«Μη πετροβολάτε τα παιδιά!» είναι ο τίτλος της γελοιογραφίας που σκάρωσα και την επεξηγώ -αναγκαστικά- επειδή δεν δηλώνω γελοιογράφος: Λοιπόν.. από τα παράθυρα του Κοινοβουλίου και του Υπουργείου Παιδείας (τα λοιπά περί "δια βίου", κλπ τα παραλείπω ως άχρηστες παπαριές) οι κυβερνητικοί βγάζουν τα παιδιά χρησιμοποιώντας τα σαν ασπίδες απέναντι στους εκπαιδευτικούς που βρίσκονται μπροστά στο δίλλημμα της απεργίας που παρομοιάζεται με σωρό από πέτρες... Παρατηρήσεις δεκτές.
Περίληψη περιεχομένων
Πάμε τώρα στο κυρίως θέμα, για το οποίο η έμπνευση ήρθε με αφορμή την (εξυπνακίστικη) μεθόδευση της κυβέρνησης στο καφτό ζήτημα του ευτελισμού της Παιδείας δια του ξεφτιλισμού -πολίτικαλ κορέκτ: υποβάθμισης- των εκπαιδευτικών, καθώς και μια (οξύτατη) συζήτηση με το μεγαλύτερο παιδί μου περί της διαφοράς της θανατικής ποινής από την
τυρρανοκτονία, καθώς και περί του τί είναι ακριβώς τα "προσωπικά δεδομένα", η προστασία τους και ποιος τα προστατεύει. Στο θέμα εμπλέκω και τα διαπλεκόμενα τηλεοπτικά κανάλια, δεδομένου ότι παρατηρώ προσφάτως μια απομίμηση της προεκλογικής αμερόληπτης ΝΕΤ από το καρατζαφερικό (γκαιμπελικό) κανάλι αρτ. Το κανάλι αυτό είναι σήμερα το μοναδικό τηλεοπτικό μέσο όπου ακούγονται οι απόψεις των εκπροσώπων της αντιπολίτευσης και όπου φιλοξενούνται συνήθως ισομερώς (κατά το δυνατόν για τα ελληνικά πράγματα) οι συζητητές οι προεχόμενοι από διάφορες παρατάξεις -και από τις κυβερνητικές: Συνήθως ένας εκπρόσωπος της κυβέρνησης παρών και οι υπόλοιποι δυο σε τηλεφωνική σύνδεση, όχι τρεις κυβερνητικοί παρόντες αντιμέτωποι με έναν αντιπολιτευόμενο, φόρμουλα εφαρμοζόμενη από τα "συμβατικά" τηλεοπτικά μέσα.
Η κουτοπονηριά ή "για πόσα κιλά Μ. μας περνάτε κύριοι";
Η κυβέρνηση, λοιπόν, διαλέγει εύστοχα -κατ' αυτήν και τους κουτοπόνηρους εγκεφάλους που την στηρίζουν- την ακριβή ημερομηνία επιβολής δια της ψήφισης (παμψηφεί αποδοχής "δια την σωτηρίαν της χώρας") του νόμου που εξαερώνει το εκπαιδευτικό λειτούργημα, θέτοντας έτσι τους εκπαιδευτικούς "προ των ευθυνών τους για την ομαλή διεξαγωγή των πανελλήνιων εξετάσεων". Τί κάνει στην πράξη δηλαδή; Βάζει τα παιδιά μας μπροστά και λέει στους Δασκάλους τους «βαράτε τα, αν τολμάτε»... Κρεμάει και μια ταμπελίτσα στο πίσω μέρος που γράφει «ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ» και μετά.. νίπτει τα χέρια της, μέσω της κας Ρεπούση -ειδικής στα περί Παιδείας θέματα, Θεέ μου βόηθα.
Οπότε, αν διάλεξες να είσαι εκπαιδευτικός (των 600 ευρώ που πάνε προς μείωση), αν δεν πας απο τα Χανιά στον Εβρο μόλις σε διατάξει ο "δια βίου" μανδαρίνος και αν δεν αποτρελλαθείς διδάσκοντας, θα πρέπει να ψάξεις για δουλειά -μια από τις άφθονες δουλειές που ρέουν στην αγορά των 1.500.000 ανέργων της χώρας.
Τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ και το αρτ tv
Τα κυβερνητικώς (και αλλέως πως) διαπλεκόμενα ΜΜΕ χορεύουν στο χαβά που εκπέμπεται από τα υπουργικά γραφεία -και από ην τρόικα βεβαίως, που κάθε άλλο παρά Ροκ είναι- ένα χαβά παράτονο με πολλά σφάλματα στις αριθμητικές πράξεις, γιατί αυτός ο χαβάς δεν έχει καμμία σχέση με νότες. Θυμάμαι με νοσταλγία την πεοεκλογική ΝΕΤ που αντιμετώπιζε αμερόληπτα τους υποψήφιους των κομμάτων και μαθαίναμε όσο γίνεται ξεκάθαρα τις μετεκλογικές προθέσεις τους, ασχέτως αν.. μετά την απομάκρυνσην του πελάτου εκ του ταμείου ουδεμίαν ευθύνην φέρει ο ταμίας...
Σήμερα που μιλάμε, το μόνο κανάλι που κρατά ίσες αποστάσεις κι έτσι έχουμε την ευκαιρία να μάθουμε επιτέλους τί λέει/προτείνει κι αυτός ο έρμος ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι το καρατζαφέρειο
αρτ (άστυ ραδιοφωνία τηλεόραση, πρώην
ΤΗΛΕΑΣΤΥ). Ναι μεν αμολάει κατά ριπάς τη θέση του προέδρου του Λα.Ο.Σ. υπέρ της θανατικής ποινής και άλλα κουφά, αλλά υπάρχουν και δημοσιογραφικές ενημερωτικές εκπομπές όπου φιλοξενούνται ισότιμα οι διάφοροι κυβερνητικοί και κομματικοί εκπρόσωποι και αφήνονται ελεύθερα να μιλούν όλοι με τη σειρά, εκφραζόμενοι ευπρεπώς προς όλους -ΚΑΙ προς τους συναδέλφους τους- και χωρίς να μπλέκονται παπαγαλίζοντες μεταξύ τους, ούτε να παρεμβάλλονται τεχνηέντως πότε οι παρουσιαστές δημοσιογράφοι με ατάκες και πότε τα αναγκαία διαφημιστικά διαλλείμματα.
Βέβαια, πρέπει να έχει κανείς αυτιά και μυαλά ανοιχτά μη τυχόν και περιπέσει άτακτα στις παγίδες της γκαιμπελικής τακτικής, όπου το ένα αληθές που λέγεται αναδεικνύει σε "αλήθειες" τα μύρια συνομωσιολογικά ή/και ρατσιστικά μηνύματα που δεν παύουν να εκπέμπονται.. τα περί "αίματος που θα ρεύσει", τα περί "εγκληματιών μεταναστών", τα περί θανατικής ποινής που "πρέπει να επανέλθει", κλπ.
Ερώτηση κρίσεως: τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ πετυχαίνουν το στόχο τους; Αυτό που νομίζω είναι: Ναι, αν στόχος τους είναι ο γκρεμός!
Είδα το φιλμ με το μεγαλύτερο παιδί μου και διαφωνήσαμε οξύτατα συζητώντας μετά την προβολή για το αν οι Αρχές είχαν το δικαίωμα να δείχνουν τις καρτέλες με τα στοιχεία των πρακτόρων της Στάζι στους πολίτες της ενωμένης πλέον Γερμανίας. Το παιδί μου επέμενε ότι έτσι παραβιάζονταν τα "προσωπικά δεδομένα", άρα τα στοιχεία των πρακτόρων έπρεπε να μείνουν μυστικά και μόνο οι φακέλοι με τα στοιχεία των αναζητητών θα έπρεπε να είναι προσβάσιμοι από τους ενδιαφερόμενους, με το σκεπτικό ότι θα μπορούσε να εγκληματίσει κάποιος εναντίον του προσωπικού του καταδότη.
Δεν κατάφερα να επιβάλλω την άποψη πως όταν υπάρχει ελευθερία και δημοκρατία δεν βγαίνουν στην επιφάνεια τα κακά ένστικτα, ούτε ήταν κατανοητό το επιχείρημα περί ηρωϊσμού των τυρρανοκτόνων. Εκεί ακριβώς, δέχτηκα το χαρακτηρισμό "μαμά δολοφόνα" (!!!) και απαξιώθηκα ως... υπέρμαχη της επαναφοράς της θανατικής ποινής!
