Γυναικοκτονίες

Τα παλιά χρόνια υπήρχαν τα "εγκλήματα τιμής", ήταν οι συνηθισμένες ειδήσεις, εξορισμένες συχνά στα ψιλά των εφημερίδων, εκτός αν παρουσίαζαν ιδιαίτερες ανατριχιαστικές λεπτομέρειες. Τα "εγκλήματα τιμής" ήταν γυναικοκτονίες βέβαια, αλλά δεν είχε καθιερωθεί τότε ο όρος αυτός, και στις συνειδήσεις πολλών (αντρών και γυναικών) ήταν πλήρως δικαιολογημένα.

 

Σιγά σιγά, όταν η γυναίκα μπήκε στην παραγωγή και ήταν χρήσιμη οικονομικά (σε πατέρα, αδελφό και σύζυγο) και δεν συνέφερε να τη σκοτώσουν εξαιτίας της θέσης του οργάνου όπου εδραζόταν η τιμή της οικογένειας, δέχτηκαν απλώς ότι το όργανο ανήκε στη γυναίκα και μπορούσε να το κάνει ό,τι θέλει μια και εργαζόταν πλέον και συνεισέφερε στα κοινά. Ετσι, η προστασία της τιμής έλαβε τέλος.

 

Σήμερα, η δολοφονία μιας γυναίκας απέκτησε άλλη βάση, εγκαταστάθηκε στον τομέα της ιδιοκτησίας του άντρα. Πόσο άντρας είναι δηλαδή ένας που η γυναίκα του τον αμφισβητεί; που του αντιμιλάει; που (κατά τη δική του αντίληψη) ξενοκοιτάζει; που έχει δική της γνώμη; 

 

Βαφτίστηκε (δικαίως και πολύ πετυχημένα) γυναικοκτονία, μια και αντικατοπτρίζει το μένος μεταξύ των φύλων, δηλαδή του ανδρικού φύλου εναντίον του γυναικείου, να εξηγούμεθα. Το φαινόμενο αυτό δεν είναι στενά ελληνικό, μεσογειακό, δεν συμβαίνει δηλαδή σε χώρες με υψηλό δείκτη ευέξαπτων και θερμόαιμων αντρών. Συμβαίνει σε πολλές χώρες του κόσμου και ψάχνω να βρω την αιτία των κατα συρροή γυναικοκτονιών.

 

Μήπως εσύ έχεις κάποια ιδέα;

η βρεφική ηλικία του Ελληνικού διαδικτύου

Ορισμός: «agreegator είναι ένα σύστημα το οποίο μπορεί να είναι πχ μία συσκευή ή ένα λογισμικό το οποίο "ρουφάει" δεδομένα από διάφορες τοποθεσίες, τις επεξεργάζεται και τις παραδίδει σε κάποιον τελικό προορισμό.» (https://ti-einai.gr/aggregator/) Υπάρχουν σήμερα, αλλά και τότε υπήρχαν πολλοί που διευκόλυναν την ενημέρωση με αυτόν τον τρόπο, π.χ. το technorati, όπου φαινόντουσαν πολλοί μπλόγγερς από όλο τον κόσμο, ιστοσελίδες, και άλλοι άϋλοι τόποι.

Πριν από αρκετά χρόνια, στην Ελλάδα υπήρξε το "monitor", ένας "συλλέκτης" (agreegator) που δημιούργησε ένα φέρελπις νέος, ας τον ονομάσω Ντο. Η παρέα του "μπλογκοχωρίου" (® © Πάνος Ζέρβας εχει το κοπυράιτ για την ονομασία) ενθουσιαστήκαμε που δεν θα είμαστε αναγκασμένοι να τρέχουμε δεξιά-ζερβά να βρίσκουμε τι έγραψε κάθε μπλόγγερ. Γλιτώναμε χρόνο και βρίσκαμε τα ελληνικά μπλογκς στο πιάτο, που λένε.

 

Αλλά, όπως λέει και το ρητό, «ουδείς προφήτης στον τόπο του». Ετσι, μια ωραία πρωΐα, μια καλή κυρία (ας την πούμε Ρε) αντί να πα να πλύνει κάνα πιάτο (αν ήτανε καλός κύριος θα έλεγα "αντί να πα ν' αλλάξει λάδια και μπουζί") ανάγκασε τον Ντο να κλείσει το "monitor", στο οποίο είχε ξοδέψει χρόνο και χρήμα για να το προσφέρει δωρεάν σε μας, τους χρήστες. 

