multi-war, ενα νέο παιχνίδι

στη Συρία δοκιμάζεται σήμερα ένα νέο μοντέλο πολέμου, που θα μπορούσε να ονομαστεί multi-war, ένας πόλεμος που κανείς δεν γνωρίζει ποιος πολεμά εναντίον τίνος και γιατί, ένα γενικό πλιάτσικο συμβαίνει, μια λεηλασία ούτως ειπείν, σε έναν τόπο που κάποτε (μόλις λίγες μέρες νωρίτερα) ήταν χώρα, με κανόνες, νόμους και Σύνταγμα, αλλά περιέπεσε σε κατάσταση παράνοιας, όπως εσύ που τυχαίνει να ονειρεύεσαι και σου γυρίζει το όνειρο σε εφιάλτη, και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πώς θα ξημερώσει: όλοι δρουν εκ του ασφαλούς και εκ του προχείρου ταυτόχρονα, όλοι σκοτώνουν και σκοτώνονται, τυχαία και κατά συρροήν ταυτόχρονα, κλπ κλπ, και αν βρεις αιτία στον παραλογισμό του πολέμου γράψε μου.
______________
ΣΗΜ. γράφτηκε πριν από λίγο στο f/b

Oι ευρωπαϊκές εφημερίδες αρχίζουν να χρεώνουν για την πρόσβαση στις ιστοσελίδες τους

«Ο,τι έχει αξία κοστίζει». Με αυτή τη φράση, χωρίς απολογίες και χωρίς αμφιβολίες, η ισπανική Ελ Παϊς έγινε η πρώτη μεγάλη καθημερινή εφημερίδα της Ευρώπης που χρεώνει την πρόσβαση σε οποιοδήποτε τμήμα της ιστοσελίδας της.  

 

«Όπως ακριβώς ο αναγνώστης της έντυπης μορφής της εφημερίδας θεωρεί σωστό να πληρώνει για την ενημέρωσή του από πρώτο χέρι, έτσι και ο απαιτητικός χρήστης του Διαδικτύου αρχίζει να καταλαβαίνει ότι το να παίρνει όλες τις πληροφορίες δωρεάν από το μέσο αυτό δεν είναι συνώνυμο της ποιότητας και της αξιοπιστίας». Με 80 ευρώ το χρόνο, λοιπόν μπορεί κανείς να μπει στο «κλαμπ των ενημερωμένων πολιτών».

Μια γενναία απόφαση; Γενναία, αλλά και ριψοκίνδυνη. Εφημερίδες όπως η Ουολ Στριτ Τζέρναλ, η Μοντ, η Φαϊνάνσιαλ Τάιμς και η Τάιμς χρεώνουν για ορισμένες ειδικές υπηρεσίες τους, καθώς και για πληροφορίες αρχείου. Όταν όμως η Φαϊνάνσιαλ Τάιμς έλαβε αυτή την απόφαση, τον περασμένο Ιούλιο, διαπίστωσε ότι από μια βάση τριών εκατομμυρίων αναγνωστών της ηλεκτρονικής της σελίδας, μόνο 17.000 έγιναν συνδρομητές. Η Αϊρις Τάιμς έκανε το ίδιο: κι από το ένα εκατομμύριο αναγνωστών, μόνο 6.000 έγιναν συνδρομητές.

Η Ελ Παϊς υποστηρίζει ότι 500.000 άνθρωποι επισκέπτονταν καθημερινά μέχρι τώρα την ιστοσελίδα της, και υπολογίζει ότι θα χάσει το 90% απ’αυτούς. «Αλλά δεν είναι αυτό το σημαντικό,» λέει ο διευθυντής της ιστοσελίδας. «Από εδώ και μπρος, θα μετράμε την επιτυχία μας από τον αριθμό των ανθρώπων που είναι διατεθειμένοι να πληρώνουν για την ενημέρωσή τους».

Οι διαφημίσεις δεν θα έλυναν το πρόβλημα. «Οσοι το δοκίμασαν, διαπίστωσαν ότι τα αποτελέσματα είναι πενιχρά».

Να λοιπόν που τη μια στιγμή το Web είναι ένα θαύμα, και την άλλη μια καταστροφή, σχολιάζει στην Ομπζέρβερ ο βρετανός δημοσιογράφος Πίτερ Πρέστον. Τα οφέλη από την είσοδο των εφημερίδων στο Διαδίκτυο δεν είναι τελικά τόσο μεγάλα όσο είχε αρχικά υπολογιστεί. Ας πάρουμε την πιο επιτυχημένη ιστοσελίδα του βρετανικού Τύπου: πρόκειται για την ιστοσελίδα της Γκάρντιαν, που δέχεται κάθε μήνα πάνω από ένα εκατομμύριο επισκέπτες. Πόσους αναγνώστες κάτω των 25 ετών έχει το φύλλο; Σύμφωνα με την τελευταία έρευνα αναγνωσιμότητας, ο αριθμός τους φτάνει τους 207.000. Πόσοι από αυτούς τους αναγνώστες χρησιμοποίησαν το Internet τους τελευταίους 12 μήνες; 206.000.

Ανάλογοι είναι οι αριθμοί για την Ιντιπέντεντ: 98.000 αναγνώστες νεαρής ηλικίας, από τους οποίους οι 90.000 χρησιμοποιούν συχνά το Internet. Είναι φανερό ότι, με εξαίρεση τα ταμπλόιντ, οι νέοι αναγνώστες μοιράζουν το χρόνο τους ανάμεσα στην έντυπη και στην ηλεκτρονική μορφή της εφημερίδας. Θα μπορούσαν λοιπόν οι εφημερίδες να επωφεληθούν από αυτό το φαινόμενο. Να μη δημοσιεύουν, για παράδειγμα, στην έντυπη μορφή τους μακροσκελείς καταλόγους με ονόματα νεοδιοριζομένων καθηγητών, αλλά να τους «αναρτούν» μόνο στην ιστοσελίδα τους.

