Ευχαριστώ για όλα.
Για όσα μου έδειξες, για όσα μου έμαθες.
Για την αξία του γέλιου, που έκανες πράξη.
Για τη δύναμη του λυτρωτικού αυτοσαρκασμού.
Για τις δυνατότητες της αντίφασης και της ανατροπής.
Για την ευγένεια της καρδιάς.
Για τη συνέπεια λόγου και στάσης ζωής.
Για την προσωποποίηση του Ηθους.
Ευχαριστώ για το παράδειγμα που έδωσες με την ίδια σου τη ζωή, όχι μονάχα με την απατηλή ζωή που έπαιζες στο πανί και στο σανίδι. Ολόκληρη η ζωή σου ήταν μια διαρκής πάλη, όπου το καλό νικούσε, μια και δεν υπέκυψες στις διάφορες Σειρήνες και μάλιστα χωρίς να έχεις βουλωμένα αφτιά.
Μακάρι να υπήρχαν πολλοί ακόμη σαν και σένα. Οχι μόνο στο χώρο των καλλιτεχνών, όπου ο τύπος του πνευματικού ανθρώπου ενδημεί κυρίως, αλλά και σε πολλούς χώρους ακόμα, όπως π.χ. στο χώρο των ανθρώπων που ασκούν πολιτική και πρέπει -ως εκ της θέσης τους- να είναι υποδείγματα και όπου το Ηθος δηλώνει ηχηρά την απουσία του.
Μακάρι ο θάνατός σου ο φυσικός -γιατί δεν χάθηκες, θα ζεις πάντα στις καρδιές μας- να σηματοδοτήσει την έναρξη μιας καινούργιας ζωής για το σύνολο του λαού μας, να βοηθήσει να ξυπνήσουμε επιτέλους.
Στο καλό, καλέ μου Ανθρωπε, στο καλό.
1 σχόλιο:
Η αμεσότητα των συναισθημάτων που σου μετέδιδε με το παίξιμό του ήταν μοναδική...
Καλό του ταξίδι.
Δημοσίευση σχολίου