσει στα 135 Volt και άρχισαν να ρωτούν για τον σκοπό του πειράματος. Μερικά άτομα, άρχισαν να γελούν νευρικά ή να εμφανίζουν άλλα συμπτώματα ακραίας πίεσης την στιγμή που άκουγαν τις κραυγές πόνου που προέρχονταν από τον «εξεταζόμενο».

Οι περισσότεροι όμως συνέχισαν, αγνοώντας τις ικεσίες -ή και την σιωπή- του «εξεταζόμενου», έχοντας ήδη την διαβεβαίωση από τον πειραματιστή, πως δεν θα φέρουν καμμία ευθύνη για ό,τι κι αν συμβεί κατά την διάρκεια του πειράματος. Κάθε φορά που κάποιος «εξεταστής», εξέφραζε την επιθυμία να σταματήσει, ο πειραματιστής τού έδινε τέσσερις παραινέσεις, με την εξής σειρά:
1. Παρακαλώ συνεχίστε.
2. Το πείραμα απαιτεί να συνεχίσετε.
3. Είναι απολύτως σημαντικό να συνεχίσετε.
4. Δεν έχετε άλλη επιλογή, πρέπει να συνεχίσετε.

Αν ο εθελοντής επέμενε στην αποχώρησή του, μετά κι απ’ τις τέσσερις αυτές παραινέσεις, τότε το πείραμα διακόπτονταν. Διαφορετικά, συνεχίζονταν, μέχρι η ένταση της υποτιθέμενης ηλεκτρικής εκκένωσης να φτάσει το μέγιστο όριο των 450 Volt, για τρεις συνεχόμενες φορές.

Πριν την διεξαγωγή του πειράματος, ζητήθηκε η άποψη δεκατεσσάρων ψυχολόγων του πανεπιστημίου, για το ποιο θα ήταν κατά την γνώμη τους, το ποσοστό των εθελοντών που θα έφταναν μέχρι το τελικό και ανώτατο όριο ηλεκτρικής εκκένωσης των 450 Volt. Κατά μέσον όρο, εκτιμήθηκε ένα ποσοστό γύρω στα 3%. Τα αποτελέσματα όμως, τους διέψευσαν με εντυπωσιακό τρόπο. Σχεδόν το 65% των εθελοντών (26 από τους 40), συνέχισε μέχρι το τέλος, έστω και κάτω από καθεστώς έντονης ψυχολογικής πίεσης.

Τα πειράματα του Μίλγκραμ, προκάλεσαν αρκετές αρνητικές κριτικές και ενστάσεις, όσον αφορά την ηθική πλευρά του θέματος, λόγω της ψυχολογικής πίεσης που ασκήθηκε στους εθελοντές. Ένας απ’ τους εθελοντές που αποχώρησαν από το πείραμα, εβραϊκής καταγωγής (Joseph Dimow), υποστήριξε πως το έπραξε αυτό, όταν υποπτεύθηκε πως το πείραμα σχεδιάστηκε για να διαπιστωθεί αν οι απλοί Αμερικανοί θα υπάκουαν σε ανήθικες εντολές, όπως έπραξαν πολλοί Γερμανοί κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Στον πρόλογο του βιβλίου του, «Υπακοή στην Εξουσία» (Obedience to Authority: An Experimental View, 1974), ο ίδιος ο Μίλγκραμ, ουσιαστικά επιβεβαιώνει τις υποψίες του αποχωρήσαντα εθελοντή, καθώς γράφει: «Το ερώτημα που τίθεται είναι κατά πόσο υπάρχει οποιαδήποτε σχέση ανάμεσα σε αυτά που έχουμε σπουδάσει στο επιστημονικό εργαστήριο και τις μορφές της υπακοής που τόσο αποδοκιμάστηκαν στη ναζιστική εποχή».

