αναδρομή σε παλιές ιστορίες

ένα παλιό σχόλιο (2011)
//Πωπω.. χαμος! Παιρνω τη σκυτάλη λοιπόν. Το τσουναμι ξεκινησε στη 10ετια του '60, όταν η κυβερνηση του παπού με υπ. συντονισμου τον μητσοτ. αναγνωρισε ελληνικα ομολογα που ηταν πτωχευμένα (απλο χαρτί, δλδ) απο προηγουμενες πτωχευσεις, ετσι ωστε να κερδισουν εκεινοι που ειχαν επενδυσει σε αυτα (πριν πτωχευσουν) και να αναδυθουν μερικες καρχαριοειδείς ελληνικες (ο θεός να τις κανει!) οικογενειες. Γνωστα τα ονοματα, μη τα ξαναγραφω. Τα αναστησε ο μητσοτ, αλλα το πηραν πρεφα και αλλοι ότι αναστηθηκαν κι έπεσαν με τα μουτρα στο ψητό. Οι τόκοι εκεινων των ομολογων αποτελουν τη μαγια και για το τωρινο χρεος. Και οι τοκοι αυτοι κεφαλαιοποιούνται και ξανατοκιζονται (τα πανωτόκια, που λενε) κι ετσι αυξανει το χρεος δυσαναλογα και γινεται αβασταχτο (=επαχθες). Ο διαρκης ανατοκισμος ειναι πραξη που απαγορευεται με νομο, αλλα οι τραπεζες κανουν ό,τι θελουν γιατί αυτες εχουν και τα μαχαιρια και τα πεπονια. Η γεννηση χρηματος απο χρημα λεγεται τοκογλυφια και ειναι άτιμη και ανήθικη πραξη. Περα απο ολα αυτά, τα ποσα που δανειζόμαστε τωρα πανε σε ποσοστο περι το 90% σε αποπληρωμη των κερατιάτικων. Αυτών που μπήκαν σε τσέπες, κλπ. Το ελληνικο κρατος εχει να πληρωσει μισθους και συνταξεις, ολες τις υποχρεωσεις του στους πολιτες του και στη λειτουργια του, δεν χρειαζεται να δανειστει για το λογο αυτο. Το αεροδρομιο χρηματοδοτηθηκε απο τη συμμετοχικη εκμεταλλευση του κατασκευαστη για ορισμενο αριθμο ετων και οχι απο δανειο, όπως γινεται και με τους δρομους. Το οτι οι εργολαβοι δεν συντηρουν τους δρομους εφερε το κυμα "δεν πληρωνω" στα διόδια και καλα εκανε. Σιαξε δρομους κυριε, να πληρωσω διοδια. Οχι τα λεφτα που κονομας να τα στελνεις εξω και να κανεις μπαλωματακια σε εθνικους δρομους. Το ότι τα κρατη έδωσαν τόσες εξουσιες στις τραπεζες χωρις να κρατησουν καν μια κεντρικη τραπεζα κατω απο τον έλεγχό τους, ηταν το μεγαλο -ΤΕΡΑΣΤΙΟ- λάθος, που τώρα δυσκολα μαζευεται. Εκει παιζεται το παιχνιδι και οχι στενα στον λεγομενο "κρατισμό". Ναι, το κρατος των ημετερων (απο δω κι απο κει) επαιξε μεγαλο ρολο, αλλα όχι τόσο μεγαλο όσο θελουμε πολλοι να πιστευουμε, γιατι και οι ημετεροι υπαλληλοι πληρωναν φορους. Αυτοι που δεν πληρωναν και ουτε ειναι διατεθειμενοι να πληρωσουν ειναι γνωστοι φαταούλες, ακομα τρωνε χρημα και το εξαγουν, και να πανε στα τσακιδια! Μια προταση που εχω προχειρη ειναι να πληρωσει μονομιας το υπερβαλλον ποσο, όποιος διαθετει περισσοτερα από ένα μύριο. Να μεινουν ολοι οι καρχαριες με ενα μυριο το πολύ, αν θελουν να παραμεινουν Ελλαδα. Αν προτιμουν να φυγουν, με γεια τους με χαρα τους και θα κουνησω και μαντίλι!! Δεν χρειαζομαστε αρπακτικα. Να παρω μιαν ανασα και ξαναγραφω, ε φιλακιααααααααααααααααα σε όλους :)//

μάσκα προστασίας με μέλλον

Εδώ βλέπετε μια μάσκα προστασίας προσώπου, φως φανάρι! αυτό που θέλω να αποκαλύψω είναι ότι η ίδια μάσκα θα μπορεί να φοριέται, μετά τη λήξη της πανδημίας, ως εσώρουχο: θα περνάμε τα λαστιχάκια από ένα ωραίο ζωνάρι (κορδόνι, λάστιχο, ό,τιδήποτε) το οποίο θα δένουμε στη μέση μας. Τα υπόλοιπα τα αφήνω στη φαντασία σου. Πρόσεχουμε λοιπόν τι χρώμα μάσκα διαλέγουμε, να ταιριάζει με το χρώμα που προτιμάμε στα εσώρουχα.

**tip: θα είναι και πολύ σέκσι.

περί Ελληνικότητας και ξεπουλήματος της Ιου με το κομμάτι

Σύντομη εισαγωγή (...)

Η άλωση της Ίου

 

Το 2007 ένα κότερο πλησιάζει τις ακτές της Ίου. Ο ιδιοκτήτης του είναι ένας πλούσιος χρηματιστής που λέγεται ότι είχε βγάλει πολλά λεφτά ποντάροντας με επιτυχία στο χρηματοπιστωτικό επιχειρηματικό καζίνο της Wall Street. Ο επιχειρηματίας μαγεύεται από την ομορφιά και τις παρθένες παραλίες του νησιού και αποφασίζει να τις αγοράσει και να τις εκμεταλλευτεί. Ανεβαίνει στο χωριό να διαπιστώσει αν υπάρχουν εκεί, όπως σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, δημόσιες αρχές, χωροταξικές μελέτες, θεσμοθετημένοι περιβαλλοντικοί περιορισμοί, εκλεγμένοι δήμαρχοι που θα μπορούσαν να σταθούν εμπόδιο στα σχέδιά του. Γυρνάει στο κότερο πανευτυχής. Η νήσος Ίος είναι ανοχύρωτη πολιτεία χωρίς κτηματολόγιο και χωρίς εγκεκριμένες χωροταξικές μελέτες στις εκτός σχεδίου περιοχές. Ιππότες με πανοπλίες, πρίγκιπες με άσπρα άλογα, αστοί, προεστοί του τόπου, αριστερό εργατικό κίνημα να υπερασπισθούν τον τόπο δεν υπάρχουν στο νησί. Οι δύο χιλιάδες ιθαγενείς κάτοικοι, παρόλο που έχουν βγάλει αρκετά χρήματα εκμεταλλευόμενοι οι ίδιοι το γνωστό από χρόνια τουριστικό νησί τους, δείχνουν επιρρεπείς σε εξαγορά, προσκυνητές στο χρήμα. Ίσως από τα προπολεμικά χρόνια της φτώχιας και της ανέχειας στο νησί η δίψα για το χρήμα να έχει ενσωματωθεί στο DNA τους. Στα στενά δρομάκια του χωριού πολλοί μεσίτες, πωλητές του τόπου τους, εμφανίζονται σε κάθε γωνία, σε κάθε νυχτερινό κέντρο. Πατριώτες να σταθούν εμπόδιο στα σχέδια της μονοπωλιακής επιχειρηματικής εκμετάλλευσης του νησιού από νεοφερμένους ξένους δεν φαίνονται στον ορίζοντα. Ο επιχειρηματίας σίγουρος πια ότι ο τόπος είναι χωρίς υπερασπιστές τρίβει τα χέρια του και αποφασίζει να αγοράσει όλες τις νότιες παραλίες της όμορφης παρθένας Ίου με στόχο να τις εκδίδει αποκλειστικά σε ανά τον κόσμο πλούσιους, Σαουδάραβες, Ρώσους ολιγάρχες και άλλους, που πληρώνουν πλουσιοπάροχα για all inclusive αποκλειστικές χρήσεις και απολαύσεις. Η επιχείρηση εξαγοράς ενός ολόκληρου νησιού του Αιγαίου ξεκινά.