 

Γιατί; για ποιο λόγο έκλεισε; επειδή απειλήθηκε με μηνύσεις, κλπ νομικίστικα. Επειδή "ξενέρωσε", που λέμε κοινώς. Το διαδίκτυο τότε, ιδίως στην Ελλάδα, βρισκότανε στα σπάργανα κι έτσι η καλή κυρία Ρε μπορούσε να απειλεί μιλώντας τότε για πράγματα που δεν καταλάβαινε και ίσως (υποθέτω) ούτε σήμερα ακόμα καταλαβαίνει.

 

Φαντάσου οι τότε δικαστές τι καταλαβαίνανε, που πήγανε και κλείσανε το blogme.gr ενός άλλου νέου που έσιαξε τον διάδοχο του "monitor" και πήγανε και τον συνέλαβαν μεσάνυχτα και κατάσχεση στα μηχανήματά του. Μπόρεσαν και το έκαναν επειδή βρισκόταν σε ελληνικο "ξενιστή" ήταν δλδ .gr και όχι .com.

 

Κατ' αναλογίαν, που λένε, ο κ. Φουμπούκης θά 'πρεπε να σαπίζει σήμερα σε καμιά ψειρού των ΗΠΑ, αντί να είναι εκατομμυριούχος, αν (λέμε ΑΝ) οι αμερικανοί δικαστές είχαν τα υπερήφανα μυαλά των δικών μας εδωπέρα.

 

Κράτησα πολλά στοιχεία, αρκετά από αυτά έχω μεταφέρει (τότε που ήταν ζεστό το συμβάν) σε ένα από τα μπλογκς μου, και αν θες να μάθεις ρίξε μια ματιά εδω: https://rodiat5.blogspot.com/2007/01/blog-post_07.html

 

Σημειώνω ότι θα περίμενα κάποια στιγμή να αρθρωθεί κάποια συγγνώμη από την καλή κυρία Ρε, όχι τόσο από τον Ντο όσο από όλους τους μπλόγγερς που απέκλεισε από την μεταξύ τους επικοινωνία. Για ποιο λόγο; για ένα υστερικά εκφρασθέν πείσμα. 

 

Τα γράφω επειδή με στενοχωρεί ακόμα αυτή η χαμένη περίπτωση / ευκαιρία να φανούμε κι εμείς στον κόσμο, ότι κάτι μπορούμε να προσφέρουμε δλδ, κι επειδή βλέπω την καλή κυρία Ρε να διαπρέπει στα μέσα. Ισως δεν ειναι τόσο κραυγαλέα επιθετική, καλυτέρεψε και το γράψιμό της, αλλά με τρομάζει η περίπτωση να γεννηθεί εξ αυτής μια καρικατούρα τύπου "Βούλτεψη" στο εγγύς μέλλον.

 

Αυτά και καλή βδομάδα φιλαράκια μου, να είστε καλά και να μελετάτε τας γραφάς! Εμείς οι άνθρωποι, τα φοβερά κτήνη της Δημιουργίας, θέλουμε έναν Μεγάλο Γκιουλέκα να μας οδηγεί και να μας διατάζει. Εναν κ. Φουμπούκη, μία κα Τεχνοράτη. Κι αυτό όχι μονάχα στα δίκτυα. Αμ πώς!

Τεχνικές χειραγώγησης

Ο Αμερικανός ακαδημαϊκός και στοχαστής, Noam Chomsky, στα βιβλία του «Requiem for the American Dream» και «Όπλα με σιγαστήρα για ήσυχους πολέμους» μιλάει για τις τεχνικές που χρησιμοποιούνται για τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης από το 1970 έως σήμερα.

 

Το παρακάτω κείμενο αποτελεί μέρος μιας συλλογής ερμηνειών των συνεντεύξεων του Chomsky που συνέλεξαν οι Peter Hutchinson, Kelly Nyks, και Jared P. Scott, όπου με βάση τα λεγόμενα του κορυφαίου διανοητή διαπιστώνουν διεισδυτικές παρατηρήσεις για τους θεσμούς που διαμορφώνουν τη σκέψη του κοινού, οι οποίοι βρίσκονται στην υπηρεσία της ισχύος και του κέρδους. Ο ίδιος δήλωσε πως δεν έγραψε αυτός τη λίστα αλλά πως αποτελεί μια ερμηνεία των διαλέξεών του.

