η επανάληψη δεν είναι πάντα καλή

βρισκόμουν Λοντον το 2012, όταν ξεπήδησαν από τις κάλπες δυο νέοι άνθρωποι, ο Τσίπρας κι ο Καμμένος, έτοιμοι να διώξουν τα θηρία και είπα μέσα μου "μακάρι να ενωθούν αυτοί οι δυο, ας είναι και με διαφορετικές ιδεολογίες, αρκεί να πετύχουν το βασικό σκοπό, να σώσουνε τη χώρα" και το 2015 έγινε το θάμα. Λίγο αργότερα, ήρθε η πρώτη σαγονιά με τη διαστρέβλωση του δημοψηφίσματος κι ευτυχώς που είχα προκανονισμένες διακοπές και δεν ψήφισα (τί να ψήφιζα κιόλας;) αλλά μετά σκέφτηκα ότι μπορεί να το πααίνει λάου λάου ο νέος, να στεριώσει και να κάνει θάματα κι έτσι έγινε: γίνανε πράματα και θάματα, που όμως μείνανε κρυφά, χαθήκανε ανάμεσα σε προσυμφωνημένα ξεπουλήματα, γιατί η χώρα -το κράτος δλδ- έχει δικό του λόγο που δεν μπορεί να αθετηθεί, αλλά ποιος τα ψειρίζει αυτά θα μου πεις. Κι όλα όσα γίνανε, θα γεννήσουν αργότερα τα αποτελέσματά τους, αν αφεθούν να γεννηθούν δλδ. Μετά ήρθανε κι άλλες δυνατές σαγονιές με τον Κουβέλη, την Παπακώστα, τον Θεοχαρόπουλο (Τζάκρη και Μεγαλοκονόμου δεν πιάνονται επειδή ήταν απλώς σχετικά ανώδυνες χαζομάρες) και δεν μπόρεσα να βρω δικαιολογία εκτός από "κακους συμβούλους". Ακόμα κι έτσι όμως, όταν σκέφτομαι την προηγούμενη κατάσταση της φρίκης που ζήσαμε με ΝΔΣΟΚ, τρέμω και μόνο στην ιδέα της επανάληψης. Αυτά.
_______________________
ΣΗΜ. βασικό λάθος: να θολώνεις ένα ήδη θολό τοπίο, αντί να προβάλλεις το δικό σου, το καθαρό