Ελάτε λοιπόν, αδέρφια μας!

Πριν από πολλά χρόνια, μετά την πτώση της χούντας, το Εθνικό Κέντρο Έρευνας Φυσικών Επιστημών «Δημόκριτος» είχε τη φαεινή ιδέα να προσκαλέσει (με προσωπικές επιστολές μάλιστα) λαμπρούς έλληνες επιστήμονες που έκαναν καριέρα σε ξένες χώρες να επιστρέψουν για να εργαστούν στην Ελλάδα. Δυστυχώς, επέστρεψαν αρκετοί, αφού εγκατέλειψαν τις πανεπιστημιακές έδρες που κατείχαν, αφού ξεπούλησαν τις κατοικίες τους, αφού διαλύσαν τις "στρωμένες" τους ζωές. Αγαπούσαν την πατρίδα και έσπευσαν να το δείξουν εμπράκτως, χωρίς να υπολογίσουν ότι ίσως η αγαπημένη πατρίς να μην είχε αλλάξει και τόσο ή να μη τους αγαπούσε αρκετά. Μόλις επέστρεψαν λοιπόν, έτρεξαν περιχαρείς στον "Δημόκριτο" αλλά και στα Πανεπιστήμια (δύο ήταν τότε, αν θυμάμαι καλά) με τα χαρτιά τους παραμάσχαλα για να προσφέρουν γνώσεις και εμπειρία, με αποτέλεσμα να εισπράξουν ένα "περάστε αύριο", ένα "μα γιατί βιαστήκατε τόσο;" κι ένα "δεν περιμέναμε να πάρετε τόσο σοβαρά την πρόσκληση" και γυρίσαν σπίτια τους περιμένοντας και τρώγοντας από τα έτοιμα μέχρι να διευθετηθεί το πράγμα. Κάποιοι από αυτούς δεν αντέξαν να περιμένουνε πολύ και ξαναξενιτευτήκαν, μερικοί άντεξαν και διορίστηκαν σε θέσεις άσχετες με το αντικείμενό τους στο παρατσάκ, πάνω που τέλειωναν τα "έτοιμα" και ελάχιστοι, μετά από περιπέτειες και μετακινήσεις από Σχολή σε Σχολή, επέμεναν πάρα πολύ και πέτυχαν το λαχείο! Γιατί στην Ελλάδα είναι λαχείο να εργαστείς πάνω στο αντικείμενο που σπούδασες και διακρίθηκες και είχες κιόλας καριέρα στα ξένα. Ελάτε λοιπόν, αδέρφια μας! Ελάτε, λαμπρά μυαλά, όπως σας καλούν ανερυθρίαστα μερικές εφημερίδες με άρθρα τους σχετικά και, αν μείνετε άνεργοι και μπατίρηδες, μπορεί να σας προσλάβουν στα τυπογραφεία τους.

(κάτι σαν απάντηση στο σχετικό άρθρο της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ που μόλις διάβασα, ψάξε να το βρεις)
_______________
ΣΗΜ. μόλις γράφτηκε στο f/b

το τροπάριο της κανονικότητας

Αγορές μου, η κανονικότητα που έπεσε σε πολλές αμαρτίες,
σαν ένοιωσε την αναγκαιότητά σας, γίνηκε φορομπήχτρα και σας πασάλειψε με μειώσεις
πριν από τον εκσυγχρονισμό σας κι έλεγε οδυρόμενη:
Αλλοίμονο σε μένα, γιατί μέσα μου είναι νύχτα κατασκότεινη και δίχως φεγγάρι,
η μανία της ασωτείας κι ο έρωτας της αμαρτίας.

Δεχτείτε από μένα τις πηγές των δακρύων,
εσείς που ανακατεύετε με τα πετρέλαια το νερό της θάλασσας.
Λυγίστε στ' αναστενάγματα της καρδιάς μου,
εσείς που ήρθατε ουρανοκατέβατες στη γης.

Θα καταφιλήσω τα βρωμερά ποδάρια σας,
και θα τα σφουγγίσω πάλι με τα πλοκάμια της κεφαλής μου·
αυτά τα ποδάρια, που σαν η Δυστυχία κατά το δειλινό, τ' άκουσε να περπατάνε,
από το φόβο της κρύφτηκε.

Των αμαρτιών μου τα πλήθη
και των κριμάτων σας την άβυσσο, ποιος μπορεί να τα εξιχνιάση,
ψυχοβγάλτρες Αγορές μου;
Μην καταφρονέσετε τη δούλη σας,
εσείς που έχετε τ' αμέτρητα πλούτη.

(μεταγραφή: Rodia)

παραμύθι δι αγρίους αγίους

Μια φορά, ήταν ένας άρχοντας, ευγενής και πλούσιος όπως οι περισσότεροι άρχοντες των παραμυθιών, που ήθελε με κάθε τρόπο να διατηρήσει τα πλούτη του. Για την ευγένεια δεν πολυνοιαζόταν, μια και "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα" όπως τον είχαν διδάξει οι αρχαίοι και σοφοί του Πατέρες

Ενας τρόπος ήταν να κλέβει τις περιουσίες των γειτόνων του, αλλά έπρεπε να βρίσκει νέους τρόπους κάθε φορά που έβγαινε παγανιά, πότε για να περνάει απαρατήρητος και πότε για να έχει το δίκιο με το μέρος του. 

Κάποια μέρα, περνώντας έξω από το σπίτι ενός γείτονα, πρόσεξε κάτι μαύρο που γυάλιζε και ρώτησε τί να είναι αυτό και ο γείτονας απάντησε καλοπροαίρετα ότι χάρη σε αυτό το μαύρο και γυαλιστερό πραγματάκι μπορούσε να ανάβει τα καντήλια του να έχει νύχτες φωτεινές και να ζεσταίνεται τους σπανίως κρύους του χειμώνες.

-Και τι το θες; δώστο σε μένα που οι χειμώνες μου είναι πάντα κρύοι, είπε ο άρχοντας στο γείτονά του και ο γείτονας συμφώνησε