 

1. Η τεχνική της διασκέδασης.

 

Πρωταρχικό στοιχείο του κοινωνικού ελέγχου, η τεχνική της διασκέδασης συνίσταται στη στροφή της προσοχής του κοινού από τα σημαντικά προβλήματα και από τις μεταλλαγές που αποφασίστηκαν από τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ, με ένα αδιάκοπο καταιγισμό διασκεδαστικών και ασήμαντων λεπτομερειών....

Η τεχνική της διασκέδασης είναι επίσης απαραίτητη για να αποτραπεί το κοινό από το να ενδιαφερθεί για ουσιαστικές πληροφορίες στους τομείς της επιστήμης, της οικονομίας, της Ψυχολογίας, της Νευροβιολογίας και της Κυβερνητικής.

«Κρατήστε αποπροσανατολισμένη την προσοχή του κοινού, μακριά από τα αληθινά κοινωνικά προβλήματα, αιχμαλωτισμένη σε θέματα χωρίς καμιά πραγματική σημασία. Κρατήστε το κοινό απασχολημένο, απασχολημένο, απασχολημένο, χωρίς χρόνο για να σκέφτεται· να επιστρέφει κανονικά στη φάρμα με τα άλλα ζώα». 

 - Απόσπασμα από το «Όπλα με σιγαστήρα για ήσυχους πολέμους».

 

2. Η τεχνική της δημιουργίας προβλημάτων, και στη συνέχεια παροχής των λύσεων.

 

Αυτή η τεχνική ονομάζεται επίσης «πρόβλημα-αντίδραση-λύση». Πρώτα δημιουργείτε ένα πρόβλημα, μια «έκτακτη κατάσταση» για την οποία μπορείτε να προβλέψετε ότι θα προκαλέσει μια συγκεκριμένη αντίδραση του κοινού, ώστε το ίδιο να ζητήσει εκείνα τα μέτρα που εύχεστε να το κάνετε να αποδεχτεί.

Για παράδειγμα: αφήστε να κλιμακωθεί η αστική βία, ή οργανώστε αιματηρές συμπλοκές, ώστε το κοινό να ζητήσει τη λήψη μέτρων ασφαλείας που θα περιορίζουν τις ελευθερίες του. Ή, ακόμη: δημιουργήστε μια οικονομική κρίση για να κάνετε το κοινό να δεχτεί ως αναγκαίο κακό τον περιορισμό των κοινωνικών δικαιωμάτων και την αποδόμηση των δημοσίων υπηρεσιών.

 

3. Η τεχνική της υποβάθμισης.

 

Για να κάνει κάποιος αποδεκτό ένα απαράδεκτο μέτρο, αρκεί να το εφαρμόσει σταδιακά κατά «φθίνουσα κλίμακα» για μια διάρκεια 10 ετών. Μ' αυτόν τον τρόπο επιβλήθηκαν ριζικά νέες κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες (νεοφιλελευθερισμός) στις δεκαετίες του 1980 και 1990. Μαζική ανεργία, αβεβαιότητα, «ευελιξία», μετακινήσεις, μισθοί που δεν διασφαλίζουν πια ένα αξιοπρεπές εισόδημα· τόσες αλλαγές, που θα είχαν προκαλέσει επανάσταση, αν είχαν εφαρμοστεί αιφνιδίως και βίαια.

 

4. Η στρατηγική της αναβολής. (Σαλαμοποίηση)

 

Ένας άλλος τρόπος για να γίνει αποδεκτή μια αντιλαϊκή απόφαση είναι να την παρουσιάσετε ως «οδυνηρή αλλά αναγκαία», αποσπώντας την συναίνεση του κοινού στο παρόν, για την εφαρμογή της στο μέλλον. Είναι πάντοτε πιο εύκολο να αποδεχτεί κάποιος αντί μιας άμεσης θυσίας μια μελλοντική. Πρώτα απ'όλα, επειδή η προσπάθεια δεν πρέπει να καταβληθεί άμεσα.