Το βέβαιο είναι ότι το τοπίο της ηλεκτρονικής δημοσιογραφίας αλλάζει. Και, όπως γράφει η Σόνια Πέρνελ στην Ιντιπέντεντ, σε ένα χρόνο οι χρήστες του Διαδικτύου, οι ελεύθεροι ρεπόρτερ που δουλεύουν από το σπίτι και οι ερευνητές που ψάχνουν τα αρχεία θα διασπιστώσουν ότι είναι κατά μερικές εκατοντάδες λίρες (ή ευρώ) φτωχότεροι. Η εποχή της ελεύθερης ενημέρωσης μέσω του Διαδικτύου τελειώνει. Το ερώτημα που απασχολεί τώρα τις εφημερίδες δεν είναι πόσοι επισκέπτονται τις ιστοσελίδες τους, αλλά πόσοι είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν για την ενημέρωση που λαμβάνουν.

Ορισμένες χώρες έχουν ήδη προχωρήσει αρκετά. Στη Σουηδία, για παράδειγμα, πολλές εφημερίδες εφαρμόζουν ένα σύστημα συνδρομών σε συνεργασία με τράπεζες και εταιρείες κινητής τηλεφωνίας. Το βέβαιο είναι ότι τα βήματα αυτά πρέπει να γίνονται προσεκτικά. Οι χρήστες του Internet δεν είναι συνηθισμένοι να πληρώνουν, με εξαίρεση τις σελίδες πορνογραφικού περιεχομένου. «Για τον λόγο αυτό, είναι πιθανό τα ταμπλόιντ να αρχίζουν να χρεώνουν για τις κυρίες με τα εσώρουχα», λέει ένας βρετανός αναλυτής. «Η σελίδα 3 της Σαν, για παράδειγμα, θα μπορούσε να γίνει συνδρομητική».

Μετά την Τάιμς και τη Φαϊνάνσιαλ Τάιμς, ετοιμάζονται τώρα να χρεώσουν κάποιες από τις υπηρεσίες τους η Γκάρντιαν, η Ντέιλι Τέλεγκραφ και η Ιντιπέντεντ. «Οι αναγνώστες δεν είναι ενθουσιασμένοι με την ιδέα ότι θα πληρώνουν για κάτι που στο παρελθόν ήταν δωρεάν», επισημαίνει ο Ντέιβιντ Φέλτον, υπεύθυνος της ηλεκτρονικής μορφής της Ιντιπέντεντ. «Πρέπει όμως να τους πείσουμε ότι αυτό είναι αναγκαίο. Η παραγωγή δεν είναι δωρεάν, κι εμείς πρέπει να αυξήσουμε τα μακροπρόθεσμα έσοδά μας».

(Πηγή: Observer, Independent) Από Alfis στις 28/11/2002 

________________

ΣΗΜ. από club μου στον Pathfinder

Θανατική ποινή, η σκοτεινή πλευρά μας

Στις «Συνομιλίες για το αύριο» (στη Γαλλία κυκλοφόρησαν το 2003) ο Ζακ Ντεριντά μίλησε αρκετά για τη θανατική ποινή που, όπως λέει, καιροφυλακτεί να επανέλθει, επειδή καταργήθηκε με άνωθεν απόφαση (αν και διακόσια χρόνια μετά τη Γαλλική Επανάσταση) την ώρα που η κοινή γνώμη πάντα φλερτάρει με την επαναφορά της.

Ο Ντεριντά υποστηρίζει ότι η ίδια η φιλοσοφία (και ο Μπεκαρία που πρώτος τεκμηρίωσε νομικά την κατάργηση) δεν θεμελίωσε το αίτημα σε λόγους αρχής αλλά κυρίως στην έλλειψη αποτελεσματικότητας της ποινής αυτής. H δε Καθολική Εκκλησία, λέει, ήταν μέχρι τον 19ο αιώνα υπέρ της θανατικής ποινής χωρίς καμία σχεδόν εξαίρεση. Και το Βατικανό, παρ' όλο που εντός της επικράτειάς του κατήργησε τη θανατική ποινή εδώ και περίπου 25 χρόνια, δεν ανέλαβε ποτέ γενικότερη εκστρατεία για την κατάργησή της.

Ένας από τους θεωρητικούς του παραδοσιακού καθολικισμού, ο Ντονόσο Κορτές, συνέδεσε το ζήτημα με μια γενική ερμηνεία περί αιμοσταγούς θυσίας, από τους Κάιν και Άβελ μέχρι τον Χριστό. Και ο Ντεριντά θεωρεί ότι, παρά την αντιδραστικότητα των θεωριών του Κορτές, στο τελευταίο δεν είχε ακριβώς άδικο. «Είναι μια από τις πιο σκοτεινές περιοχές του έμβιου όντος», λέει.

ΜΑΝΩΛΗΣ ΠΙΜΠΛΗΣ
1 October 2005, Ολόκληρο το άρθρο εδώ: ta-nea.dolnet.gr ΤΑ ΝΕΑ, 01/10/2005, Σελ.: P06
Κωδικός άρθρου: A18354P061
Copyright © TA NEA 1997-2005 Lambrakis Press 
_________________
ΣΗΜ. μεταφορά από το κλαμπ μου στον Pathfinder. Δυστυχώς, ο σύνδεσμος δεν λειτουργεί για να δούμε ολόκληρο το άρθρο, πάλι καλά δηλαδή που σώθηκε αυτό το κομματάκι.

Η διαμάχη

Χαρακτήρισαν τη θέση του «ηθικά χρεωκοπημένη». Αλλά εκείνος επιμένει: «Όποιος είναι εναντίον της φτώχειας δεν είναι κατ’ ανάγκη υπέρ των γενετικά μεταλλαγμένων προϊόντων».