Ο Στάνλεϊ Μίλγκραμ, συνόψισε το συμπέρασμα της μελέτης του στο άρθρο «Οι κίνδυνοι της υπακοής» (The Perils of Obedience, 1974), ως εξής:
«Οι νομικές και φιλοσοφικές πτυχές της υπακοής έχουν τεράστια σημασία, αλλά λένε πολύ λίγα για το πως οι περισσότεροι άνθρωποι συμπεριφέρονται σε συγκεκριμένες καταστάσεις. Έστησα ένα απλό πείραμα στο Πανεπιστήμιο Γιέιλ, για να διαπιστώσω πόσον πόνο θα μπορούσε να προκαλέσει ένας απλός πολίτης, σε ένα άλλο πρόσωπο, μόνο και μόνο, επειδή έτσι διατάχθηκε από έναν πειραματιστή επιστήμονα…

Η εξαιρετική προθυμία των ενηλίκων ν’ ακολουθήσουν σχεδόν σε οποιοδήποτε μήκος τις εντολές της εξουσίας, αποτελεί το κύριο εύρημα της μελέτης και το γεγονός απαιτεί επειγόντως εξηγήσεις. Οι απλοί άνθρωποι, που κάνουν απλά τη εργασία τους, και χωρίς καμία ιδιαίτερη εχθρότητα από την πλευρά τους, μπορούν να μετατραπούν σε ενεργούς παράγοντες σε μια τρομερή καταστρεπτική διαδικασία. Επιπλέον, ακόμη και όταν τα καταστρεπτικά αποτελέσματα της εργασίας τους γίνονται απολύτως σαφή, και τους ζητείται να προβούν σε ενέργειες ασυμβίβαστες με θεμελιώδεις κανόνες της ηθικής, σχετικά λίγοι άνθρωποι έχουν τους πόρους που απαιτούνται για να αντισταθούν στην εξουσία».

Τέλος, αξίζει να σημειωθεί, πως πειράματα, ανάλογα μ’ αυτά του Μίλγκραμ, πραγματοποιήθηκαν κι αργότερα, από άλλους επιστήμονες, με παρόμοια αποτελέσματα και σε μερικές περιπτώσεις μάλιστα, με ακόμη υψηλότερα ποσοστά ολοκλήρωσης του πειράματος από πλευρά των εθελοντών.

  
Το διαβόητο δε, «Πείραμα της Φυλακής του πανεπιστημίου Στάνφορντ»,
διεξήχθη το 1971 από την ερευνητική ομάδα του καθηγητή στο τμήμα Ψυχολογίας του πανεπιστημίου Στάνφορντ, Φίλιπ Ζιμπάρντο, πάνω στις ψυχολογικές επιπτώσεις που επιφέρει η μετατροπή ενός ατόμου σε φυλακισμένο ή δεσμοφύλακα. Λίγες μέρες πριν την έναρξη του πειράματος η παρακάτω αγγελία εμφανίστηκε σε μια τοπική εφημερίδα της Καλιφόρνια:

«Άνδρες, φοιτητές πανεπιστημίου, ζητούνται για συμμετοχή σε μια ψυχολογική μελέτη για τη ζωή στη φυλακή. Αμοιβή 15 δολάρια την ώρα για μια περίοδο δύο εβδομάδων ξεκινώντας στις 14 Αυγούστου».

Περισσότεροι από εβδομηνταπέντε φοιτητές δήλωσαν συμμετοχή. Εικοσιτέσσερις από αυτούς τελικά επιλέχθηκαν και ορίστηκαν τυχαία να παίξουν το ρόλο είτε του «φυλακισμένου» είτε του «δεσμοφύλακα», σε μια υποτιθέμενη φυλακή που είχε δημιουργηθεί για τους σκοπούς του πειράματος στο υπόγειο του κτιρίου του τμήματος Ψυχολογίας του πανεπιστημίου. Η επιλογή των υποψηφίων έγινε με βάση την απουσία ψυχολογικών και ιατρικών προβλημάτων, καθώς και ποινικού μητρώου.
Ο Ζιμπάρντο και η ομάδα του ξεκίνησαν το πείραμα για να εξετάσουν την ορθότητα της ιδέας ότι οι συνθήκες κακοποίησης στις φυλακές ανακύπτουν κυρίως εξαιτίας των εγγενών χαρακτηριστικών της προσωπικότητας των φυλακισμένων και των φρουρών τους. Για τον έλεγχο της υπόθεσης εφάρμοσαν μια σειρά από συμβάσεις με σκοπό να προκαλέσουν τον αποπροσανατολισμό και την αποπροσωποποίηση, την αποποίηση της ταυτότητάς των «κρατουμένων» καθώς και την ενίσχυση του αισθήματος εξουσίας των «δεσμοφυλάκων». 
    