Στη συνέχεια, επειδή το κοινό έχει πάντα την τάση να ελπίζει αφελώς ότι «όλα θα πάνε καλύτερα αύριο» και ότι μπορεί, εντέλει, να αποφύγει τη θυσία που του ζήτησαν. Τέλος, μια τέτοια τεχνική αφήνει στο κοινό ένα κάποιο χρονικό διάστημα, ώστε να συνηθίσει στην ιδέα της αλλαγής, και να την αποδεχτεί μοιρολατρικά, όταν κριθεί ότι έφθασε το πλήρωμα του χρόνου για την τέλεσή της.

 

5. Η στρατηγική του να απευθύνεσαι στο κοινό σαν να είναι μωρά παιδιά.

 

Η πλειονότητα των διαφημίσεων που απευθύνονται στο ευρύ κοινό χρησιμοποιούν έναν αφηγηματικό λόγο, επιχειρήματα, πρόσωπα και έναν τόνο ιδιαιτέρως παιδικό, εξουθενωτικά παιδιάστικο, σαν να ήταν ο θεατής ένα πολύ μικρό παιδί ή σαν να ήταν διανοητικώς ανάπηρος.

Όσο μεγαλύτερη προσπάθεια καταβάλλεται να εξαπατηθεί ο θεατής, τόσο πιο παιδιάστικος τόνος υιοθετείται από τον διαφημιστή. Γιατί;

«Αν (ο διαφημιστής) απευθυνθεί σε κάποιον σαν να ήταν παιδί δώδεκα ετών, τότε είναι πολύ πιθανόν να εισπράξει, εξαιτίας του έμμεσου και υπαινικτικού τόνου, μιαν απάντηση ή μιαν αντίδραση τόσο απογυμνωμένη από κριτική σκέψη, όσο η απάντηση ενός δωδεκάχρονου παιδιού».

- Απόσπασμα από το «Όπλα με σιγαστήρα για ήσυχους πολέμους».

 

6. Η τεχνική του να απευθύνεστε στο συναίσθημα μάλλον παρά στη λογική.

 

Η επίκληση στο συναίσθημα είναι μια κλασική τεχνική για να βραχυκυκλωθεί η ορθολογιστική ανάλυση, επομένως η κριτική αντίληψη των ατόμων. Επιπλέον, η χρησιμοποίηση του φάσματος των αισθημάτων επιτρέπει να ανοίξετε τη θύρα του ασυνείδητου για να εμφυτεύσετε ιδέες, επιθυμίες, φόβους, παρορμήσεις ή συμπεριφορές.

 

7. Η τεχνική του να κρατάτε το κοινό σε άγνοια και ανοησία.

 

Συνίσταται στο να κάνετε το κοινό να είναι ανίκανο να αντιληφθεί τις τεχνολογίες και τις μεθοδολογίες που χρησιμοποιείτε για την υποδούλωσή του.

«Η ποιότητα της εκπαίδευσης που παρέχεται στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις πρέπει να είναι πιο φτωχή, ώστε η τάφρος της άγνοιας που χωρίζει τις κατώτερες τάξεις από τις ανώτερες τάξεις να μη γίνεται αντιληπτή από τις κατώτερες».

- Απόσπασμα από το «Ὀπλα με σιγαστήρα για ήσυχους πολέμους».

 

8. Η τεχνική του να ενθαρρύνεις το κοινό να αρέσκεται στη μετριότητα.

 

Συνίσταται στο να παρακινείς το κοινό να βρίσκει «cool» ό,τι είναι ανόητο, φτηνιάρικο και ακαλλιέργητο.

 

9. Η τεχνική του να αντικαθιστάς την εξέγερση με την ενοχή.

 

Συνίσταται στο να κάνεις ένα άτομο να πιστεύει ότι είναι το μόνο υπεύθυνο για την συμφορά του, εξαιτίας της διανοητικής ανεπάρκειάς του, της ανεπάρκειας των ικανοτήτων του ή των προσπαθειών του. Έτσι, αντί να εξεγείρεται εναντίον του οικονομικού συστήματος, απαξιώνει τον ίδιο τον εαυτό του και αυτο-ενοχοποιείται, κατάσταση που περιέχει τα σπέρματα της νευρικής κατάπτωσης, η οποία έχει μεταξύ άλλων και το αποτέλεσμα της αποχής από οποιασδήποτε δράση. Και χωρίς τη δράση, γλιτώνετε την επανάσταση!