Πρόκειται για τον Ζαν Ζιγκλέρ, ειδικό ερευνητή των Ηνωμένων Εθνών για τα τρόφιμα, ο οποίος τόνισε πριν από λίγες ημέρες ότι οι μεγάλες εταιρείες αποκομίζουν μεγαλύτερα κέρδη από την κατανάλωση γενετικά μεταλλαγμένων τροφών στον αναπτυσσόμενο κόσμο απ’ ότι οι φτωχές χώρες που προσπαθούν να καταπολεμήσουν την πείνα. «Είμαι αντίθετος με τη θεωρία των πολυεθνικών εταιρειών που λέει ότι αν είσαι εναντίον της φτώχειας πρέπει να είσαι υπέρ των γενετικά μεταλλαγμένων. Αυτό είναι λάθος. Υπάρχουν στον κόσμο πολλά και καλά φυσικά τρόφιμα για να σιτιστεί ο διπλάσιος πληθυσμός από τον σημερινό».

Η αποστολή του Ζιγκλέρ είναι να ερευνήσει τη διεθνή κατάσταση στον τομέα των τροφίμων και να συντάξει μια έκθεση για την Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ στη Γενεύη και τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών στη Νέα Υόρκη. Το Λεσότο, το Μαλάουι, η Σουαζιλάνδη, η Ζάμπια, η Ζιμπάμπουε και η Μοζαμβίκη πλήττονται άμεσα από την πείνα. Ορισμένες από αυτές τις χώρες, όπως η Ζιμπάμπουε, αρχικά απέρριψαν τα γενετικά μεταλλαγμένα προϊόντα, αλλά στη συνέχεια άρχισαν να τα διανέμουν. Στη Ζάμπια, όμως, η κυβέρνηση αρνείται να διαθέσει στον πληθυσμό γενετικά μεταλλαγμένα προϊόντα που προέρχονται από τον Καναδά και τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Η θέση του Ζιγκλέρ επικρίθηκε από ορισμένες οργανώσεις παροχής βοήθειας στον αναπτυσσόμενο κόσμο. «Πρόκειται για μια άποψη ηθικά χρεοκοπημένη», δήλωσε στην Ιντιπέντεντ ανώτατος αξιωματούχος. «Δεν μπορείς να εργάζεσαι για τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ίδια στιγμή να αρνείσαι το πιο στοιχειώδες ανθρώπινο δικαίωμα, το δικαίωμα στην τροφή», τόνισε. Υπολογίζεται ότι 14 εκατομμύρια άνθρωποι στην Αφρική κινδυνεύουν από την πείνα.

Όμως ο Ζιγκλέρ εξακολουθεί να θεωρεί εσφαλμένη την οδηγία της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας, σύμφωνα με την οποία η κατανάλωση γενετικά μεταλλαγμένων προϊόντων είναι ασφαλής. «Όλοι οι εξειδικευμένοι βιολόγοι των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων προειδοποιούν ότι υπάρχει κίνδυνος για τον άνθρωπο από την κατανάλωση τέτοιων προϊόντων για μεγάλο χρονικό διάστημα», δηλώνει. «Οι ειδικοί αυτοί λένε πως δεν έχουμε φτάσει σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο ασφαλείας, και εγώ τους πιστεύω». Εκτός από το ζήτημα της ασφάλειας, ο Ζιγκλέρ φοβάται ότι οι αγρότες που θα δεχθούν να καλλιεργήσουν γενετικά μεταλλαγμένους σπόρους θα υποχρεωθούν στη συνέχεια να τους αγοράζουν για πάντα.

«Δεν υπάρχει απολύτως κανένας λόγος να παράγονται γενετικά μεταλλαγμένες τροφές, εκτός από τα κέρδη και την κυριαρχία των πολυεθνικών εταιρειών», τονίζει ο Ζιγκλέρ, που είναι πρώην βουλευτής στο ελβετικό κοινοβούλιο με το σοσιαλιστικό κόμμα και συγγραφέας βιβλίων όπως το «Η Ελβετία πλένει καλύτερα».

Αξιωματούχοι των οργανώσεων παροχής βοήθειας υποστηρίζουν ότι τα Ηνωμένα Έθνη χορηγούν τρόφιμα στους φτωχούς από τα οποία ορισμένα περιέχουν γενετικά μεταλλαγμένες ουσίες και ορισμένα όχι. Προϋπόθεση είναι τα τρόφιμα αυτά να πληρούν τα κριτήρια ασφαλείας των χωρών που τα προσφέρουν, κυρίως των ΗΠΑ και του Καναδά, και να είναι αποδεκτά από τις χώρες στις οποίες χορηγούνται. Σύμφωνα με τους αξιωματούχους αυτούς, δεν υπάρχουν επιστημονικές αποδείξεις ότι τα τρόφιμα αυτά είναι βλαβερά. Γενετικά μεταλλαγμένα προϊόντα καταναλώνουν άλλωστε εκατομμύρια άνθρωποι στη δυτική Ευρώπη και στη Βόρεια Αμερική.

Πριν από δύο εβδομάδες, πεινασμένοι χωρικοί στη νοτιοανατολική Ζάμπια επέδραμαν στην αποθήκη του τοπικού αρχηγού και άρπαξαν 2.000 σάκους με καλαμπόκι που η κυβέρνηση αρνούνταν να τους μοιράσει. Οι χωρικοί είπαν ότι πεθαίνουν από την πείνα και δεν έχουν την πολυτέλεια να κάνουν διάκριση σε αυτά που καταναλώνουν.

Η μοναδική χώρα της Κοινότητας για την Ανάπτυξη του Αφρικανικού Νότου που έχει δώσει άδεια για την παραγωγή γενετικά μεταλλαγμένων σπόρων είναι η Νότια Αφρική. «Ο μόνος τρόπος να μεταμορφώσουμε την Αφρική είναι μέσα από τη γεωργία», δηλώνει ο Καϊνιούα Μπιζέβε, ένας Κενυάτης επιστήμονας που ζει στο Γιοχάνεσμπουργκ. «Και ο μόνος τρόπος να μεταμορφώσουμε τη γεωργία είναι με τη βοήθεια της σύγχρονης τεχνολογίας, στην οποία περιλαμβάνεται η βιοτεχνολογία».