Η off shore εταιρεία Sharivan Limited ξεκινάει τις αγορές στη χαρακτηρισμένη παραμεθόρια περιοχή του Αιγαίου νήσο Ίο αλλά γρήγορα μεταβιβάζει ιδιοκτησίες και παραδίδει την σκυτάλη σε ανώνυμες ελληνικές εταιρείες. Ο στόχος είναι προφανής: να λαμβάνει επιδοτήσεις από ελληνικά και ευρωπαϊκά προγράμματα. Σύντομα ο επιχειρηματίας καταφέρνει με τους πολιτικούς του φίλους να εξασφαλίσει εγκρίσεις επιδοτήσεων των εταιρειών του συνολικά γύρω στα 24 εκατ. ευρώ. Έτσι με τις επιδοτήσεις αυτές και με τις κατάλληλες υπερτιμολογήσεις μπορεί να παρουσιάζεται σαν ευεργέτης επενδυτής χρησιμοποιώντας τα χρήματα του Έλληνα και Ευρωπαίου φορολογούμενου.

Για την αγορά της Ίου δημιουργούνται οι εταιρείες 105 Α.Ε., Λούκας Α.Ε., Νερό Α.Ε., Ίος Μαρίνα Α.Ε., Λούγια ΑΕ., Χαμόγελο Α.Ε. συμφερόντων του επιχειρηματία με ταυτόσημα διοικητικά συμβούλια. Αγοράζονται παραλιακές εκτάσεις χιλιάδων στρεμμάτων με, συχνά, μάρτυρες συμβολαίων τα κατσίκια. Τα εκατοντάδες στρέμματα που αναφέρονται στα συμβόλαια των εκτάσεων αγοράς από τους ιδιοκτήτες πωλητές γίνονται χιλιάδες με την επίκληση κτηνοτροφικής χρησικτησίας δημοσίων εκτάσεων. Ιδιοκτήτες εξ αδιαιρέτου εκτάσεων που δεν θέλουν να απομακρυνθούν από τα πατρικά εδάφη εξαναγκάζονται να πουλήσουν τις πατρογονικές τους περιουσίες με την απειλή της πρωτόγνωρης στα νησιά των Κυκλάδων δικαστικής διαδικασίας «αγωγής διανομής». Οι ιδιοκτήτες των off shore και των ανωνύμων εταιρειών εκβιάζουν τους εξ αδιαιρέτου ιδιοκτήτες με αναγκαστικούς πλειστηριασμούς με αγωγές διανομής, αν δεν πουλήσουν στους νέους άρχοντες οικειοθελώς τα κτήματά τους.

Οι παραλίες ή τμήματα αυτών, που έχει αγοράσει μέχρι σήμερα το παραπάνω δίκτυο εταιρειών συμφερόντων του επιχειρηματία κ. Μιχαλόπουλου στη νήσο Ίο είναι συνολικά δεκατέσσερις:

Παραλία Καλάμου, παραλία Παπά, παραλία Τρεις Κλησιές, παραλία Μαγγανάρι (τμήμα), παραλία Τρυπητή, παραλία Μανούσου, παραλία Πέπα, παραλία Πικρί Νερό (βόρειο τμήμα), παραλία Μυλοπότα (τμήμα), παραλία Κολιτσάνι (τμήμα), παραλία Λιμανιού (τμήμα), παραλία Τζαμαρία (τμήμα), παραλία Κουμπάρα, νησάκι Διακοφτό.

Ο νέος σύγχρονος φεουδάρχης, κάτοχος πια με τις ανώνυμες εταιρείες του τού μεγαλύτερου μέρους της Ίου (17% κατά εκτίμηση) με τη συμπαράσταση των αστυνομικών, δημοτικών και κυβερνητικών αρχών, συμπεριφέρεται πλέον σαν ο υπεράνω κάθε νόμου αδιαμφισβήτητος κυβερνήτης της Ίου.
Ο πρώην δήμαρχος της Ίου, Γιώργος Βολυκάκης αναλαμβάνει επιστάτης των συνεργείων του νέου άρχοντα. Μια στρατιά πληβείων εργαζομένων, στην πλειοψηφία ανασφάλιστοι αλλοδαποί, μεταφέρονται με φορτηγά στα κτήματα του νέου άρχοντα, μερικές φορές συνοδεία αστυνομικών οργάνων, για να περιφράξουν παράνομα, χωρίς άδειες περιτοίχισης, τις νέες ιδιοκτησίες και να ικανοποιήσουν τις εκκεντρικές αρχιτεκτονικές του επιθυμίες. Οι αρχιτεκτονικές αυτές επιθυμίες που ακροβατούν ανάμεσα στο στυλ Λας Βέγκας της Νεβάδα και το φοινικοκρατούμενο Palm Beach της Φλόριντας προσυπογράφονται, κατά παράβαση των διαταγμάτων προστασίας που ισχύουν, από τους εντεταλμένους για την προστασία της αρχιτεκτονικής φυσιογνωμίας του Αιγαίου αρμόδιους αρχιτέκτονες μηχανικούς. Το αιγαιοπελαγίτικο τοπίο του νησιού αλλοιώνεται δραματικά και η κοινωνική δομή της Ίου αρχίζει να θυμίζει Μεξικό εποχής Ζαπάτα με τον επιχειρηματία Δον Μιχαλόπουλο να εξουσιάζει με το χρήμα του το νησί.

Η παραλία του Παπά

 

Η παραλία του Παπά, σύμβολο του νησιού που η φωτογραφία της συνοδεύει όλες τις διαφημιστικές καμπάνιες για την τουριστική προβολή της Ίου ιδιωτικοποιείται και απαγορεύεται η επίσκεψη σε αυτή για τους κοινούς τουρίστες. Η είσοδος επιτρέπεται μόνο σε νεόπλουτους κατόχους τζιπ άνω των 2000 κυβικών και φίλους του νέου άρχοντα. Το παραδοσιακό μονοπάτι που οδηγεί στην παραλία από την πλαγιά σφραγίζεται με σιδερένιες πόρτες και αλυσίδες και όποιος τολμά να εμφανιστεί στην παραλία με φουσκωτό σκάφος τού κοινοποιείται από μπράβους ότι η παραλία είναι ιδιωτική. Κατά μήκος του δημόσιου δρόμου που οδηγεί στην παραλία του Καλάμου, ένας τεράστιος τοίχος δύο μέτρα ύψος και μήκους δύο περίπου χιλιόμετρων που θυμίζει το σινικό τοίχος απαγορεύει στον περίεργο περαστικό ακόμα και να βλέπει την παραλία του Παπά έστω και από εκεί ψηλά.


Το έτος 2008 ο επιχειρηματίας ξεκινάει τα έργα καταστροφής του φυσικού περιβάλλοντος στην περιοχή της παραλίας Παπά που ονομάζεται από τους ντόπιους το Ρεματάκι του Παπά. Οι μπουλντόζες εμφανίζονται στις πλαγιές και ξηλώνουν τα θυμάρια για να φυτέψουν φοίνικες που εισάγονται κατά εκατοντάδες από τη Μέση Ανατολή. Ο επιχειρηματίας μετατρέπει τελικά την περιοχή σε Palm Beach που φαίνεται να είναι το όνειρο κάθε νεόπλουτου επιχειρηματία. Ο υδροβιότοπος δίπλα στην αμμουδιά που έδινε ανάσα στα αποδημητικά πτηνά στο μακρινό τους ταξίδι από την Ευρώπη προς την Αφρική καταστρέφεται και το ρεματάκι του Παπά διαλύεται. Οι καταγγελίες και τα δημοσιεύματα για τις καταστροφές αυτές είναι πολλές.