 

10. Η τεχνική του να γνωρίζεις τα άτομα καλύτερα από όσο γνωρίζουν τα ίδια τον εαυτό τους.

 

Στη διάρκεια των τελευταίων πενήντα ετών, οι κατακλυσμιαία πρόοδος της επιστήμης άνοιξε μια ολοένα και πιο βαθιά τάφρο ανάμεσα στις γνώσει του ευρέως κοινού και στις γνώσεις που κατέχουν και χρησιμοποιούν οι ιθύνουσες ελίτ. Χάρη στη Βιολογία, τη Νευροβιολογία και την εφαρμοσμένη ψυχολογία, το «σύστημα» έφτασε σε μια εξελιγμένη γνώση του ανθρώπινου όντος, και από την άποψη της φυσιολογίας και από την άποψη της ψυχολογίας.

Το σύστημα έφτασε να γνωρίζει τον μέσο άνθρωπο καλύτερα απ' όσο γνωρίζει ο ίδιος τον εαυτό του. Αυτό σημαίνει ότι στην πλειονότητα των περιπτώσεων, το σύστημα ασκεί έναν πολύ πιο αυξημένο έλεγχο και επιβάλλεται με μια μεγαλύτερη ισχύ επάνω στα άτομα απ' όσο τα άτομα στον ίδιο τον εαυτό τους.»

———

Οποιαδήποτε σχέση με γνωστή οικογένεια που ζει από το ελληνικό δημόσιο για σχεδόν έναν αιώνα, κάτι λίστες με λεφτά που διατίθενται σε τηλεοπτικά κανάλια, εφημερίδες, και websites για κυβερνητική προπαγάνδα, κάτι μπίζνες με την πανδημία, κάτι μεταθέσεις ευθυνών για τα lockdown, και κάτι βολικές συλλήψεις της τελευταίας στιγμής, είναι εντελώς συμπτωματικά.

________

ΣΗΜ. αλιεύτηκε σήμερα απο ανάρτηση του Anwar Jitou στο f/b

 

Οι μαύρες κουκούλες της εξουσίας

Οταν τα όργανα της εξουσίας νιώθουν την ανάγκη να κρύψουν κάποια αυθαιρεσία καταφεύγουν στην κουκούλα. Μέχρι σήμερα γνωρίζουμε την κουκούλα του δημίου και του καταδότη. Τώρα μάς ζητούν να συνηθίσουμε και την κουκούλα του αστυνομικού. Κι όπως τότε, έτσι και τώρα, η κουκούλα αποκαλύπτει περισσότερα απ' όσα σκεπάζει.

Οταν η αστυνομία βγαίνει στην παρανομία

Οι κουκουλοφόροι Ράμπο της Ελληνικής Αστυνομίας που έδρασαν στον τσιγγάνικο καταυλισμό του Ασπρόπυργου δέχτηκαν τα πυρά σύσσωμης της κοινής γνώμης, της βουλής και των μέσων ενημέρωσης. Κοινός παρονομαστής της κριτικής, η καταφανής υπερβολή: οπλισμένοι σαν αστακοί και γεροδεμένοι άνδρες, εναντίον ανυπεράσπιστων και άοπλων νεαρών, γέρων, γυναικών, παιδιών. Ομόφωνη υπήρξε η διαπίστωση ότι αυτές οι ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας προορίζονται για άλλους στόχους, και συνεπώς ότι το "σφάλμα" εντοπίζεται στη χρήση των κουκουλοφόρων ΕΚΑΜ και όχι απλών αστυνομικών για τη συγκεκριμένη επιχείρηση. Ομως τα πράγματα δεν είναι έτσι ακριβώς. Η οργάνωση των ειδικών αστυνομικών δυνάμεων μπορεί να προπαγανδίζεται σ' όλες τις χώρες ως αναγκαία για την πάταξη της τρομοκρατίας και του οργανωμένου εγκλήματος, αλλά στην πράξη οι αρχές καταφεύγουν σ' αυτές κάθε φορά που απαιτείται κάποια ενέργεια εντυπωσιασμού. 