(Πηγή: The Independent) Από Alfis στις 24/10/2002
_________________
ΣΗΜ. ανάρτηση στο club μου στον Pathfinder που κλείνει σε 4 μέρες

Τηλεδικεία και κράτος δικαίου

Του ΙΩΑΝΝΗ ΜΠΕΚΑ, καθηγητή Νομικής Σχολής Παν/μίου


Τον Μάρτιο του 2005, σε εκδήλωση του Εγκληματολογικού Εργαστηρίου του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου, στην Κομοτηνή, μίλησε, ως προσκεκλημένος, ο κ. Μάκης Τριανταφυλλόπουλος. Μετά την εισήγησή του -με θέμα τα όρια, το ύφος και τα μέσα της έρευνας- ο καθηγητής της Νομικής Σχολής Ιωάννης Μπέκας ζήτησε το λόγο. Η παρέμβασή του αποκτά ξεχωριστό ενδιαφέρον στο πλαίσιο του προβληματισμού για τα περίφημα «Εκτακτα Τηλεδικεία». Η «Κ.Ε.» τη δημοσιεύει σήμερα (30/10/2005) ολόκληρη, όπως διατυπώθηκε ενώπιον εκατοντάδων φοιτητών.

«Οταν η κ. Κατίνα δίνει στο κομμωτήριο ιατρικές συμβουλές κάνοντας αντίστοιχες γνωματεύσεις, ένας καθηγητής ιατρικής δεν έχει κανένα λόγο να ασχοληθεί με το θέμα. Οταν, όμως, ο Καματερός μοιράζει το θαυματουργό νερό του που δήθεν θεραπεύει τον καρκίνο και ο κόσμος τρέχει να το πάρει, τότε ο καθηγητής αρχίζει να προβληματίζεται για το αν θα πρέπει να επέμβει και να διαφωτίσει τον κόσμο. Αν, τέλος, ο Καματερός και η Κατίνα επισκεφθούν την Ιατρική Σχολή για να μεταλαμπαδεύσουν τις απόψεις τους στους αυριανούς γιατρούς, τότε ο καθηγητής δεν έχει πλέον κανένα περιθώριο σιωπής, αλλά η παρέμβασή του είναι επιβεβλημένη.


Τον τελευταίο καιρό από διάφορες πηγές ενημέρωσης και στο πλαίσιο μιας προσπάθειας αποκάλυψης της διαφθοράς στους κόλπους της δικαστικής και εκκλησιαστικής εξουσίας, ακούγονται ανάλογες με τις προαναφερθείσες ιατρικές, νομικές αυτή τη φορά, τερατώδεις διαστρεβλώσεις με ύφος που δεν σηκώνει αντιρρήσεις. Για παράδειγμα:


*Να τιμωρηθούν για διαπλοκή.

- Ομως έγκλημα διαπλοκής δεν υπάρχει!

*Οι εισαγγελείς δεν προφυλάκισαν τους κατηγορουμένους.

- Ομως εδώ και πολλά χρόνια δεν υπάρχει προφυλάκιση, αλλά προσωρινή κράτηση. Και ο κανόνας είναι να μην επιβάλλεται παρά μόνο κατ' εξαίρεση, αν είναι ύποπτος φυγής ή επικίνδυνος να ξανακάνει έγκλημα (α. 282 ΚΠΔ).

*Η υφ' όρον απόλυση είναι παρεπόμενη ποινή (χωρίς άλλα σχόλια) κ.λπ.

Οι παραπάνω στρεβλώσεις πέρα από ένα ειρωνικό μειδίασμα των νομικών και μια αυτοϊκανοποίηση των εκφραστών τους, ότι έγιναν κι αυτοί νομικοί, πολύ μικρό κακό προκαλούν. Αλλού είναι το πρόβλημα και εξηγούμαι: Ανέκαθεν οι εξουσίες, κοσμικές ή εκκλησιαστικές, εκπροσωπούμενες από ανθρώπους και όχι από αγγέλους, εκ φύσεως επεδίωκαν ως αέρια να καταλάβουν όσο μεγαλύτερο χώρο μπορούσαν.

Ετσι, οι συμμαχίες (διαπλοκές), οι συναλλαγές, οι μηχανορραφίες, τα ύπουλα χτυπήματα και οι δωροδοκίες (ενίοτε και οι φόνοι) ήταν και είναι τα σύμφυτα και συνήθη μέσα επέκτασης κάθε εξουσιαστικού χώρου, είτε αυτός λέγεται εκκλησία, είτε κυβέρνηση, είτε οικονομία, είτε τύπος, είτε δικαστής.

Από τότε, όμως, που οι άνθρωποι εγκατέλειψαν τη ζούγκλα και συνέπηξαν κράτος, τέθηκαν κάποιοι κανόνες σ' αυτή τη μάχη εξουσίας. Συχνότατα βέβαια οι κανόνες ενεγράφοντο εις τα παλαιά υποδήματα (αν όχι ολίγον υψηλότερα) των εξουσιαστών. Κάποιοι, ελάχιστοι, από τους παραβάτες αποκαλύπτονται και τιμωρούνται, άλλοι συνεχίζουν απτόητοι. Αυτό είναι μοιραίο.

Δεν γίνεται αλλιώς, αφού κανείς δεν μπορεί να έχει το τεκμήριο του αδιάφθορου κριτή των πάντων. Οσοι είχαν την ισχύ να επιβάλλουν τον εαυτό τους ως αρχάγγελο της κρίσης, έγιναν δικτάτορες. Ομως στη Δημοκρατία, όπου και οι κριτές κρίνονται, και όπου η ασφάλεια του πολίτη από την όποια εξουσία είναι ισχυρότερη από την καταπολέμηση του εγκλήματος, εγκληματίας, τελικά, είναι "ο γκαντέμης που πιάστηκε".