Η οργάνωση WWF προχωράει σε σοβαρή καταγγελία για υποβάθμιση και οικειοποίηση του έλους Παπά.

Η πολεοδομία Θήρας κάνει αυτοψία και διαπιστώνει σειρά αυθαίρετων κατασκευών, ακολουθούν διοικητικές έρευνες και προσφυγές στη δικαιοσύνη, στη Διεύθυνση Δασών, στην κτηματική υπηρεσία του Δημοσίου και στην υπηρεσία ρεμάτων.
Οι υπάρχουσες αεροφωτογραφίες της περιοχής είναι αδιάψευστοι πέραν κάθε αμφιβολίας μάρτυρες των παρανομιών και των περιβαλλοντικών καταστροφών σε κάθε χρονική στιγμή. Παρ’ όλες αυτές τις επώνυμες διαμαρτυρίες, με το χρήμα να περιφέρεται στους διαδρόμους των δημοσίων υπηρεσιών και τις άνωθεν εντολές, οι φωνές των δημοσίων οργάνων γρήγορα σιωπούν.

Νόμοι για πλούσιους και μόνο

 

Το έτος 2011 δημιουργείται η Υπηρεσία Προώθησης και Αδειοδότησης Τουριστικών επενδύσεων για πλούσιους. Στη συνέχεια, την εποχή της συγκυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας–Πασόκ, με το πρόσχημα απλοποίησης των διαδικασιών καθιερώνεται με έναν υπερνόμο πολιτικό δόγμα ότι »κανένας νόμος της ελληνικής δημοκρατίας δεν ισχύει για όσους έχουν πολύ χρήμα». Ο επιχειρηματίας της Ίου φημολογείται ότι συνέταξε ο ίδιος τις σχετικές διατάξεις κατάργησης κάθε ελέγχου νομιμότητας λόγω προσωπικών σχέσεων με τότε υψηλά ιστάμενα πρόσωπα.

Η σκανδαλώδης περιφρόνηση κάθε νομιμότητας και η επιδεικτική εύνοια των αστυνομικών και δημοτικών αρχών της Ίου προς τον επιχειρηματία προκαλεί το περί δικαίου αίσθημα. Πατριωτικές και οικολογικές δυνάμεις αρχίζουν να αντιδρούν. Στην τοπική εφημερίδα της νήσου εμφανίζονται σειρά από άρθρα του Νίκου Χριστοδουλάκη, της Χαρίκλειας Ζαμάνου – Χιόνη και άλλων που καταδικάζουν τις περιβαλλοντικές καταστροφές στις παραλίες της Ίου. Δεκάδες άρθρα σε εφημερίδες όλων των αποχρώσεων, Ελευθεροτυπία – Καθημερινή – Εφημερίδα των Συντακτών και πολλές άλλες κάνουν ρεπορτάζ για το σκάνδαλο της Ίου, τις μεθοδεύσεις συγκάλυψης αυθαιρεσιών και την καταστροφή της φυσιογνωμίας του κυκλαδικού τοπίου.

Το 2014 οι, τότε στην αντιπολίτευση, βουλευτές του Σύριζα Συρμαλένιος Νίκος και Αλεξόπουλος Απόστολος κάνουν επερώτηση στη βουλή καταγγέλλοντας την παράνομη ΚΥΑ έγκρισης του σύνθετου τουριστικού καταλύματος στην Κουμπάρα – Διακοφτό νήσου Ίου που αλλοιώνει τη φυσιογνωμία του κυκλαδικού τοπίου και νομιμοποιεί χίλια τετραγωνικά μέτρα αυθαίρετα κτίσματα του επιχειρηματία στην περιοχή έγκρισης της ΚΥΑ.

Παρά τις αντιδράσεις, ο επιχειρηματίας σίγουρος ότι έχει εξαγοράσει το σύνολο των αρμοδίων στις εμπλεκόμενες δημόσιες υπηρεσίες και έχοντας άνωθεν πολιτική κάλυψη αποθρασύνεται. Κατασκευάζει χιλιόμετρα παράνομο δρόμο προς την παραλία Πικρί Νερό, αποψιλώνει ρέματα και χρησιμοποιεί τις πέτρες για τις τοιχοποιίες του, προχωράει σε δεκάδες κατασκευές αυθαιρέτων δίπλα στον αιγιαλό με τη σιγουριά ότι το χρήμα και οι φίλοι του υπουργοί θα νομιμοποιήσουν και αυτές του τις παρανομίες.

Παράλληλα οι επιχειρήσεις των ανωνύμων εταιρειών του διευρύνονται ασταμάτητα, κατασκευάζεται το κέντρο αναψυχής Free στην παραλία Μυλοπότα, το μπαρ Steps στη Χώρα, ένα παλιό εστιατόριο μετατρέπεται στο πεντάστερο ξενοδοχείο Agalia και γίνεται η επίσημη έδρα της επιχείρησης 105 ΑΕ και των άλλων εταιρειών του επιχειρηματία. Μία τεράστια sunset disco με το όνομα Pathos κατασκευάζεται και λειτουργεί με οικοδομική άδεια ανακατασκευής ενός στάβλου. Η περιοχή όλη της Κουμπάρας αποκλείεται από τον επιχειρηματία, ακόμα και η ζώνη του αιγιαλού. Οι τουρίστες, που παλιά απολάμβαναν το ηλιοβασίλεμα στη δυτική αμμουδιά και τα βραχάκια, δεν έχουν σήμερα άλλη επιλογή παρά να πληρώσουν εισιτήριο εισόδου στο Club του κ. Μ. Ακόμα κα το ηλιοβασίλεμα εμπορευματοποιείται.

 

Το νησάκι Διακοφτό - Ανάκτορα στην κορυφογραμμή

 

Το 2014 οι εργασίες του επιχειρηματία επικεντρώνονται κατά προτεραιότητα στην παραλία Κουμπάρα, στο νησάκι Διακοφτό. Το νησάκι Διακοφτό συνδέεται με την στεριά με μια λουρίδα αμμουδιάς και όπως δηλώνει το όνομά του η πρόσβαση από στεριά διακόπτεται τους χειμερινούς μήνες από την αφρισμένη θάλασσα. Το νησάκι χαρακτηρίστηκε μετά δόλου από επιτήδειους αρμόδιους χερσόνησος μόνο και μόνο για να ενοποιηθούν παράνομα οι ιδιοκτησίες της εταιρείας 105 ΑΕ. Εκεί, πάνω στο νησάκι αυτό, αποφάσισε ο επιχειρηματίας να χτίσει τα ανάκτορά του κατά παράβαση του νόμου 233/2003 που απαγορεύει για λόγους προστασίας του τοπίου κατασκευές κτιρίων στην κορυφογραμμή. Το κακόμοιρο το νησάκι κυριολεκτικά ξεκοιλιάστηκε. Παράνομοι δρόμο, παράνομο νταμάρι και σπαστήρας εξόρυξης και παραγωγής αδρανών, ενώ εκατοντάδες φοίνικες από την αραπιά φυτεύονται στη βραχονησίδα. Οι αρχές, ο αστυνόμος και ο δήμαρχος Ίου, άκουγαν τις εκρήξεις του παράνομου λατομείου, έβλεπαν τους παράνομους στον αιγιαλό δρόμους και προκλητικά σιωπούσαν. Οι πολεοδομικές αρχές που ερχόντουσαν για έλεγχο μετά από σειρά επωνύμων καταγγελιών πολιτών έβρισκαν πάντα το νησάκι Διακοφτό περιφραγμένο με σύρματα και την πόρτα της περίφραξης κλεισμένη με λουκέτα. Έτσι οι αρμόδιοι υπάλληλοι έφευγαν πάντα χωρίς να κάνουν έλεγχο δόμησης, δίνοντας τη δυνατότητα στον επιχειρηματία να πολλαπλασιάζει τα, κατ’ εκτίμηση, 1000 μ2 αυθαίρετά του σίγουρος ότι ο οικολόγος υπουργός του Σύριζα κ. Τσιρώνης θα τα νομιμοποιήσει και αυτά με το νέο νόμο περί αυθαιρέτων που μαγειρεύει.

