Πρώτ’ απ’ όλα, ο Ρούζβελτ (Franklin Delano Roosevelt=FDR) σήκωσε φράγμα εναντίον των Αργυραμοιβών, επειδή αυτοί ήταν η αιτία της οικονομικής κρίσης. Είτε το πιστεύετε είτε όχι, αυτά είπε στις 4 Μαρτίου 1933, στην εναρκτήρια ομιλία του:
- “Οι πρακτικές των αδίστακτων Αργυραμοιβών κατηγορήθηκαν από την κοινή γνώμη και απορρίφθηκαν από τις καρδιές των ανθρώπων… Οι Αργυραμοιβοί έχουν φύγει από τις υψηλές θέσεις που κατείχαν στον ναό του πολιτισμού μας”.
Δυο ημέρες αργότερα, ο Ρούζβελτ δήλωσε διακοπή των εργασιών των τραπεζών και έκλεισε όλες τις τράπεζες. Αργότερα, την ίδια χρονιά, ο Ρούζβελτ κήρυξε εκτός νόμου την ιδιωτική κατοχή χρυσού και χρυσών νομισμάτων, με εξαίρεση τα σπάνια νομίσματα.
Ο περισσότερος χρυσός στα χέρια του μέσου Αμερικανού ήταν σε μορφή νομισμάτων. Το νέο Διάταγμα ήταν, στην πραγματικότητα, μια κατάσχεση. Οσοι δεν συμμορφώνονταν κινδύνευαν με 10 χρόνια φυλάκιση και πρόστιμο 10.000 δολαρίων, που ισοδυναμούν με 100.000 δολάρια σημερινά.
Στην αμερικανική επαρχία, μερικοί άνθρωποι δεν εμπιστεύονταν το Διάταγμα του Ρούζβελτ και αμφιταλαντεύονταν να δώσουν τον πολύ δύσκολα αποκτημένο πλούτο τους ή να υπακούσουν στην Κυβέρνηση. Εκείνοι που δεν παρέδωσαν τον χρυσό τους, πλήρωσαν πρόστιμο για την πράξη τους αυτή, που ήταν 20,66 δολάρια η ουγγιά.
Τόσο αντιδημοφιλές ήταν το Διάταγμα κατάσχεσης του χρυσού, που κανείς στην Κυβέρνηση δεν το ενστερνίστηκε. Κανείς βουλευτής δεν το υποστήριξε.
Κατά την τελετή υπογραφής, ο πρόεδρος Ρούζβελτ το ξεκαθάρισε σε όλους τους παρευρισκόμενους ότι δεν ήταν αυτός ο συντάκτης του Διατάγματος και δήλωσε δημοσίως ότι ποτέ δεν το είχε διαβάσει. Ακόμη και ένας υπουργός των Οικονομικών είπε ότι δεν το είχε διαβάσει, λέγοντας ότι το Διάταγμα αυτό ήταν “αυτό που ήθελαν οι ειδικοί”.
Ο Ρούζβελτ έπεισε τους πολίτες να δώσουν τον χρυσό τους λέγοντας ότι οι εθνικές οικονομικές πηγές ήταν αναγκαίο να συγκεντρωθούν, ούτως ώστε η Αμερική να βγει από την οικονομική Κρίση.
Με μεγάλες φανφαρολογίες, διέταξε την δημιουργία ενός νέου χώρου αποθήκευσης του χρυσού, οικοδομημένο για να φυλάξει το βουνό του χρυσού που η Αμερικανική Κυβέρνηση παράνομα είχε κατάσχει.
Το 1936, το θησαυροφυλάκιο χρυσού του Φορτ Νοξ είχε ολοκληρωθεί και τον Ιανουάριο του 1937 ο χρυσός άρχισε να μεταφέρεται εκεί. Η κομπίνα όλων των εποχών προχώρησε.
Το 1935, όταν όλος ο χρυσός είχε μαζευτεί, η επίσημη τιμή του χρυσού αυξήθηκε ξαφνικά στα 35 δολάρια η ουγγιά. Η παγίδα όμως ήταν ότι μόνον οι ξένοι μπορούσαν να πουλήσουν τον χρυσό τους στη νέα υψηλότερη τιμή.