Το θεμέλιο της Δημοκρατίας είναι το κράτος του δικαίου έτσι όπως αυτό υλοποιήθηκε στην Ευρώπη. Το πρόβλημα των καιρών είναι ότι πολλές βασικές αξιωματικές παραδοχές του κράτους δικαίου τσαλακώνονται βάναυσα προς ανήκεστο βλάβη της ασφάλειας του πολίτη και θεωρώ απαραίτητο να υπενθυμίσω ή να γνωστοποιήσω ανάλογα με τον ακροατή μου μερικές από αυτές:

Στο κράτος δικαίου είναι αδιανόητη η άποψη: "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα". Κανείς δεν είναι υπεράνω υποψίας, έτσι ώστε να τεκμαίρεται αμάχητα ο άγιος σκοπός που υπηρετεί. Κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει την πιθανότητα, τα κίνητρα και οι σκοποί των πρόσφατα αποκαλυπτόντων τα πασίγνωστα, να μην είναι καθόλου άγιοι.

*Ποιος εγγυάται ότι η αιτία των αποκαλύψεων αυτών είναι η κάθαρση και όχι ίσως τα προσωπικά πάθη, η υπερφίαλη ίππευση του καλάμου (ή της ρομφαίας), η προσπάθεια εκφοβισμού των δικαστών προς εξασφάλιση ατιμωρησίας ή ακόμη και η στράτευση του αποκαλύπτοντος σε κάποιο από τα αντιμαχόμενα στρατόπεδα εξουσίας;

*Ομως, ας πάρουμε ως υπόθεση εργασίας ότι ο σκοπός είναι πράγματι άγιος.

Το κράτος δικαίου δεν ανέχεται ό,τι μπορεί να επιδιωχθεί με παράνομα μέσα. Ο νομοθέτης δεν ανέχεται το χτύπημα, το βασανισμό του τρομοκράτη για να ομολογήσει πού είναι η βόμβα που θα σκοτώσει σε λίγο 100 ανθρώπους: Το άρθρο 137Δ ΠΚ ρητά αποκλείει τη δικαιολόγηση των βασανιστηρίων για οποιοδήποτε όφελος. Προτιμά, αν δεν μπορούν να σωθούν οι 100 αλλιώς, να πεθάνουν, παρά να βασανιστεί ο δήμιός τους! Μας αρέσει, δεν μας αρέσει (κι εμένα μου αρέσει), έτσι θέλει ο νόμιμος νομοθέτης.

*Το ίδιο, πολύ περισσότερο, ισχύει και για τις υποκλοπές συνομιλιών. Το πολυτιμότερο αγαθό της ελεύθερης, ιδιωτικής επικοινωνίας είναι, και ορθά είναι, απαραβίαστο. Το Γερμανικό Ακυρωτικό εύγλωττα περιγράφει τη ζοφερή, οργουελική πιθανότητα ο καθένας να φοβάται να μιλήσει, μήπως και αποτυπώσουν τη φωνή του παρά τη θέλησή του.

Ο αντίλογος των λαθρακουστών και των υποκλοπέων λέει:

* Μα, αν δεν υποκλέψεις και δεν δουλέψεις με κρυφή κάμερα, πώς θα αποκαλύψεις τα σκάνδαλα; Ο νόμος το επιτρέπει αν υπηρετείται το δημόσιο συμφέρον.

- Ουδέν ψευδέστερο τούτου. Κατ' αρχήν το ίδιο το σύνταγμα, στο άρθρο 19 απαγορεύει την παραβίαση του απορρήτου των επικοινωνιών, είτε ως καταγραφή, είτε ως χρήση του προϊόντος υποκλοπής. Μόνη περίπτωση, εφόσον πρόκειται για ιδιαίτερα σοβαρά αδικήματα, νόμιμης υποκλοπής είναι εκείνη που προβλέπει ο ν. 2225/94, όπου όμως διατάσσεται από δικαστήριο. Πουθενά δεν αναφέρεται το δημόσιο συμφέρον.

- Αρα ιδιώτης ουδέποτε νομιμοποιείται να υποκλέπτει συνομιλία, ούτε να την χρησιμοποιεί. Ετσι, αυτός που κάνει την υποκλοπή, όπως και αυτός που τον έβαλε να την κάνει, τιμωρείται από το άρ. 370Α § 142 ΠΚ με φυλάκιση 1-5 ετών.

*Επόμενο επιχείρημα: "Τις κασέτες που παίξαμε μας τις έστειλαν".

- Ε και; Και η χρήση των προϊόντων υποκλοπής τιμωρείται με ποινή 1-5 ετών φυλάκισης στην § 3 του ίδιου άρθρου.

* "Και το δημόσιο συμφέρον;"

α) Η δυνατότητα άρσης του αδίκου μιας προσβολής του απορρήτου περιορίζεται μόνο στη χρήση του. Ετσι, εκείνος που ως ηθικός ή φυσικός αυτουργός υπέκλεψε συνομιλία ουδέποτε δικαιολογείται.

β) Εστω όμως ότι το προϊόν της υποκλοπής έφτασε στα χέρια του δημοσιογράφου, χωρίς να ευθύνεται ο ίδιος.

- Πράγματι μέχρι το 2003 το άρ. 370Α § 4 ΠΚ ανέφερε μεταξύ των λόγων δικαιολογημένης χρήσης και την προάσπιση του δημόσιου συμφέροντος. Δυστυχώς για τους δημοσιογράφους, η § 4 έχει τροποποιηθεί και πλέον το περιβόητο δημόσιο συμφέρον δεν αναφέρεται καθόλου.

γ) Οπως και να έχει, η §4 οπωσδήποτε συγκρούεται με το άρ. 19 συντ. και, ως αντισυνταγματική, δεν πρέπει να εφαρμόζεται.