 

Η *Π Ε*ΝΤΑ*ΣΤΕ*ΡΗ* σύνθετη Real Estate επιδοτούμενη κερδοσκοπία

 

Tο 2015 o ελληνικός οργανισμός τουρισμού επιβραβεύει τον επιχειρηματία εγκρίνοντας την ανέγερση πεντάστερου ξενοδοχείου του σε ζώνη ναρκοπέδιο αυθαίρετων κτισμάτων και περιβαλλοντικών καταστροφών. Η αδειοδότηση δίνεται σε περιοχή που στη σχετική χωροταξική μελέτη του Πολυτεχνείου για λογαριασμό του Δήμου Ιητών χαρακτηρίζεται απολύτου προστασίας και δεν επιτρέπεται η ανέγερση ξενοδοχειακών μονάδων σε αυτή.
Ένα τουριστικό αξιοθέατο, σύμβολο της Ίου, ένας τόπος προβολής της ομορφιάς του Αιγαίου, καταστρέφεται βάναυσα και ιδιωτικοποιείται με τη συνέργεια του ίδιου του Υπουργείου Τουρισμού.
Ελλάδα το μεγαλείο σου!

Η γέφυρα της ντροπής

Τον Δεκέμβριο του 2015, παραμονές Χριστουγέννων, κάτοικοι της περιοχής στην παραλία Κουμπάρα βλέπουν έκπληκτοι μπουλντόζες να ξηλώνουν την άμμο εκεί που το καλοκαίρι έστρωναν την πετσέτα του μπάνιου τους. Ήταν, όπως έμαθαν, το ξεκίνημα της κατασκευής μιας γέφυρας που θα ένωνε το νησί με τη στεριά για να οδηγεί το αυτοκίνητό του ο επιχειρηματίας πιο κοντά στο ανάκτορο. Παίρνουν τηλέφωνο τα γραφεία των Oικολόγων Πράσινων στην Αθήνα και στέλνουν εκεί τις φωτογραφίες που τράβηξαν με το κινητό τους από την κατασκευή της γέφυρας. Στο τηλέφωνο απαντά ο αρχιτέκτονας Γιώργος Δημητρίου μέλος της εκτελεστικής επιτροπής των Οικολόγων Πράσινων. Ο έκπληκτος αρχιτέκτονας βλέποντας τις φωτογραφίες δεν πιστεύει στα μάτια του και αναλαμβάνει δράση.

Η κατασκευή της γέφυρας πάνω στην αμμουδιά των λουομένων στη θέση Κουμπάρα της νήσου Ίου γινόταν με την υπ’ αρ 14704 – 19/12/15 έγκριση παραχώρησης του αιγιαλού που έφερε τις υπογραφές των υπουργών Γιάννη Τσιρώνη – Τρύφωνα Αλεξιάδη – Θοδωρή Δρίτσα. Είναι η πρώτη φορά, τις τελευταίες δεκαετίες, που ελληνική κυβέρνηση τόλμησε να εγκρίνει την κατασκευή γέφυρας σε πλαζ λουομένων για την εξυπηρέτηση ιδιωτικών συμφερόντων. Τα μέσα ηλεκτρονικής δικτύωσης παίρνουν φωτιά. Τα μέλη των περιβαλλοντικών οργανώσεων σε όλη τη χώρα δεν πιστεύουν στα μάτια τους διαβάζοντας τη σχετική κοινή υπουργική απόφαση.

Ο βουλευτής του Ποταμιού Γιώργος Αμυράς υποβάλλει επερώτηση στη βουλή για τσιμεντοποίηση παραλίας στην περιοχή Κουμπάρα – Διακοφτό της Ίου και ζητάει εξηγήσεις από τον Υπουργό κ. Τσιρώνη.

Οι Οικολόγοι Πράσινοι σε ψήφισμα του Πανελλαδικού Συμβουλίου τους στις 20-12 2015 χαρακτηρίζουν την ΚΥΑ ανεπανόρθωτα καταστροφική για το φυσικό και πολιτισμικό χαρακτήρα του νησιού, αντίθετη με τις προγραμματικές συμφωνίες της κυβέρνησης και σοβαρό πλήγμα στη συμφωνία Οικολόγων Πράσινων και Σύριζα.

Παρά τα γενικευμένα αιτήματα για αναστολή των εργασιών η γέφυρα κατασκευάζεται παραμονή Χριστουγέννων με τα συνεργεία να δουλεύουν νύχτα μέρα σαν να πρόκειται για αυθαίρετη κατασκευή και τα τοπικά αστυνομικά όργανα να κρατάνε τσίλιες μην τύχει και εμφανιστεί κανένας επιθεωρητής περιβάλλοντος, πράγμα απίθανο χρονιάρες μέρες. Στις αρχές του 2016 το περιβαλλοντικό έγκλημα είχε ολοκληρωθεί αλλά οι ένοχοι σε όλες τις βαθμίδες της διοίκησης δεν φαίνεται ότι θα έχουν καλό τέλος. Το αίτημα να κατεδαφιστεί η γέφυρα της διαπλοκής αποκτά υπερτοπικό συμβολικό χαρακτήρα.

Ο αγώνας για ελεύθερες παραλίες στο Αιγαίο

 

Ένα τεράστιο κίνημα αντίδρασης για το οικολογικό έγκλημα και τις απροκάλυπτες συγκαλύψεις της διαφθοράς των δημοσίων υπηρεσιών και των πολιτικών τους προϊσταμένων γεννιέται. Ο αρχιτέκτονας Δημητρίου Γιώργος, μέλος της εκτελεστικής επιτροπής των Οικολόγων Πράσινων αναλαμβάνει εκστρατεία για να καθαρίσει την κόπρο του Αυγεία στις δημόσιες υπηρεσίες. Η ανατίναξη της παράνομης γέφυρας στην αμμουδιά της νήσου Ίου έγινε σύμβολο του αγώνα κατά της διαπλοκής στον ελληνικό χώρο. Η γέφυρα της διαπλοκής των αρμοδίων παραγόντων που πλούτισαν, ενώ χρεοκόπησαν τη χώρα, πρέπει συμβολικά να ανατιναχθεί. Η κατεστραμμένη παραλία των λουομένων να αποκατασταθεί. Οι αρχιτέκτονες που υπέγραψαν και ενέκριναν, προφανώς με το αζημίωτο, τις παράνομες εγκρίσεις των αρχιτεκτονικών μελετών πρέπει να παραπεμφθούν στα πειθαρχικά συλλογικά τους όργανα. Ο αγώνας για την απελευθέρωση της παραλίας Κουμπάρας νήσου Ίου, για την απελευθέρωση όλων των παραλιών του Αιγαίου ξεκινά. 1850 υπογραφές μαζεύονται για τη σωτηρία.

Ο σύλλογος Ιητών, ο συλλογικός φορέας που αντιπροσωπεύει τους Νιώτες που ζουν στην Αθήνα και εκδίδει τη μοναδική διμηνιαία εφημερίδα του νησιού, προσφεύγει στο Συμβούλιο Επικρατείας με τους Οικολόγους Πράσινους και άλλους πολίτες. Το ΣΤΕ αποφασίζει διακοπή εργασιών. Η εκδίκαση της υπόθεσης έγινε στις 5 Οκτωβρίου του 2016 και η ετυμηγορία αναμένεται σε τέσσερις περίπου μήνες.