Οι Αργυραμοιβοί, που είχαν ακολουθήσει την συμβουλή του Βάρμπουργκ και είχαν αποσύρει τα χρήματά τους από την χρηματαγορά λίγο πριν την Κρίση, αγοράζοντας χρυσό στα 20.66 δολάρια την ουγγιά και μεταφέροντάς τον πίσω στο Λονδίνο, στη συνέχεια μπορούσαν να τον μεταφέρουν πίσω στην Αμερική και να τον πουλήσουν στην Αμερικανική Κυβέρνηση προς 35 δολάρια την ουγγιά, διπλασιάζοντας σχεδόν τα χρήματά τους, τη στιγμή που ο μέσος Αμερικανός πεινούσε.
Το θησαυροφυλάκιο στο Φορτ Νοξ βρίσκεται στο κέντρο του στρατοπέδου του Φορτ Νοξ, 30 μίλια νοτιοδυτικά του Λούσβιλ, στο Κεντάκυ.
Η απόσταση που βλέπετε είναι η κοντινότερη που μας επέτρεψαν να πλησιάσουμε το φυλάκιο, παρ’ όλες τις επιστολές που στάλθηκαν από μέλη του Κογκρέσου επι σειρά ετών, ώστε να επιτραπεί στην κινηματογραφική μας ομάδα η είσοδος στο φυλάκιο.
Το κτίριο φρουρείται από ηλεκτροφόρο ατσάλινο φράχτη. Μια ανοιχτή τάφρος και τέσσερα πολυβολεία με αυτόματα όπλα υπάρχουν στις γωνίες του κτιρίου.
Οταν ο χρυσός άρχισε να καταφθάνει στο φυλάκιο στις 13 Ιανουαρίου 1937, υπήρχε πρωτοφανής ασφάλεια στην περιοχή. Χιλιάδες επίσημοι καλεσμένοι παρακολούθησαν την άφιξη ενός τρένου με εννιά βαγόνια που ερχόταν από την Φιλαδέλφεια, φρουρούμενου από οπλισμένους στρατιώτες, ταχυδρομικούς επιθεωρητές, άνδρες των μυστικών υπηρεσιών ασφαλείας και φρουρούς του νομισματοκοπείου των ΗΠΑ.
Ηταν όλα ένα μεγάλο θέατρο: το απόθεμα χρυσού της Αμερικής είχε μαζευτεί από ολόκληρη την χώρα, υποτίθεται για το κοινό όφελος, και στη συνέχεια κλείστηκε με ασφάλεια στο Φορτ Νοξ. Ολη αυτή η ασφάλεια όμως, σύντομα θα παραβιαζόταν από την ίδια την Κυβέρνηση. Τώρα, η σκηνή ήταν στημένη για έναν πραγματικά μεγάλο πόλεμο, έναν πόλεμο που θα προκαλούσε πολύ περισσότερους θανάτους από τον Α’ παγκόσμιο Πόλεμο.
Για παράδειγμα, το 1944 μόνο, το εθνικό εισόδημα των ΗΠΑ ήταν μόλις 183 δισεκατομμύρια δολάρια, από τα οποία τα 103 δισ. ξοδεύτηκαν για τον πόλεμο. Δηλαδή, τριάντα φορές ο ρυθμός των εξόδων που είχαν οι ΗΠΑ στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στην πραγματικότητα, ο Αμερικανός φορολογούμενος πλήρωσε το 55% του συνολικού συμμαχικού κόστους του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου. Ουσιαστικά όμως, εξίσου σημαντικό είναι ότι κάθε έθνος που πήρε μέρος στον πόλεμο αυτόν πολλαπλασίασε το χρέος του.
Στις ΗΠΑ, για παράδειγμα, το ομοσπονδιακό χρέος από 43 δισεκατομμύρια δολάρια που ήταν το 1940, έφτασε τα 257 δισ. το 1950, αυξήθηκε δηλαδή κατά 598%. Μεταξύ 1940 και 1950, το χρέος της Ιαπωνίας αυξήθηκε κατά 1.348%, το Γαλλικό χρέος κατά 583% και του Καναδά κατά 417%.