Κάτω από απόλυτα ρεαλιστικές συνθήκες, οι φυλακισμένοι ζούσαν κλειδωμένοι στα κελιά τους, υπό συνθήκες εξαθλίωσης, ψυχολογικής πίεσης, χωρίς προσωπικό χώρο και χρόνο, φορώντας ένα κουρέλι-φόρεμα, χωρίς εσώρουχα και με ξυρισμένα κεφάλια. Από την άλλη, οι «φύλακες» δούλευαν σε βάρδιες, φορώντας στρατιωτικές στολές και ειδικά γυαλιά ηλίου που απέτρεπαν την απευθείας βλεματική επαφή. Κρατούσαν αστυνομικό γκλομπ και αποκαλούσαν τους «φυλακισμένους» αποκλειστικά με αριθμούς.

Το πείραμα γρήγορα κλιμακώθηκε και ο Ζιμπάρντο έχασε τον έλεγχό του. Οι φυλακισμένοι υπέφεραν -αλλά και αποδέχτηκαν- σαδιστικές κι εξευτελιστικές συμπεριφορές. Τα υψηλά επίπεδα στρες σταδιακά τους οδήγησαν από τη στάση εξέγερσης απέναντι στις συνθήκες, στην απώθηση της πραγματικότητας και την αποδοχή πειθήνιου ρόλου. Μέχρι το τέλος του πειράματος πολλοί είχαν φανερώσει έντονες συναισθηματικές ενοχλήσεις.
Το πείραμα της φυλακής του Στάνφορντ έληξε στις 20 Αυγούστου του 1971, έξι μέρες μετά την έναρξή του, αντί για δεκατέσσερις όπως είχε αρχικά προγραμματιστεί. Εκείνη τη μέρα ο Ζιμπάρντο κάλεσε «φρουρούς» και «φυλακισμένους» για να ανακοινώσει ότι η «φυλακή» έκλεισε.

Τα αποτελέσματα του πειράματος φαίνεται πως καταδεικνύουν το ευεπηρέαστο και την υπακοή των ανθρώπων, όταν τους παρασχεθεί μια νομιμοποιημένη ιδεολογία καθώς και κοινωνική και θεσμική υποστήριξη.

Γίνεται έτσι συμβατό με το επίσης πολύ γνωστό πείραμα του καθηγητή Μίλγκραμ, το οποίο έλαβε χώρα στα μέσα του εικοστού αιώνα στο πανεπιστήμιο Yale των ΗΠΑ και σόκαρε τη φοιτητική και ακαδημαϊκή κοινότητα του πανεπιστημίου καταδεικνύοντας ότι καθημερινοί άνθρωποι εκπλήρωναν εντολές -κάτω από εφάμιλλες συνθήκες «νομιμοποίησης»- που οδηγούσαν στη φαινομενική χορήγηση ισχυρότατων ηλεκτρικών σοκ σε άλλους συμμετέχοντες.
              
Επιστήμονας επανέλαβε το «Πείραμα» 

Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι πρόθυμοι να γίνουν βασανιστές, αν τους το ζητήσουν.
Μερικά πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ. Η κοινή γνώμη σοκαρίστηκε, όταν το 1961 ο καθηγητής ψυχολογίας του πανεπιστημίου Γιέηλ των ΗΠΑ Στάνλεϊ Μίλγκραμ πραγματοποίησε το διάσημο πλέον και ανατριχιαστικό «Πείραμα» του, που έγινε και ομώνυμη ταινία, δείχνοντας ότι οι εθελοντές ήσαν πρόθυμοι να κάνουν ηλεκτροσόκ σε μια άλλη ομάδα εθελοντών, κάτω υπό ορισμένες συνθήκες.
Ποτέ μέχρι τώρα επιστήμονας -τουλάχιστον που να το παραδεχτεί- δεν είχε τολμήσει να κάνει κάτι ανάλογο. Τώρα, όμως κάποιος τόλμησε: ο καθηγητής Τζέρι Μπέργκερ του πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας-Σάντα Κλάρα, ο οποίος το 2008, όπως μετέδωσε το πρακτορείο Reuters, διαπίστωσε ότι τίποτε δεν έχει αλλάξει μετά από σχεδόν μισό αιώνα. Οι άνθρωποι είναι πάντα διατεθειμένοι και υπάκουοι να λειτουργήσουν σαν βασανιστές των άλλων, κάνοντάς τους επώδυνα ηλεκτροσόκ, αρκεί κάποια προσωπικότητα, περιβεβλημένη με κύρος και εξουσία, να τους ενθαρρύνει για κάτι τέτοιο.