Γι' αυτό το λόγο δεν πρέπει να μας ξαφνιάζει η επιχείρηση του Ασπρόπυργου. Τόσο εύκολα ξεχάσαμε την παρόμοια επιδρομή στο Βληχό των Μεγάρων πριν από τέσσερα χρόνια (28.1.1992); Ο σχεδιασμός ήταν ταυτόσημος, η κάμερα και πάλι παρούσα. Και μάλιστα τότε δεν υπήρχε καν το επιχείρημα-άλλοθι του πρωινού αιματηρού επεισοδίου, κατά το οποίο τραυματίστηκε ένας αστυνομικός. Η επίθεση των ΕΚΑΜ ήταν απροειδοποίητη και απρόκλητη.

Από τη δεκαετία του '60 οι αστυνομίες των προηγμένων δυτικών κρατών αρχίζουν να εκσυγχρονίζονται. Κάτω από διάφορα ονόματα, συγκροτούνται ειδικά τμήματα αστυνομικών, τα οποία έχουν κοινό χαρακτηριστικό ότι δεν υπόκεινται στην κλασική ιεραρχία του σώματας. Είναι τα SWAT (Special Weapons And Tactics, Ειδικά όπλα και τακτική) στις ΗΠΑ, το GSG-9 (Grenzschutzgruppe 9, Ομάδα προστασίας συνόρων 9) στη Γερμανία, το GIGN (Groupe d' Intervention de la Gendarmerie Nationale, Ομάδα Επέμβασης της Εθνικής Χωροφυλακής) στη Γαλλία. Οι ίδιες μονάδες κατά καιρούς μετασχηματίζονται σε νέα σώματα και παίρνουν άλλα ονόματα. Οι διάκρισή τους από τα καθαρώς στρατιωτικά σώματα είναι ασαφής. Αλλωστε όλα έχουν σαν πρότυπo την ιστορική βρετανική στρατιωτική μονάδα SAS (Special Air Service).

Κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών των σωμάτων είναι η απόλυτη ανωνυμία των ανδρών που τα στελεχώνουν. Η κουκούλα -ή καλύτερα η μπαλακλάβα- είναι μέρος της στολής. Ολες οι ενέργειές τους καλύπτονται πίσω από τη μάσκα. Η γαλλική Le journal du dimanche παρουσίαζε στις 10.4.1988 την ομάδα RAID (Recherche, Assistance, Intervention, Dissuasion) της αστυνομίας με το εύγλωττο παρατσούκλι "οι μαύροι πάνθηρες". "Με τη μαύρη μεταξένια κουκούλα τους, με τη μαύρη στολή τους, με το γιαλιστερό τους όπλο, με το ρεβόλβερ .357 μάγκνουμ, προκαλούν ασφαλώς τον τρόμο." Κατά την εφημερίδα, "η μαύρη μεταξένια κουκούλα που καλύπτει πάντοτε τους άνδρες του RAID κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεών τους έχει δύο στόχους: αφενός να εξασφαλίζει την ανωνυμία των αστυνομικών και αφετέρου να τρομοκρατεί τον αντίπαλο χάρη σ' αυτό το στιλ Φαντομά". Αυτή η ερμηνεία μοιάζει προφανής. Ομως για ποιο λόγο απαιτείται η ανωνυμία, αν οι αντίπαλοι είναι τόσο εξωκοινωνικά στοιχεία, όπως απαιτεί ο λόγος θέσπισης των ειδικών τμημάτων; Και ποιος είναι αυτός ο επαγγελματίας τρομοκράτης ή εγκληματίας που θα επηρεαζόταν ψυχολογικά από την εξωτερική εμφάνιση και τα ουρλιαχτά του αντιπάλου του;