Μετά τον Β’ πόλεμο, ο κόσμος ήταν διαιρεμένος σε δύο οικονομικά στρατόπεδα. Οι ελεγχόμενες από τον Κομμουνισμό οικονομίες από τη μια πλευρά και το μονοπώλιο των Καπιταλιστών από την άλλη και οι οποίες ξεκίνησαν έναν αέναο και εξαιρετικά επικερδή εξοπλιστικό αγώνα.
Ηταν τελικά η στιγμή για τους Κεντρικούς Τραπεζίτες να προχωρήσουν στο “τριών βημάτων” σχέδιό τους, ώστε να συγκεντρώσουν τα οικονομικά συστήματα ολόκληρου του κόσμου και τελικά να εγκαθιδρύσουν την Παγκόσμια Κυβέρνησή τους ή, αλλιώς, την Νέα Τάξη Πραγμάτων.
Οι φάσεις αυτού του σχεδίου ήταν οι εξής:
Βήμα 1: έλεγχος των εθνικών οικονομιών μέσω των κεντρικών Τραπεζών.
Βήμα 2: συγκέντρωση των περιφερειακών οικονομιών μέσω Οργανισμών, όπως η Ευρωπαϊκή Νομισματική Ενωση και περιφερειακές εμπορικές ενώσεις όπως η NAFTA.
Βήμα 3: συγκέντρωση της παγκόσμιας οικονομίας μέσω μιας Παγκόσμιας Τράπεζας, με ένα Παγκόσμιο νόμισμα και, δίνοντας τέλος στην εθνική ανεξαρτησία, με την κατάργηση όλων των δασμών μέσω διεθνών συμφωνιών όπως η GATT.
Το πρώτο βήμα έχει ολοκληρωθεί εδώ και καιρό. Το δεύτερο και το τρίτο βρίσκονται πολύ κοντά στην ολοκλήρωσή τους.
Τι γίνεται με τον χρυσό;
Από τις Κεντρικές Τράπεζες αυτή που έχει τον περισσότερο χρυσό είναι τώρα (1996) το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ). Αυτό και οι Κεντρικές Τράπεζες ελέγχουν τα 2/3 του παγκόσμιου αποθέματος χρυσού, έχοντας αποκτήσει την ικανότητα να ελέγχουν την αγορά χρυσού. Θυμηθείτε τον “χρυσό κανόνα” των Αργυραμοιβών:
“Αυτός που κατέχει τον χρυσό δημιουργεί τους κανόνες.”
Πριν πάμε όμως στις λύσεις του προβλήματός μας, ας δούμε τι συνέβη σε όλον αυτόν τον χρυσό που βρισκόταν στο Φορτ Νοξ. Γιατί, αν δεν συνειδητοποιήσουμε ότι ο χρυσός έχει κλαπεί, θα οδηγηθούμε σε λάθος λύσεις: να χρησιμοποιήσουμε δηλαδή ως σταθερά του νομίσματός μας τον χρυσό.
Οι περισσότεροι Αμερικανοί πιστεύουν ότι ο χρυσός βρίσκεται ακόμη στο Φορτ Νοξ. Κατά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, στο Φορτ Νοξ υπήρχαν πάνω από 700 δισεκατομμύρια ουγγιές χρυσού, μια απίστευτη ποσότητα που αποτελούσε το 70% του χρυσού όλου του κόσμου. Πόσος χρυσός υπάρχει ακόμα στο Φορτ Νοξ κανείς δεν γνωρίζει.
Παρά το γεγονός ότι ο ομοσπονδιακός Νόμος απαιτεί έναν ετήσιο έλεγχο του χρυσού στο Φορτ Νοξ, το θησαυροφυλάκιο αρνείται επίμονα να διενεργήσει έλεγχο. Η αλήθεια είναι ότι έλεγχος του ποσού που παραμένει στο Φορτ Νοξ δεν έχει διεξαχθεί από το 1953, όταν ο πρόεδρος Αϊζενχάουερ διέταξε έναν.
Πού πήγε ο χρυσός της Αμερικής από το Φορτ Νοξ; Κατά τη διάρκεια των χρόνων πουλήθηκε στους Ευρωπαίους Αργυραμοιβούς στην τιμή των 35 δολαρίων η ουγγιά. Θυμηθείτε: οι Ευρωπαίοι Αργυραμοιβοί αγόρασαν τον χρυσό της Αμερικής, όταν για τους Αμερικανούς ήταν παράνομο να αγοράσουν από τον δικό τους χρυσό στο Φορτ Νοξ.