Ο αγώνας για να σωθούν οι παραλίες του Αιγαίου έχει ξεκινήσει. Παρά την οικονομική κρίση και τα βιοποριστικά τους προβλήματα οι Έλληνες πολίτες ανταποκρίνονται.
Το Δίκτυο Αιγαίου, οι περιβαλλοντικές οργανώσεις από την Άνδρο μέχρι τη Ρόδο και από την Κρήτη μέχρι τη Χίο κινητοποιούνται, οι τοπικές οργανώσεις του κυβερνώντος κόμματος σε όλα τα νησιά είναι σε αναβρασμό και ζητούν την τιμωρία όλων εκείνων που με τις ενέργειές τους εκθέτουν σε βάσιμες υποψίες συναλλαγής και διαφθοράς το κυβερνών κόμμα.

Οι φήμες για χρηματισμό αστυνομικών οργάνων, δημάρχων, υπαλλήλων αρχιτεκτόνων ακόμη και στελεχών του κυβερνώντος κόμματος δίνουν και παίρνουν στην τοπική κοινωνία. Η μάχη για τη σωτηρία μιας παραλίας στην Ίο γίνεται μάχη για τη σωτηρία του Αιγαίου, για τη σωτηρία της Ελλάδας όλης, γίνεται μάχη κατά της διαφθοράς στα οικιστικά θέματα…

Ο εξευτελισμός της ελληνικής πολιτείας

 

Η έρευνα αυτή για την εξαγορά και καταστροφή του περιβάλλοντος στη νήσο Ίο κατά τα έτη 2006 έως 2016 ολοκληρώνεται με την παράθεση δεκάδων αποκαλυπτικών στοιχείων, άρθρων εφημερίδων, εγγράφων και φωτογραφιών. Οι φωτογραφίες, τα βίντεο που ακολουθούν με τις περιβαλλοντικές καταστροφές είναι ακατάλληλες για ανηλίκους και ευαίσθητους περιβαλλοντικά Έλληνες πολίτες. Το σκάνδαλο της μικρής νήσου Ίου είναι ο καθρέφτης του απόλυτου εξευτελισμού της δημόσιας διοίκησης.
Για περισσότερα στοιχεία (φωτογραφίες, έγγραφα, κλπ) ΕΔΩ

Πηγή: aftodioikisi.gr 
___________
ΣΗΜ. μεταφορά από εδώ: https://www.naxostimes.gr/kyklades/43504/ios-i-exagora-enos-oloklirou-nisiou-mazi-me-tous-katoikous/

περί της "επανάστασης" του κορωνοϊού, κλπ

Ο Γερμανός φιλόσοφος νοτιοκορεάτικης καταγωγής Byung-Chul Han προειδοποιεί τους Ευρωπαίους που χαιρετίζουν τις ψηφιακές στρατηγικές που εφαρμόζουν οι ασιατικές χώρες για την καταπολέμηση της νόσου. Το τίμημα είναι συχνά υπερβολικό. Ο ιός δεν επιβράδυνε τον καπιταλισμό, αλλά τον διατηρεί εν υπνώσει. Θα υιοθετήσει η Ευρώπη ένα καθεστώς μόνιμης ψηφιακής επιτήρησης σε κινέζικο στυλ;

Εισαγωγή  

Ο κορωναϊός αποτελεί  ένα συστημικό  τεστ για το κρατικό λογισμικό. H Ασία πέτυχε  να περιορίσει ουσιαστικότερα  την επιδημία από τους ευρωπαίους γείτονές της. Στο Χονγκ Κονγκ, την Ταϊβάν και τη Σιγκαπούρη, ο αριθμός των νέων μολύνσεων είναι περιορισμένος  ενώ για τη Νότια Κορέα και την Ιαπωνία, τα δυσκολότερα  φαίνεται πια να έχουν περάσει. Ακόμη και η Κίνα, η κύρια εστία της επιδημίας, κατάφερε σε μεγάλο βαθμό να αποτρέψει την εξέλιξή της.
Βρισκόμαστε τώρα μπροστά σε μια μαζική έξοδο των Ασιατών που φεύγουν από την Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες θέλοντας να επιστρέψουν στη χώρα καταγωγής τους όπου θα αισθάνονται περισσότερο ασφαλείς.  Η τιμή των πτήσεων εκρήγνυται και η εξεύρεση αεροπορικού εισιτηρίου για την Κίνα  ή την Κορέα έχει γίνει  σχεδόν αδύνατη.
Τι συμβαίνει  στην Ευρώπη;  Οι ηλικιωμένοι ασθενείς  αποδιασωληνώνονται  ώστε να μπορούν να αντιμετωπιστούν οι  νεότεροι ασθενείς. Ενώ παράλληλα ένας χωρίς νόημα ακτιβισμός βρίσκεται σε εξέλιξη. Το κλείσιμο των συνόρων φαίνεται να είναι η απελπισμένη έκφραση της κρατικής  κυριαρχίας, σε αντίθεση με μια ουσιαστικότερη  συνεργασία, εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που πιθανώς να ήταν αποτελεσματικότερη  από την τυφλή περιχαράκωση  των μελών της στα εθνικά τους σύνορα.

Τα «πλεονεκτήματα» της Ασίας

Σε σύγκριση με την Ευρώπη, ποια πλεονεκτήματα προσφέρει το ασιατικό σύστημα που είναι αποτελεσματικά  στην καταπολέμηση της πανδημίας;  Ασιατικά κράτη όπως η Ιαπωνία, η Κορέα, η Κίνα, το Χονγκ Κονγκ, η Ταϊβάν ή η Σιγκαπούρη έχουν μια αυταρχική νοοτροπία, η οποία προέρχεται από την πολιτιστική τους παράδοση (Κομφουκιανισμός). Οι άνθρωποι είναι λιγότερο απρόθυμοι και πιο υπάκουοι από ότι στην Ευρώπη. Εμπιστεύονται επίσης τις κρατικές δομές περισσότερο. Και όχι μόνο στην Κίνα, αλλά και στην Κορέα ή την Ιαπωνία, η καθημερινή ζωή είναι πολύ πιο αυστηρά οργανωμένη από ό, τι στην Ευρώπη. Πάνω απ’ όλα, για να αντιμετωπίσουν τον ιό, οι Ασιατικές αυτές  χώρες πόνταραν μαζικά στην ψηφιακή επιτήρηση και στη χρήση μεταδεδομένων  (δομημένα και κωδικοποιημένα δεδομένα τα οποία περιγράφουν χαρακτηριστικά πληροφοριακών οντοτήτων, αποσκοπώντας στην ταύτιση, αναγνώριση, ανακάλυψη, αξιολόγηση και διαχείριση των οντοτήτων που περιγράφονται).
 Σήμερα, στην Ασία, δεν είναι οι ιολόγοι ή οι επιδημιολόγοι που αγωνίζονται κατά της πανδημίας, αλλά οι επιστήμονες υπολογιστών και οι ειδικοί στα “μεγάλα δεδομένα” – μια αλλαγή μοντέλου στην οποία η Ευρώπη δεν έχει ακόμα προχωρήσει. “Τα μετα- δεδομένα σώζουν ανθρώπινες ζωές!”, διακηρύσσουν οι  πρωταθλητές της ψηφιακής επιτήρησης.
Μεταξύ των ασιατικών γειτόνων μας, δεν υπάρχει σχεδόν καμία μορφή κριτικής συνειδητοποίησης σε σχέση με αυτή την πολιτική επιτήρησης  των πολιτών. Ακόμη και στις φιλελεύθερες χώρες  της Ιαπωνίας και της Κορέας, ο έλεγχος των δεδομένων έχει σχεδόν ξεχαστεί και κανείς δεν επαναστατεί ενάντια στη τερατώδη και ξέφρενη συλλογή πληροφοριών από τις αρχές. Η Κίνα έχει προχωρήσει τόσο πολύ ώστε να δημιουργήσει ένα σύστημα «κοινωνικής παραμετροποίησης » – μια αδιανόητη προοπτική για οποιονδήποτε Ευρωπαίο – που καθιστά δυνατή την καθιέρωση μιας πολύ εξαντλητικής «κατηγοριοποίησης» των πολιτών της, βάση της οποίας η κοινωνική συμπεριφορά κάθε ατόμου πρέπει να αξιολογείται συστηματικά.
Στην Κίνα δεν υπάρχει χρόνος ή χωρος  στην καθημερινή ζωή που δεν υπόκειται σε παρατήρηση. Κάθε κλικ, κάθε αγορά, κάθε επαφή, κάθε δραστηριότητα στα κοινωνικά δίκτυα ελέγχεται. Εκείνοι που περνούν το κόκκινο φως, αυτοί που έχουν σχέσεις με επικριτές του καθεστώτος ή εκείνοι που κάνουν κριτικά  σχόλια στα κοινωνικά δίκτυα γίνονται αποδέκτες αρνητικών πόντων. Στη συνέχεια, η ζωή τους μπορεί να γίνει πολύ επικίνδυνη. Αντίστροφα, όσοι αγοράζουν υγιεινά τρόφιμα στο διαδίκτυο ή διαβάζουν εφημερίδες προσκείμενες  στο καθεστώς πριμοδοτούνται με θετικούς πόντους. Όποιος έχει κερδίσει αρκετούς θετικούς πόντους θα είναι σε θέση να αποκτήσει θεώρηση εξόδου από τη χώρα ή δάνεια με ελκυστικά επιτόκια. Αυτός αντίθετα που θα συγκεντρώσει ένα ορισμένο αριθμό αρνητικών  θα μπορούσε ακόμα και να χάσει τη δουλειά του.   Αυτή η κοινωνική εποπτεία είναι δυνατή διότι υπάρχει απεριόριστη ανταλλαγή δεδομένων μεταξύ παρόχων υπηρεσιών Διαδικτύου και κινητής τηλεφωνίας και των αρχών. Δεν υπάρχει πρακτικά καμία προστασία δεδομένων. Ο όρος “ιδιωτική σφαίρα” δεν εμφανίζεται στο κινεζικό λεξιλόγιο.

