Μετεωρόλιθοι

Μετεωρόλιθοι πέφταν επί σειρά δεκαετιών στη διάτρητη ταράτσα του Ραδιομεγάρου μιας μικρής μεν αλλά ιστορικής χώρας, που βρίσκεται στον πλανήτη 62013 στο Αλφα του Κενταύρου. Κοτρώνες από το αχανές διάστημα διέσχιζαν τεχνηέντως τις μονώσεις και τα στεγανά και εισέβαλλαν με ορμή στα γραφεία και στους διαδρόμους του μεγάρου, ενίοτε και στα ραδιοτηλεοπτικά στούντια. Πέφταν ερήμην των διευθυντών και των κυβερνητών, που πέφταν κι αυτοί με τη σειρά τους από τα σύννεφα, μόλις ανακάλυπταν διαπλοκές, αδιαφάνειες, υπέρογκους μισθούς και άλλα τινά αποδεδειγμένα με χαρτιά, πάνω στα οποία είχαν αποτυπωθεί ως δια μαγείας οι υπογραφές τους ή και είχαν φυτρώσει στη συσκευή καταγραφής κάποια μυστηριώδη τηλεφωνήματα με τις αυθεντικές τους φωνές που ομιλούσαν περί "δικών μας παιδιών" -άλλοτε γαλάζιων και άλλοτε πρασίνων. Η σημερινή κυβέρνηση του πλανήτη, εκεί, στο μακρινό Αλφα του Κενταύρου, τελεί σε πλήρη σύγχιση. Δεν ξέρει πώς να πατάξει το φαινόμενο αυτό των συνεχιζομένων πτώσεων μετεωρολίθων και ψάχνει για τον αποτελεσματικότερο τρόπο: να στείλει βιαίως τους μετεωρόλιθους πίσω στο διάστημα ή να βυθίσει τη χώρα ολόκληρη στο σκοτάδι ώστε να βρεθούν οι διαστημικές αυτές κοτρώνες στο φυσικό τους περιβάλλον και να αποφασίσουν να αποσυρθούν μοναχές τους όπως ήρθαν;
Τα σοφά κεφάλια της χώρας έχουν μείνει κυριολεκτικά μετέωρα. Μόνον ο τολμηρός κυβερνήτης επιμένει να εφαρμόσει αυτό που προβάρισε πριν μερικές μέρες, θέτοντας τον ίδιο του τον εαυτό εμπρός από ένα κατάμαυρο φόντο, ίσως για να πείσει ότι το σκοτάδι δεν είναι και τόσο φοβερό...

μνημονεύοντας Φίλιπ Ντικ [περί φόβου]

«Δεν θέλω να φανώ αγενής, αλλά φοβάμαι πραγματικά πολύ. Ακούς γι αυτούς τους τρελλαμένους απ' την πείνα φοιτητές, που καταφέρνουν να ξεφύγουν απ' τα οδοφράγματα γύρω απ' τις πανεπιστημιουπόλεις...»
«Ακουσέ με», διέκοψε απότομα τη ροή του λόγου της.
«Εντάξει». Η κοπέλα ηρέμησε και έβαλε υπάκουα, και φοβισμένα, τα χέρια της πάνω στα δέματά της.
«Δεν πρέπει να φοβάσαι τόσο εύκολα. Αλλιώς η ζωή θα σου πέφτει πάντα πολύ βαριά», είπε ο Τζέισον.
«Το καταλαβαίνω». Κούνησε ταπεινά το κεφάλι της, ακούγοντας και προσέχοντας τα λόγια του σαν να παρακολουθούσε διάλεξη σε αίθουσα διδασκαλίας κολεγίου.
«Πάντα έτσι φοβάσαι τους ξένους;» τη ρώτησε.
«Ετσι νομίζω». Κούνησε πάλι το κεφάλι της και τούτη τη φορά το χαμήλωσε, σαν να την είχε επιπλήξει. Και κατά κάποιον τρόπο αυτό είχε κάνει.
«Ο φόβος», συνέχισε ο Τζέισον, «μπορεί να σε σπρώξει να κάνεις πιο άσχημα πράγματα απ' ό,τι το μίσος ή η ζήλεια. Οταν φοβάσαι, δεν εμπιστεύεσαι τελείως τη ζωή. ο φόβος κάθε φορά, μα κάθε φορά, σε κάνει να κρατιέσαι πίσω.»
«Νομίζω πως ξέρω τί εννοείτε», του αποκρίθηκε η Μέρι Αν Ντομινίκ. «Μια μέρα, πριν από ένα χρόνο περίπου, άκουσα ένα φοβερό χτύπημα στην πόρτα μου κι έτρεξα και κλειδώθηκα στο μπάνιο κι έκανα πως δεν ήμουνα μέσα, επειδή νόμιζα πως κάποιος προσπαθούσε να διαρρήξει το σπίτι... έπειτα έμαθα πως είχε πιαστεί το χέρι της γυναίκας του πάνω ορόφου στην αποχέτευση του νεροχύτη της -έχει σκουπιδοφάγο- επειδή είχε πέσει μέσα ένα μαχαίρι και είχε χώσει το χέρι της για να το βγάλει κι έτσι πιάστηκε. Το αγοράκι της ήταν στην πόρτα και...»
«Αρα, καταλαβαίνεις τί εννοώ», τη διέκοψε ο Τζέισον.
«Ναι. Μακάρι να μην ήμουν έτσι. Πραγματικά, θα τό 'θελα. Αλλά έτσι είμαι ακόμα».
 «Πόσων χρονών είσαι;» είπε ο Τζέισον.
«Τριάντα δύο».
Η ηλικία της τον εξέπληξε. Του φαινόταν πολύ πιο νέα. Προφανώς δεν είχε ποτέ μεγαλώσει πραγματικά. Τη λυπήθηκε. πόσο οδυνηρό θα πρέπει να ήταν για κείνη να τον αφήσει να πάρει το φλιπ-φλαπ της! Και οι φόβοι της ήταν σωστοί από μια άποψη, διότι ο Τζέισον δε ζήτησε τη βοήθειά της για τους λόγους που είχε δηλώσει.
________________________
ΣΗΜ.1. Από το βιβλίο "Κυλήστε δάκρυά μου, είπε ο αστυνομικός", μτφρ. Στράτος Κακαδέλλης, εκδ. PARSEC, σελ. 243-244.
ΣΗΜ.2.Βέβαια, θα μπορούσαν να αναφέρω μονάχα τα δυο τσιτάτα που μου άρεσαν...
α/ «Δεν πρέπει να φοβάσαι τόσο εύκολα. Αλλιώς η ζωή θα σου πέφτει πάντα πολύ βαριά»
β/ «Ο φόβος μπορεί να σε σπρώξει να κάνεις πιο άσχημα πράγματα απ' ό,τι το μίσος ή η ζήλεια. Οταν φοβάσαι, δεν εμπιστεύεσαι τελείως τη ζωή»
...αλλά προτίμησα να μεταφέρω ένα σημαντικό κομμάτι του συγκεκριμένου διαλόγου, να πάρεις μια ιδέα πόσο έντεχνα και χωρίς φανφάρες χώνει μέσα στην πλοκή του μυθιστορήματος ο συγγραφέας τις δικές του σκέψεις, τη φιλοσοφία του...