δ) Αλλά και να εφαρμοστεί, πλέον δικαιολογεί τη χρήση του προϊόντος υποκλοπής μόνο ενώπιον δικαστικής ή ανακριτικής αρχής. Σεμνύνομαι να πιστεύω ότι κανείς από τους παρευρισκομένους, δεν θα διενοείτο να χαρακτηρίσει την TV δικαστική ανακριτική αρχή.

- Συνακόλουθα, είναι σαφέστερο του σαφούς ότι κανένα δημόσιο συμφέρον δεν μπορεί να δικαιολογήσει τη χρήση προϊόντος υποκλοπής στον τύπο.

ε) Τέλος και ο ΚΠΔ (άρ. 177 § 2) απαγορεύει στους δικαστές να λάβουν υπόψη τους τέτοια παράνομα μέσα, παρά μόνο κατ' εξαίρεση και εφόσον πρόκειται για κακούργημα που απειλεί ισόβια.

- Συνεπώς, η κοινοποίηση των προϊόντων υποκλοπής στα δικαστήρια ελάχιστα ωφελεί, αφού ούτε η απάτη, ούτε η δωροδοκία, ούτε το ξέπλυμα κ.λπ. δεν τιμωρούνται με ισόβια.

*Συμπέρασμα, η τέλεση υποκλοπής και η χρήση προϊόντων της από δημοσιογράφο ουδέποτε δικαιολογείται.

Αντίθετα, τιμωρείται με φυλάκιση 1-5 έτη. Το αν τελικά θα προσαχθεί σε δίκη και θα τιμωρηθεί ο δημοσιογράφος εξαρτάται από εξωθεσμικές παραμέτρους, όπως λ.χ. η τύχη ή οι προστάτες του.

*Αυτά λέει ο νόμος και δεν επιδέχονται αντίρρηση. Σ' όποιον δεν αρέσει ο νόμος, πρόβλημά του. Μπορεί βέβαια να προσπαθήσει να πείσει τον νομοθέτη να αλλάξει το νόμο (αν και για να ξανα-αλλάξει το σύνταγμα πρέπει να περάσουν 5 χρόνια από την προηγούμενη αναθεώρηση της 18/4/01 (άρ. 110 συντ.). Μέχρι τότε ο νόμος ισχύει, και όποιος τον παραβαίνει ρισκάρει τη δίκαιη ποινική τιμωρία του, χωρίς μάλιστα πλέον να μπορεί να επικαλεστεί νομική πλάνη, αφού άκουσε δημόσια την αλήθεια.

Δεύτερο πλήγμα κατά του κράτους δικαίου, το πολύπαθο τεκμήριο αθωότητας.

- Κατά το υπερνομοθετικό άρ. 6§2 ΕΣΔΑ, ο κατηγορούμενος τεκμαίρεται αθώος μέχρι την καταδίκη του. Ομως εδώ και πολύ καιρό τα ΜΜΕ δικάζουν, αποφαίνονται και καταδικάζουν πολίτες που ίσως καν δίωξη δεν έχει ασκηθεί εναντίον τους, φυσικά χωρίς καμία τήρηση των εγγυήσεων της δικονομίας και κατακεραυνώνοντας όποιον τολμήσει να ψελλίσει τις αντιρρήσεις του για αυτή την εγκληματική πρακτική, αποκαλώντας τον, αν όχι συνένοχο, τουλάχιστον υποκριτή και φαύλο.

- Το δικαίωμα τιμωρίας ανήκει αποκλειστικά στο κράτος και δεν εκχωρείται σε κανέναν. Η επιλεκτική ή έστω τυχαία αλλά οπωσδήποτε αποσπασματική στοχοποίηση ενός πολίτη κατά τεκμήριο αθώου, κατά το γκεμπελικό "Λέγε, λέγε, κάτι θα μείνει", δημιουργεί το αποτρόπαιο φαινόμενο του διασυρμού ενός ανθρώπου και την κοινωνική του καταβαράθρωση, από ανθρώπους που κανείς δεν τους νομιμοποίησε να μιλούν στο όνομα του λαού. Το πλήγμα αυτό στο κράτος δικαίου είναι ασύγκριτα χειρότερο από το να αποφύγει την τιμωρία του ένας ένοχος.


Τρίτη διαστρέβλωση, η απαίτηση του δημοσιογράφου να αποσπά απαντήσεις από τους πολίτες. Από το νόμο (άρ. 273 § 2 ΚΠΔ) ο κατηγορούμενος έχει το θεμελιώδες δικαίωμα της σιωπής, που επεκτείνεται και στο δικαίωμά του να αρνείται (έστω ψευδώς) την ενοχή του, αρκεί να μην ενοχοποιεί άλλους. Η σιωπή αυτή δεν επιτρέπεται να εκλαμβάνεται ως παραδοχή της ενοχής του.

Αυτό το θεμελιώδες δικαίωμα αγνοείται προκλητικά από τους τηλεοπτικούς εισαγγελείς και δικαστές. Ακουσα το εξωφρενικό: "Με ποιο δικαίωμα ο Χ αρεοπαγίτης έκλεισε το τηλέφωνο στον νεαρό δημοσιογράφο;", που τον ρώτουσε παντελώς αδιάφορα νομικά πράγματα, χωρίς το τελευταίο να έχει καμία σημασία. Καλό θα κάνουν οι κ.κ. ρεπόρτερ, που χώνουν το ματσούκι στα μούτρα του θνήσκοντος και ρωτούν «πώς νιώθετε;», να μάθουν ότι κανένας δεν υποχρεούται να απαντήσει στις ερωτήσεις τους, αν δεν θέλει. Στην περίπτωση αυτή, άριστα πράττει που τους κλείνει την πόρτα ή το τηλέφωνο κατάμουτρα, ούτε δικαιούνται να εξάγουν οποιοδήποτε συμπέρασμα ενοχής του από τη σιωπή του. Δόξα τω Θεώ, η δικτατορία του ρεπόρτερ δεν έχει έχει ακόμη επιβληθεί, τουλάχιστον θεσμικά.