200 εκατομμύρια κάμερες

Η Κίνα έχει εγκαταστήσει 200 εκατομμύρια κάμερες στην επικράτειά της, οι περισσότερες από τις οποίες είναι εφοδιασμένες με ένα εξαιρετικά εξελιγμένο σύστημα αναγνώρισης προσώπου το οποίο μπορεί να ανιχνεύσει ακόμη και ένα μικρό σπυράκι στο πρόσωπο κάποιου. Κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί. Παντού, στα καταστήματα, στους δρόμους, στους σταθμούς και στα αεροδρόμια, αυτές οι έξυπνες κάμερες σαρώνουν και “αξιολογούν” κάθε πολίτη.
Και τώρα αυτή η τεράστια υποδομή που αναπτύχθηκε για να εγγυηθεί την ηλεκτρονική παρακολούθηση των ανθρώπων αποδεικνύεται εξαιρετικά αποτελεσματική στην εξάλειψη της επιδημίας. Όποιος φεύγει από το σταθμό του Πεκίνου (παραδείγματος χάρη) αναγνωρίζεται αμέσως από μια κάμερα. Η συσκευή μετρά τη θερμοκρασία του σώματος . Αρκεί να είναι ασυνήθιστα υψηλή και αμέσως  όλοι όσοι ταξίδευαν στο ίδιο βαγόνι ενημερώνονται στο κινητό τους τηλέφωνο – εφόσον το σύστημα έχει τη δυνατότητα να αναγνωρίζει επακριβώς ποιος καθόταν και σε ποια θέση.                                                                                                                      
Στα κοινωνικά δίκτυα, περιγράφονται ακόμη και drones που χρησιμοποιούνται για την παρακολούθηση τήρησης της καραντίνας. Μόλις κάποιος προσπαθήσει να σπάσει τον εγκλεισμό, πλησιάζει ένα ιπτάμενο drone και με ένα αυτοματοποιημένο μήνυμα διατάζεται  να επιστρέψει στο σπίτι του. Ποιος ξέρει, ίσως ακόμη αυτά τα μηχανήματα να έχουν τη δυνατότητα να εκτυπώνουν πρόστιμα, που κατεβαίνουν απαλά και προσγειώνονται κοντά στους παραβάτες. Μια δυστοπική εικόνα για τους Ευρωπαίους, η οποία όμως δεν φαίνεται να αντιμετωπίζει καμία αντίδραση στη Άπω  Ανατολή.

Αυταρχική κρατική νοοτροπία. Πειθαναγκασμένοι πολίτες

Ούτε στην Κίνα ούτε σε άλλα ασιατικά κράτη, όπως η Νότια Κορέα, το Χονγκ Κονγκ, η Σιγκαπούρη, η Ταϊβάν ή η Ιαπωνία, υπάρχει μια κριτική αντιμετώπιση της ψηφιακής επιτήρησης ή των μεταδεδομένων . Όλα αυτά τα  κράτη κυριολεκτικά εκστασιάζονται μπροστά στα ψηφιακά επιτεύγματα .  Αυτό οφείλεται επίσης και σε ένα πολιτιστικό αίτιο. Ο κολεκτιβισμός βασιλεύει στην Ασία. Δεν υπάρχει ανεπτυγμένη ατομικότητα. Ο ατομικισμός δεν είναι ίδιος με τον εγωισμό, ο οποίος φυσικά είναι επίσης πολύ διαδεδομένος στην Ασία.
Στο Wuhan, χιλιάδες ομάδες ψηφιακής έρευνας έχουν δημιουργηθεί για να αναζητήσουν πιθανά μολυσμένα άτομα με βάση τα προσωπικά τους δεδομένα.  Η ανάλυση των μεταδεδομένων τους επιτρέπει να εντοπίζουν όσους ενδέχεται να μολυνθούν και, συνεπώς, να καθορίσουν ποιοι πρέπει να παραμείνουν υπό παρατήρηση και ενδεχομένως να τεθούν σε καραντίνα. Είναι φανερό ότι  το μέλλον, και σε ότι αφορά την πανδημία, έγκειται στην ψηφιοποίηση. Σ’ αυτό το πλαίσιο ίσως πρέπει να επαναπροσδιοριστεί  ακόμη και την έννοια της κυριαρχίας.  Κυρίαρχος είναι αυτός που διαθέτει δεδομένα. Όταν η Ευρώπη διακηρύσσει κατάσταση έκτακτης ανάγκης ή κλείνει τα σύνορα, συνεχίζει να προσκολλάται στα παλιά μοντέλα κυριαρχίας.
Ωστόσο, είναι σαφές ότι όταν πρόκειται για την καταπολέμηση του ιού, τα μεταδεδομένα φαίνεται να είναι πιο αποτελεσματικά απ’ ότι το κλείσιμο των συνόρων. Σε ένα κοντινό μέλλον η θερμοκρασία του σώματος, το βάρος και το επίπεδο σακχάρου στο αίμα, μεταξύ άλλων δεδομένων, μπορεί να ελέγχονται από το κράτος. Μια ψηφιακή βιοπολιτική θα έρθει να ενισχύσει την ψηφιακή ψυχο-πολιτική που ήδη εφαρμόζεται, με στόχο να επηρεάσει άμεσα τις σκέψεις και τα συναισθήματα των πολιτών.
Στην Ταϊβάν ή τη Νότια Κορέα, το κράτος αποστέλλει ταυτόχρονα σε όλους τους πολίτες SMS για να εντοπιστούν όσοι έχουν έρθει σε επαφή με μολυσμένα άτομα ή για να ενημερωθούν για χώρους και κτίρια όπου έχουν προσβληθεί κάποιοι άνθρωποι. Ήδη σε πολύ πρώιμο στάδιο, η Ταϊβάν χρησιμοποίησε μια σύνδεση δεδομένων για να εντοπίσει πιθανά μολυσμένα άτομα με βάση τα ταξίδια που είχαν κάνει.  Όποιος προσεγγίζει ένα κτίριο στο οποίο έχει μολυνθεί ένα άτομο στην Κορέα, λαμβάνει μέσω του “Corona-app” ένα σήμα συναγερμού. Όλοι οι χώροι όπου έχουν μολυνθεί είναι καταχωρισμένοι και δημοσιοποιούνται άμεσα. Η προστασία προσωπικών δεδομένων και η ιδιωτική σφαίρα δεν λαμβάνονται υπόψη. Οι κάμερες παρακολούθησης εγκαθίστανται σε κάθε κτίριο της Κορέας σε κάθε όροφο, σε κάθε γραφείο ή σε κάθε κατάστημα. Είναι πρακτικά αδύνατο να μετακινηθεί κανείς  σε δημόσιους χώρους χωρίς να καταγραφεί από μια βιντεοκάμερα. Με τα δεδομένα του κινητού τηλεφώνου και του υλικού που συγκεντρώνεται από βίντεο, μπορεί να δημιουργηθεί το πλήρες προφίλ κίνησης ενός προσβεβλημένου ατόμου. Οι κινήσεις όλων αυτών που μολύνθηκαν κοινοποιούνται αμέσως.

