Προπόνηση στο ανμπόξιν είχε κάνει ο πατέρας μου μια χρονιά που του
χάρισα ένα τεράστιο κουτί, όταν ήμουν δεκαετής παιδίσκη. Το είχα ψωνίσει
με το χαρτζηλίκι που μας έδινε κάθε χρόνο για να πηγαίνουμε στο
ψιλικατζήδικο να ψωνίζουμε τα πρωτοχρονιάτικα δωράκια μας. Ψιλολόγια, τι
άλλο να έπαιρνε κανείς με 4-5 δραχμούλες; Ξετύλιγε λοιπόν, ξετύλιγε,
και τίποτα δεν έβρισκε, εκτός από αλλεπάλληλα κουτιά ωραία
περιτυλιγμένα, κάπου κάπου ρώταγε με απόγνωση "έχει τίποτα τελικά ή
τζάμπα ξετυλίγω;" και του απαντάγαμε εν χορώ και οι τρεις (μια και όλοι
μαζί πακετάραμε κάθε χρόνο τα δωράκια) "έχει, έχει!!!" μέχρι που έφτασε
στο τελευταίο κουτάκι που περιείχε ένα κουτί ξυραφάκια, αυτό το κόκκινο,
για το ξύρισμα. Τι γέλια είχαμε κάνει! Δεν ήταν, βέβαια, ένα
τεχνολογικό θαύμα όπως θα το λέγαμε σήμερα, για την εποχή του όμως ήταν
και παραήταν!