*Συνοψίζοντας, δεν με θορύβησαν ιδιαίτερα οι πρόσφατες αποκαλύψεις για διαφθορά δικαστών ή εγκλήματα, ποινικά ή κανονικά κληρικών. Αυτά πάντα συνέβαιναν. Η κάθε εξουσία συνήθως έχει τους μηχανισμούς της, για να απορροφά τους εκάστοτε κραδασμούς που απειλούν την ισχύ της, ενίοτε θυσιάζοντας κάποια μέλη της. Ετσι πιστεύω θα γίνει και τώρα.

Πάντως, θετικό θα είναι και το ότι θα εξοβελιστούν, έστω αποσπασματικά, κάποιοι καταχραστές τής από το λαό δοτής εξουσίας τους και το ότι θα ακολουθήσει μια άσκηση εξουσίας με επιμελέστερη τήρηση των προσχημάτων. Μέχρι εκεί.

*Ομως με φοβίζει έντονα ότι παράπλευρα (αν όχι σκοπούμενα) ευτελίζονται στη συνείδηση των πολιτών θεσμοί που πάνω τους στηρίζεται η ευταξία του κράτους και ιδίως ότι βλάπτονται θέσμοι θεμελιώδεις του κράτους δικαίου, όπως οι ασφαλιστικές για την ελευθερία του πολίτη ελευθερίες που προανέφερα.

*Τέλος, με εξοργίζει η αυθαίρετη ανάληψη της τιμωρητικής εξουσίας από εξωθεσμικούς παράγοντες, όπως οι δημοσιογράφοι. Το διεστραμμένο μόρφωμα του κράτους των δικαστών, από το οποίο κινδύνευσε η Δημοκρατία της Ιταλίας, είναι λιγότερο ζοφερό από το επαπειλούμενο κράτος των δαιμονίων ρεπόρτερ. Οσο πάντως η Δημοκρατία στη χώρα μας απέχει, θα απαιτώ, και να είστε βέβαιοι ότι θα επιτυγχάνω, να κρίνομαι από τους όποιους δικαστές μας και όχι από δημοσιογράφους που θεσμικά έχουν άλλη αποστολή και σίγουρα όχι να αναγκάζουν τους εισαγγελείς ποινικής δίωξης να τελούν για χάρη τους το κακούργημα της κατάχρησης της εξουσίας (239β) παραλείποντας εν γνώσει να διώξουν τις καταφανείς παραβιάσεις απορρήτων. Επειδή έχει ειπωθεί ότι είμαστε έθνος ανάδελφων, σας γνωρίζω ότι δεν επιθυμώ κανένα "μεγάλο αδελφό"».

Ιωάννης Μπέκας: mpekas

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 30/10/2005

Ολόκληρο το άρθρο εδώ: enet.gr

Copyright © 2004 Χ. Κ. Τεγόπουλος Εκδόσεις Α.Ε.
____________________
ΣΗΜ. 01/11/2005, club Pathfinder

Κάντε «Λυσιστράτη», όχι πόλεμο

Σπουδαστές κολεγίων στο Τέξας θα αναγνώσουν το κείμενο της «Λυσιστράτης» σε αμφιθέατρο. Νοικοκυρές από τις μεσοδυτικές πολιτείες των ΗΠΑ θα οργανώσουν ειδική βραδιά σε λέσχες βιβλίων.

Δάσκαλοι από την Αυστραλία θα αφιερώσουν τις ώρες διδασκαλίας στη μελέτη της. Ενας εθελοντής από τη Βηρυττό θα παρουσιάσει τη δική του διασκευή στην οποία θα ενσωματώσει αραβική και αγγλική αντιπολεμική ποίηση. Μία σύζυγος ασθενούς που πάσχει από καρκίνο θα διαβάσει αποσπάσματα σε νοσοκομείο της Καλιφόρνιας μπροστά σε γιατρούς και ασθενείς. Για 24 ώρες, η αρχαία κωμωδία του Αριστοφάνη θα κάνει αύριο μια πρωτότυπη παγκόσμια αντιπολεμική πρεμιέρα σε 679 ραντεβού από 40 χώρες. Σε θέατρα, σπίτια, ραδιοφωνικούς σταθμούς, ακόμα και μέσω Ιντερνετ...

Χάρις σε μια 35χρονη αμερικανίδα θεατρολόγο από το Πόρτλαντ του Ορεγκον, επαγγελματίες και ερασιτέχνες ηθοποιοί, φοιτητές, εργάτες, πολίτες όλων των κοινωνικών στρωμάτων ενώνουν τις φωνές τους ενάντια στον πόλεμο στο Ιράκ παρουσιάζοντας το αυθεντικό κείμενο ή διασκευές του. Τα χρήματα που θα συγκεντρωθούν θα διατεθούν σε ανθρωπιστική βοήθεια σε οργανώσεις που δραστηριοποιούνται στη Μέση Ανατολή. «Σε πολλούς από αυτούς τους ανώνυμους πρωταγωνιστές μπορεί η "Λυσιστράτη" να ήταν μέχρι πρότινος άγνωστη. Ομως το βαθύτατο αντιπολεμικό της μήνυμα τους συνάρπασε» λέει στο «7» η θεατρολόγος και ηθοποιός Κάθριν Μπλουμ, που μαζί με τη φίλη της, επίσης ηθοποιό Σάρον Μπάουερ, προετοίμασαν τους δυο τελευταίους μήνες το «Σχέδιο Λυσιστράτη».