Πώς οικοδομείται η απάθεια για  την πραγματικότητα, ζώντας  στην εποχή των “fake news“και ενώ ο ιός προκαλεί σοκ και δέος

Παρά τον κίνδυνο που δεν πρέπει να ελαχιστοποιηθεί, ο πανικός που δημιούργησε η πανδημία του κορωνοϊού είναι δυσανάλογος.  Γιατί ο κόσμος αντιδρά με τέτοιο πανικό σε έναν ιό;
Ο Εμμανουήλ Μακρόν μιλά ακόμα για τον πόλεμο και τον αόρατο εχθρό που πρέπει να νικήσουμε. Αντιμετωπίζουμε μια επιστροφή του εχθρού;  Η “ισπανική γρίπη” προκλήθηκε στη μέση του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Εκείνη την εποχή όλοι περιτριγυρίζονταν από εχθρούς. Κανείς δεν θα είχε συνδέσει την επιδημία με έναν πόλεμο ή έναν εχθρό. Αλλά σήμερα ζούμε σε μια εντελώς διαφορετική κοινωνία.
 Ζούμε χωρίς εχθρούς για πολύ καιρό. Ακριβώς πριν από δέκα χρόνια, στο δοκίμιο μου με τίτλο  «Η κοινωνία της κόπωσης» υπερασπίστηκα τη θέση ότι ζούμε σε μια εποχή που το ανοσολογικό μοντέλο  που βασίζεται στην άμυνα ενάντια στον εχθρό δεν υπάρχει πλέον. Η κοινωνία που οργανώνεται σύμφωνα με την αρχή της ανοσίας περιβάλλεται από σύνορα και φράκτες, όπως στην εποχή του Ψυχρού Πολέμου. Η προστασία αυτή  εμποδίζει ταυτόχρονα την ταχεία κυκλοφορία αγαθών και κεφαλαίων. Η παγκοσμιοποίηση εξαλείφει αυτές τις ανοσοποιητικές άμυνες για να ανοίξει το δρόμο για το κεφάλαιο. Το ίδιο συμβαίνει και με την ασυδοσία και την επιτρεπτικότητα  που είναι πανταχού παρούσες  σήμερα σε όλους τους τομείς της ζωής μας: εξαλείφουν τον κίνδυνο του ξένου – ή του εχθρού.
Σήμερα, οι κίνδυνοι δεν προέρχεται από τα  αρνητικά χαρακτηριστικά  ενός  εχθρού, αλλά από την υπερπροσφορά που εκφράζεται με τη μορφή υπερπαραγωγής, υπερβολικής επικοινωνίας και υπεραπόδοσης.  O πόλεμος στις κοινωνίες της υπεραπόδοσης που ζούμε είναι πρώτα απ’ όλα πόλεμος ενάντια στον εαυτό μας.
Τώρα ο ιός πέφτει βίαια πάνω σ’ αυτές τις κοινωνίες  στις οποίες η ανοσία τους είναι σοβαρά αποδυναμωμένη από τον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό . Πιασμένες στη  λαβίδα του φόβου, προσπαθούν να αποκαταστήσουν την «ανοσοποιητική» τους άμυνα, κλείνοντας  τα σύνορα τους.  Μ΄αυτόν τον τρόπο  ο πόλεμος δεν θα διεξάγεται πια ενάντια στον ίδιο μας τον εαυτό , αλλά ενάντια στον αόρατο  εχθρού από το εξωτερικό.
Και αν αυτή η αντίδραση  του «ανοσοποιητικού  μοντέλου» απέναντι  σε αυτό το νέο εισβολέα είναι τόσο βίαιη, αυτό ακριβώς συμβαίνει επειδή έχουμε ζήσει για πολύ καιρό σε μια κοινωνία χωρίς ορατούς εχθρούς. Από εδώ και πέρα ο ιός βιώνεται  πλέον  σαν  ο απόλυτος τρόμος.
Αλλά αυτός ο πρωτοφανής πανικός έχει και μία άλλη αιτία, η οποία πρέπει να αναζητηθεί στην ψηφιοποίηση. Η ψηφιοποίηση εξαλείφει  την πραγματικότητα σε όλες εκείνες τις περιπτώσεις που το βίωμα της γίνεται επώδυνο. Η ψηφιοποίηση, ολόκληρη η κουλτούρα του “like”, εκμηδενίζει την αμφισβήτηση της εξέγερσης .  Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο εγκαταστάθηκε, στη μεταπραγματική εποχή της παραπληροφόρησης και των deep fake – hypertrucage *, μια βαθιά απάθεια για την πραγματικότητα.
*(Πρόκειται για τα τεχνητά βίντεο στα οποία ένας αλγόριθμος, με τη βοήθεια νευρωνικών δικτύων και της τεχνητής νοημοσύνης, «μαθαίνει» τα χαρακτηριστικά ενός προσώπου και αντικαθιστά το πρόσωπο ενός ανθρώπου με αυτό ενός άλλου. Τα αποτελέσματα μπορεί να είναι αρκετά πειστικά και σε πολλές περιπτώσεις είναι πολύ δύσκολο να εντοπιστούν ως ψεύτικα. Το ανησυχητικό στην περίπτωση των deepfakes είναι ότι ακόμα και εμπειρίες που αποκτά κανείς μέσω των αισθήσεών του (όραση στην προκειμένη περίπτωση) τίθενται υπό αμφισβήτηση.
Βυθισμένοι  όλοι μέσα σε αυτή την κατάσταση αδράνειας, ο ιός, πολύ πιο πραγματικός από έναν ιό υπολογιστή, μας προκαλεί ένα έντονο σοκ και δέος. Και η πραγματικότητα, η αντίσταση του  πραγματικού, επανέρχεται δριμύτερη.
Ο υπερβολικός φόβος του ιού είναι πάνω απ ‘όλα μια αντανάκλαση της κοινωνίας της επιβίωσης, όπου όλες οι ζωτικές δυνάμεις  χρησιμοποιούνται για να παρατείνουν την ύπαρξη μας. Η αναζήτηση μιας πραγματικά  βιώσιμης  ζωής έδωσε την θέση  της στην υστερία της επιβίωσης. Και η «κοινωνία της επιβίωσης» δεν βλέπει με καλό μάτι την ουσιαστική και πραγματική  ζωή . Εδώ η υγεία είναι ο απόλυτος βασιλιάς.
 Ανησυχώντας για την απειλούμενη επιβίωσή μας, θυσιάζουμε με χαρά όλα όσα κάνουν τη ζωή να αξίζει κανείς να τη ζήσει.  Αυτές τις μέρες, ο σκληρός αγώνας για επιβίωση γνωρίζει μια πρωτοφανή μιντιακή κορύφωση: υποβαλλόμαστε, χωρίς να εξαναγκασθούμε άμεσα, σε μια  κατάσταση έκτακτης ανάγκης, δεχόμαστε χωρίς να λέμε μια λέξη τον περιορισμό των θεμελιωδών δικαιωμάτων μας και ολόκληρη η κοινωνία μετατρέπεται σε μια τεράστια καραντίνα. Παραδομένη πια  στην πανδημία, η κοινωνία μας δείχνει το  απάνθρωπο πρόσωπο της.  Ο άλλος θεωρείται αμέσως ως δυνητικός φορέας από  τον οποίο πρέπει να αποστασιοποιηθούμε. Η επαφή ισοδυναμεί με μόλυνση, ο ιός βαθαίνει τη μοναξιά και την κατάθλιψη. Το “Corona blues” είναι ο όρος που οι Κορεάτες έχουν βρει για να περιγράψουν την κατάθλιψη που προκαλείται από την σημερινή κοινωνία της καραντίνας.