Στην πραγματικότητα, ήταν ευρέως γνωστό ότι η οικογένεια Φαϊερστόουν έστησε ένα δίκτυο εικονικών εταιρειών, ώστε να αγοράσουν χρυσό από το Φορτ Νοξ και να τον φυλάξουν στην Ελβετία, μακριά από την Αμερική. Τους έπιασαν όμως και διώχθηκαν ποινικά. Τελικά, το 1971, όλος ο καθαρός χρυσός είχε αφαιρεθεί μυστικά από το Φορτ Νοξ και οδηγήθηκε πίσω στο Λονδίνο.
Οταν ο χρυσός είχε φύγει από το Φορτ Νοξ, ο πρόεδρος Νίξον νομιμοποίησε την αγορά χρυσού, επαναφέροντας τον νόμο του 1934, περί αποθεματικών χρυσού, του Ρούζβελτ, κάνοντας έτσι νόμιμη την αγορά χρυσού από τους Αμερικανούς πολίτες. Φυσικά, οι τιμές του χρυσού εκτινάχτηκαν στα ύψη: εννιά χρόνια αργότερα, η τιμή του χρυσού έφτασε τα 880 δολάρια η ουγγιά, 25 φορές περισσότερο από την τιμή που είχε πουληθεί στο Φορτ Νοξ.
Θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς τελικά, ότι κάποιος από την Κυβέρνηση θα αντιλαμβανόταν τι συνέβαινε και θα προέβαινε σε αποκαλύψεις. Η μεγαλύτερη περιουσία στην Ιστορία της Ανθρωπότητας κλάπηκε. Οπως και στην ταινία του Τζέιμς Μποντ “ο Χρυσοδάκτυλος”.
Ο Ιαν Φλέμιγκ, ο συγγραφέας της σειράς Τζέιμς Μποντ, ήταν ο επικεφαλής της Βρετανικής Υπηρεσίας Αντικατασκοπίας, της Μ15. Μερικοί, από την κοινότητα των μυστικών υπηρεσιών πληροφοριών, πιστεύουν ότι ο Ιαν Φλέμιγκ έγραψε το φανταστικό του σενάριο ως προειδοποίηση, όπως κάνουν πολλοί άλλοι σεναριογράφοι ταινιών φαντασίας. Αν η αφαίρεση όλου του χρυσού από το Φορτ Νοξ μπορεί να θεωρηθεί ως προμελετημένη ληστεία του θησαυροφυλακίου των ΗΠΑ, η όλη επιχείρηση μπορεί να πήρε πολλά χρόνια να στηθεί. Συγκεκριμένα, πήρε σαράντα χρόνια. Αρκετός χρόνος ώστε να το αντιληφθεί ο Φλέμιγκ και να προσπαθήσει να το αποτρέψει.
Πώς ήρθε λοιπόν στην επιφάνεια η ιστορία με την ληστεία στο Φορτ Νοξ; Ολα ξεκίνησαν το 1974, με ένα άρθρο της εφημερίδας New York Periodical. Το άρθρο δείχνει ότι η οικογένεια Ροκφέλερ είχε τον έλεγχο της FED, ώστε να πουλήσει τον χρυσό του Φορτ Νοξ κοψοχρονιάς σε ανώνυμους Ευρωπαίους κερδοσκόπους. Τρεις μέρες αργότερα, η ανώνυμη πηγή της ιστορίας, η Λουίζ Όκινλος Μπόγιερ, πέθανε με μυστηριώδη τρόπο, πέφτοντας από το παράθυρό του δέκατου ορόφου του διαμερίσματός της στη Νέα Υόρκη.
Πώς γνώριζε η Μπόγιερ για την σύνδεση των Ροκφέλερ με την ληστεία στο Φορτ Νοξ; Ηταν γραμματέας του Νέλσον Ροκφέλερ για μεγάλο διάστημα.
Για τα επόμενα 14 χρόνια, ο Εντ Ντουρέλ, ένας πλούσιος βιομήχανος από το Οχάϊο, αφοσιώθηκε στην αναζήτηση της αλήθειας για τον χρυσό του Φορτ Νοξ, έγραψε χιλιάδες επιστολές σε περισσότερους από χίλιους κυβερνητικούς και τραπεζικούς αξιωματούχους, προσπαθώντας να ανακαλύψει πόσος χρυσός είχε απομείνει στην πραγματικότητα και πού είχε πάει ο υπόλοιπος.