Η σημασία της Κάθαρσης
Μετά από δυο μερούλες, σκέφτηκα μερικά πραγματάκια ακόμα, όπως το ξεκαθάρισμα -την αρχαία Κάθαρση- που έρχεται μετά από κάθε τραγωδία, όπως π.χ. μια εθνική καταστροφή. Στη χώρα μας, δυστυχώς. κάθαρση δεν υπήρξε μετά το Β'Π.Πόλεμο. Ηρθε ο εμφύλιος βλακωδώς, έμεινε παραπάνω από όσο μας άξιζε, οι προδότες κέρδισαν κατά κράτος και πήραν την εξουσία, την οποία διατηρούν έως τα σήμερα με διάφορους τρόπους -οικονομικούς, κλπ. Σκέφτηκα και τη Νορβηγία που τιμώρησε με την αυστηρότερη των ποινών τον δοσίλογο πρωθυπουργό της και δεν απορώ καθόλου που αυτή η χώρα, η μοναδική ευρωπαϊκή που είχε το θάρρος να τιμωρήσει έμπρακτα το ναζισμό, ευημερεί και έχει τόσο ανεπτυγμένο το αίσθημα δικαιοσύνης. Η ελευθερία και η δημοκρατία δεν σηκώνουν προδότες και προδοτικές συμπεριφορές... Εμείς, βρισκόμαστε πολύ μακριά από αυτά τα ιδανικά -δυστυχώς- αλλοιώς ποιος θα επέτρεπε να φτάσουμε στο σημείο ολοκληρωτικής καμπής όπου βρισκόμαστε;
Μερικά ερωτήματα εκτός θέματος -ή μήπως εντός;
1. έπρεπε να καούν οι (ελληνικοί) φάκελοι;
2. γιατί κάηκαν οι (ελληνικοί) φάκελοι;
3. έπρεπε να αποκαλυφθούν οι έλληνες δοσίλογοι;
4. γιατί δεν αποκαλύφθηκαν οι έλληνες δοσίλογοι;
5. έπρεπε να ανοίξουν οι φάκελοι της Στάζι;
6 πρέπει να ανοίγουν και να δημοσιεύονται τα αρχεία του φόρεϊν όφις;
7. πρέπει να μαθαίνουν οι έλληνες πολίτες τί γίνεται πίσω από τις κλειστές πόρτες των μυστικών συμβουλίων;
8. πρέπει ή δεν πρέπει να υπάρχουν μυστικά -εκτός από τα στρατηγικής σημασίας;
9. κλπ κλπ --βάλε κι εσύ ερωτήματα, μπορείς!-- και μετά, πες μου αν πρέπει (και γιατί) να υπάρχουν ξεχωρισμένα από τα άλλα δικαιώματα τα "
ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα".. Μήπως είναι μια ακόμη απάτη, επιβεβλημένη από τους εξουσιαστές για να μας πείσουν ότι πράγματι μας προστατεύουν;.. εχμ.. Απόφυγε πάντως να τα μπερδέψεις με την Οικουμενική Διακήρυξη για τα
Ανθρώπινα Δικαιώματα.
______________________
ΣΗΜ. Με την ευκαιρία που βρίσκομαι και σήμερα μπροστά σε φιλικό υπολογιστή, μεταφέρω και το σχόλιο του κ. Δαρσινού (ΔΗΜ.ΑΡ) στην εκπομπή "πρωϊνή αρτηρία" του αρτ (9/5/2013), ένα σχόλιο που μείωσε αισθητά την ακοή μου -αυτό που λένε.. με κούφανε!
Δαρσινός: «Υπάρχουν ειδικότητες που δεν κερδίζει τίποτα ο μαθητής αν αυξηθούν οι ώρες διδασκαλίας.. π.χ. η Κοινωνιολογία.. Τί κερδίζεις μ' αυτό το μάθημα;» --εχμ.. Ελα μου ντε!
«Ο Τήοντορ Ράικ στη μελέτη του για τη μορφή που παίρνει ο μαζοχισμός στο σύγχρονο άνθρωπο υποστηρίζει μια ενδιαφέρουσα άποψη. Ο μαζοχισμός είναι ευρύτερα διαδεδομένος απ' ότι αντιλαμβανόμαστε, επειδή παίρνει μια εκλεπτυσμένη μορφή. Ο βασικός τρόπος εξέλιξής του είναι ο ακόλουθος: ένα ανθρώπινο ον βλέπει σαν αναπόφευκτο κάτι κακό που έρχεται. Δεν υπάρχει τρόπος να σταματήσει την πορεία του κακού˚ είναι ανήμπορο. Αυτή η αίσθηση της ανημποριάς δημιουργεί την ανάγκη να αποκτήσει κάποιον έλεγχο επί του επαπειλούμενου πόνου -οποιουδήποτε είδους έλεγχο. Αυτό είναι λογικό˚ το υποκειμενικό συναίσθημα της ανημποριάς είναι οδυνηρότερο της επαπειλούμενης δυστυχίας. Οπότε, το πρόσωπο αναλαμβάνει τον έλεγχο της κατάστασης με το μόνο τρόπο που τού έχει μείνει: συνεργάζεται με την επαπειλούμενη δυστυχία.˚ την επισπεύδει. 