Η νέα έρευνα έδειξε ότι σχεδόν τρεις στους τέσσερις εθελοντές (το 70%) συνέχισαν να κάνουν ηλεκτροσόκ στους εθελοντές-θύματα ή τουλάχιστον πίστευαν ότι κάνουν, αφού, χωρίς να το γνωρίζουν, οι «εθελοντές-θύματα» δεν ήσαν παρά ηθοποιοί, που προσποιούνταν ότι υποφέρουν από την εκκένωση του ηλεκτρικού ρεύματος. 


«Επιβεβαιώσαμε αυτό που είχε ανακαλυφθεί στο προηγούμενο πείραμα: αν οι άνθρωποι βρεθούν σε ορισμένες συνθήκες, θα αντιδράσουν με αναπάντεχους και συχνά ενοχλητικούς τρόπους. Η προηγούμενη έρευνα διατηρεί ακόμα την ισχύ της», δήλωσε ο Μπέργκερ.
Στο προηγούμενο πείραμα του Μίλγκραμ οι ηθοποιοί-θύματα προσποιούνταν ότι υπέφεραν όταν η ισχύς του ηλεκτροσόκ ήταν 150 βολτ, αλλά οι βασανιστές-εθελοντές δεν δίστασαν να αυξήσουν την ισχύ του ρεύματος μέχρι και στο μέγιστο (τα 450 βολτ).
Ο Μπέργκερ τροποποίησε κάπως το επαναληπτικό του πείραμα, σταματώντας την ισχύ του ηλεκτροσόκ στα 150 βολτ. Όμως το 70% των «βασανιστών» (ηλικίας 20-81 ετών και «μέσοι» Αμερικανοί πολίτες), ήθελε να αυξήσει την ισχύ του ρεύματος πάνω από αυτό το επίπεδο, όταν ο Μπέργκερ τους διέταζε να σταματήσουν στα 150 βολτ.

  
Σύμφωνα με τον Μπέργκερ, το νέο πείραμα, που δημοσιεύτηκε στο ψυχολογικό περιοδικό «American Psychologist», μπορεί να εξηγήσει εν μέρει τις καταχρηστικές συμπεριφορές των δεσμοφυλάκων προς τους κρατούμενους στη φυλακή Αμπού Γκράιμπ στο Ιράκ ή των ναζιστών στο Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο.

Ο Αμερικανός ψυχολόγος επεσήμανε ότι πρέπει να είναι κανείς επιφυλακτικός όταν κάνει το «άλμα» από τις εργαστηριακές μελέτες στις πολύπλοκές συμπεριφορές στην πραγματική κοινωνία, σχετικά με ζητήματα όπως η γενοκτονία.
Όμως πρόσθεσε ότι είναι σημαντικό να κατανοηθούν καλύτερα εκείνοι οι ψυχολογικοί παράγοντες που συμβάλλουν, ώστε οι άνθρωποι να δρουν με τόσο απρόσμενο και ανεπιθύμητο τρόπο, κυρίως επειδή είναι επιρρεπείς στο να υπακούουν τους ανθρώπους-σύμβολα της εξουσίας. 
________________
ΣΗΜ. για να μη χαθεί, μετέφερα (διατηρώντας όσο είναι δυνατόν την μορφή) το ποστ αυτό, που γράφτηκε στις 25 Φεβρουαρίου 2011, εδώ-->> http://mogadishu.capitalblogs.gr/showArticle.asp?id=29974&blid=318