Χρησιμοποιώντας μόνο το Ιντερνετ, από τα χαράματα μέχρι αργά τα μεσάνυχτα κάθε μέρας, οι δύο γυναίκες ξεσήκωσαν τον πλανήτη έχοντας ως στόχο το «Σχέδιο Λυσιστράτη» να μπει στο χάρτη των αντιπολεμικών διαμαρτυριών. «Πριν από 2.400 χρόνια ήταν τα σπαθιά. Τώρα είναι τα όπλα μαζικής καταστροφής. Αντιμέτωποι με την προοπτική μιας ανθρώπινης τραγωδίας, καλλιτέχνες και μη θα πουν όχι» εξηγεί η κ. Μπλουμ που η πρωτοβουλία της την έχει φέρει εδώ στις ΗΠΑ στην πρώτη γραμμή της δημοσιότητας. Τα περιοδικά «Newsweek» και «Time», το πρακτορείο Ασοσιέντεντ Πρες, το CNN, οι εφημερίδες «New York Times» και «Village Voice» παρουσίασαν το «Σχέδιο Λυσιστράτη» με ειδικά αφιερώματα. «Η ανταπόκριση ήταν ομολογουμένως τεράστια. Πολλοί άνθρωποι επικοινώνησαν μαζί μας και δήλωσαν το πόσο αντίθετοι ήταν στην προοπτική ενός πολέμου. Ηθελαν να κινητοποιηθούν και η "Λυσιστράτη" ήταν μια μοναδική ευκαιρία».

Η οικογένεια της Μπλουμ κατάγεται από τη Ρωσία και από τις χώρες της Βαλτικής. Ο προπάππος της ήταν μπολσεβίκος και συμμετείχε στη ρωσική επανάσταση του '17, ενώ η μητέρα της υπήρξε ενεργό στέλεχος του αντιπολεμικού κινήματος τη δεκαετία του '60. Η ίδια δεν έχει ασχοληθεί ποτέ ενεργά μέχρι σήμερα με κάθου είδους πολιτική δραστηριότητα. Εχει σπουδάσει υποκριτική και περιβαλλοντολογία στο πανεπιστήμιο του Γέιλ και μέχρι σήμερα η μοναδική επαφή της με την Ελλάδα ήταν μόνο η γοητεία που της προκαλούσε από τα παιδικά της χρόνια η ελληνική μυθολογία.

Παρά τα εξαγριωμένα μηνύματα των υπερασπιστών της πολιτικής Μπους που λαμβάνει καθημερινά η κ. Μπλουμ μέσω του ηλεκτρονικού της ταχυδρομείου, η ίδια περιγράφει τον εαυτό της ως γνήσια αμερικανίδα πατριώτισσα. «Η Αμερική έχει αξίες, έχει ελευθερία λόγου, έχει πλούτο, αλλά έχει και ευθύνες. Αυτός ο πόλεμος δεν είναι μια υπεύθυνη πράξη», υποστηρίζει. «Εάν η Αμερική επιχειρήσει μια μονομερή επίθεση στο Ιράκ, ο Λευκός Οίκος όχι μόνο οδηγεί τη χώρα μας σε περιπέτειες και μας αποξενώνει από τον υπόλοιπο κόσμο, αλλά και αναζωπυρώνει τις φλόγες του αντιαμερικανισμού».

Το «Σχέδιο Λυσιστράτη» μπήκε σε εφαρμογή στις 4 Ιανουαρίου. «Οταν ένας φίλος μου από το Βερμόντ μου πρότεινε να κάνω μία σύγχρονη διασκευή της "Λυσιστράτης" το θεώρησα υπέροχη ιδέα. Αρχισα να την ετοιμάζω όταν διάβασα ότι στη Νέα Υόρκη η οργάνωση Θέατρα Ενάντια Στον Πόλεμο (TH.A.W.) θα οργανώσει στις 2 Μαρτίου μια σειρά από αντιπολεμικές παραστάσεις. Αποφάσισαν να εντάξουν τη "Λυσιστράτη" στο πρόγραμμά τους, αλλά μεταθέσαμε την ημέρα, γιατί στις 3 Μαρτίου, ημέρα Δευτέρα, οι ηθοποιοί έχουν ρεπό και έτσι θα είναι διαθέσιμοι να βοηθήσουν όπου χρειαστεί. Η ανταπόκριση ήταν συγκλονιστική. Μέσα σε τρεις εβδομάδες είχαμε κινητοποιήσει ανθρώπους σ' ολόκληρο τον πλανήτη. Χιλιάδες επισκέφθηκαν την ιστοσελίδα www.lysistrataproject.com ενδιαφερόμενοι να πάρουν μέρος...»

Πριν από 15 μέρες η Μπλουμ συμμετείχε στη διαδήλωση της Νέας Υόρκης, όπου συνειδητοποίησε ότι η μεγάλη ποικιλία απόψεων και η διαφορετική σύνθεση των διαδηλωτών που συμμετείχαν την έκανε ακόμα πιο συναρπαστική. «Αυτό το αντιπολεμικό κίνημα έχει ένταση, απομένει να δούμε αν έχει και αντοχή. Κι αυτή η αντοχή θα προέλθει από διάλογο μέσα από τις μικρές κοινότητες. Αλλωστε το σύνθημα του "Σχεδίου Λυσιστράτη" έχει αυτό το νόημα: "Σκέψου Παγκόσμια, Δράσε Τοπικά". Σκοπός μας είναι να κάνουμε σαφές ότι ο πρόεδρος Μπους δεν μιλά εξ ονόματος όλων των Αμερικανών. Διαφωνούμε με την επιλογή του πολέμου και το φωνάζουμε».
_________________________
ΣΗΜ.1. πρόκειται για άρθρο του Θανάση Τσίτσα, που είχα ανεβάσει στον Pathfinder στις 03-03-2003
7 - 02/03/2003
Copyright © 2001 Χ. Κ. Τεγόπουλος Εκδόσεις Α.Ε.
http://www.enet.gr/online/online_hprint.jsp?q=%E9%F1%E1%EA&a=&id=48096368 (ο σύνδεσμος είναι σήμερα ανενεργός)
ΣΗΜ.2. Η φωτογραφία είναι από τα Αρχεία του Εθνικού Θεάτρου http://www.nt-archive.gr/viewfiles1.aspx?playID=803&photoID=10179