Η Εντιθ Ρούζβελτ, εγγονή του προέδρου Τέντυ Ρούζβελτ, έθεσε ερώτηση για τις κινήσεις της Κυβέρνησης σε μια έκδοση του Μαρτίου του 1975 της εφημερίδας New Hampshire Sunday News:
- “Οι ισχυρισμοί για τον χαμένο χρυσό από το θησαυροφυλάκιό μας στο Φορτ Νοξ συζητιούνται ευρύτατα στους Ευρωπαϊκούς χρηματοοικονομικούς κύκλους. Αλλά το μυστήριο είναι ότι η διοίκησή μας δεν βιάζεται να αποδείξει ότι δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας γύρω από τον χρυσό μας -αν είναι σε θέση να το κάνει.”
Δυστυχώς, ο Εντ Ντουρέλ δεν πήρε ποτέ απάντηση στα ερωτήματά του: έναν πλήρη οικονομικό έλεγχο, δηλαδή, των αποθεμάτων χρυσού του Φορτ Νοξ… Είναι απίστευτο ότι για τον μεγαλύτερο θησαυρό του κόσμου δεν υπάρχει καθόλου έλεγχος. Ο χρυσός αυτός ανήκε στον Αμερικανικό λαό, όχι στην Ομοσπονδιακή Τράπεζα και στους ξένους ιδιοκτήτες της.
Ενα πράγμα είναι σίγουρο: η Κυβέρνηση θα μπορούσε να διαλύσει όλες αυτές τις εικασίες μέσα σε λίγες μέρες, διενεργώντας δημοσίως έναν έλεγχο του χρυσού στο Φορτ Νοξ, υπό το φως των τηλεοπτικών καμερών. Ομως, η Κυβέρνηση επέλεξε να μην το πράξει. Κάποιος μπορεί να συμπεράνει ότι η Κυβέρνηση φοβάται την αλήθεια που θα αποκάλυπτε ένας έλεγχος του χρυσού.
Τι φοβάται τόσο η Κυβέρνηση; Εδώ είναι η απάντηση: Οταν ο πρόεδρος Ρήγκαν ανέλαβε την εξουσία το 1981, οι συντηρητικοί φίλοι του τον ώθησαν να μελετήσει την πιθανότητα να στηριχθεί ξανά η οικονομία στη σταθερά του χρυσού, ως τον μόνο τρόπο να χαλιναγωγηθούν οι δαπάνες της Κυβέρνησης. Ακούστηκε ως μία λογική εναλλακτική λύση, έτσι ο πρόεδρος διόρισε μια ομάδα ανθρώπων με την ονομασία “Επιτροπή Χρυσού”, για να μελετήσει την κατάσταση του χρυσού και να μεταφέρει το πόρισμά της στο Κογκρέσο. Αυτά που ανέφερε η “Επιτροπή Χρυσού” του Ρήγκαν στο Κογκρέσο το 1982 ήταν η ακόλουθη συγκλονιστική αποκάλυψη σχετικά με τον χρυσό της Αμερικής: το θησαυροφυλάκιο των ΗΠΑ δεν είχε καθόλου χρυσό στην ιδιοκτησία του.
Ολο το χρυσάφι που είχε απομείνει στο Φορτ Νοξ ανήκε τώρα στην Ομοσπονδιακή Τράπεζα, σε μια ομάδα δηλαδή ιδιωτικών τραπεζών, ως εγγύηση για το Εθνικό Χρέος. Η αλήθεια των πραγμάτων είναι ότι ποτέ πριν τόσο πολλά χρήματα κλάπηκαν από τα χέρια του λαού και μεταφέρθηκαν στα χέρια μιας μικρής ομάδας ιδιωτών επενδυτών: των Αργυραμοιβών.
(από περίπου 2:32’:44’’ μέχρι το 2:45’:43’’)
ΣΗΜ. η κοινοποίηση των κειμένων αυτών δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι συμφωνώ με το σύνολο του περιεχομένου τους.