Η φρενήρης επιβίωση

Αν δεν αντιτάξουμε  την αναζήτηση της πραγματικής  ζωής στον αγώνα για απλή επιβίωση, η ύπαρξη μας μετά την επιδημία θα είναι ακόμα πιο διαταραγμένη σε σχέση  μ’ αυτήν  πριν από την κρίση. Στη συνέχεια, θα αρχίσουμε να μοιάζουμε  με αυτόν τον ίδιο τον ιό, σαν αυτούς τους  ζωντανούς– νεκρούς που πολλαπλασιάζονται, πολλαπλασιάζονται και επιβιώνουν. Επιβιώνουν χωρίς να ζουν.
 Η αντίδραση πανικού των χρηματοπιστωτικών αγορών στην επιδημία είναι επίσης η έκφραση εκείνου του πανικού που είναι ήδη εγγενής σε αυτές. Οι ακραίες ανακατατάξεις στην παγκόσμια οικονομία την καθιστούν πολύ ευάλωτη. Παρά τη διαρκώς αυξανόμενη καμπύλη του χρηματιστηριακού δείκτη, η επικίνδυνη νομισματική πολιτική των κεντρικών τραπεζών έχει δημιουργήσει τα τελευταία χρόνια έναν καταπιεσμένο πανικό που περιμένει το ξέσπασμα. Ο ιός δεν είναι πιθανώς τίποτα περισσότερο από τη μικρή σταγόνα που ξεχειλίζει  το ποτήρι. Αυτό που αντανακλάται στον πανικό της χρηματοπιστωτικής αγοράς δεν είναι τόσο ο φόβος του ιού όσο ο φόβος του εαυτού της. Η κατάρρευση  θα μπορούσε επίσης να συμβεί χωρίς τον ιό. Ίσως ο ιός είναι μόνο το προοίμιο σε μια πολύ μεγαλύτερη σύγκρουση .
Ο Σλοβένος φιλόσοφος Slavoj Žižek λέει ότι ο ιός θα  προκαλέσει ένα θανατηφόρο πλήγμα στον καπιταλισμό. Προαναγγέλλει την επικράτηση  ενός δυσοίωνου  κομμουνισμού , φθάνοντας μέχρι το να  πιστεύει ότι ο ιός θα καταστήσει το κινεζικό καθεστώς αποτυχημένο.  Ο Žižek βρίσκεται σε λάθος δρόμο: δεν θα συμβεί τίποτε απ’ όσα προβλέπει.
Η Κίνα βασιζόμενη στην επιτυχία της στην αντιμετώπιση της επιδημίας, θα είναι πλέον σε θέση να πωλήσει το ψηφιακό αστυνομικό κράτος της σαν ένα επιτυχημένο μοντέλο κατά της πανδημίας και θα αναδείξει την υπεροχή του συστήματός της με ακόμη μεγαλύτερη υπερηφάνεια. Μετά την πανδημία, ο καπιταλισμός θα επανακάμψει, βγαίνοντας από το λήθαργο, ακόμα πιο αμείλικτος.                                                                                                           
Είναι πιθανό ότι το ψηφιακό αστυνομικό κράτος, κινέζικου τύπου, θα φτάσει και σε εμάς στη Δύση.  Όπως έχει ήδη πει η Naomi Klein:  αυτό το “σοκ” αποτελεί  μια ευνοϊκή συγκυρία που επιτρέπει τη δημιουργία ενός νέου μοντέλου εξουσίας. Η ανάπτυξη του νεοφιλελευθερισμού υπήρξε συχνά η πηγή των κρίσεων που προκάλεσαν τέτοια σοκ. Αυτό συνέβη στην Κορέα, στην Ελλάδα. Ας ελπίσουμε ότι μετά το σοκ που προκαλείται από αυτόν τον ιό, ένα ψηφιακό αστυνομικό καθεστώς όπως το κινέζικο μοντέλο δεν θα φτάσει στην Ευρώπη. Εάν επρόκειτο να συμβεί αυτό, όπως φοβάται ο Giorgio Agamben, η κατάσταση εξαίρεσης θα είναι πλέον η απόλυτα φυσική κατάσταση. Τότε ο ιός θα έχει επιτύχει αυτό που ακόμη και η ισλαμική τρομοκρατία δεν πέτυχε .
Ο ιός δεν επιβράδυνε τον καπιταλισμό, τον άφησε να πέσει σ’ ένα σύντομο λήθαργο . Η ηρεμία πια θα βασιλεύει – θα είναι όμως μια ηρεμία  πριν από την καταιγίδα. Ο ιός δεν μπορεί να αντικαταστήσει την λογική και αυτό που είναι πιθανό να συμβεί σε εμάς στη Δύση είναι να κληρονομήσουμε ύπουλα τις αρχές της αστυνομικής οργάνωσης  της κοινωνίας που έχει εφαρμόσει τόσο πετυχημένα άλλωστε η Κίνα.
     Ο ιός δεν θα νικήσει τον καπιταλισμό. Η  επανάσταση του κορωνοϊού δεν θα συμβεί. Κανένας ιός δεν μπορεί να κάνει επανάσταση. Ο ιός μας απομονώνει και μας εξατομικεύει. Δεν δημιουργεί κανένα συλλογικό συναίσθημα. Με κάποιο τρόπο, καθένας νοιάζεται μόνο για τη δική του επιβίωση. Η αλληλεγγύη που οριοθετείται στην τήρηση των αμοιβαίων αποστάσεων ασφάλειας δεν είναι μια αλληλεγγύη που θα μας επέτρεπε να ονειρευόμαστε μια διαφορετική, πιο ειρηνική και δίκαιη κοινωνία. Ας ελπίσουμε ότι μετά από τον ιό θα ακολουθήσει μια ανθρώπινη επανάσταση.
Εναπόκειται σε εμάς, γυναίκες και άνδρες που διατηρούν ακόμη τα λογικά τους, εναπόκειται σε εμάς να επανεξετάσουμε και να περιορίσουμε ριζικά τον αρπακτικό καπιταλισμό, την απεριόριστη και καταστροφική κινητικότητα μας, να σώσουμε τον εαυτό μας, να σώσουμε το κλίμα και να διατηρήσουμε ζωντανό τον πλανήτη μας.

Πηγή:
https://www.liberation.fr/debats/2020/04/05/la-revolution-virale-n-aura-pas-lieu_1784260
https://elpais.com/ideas/2020-03-21/la-emergencia-viral-y-el-mundo-de-manana-byung-chul-han-el-filosofo-surcoreano-que-piensa-desde-berlin.html

Πηγή μεταφρασμένου (από τον Χρήστο Κανδηλώρο) άρθρου: https://www.e-lesxi.gr/η-επανάσταση-του-κορωνοϊού-δεν-θα-συμβ/