Στην πραγματικότητα η μάσκα-κουκούλα επιβάλλεται στις ειδικές δυνάμεις επειδή αυτές ζουν και δρουν σε ένα καθεστώς "νόμιμης παρανομίας". Η ανωνυμία τους δεν τους προφυλάσσει τόσο από το ενδεχόμενο αντεκδίκησης, όσο από τον ίδιο το νόμο που υποτίθεται ότι υπηρετούν. Σε περίπτωση που κάτι δεν πάει καλά είναι αδύνατον να τους καταλογισθούν ευθύνες. Στις 6 Μαρτίου του 1988 μια ομάδα του βρετανικού SAS δολοφόνησε στο Γιβραλτάρ τρία μέλη του Ιρλανδικού Δημοκρατικού Στρατού χωρίς καμιά προειδοποίηση. Οπως έγινε γνωστό, οι βρετανικές μυστικές υπηρεσίες είχαν πληροφορίες για κάποια μελλοντική επιχείρηση του IRA, και κατέφυγαν σ' αυτή την "προληπτική" αντιτρομοκρατική πράξη. Τέσσερα μέλη του βρετανικού κομάντο κλήθηκαν να δώσουν λόγο στη δικαιοσύνη. Παρουσιάστηκαν στο δικαστήριο με τις μάσκες τους και ελλείψει στοιχείων απαλλάχθηκαν. Κανείς δεν μπορεί σήμερα να μας βεβαιώσει ότι αυτοί που κάθισαν στο εδώλιο είχαν πράγματι πάρει μέρος στην επιχείρηση. Το δικαστήριο στηρίχθηκε στη μαρτυρία ενός ανώνυμου αξιωματικού! Μ' άλλα λόγια, η κουκούλα απαλλάσσει τον αστυνομικό από οποιοδήποτε δικαστικό έλεγχο της δράσης του.

Απ' αυτή την άποψη η κουκούλα παρέχει στο όργανο τον τύπο της ανωνυμίας που του προσφέρει και η πολιτική περιβολή. Είναι γνωστό, άλλωστε, ότι τα ΜΕΑ και τα ΕΚΑΜ είναι μονάδες με πολλά κοινά στοιχεία. Η πολιτική περιβολή προστατεύει όμως μέχρις ενός ορισμένου σημείου. Οταν οι αστυνομικοί με τα πολιτικά επιδεικνύουν υπερβάλλοντα ζήλο, τότε κινδυνεύουν από τη μαρτυρία της τηλεοπτικής και της φωτογραφικής κάμερας. Αυτό συνέβη με τον αστυνομικό Β. Αθανασόπουλο που ποδοπάτησε και τραυμάτισε βαριά τη διαδηλώτρια Μέλπω Κορωναίου τον περασμένο Απρίλιο. Η "Ελευθεροτυπία" είχε τότε δημοσιεύσει το επιβαρυντικό ντοκουμέντο, με αποτέλεσμα να υποχρεωθεί η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Δημόσιας Τάξης να επιβάλει στον "ατακτήσαντα" τρίμηνη διαθεσιμότητα.
Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος. Κατά την επίσκεψη του Πάπα στην Ουτρέχτη τον Απρίλιο του 1986 οι ειδικές δυνάμεις με πολιτική περιβολή συνέλαβαν κάποιους διαδηλωτές. Στο δικαστήριο του Αμστερνταμ οι μαρτυρίες των αστυνομικών έφτασαν χωρίς ονόματα, μόνο με αριθμούς: "Ο υπ. αρ. 35 καταθέτει ότι..." Παρά την πίεση του δικαστηρίου, οι αρχές δεν αποκάλυψαν τα ονόματα των "οργάνων". Μπορεί κανείς να φανταστεί πού μπορεί να οδηγήσει η αποδοχή της ανώνυμης μαρτυρίας.

Οσο για την εκφοβιστική επίδραση της κουκούλας, αυτή ισχύει ασφαλώς όταν πρόκειται για επιδρομή σε τσιγγάνικο καταυλισμό ή για αντιμετώπιση νεολαιίστικης διαδήλωσης ή ακόμα και έλεγχο σε ένα τυχαίο αυτοκίνητο. Επιδιώκεται μάλιστα να συνηθίσουν οι πολίτες στη μορφή του μασκοφόρου αστυνομικού. Χαρακτηριστικό είναι το ρεπορτάζ που μετέδωσε από την Σάντα Ανα της Καλιφόρνιας το Ασοσιέτεντ Πρες στις 11.7.1988: "Οι κάτοικοι της ναρκοκρατούμενης Μπροκ Στριτ δεν αναρωτιούνται πλέον για τους μασκοφόρους άνδρες που περιπολούν κάθε μέρα. 'Νίνζα! Νίνζα!' φωνάζει ένας νεαρός. Οι άνδρες είναι μέλη του εξαμελούς τμήματος καταπολέμησης των ναρκωτικών. Από τον Ιανουάριο, οι αστυνομικοί -όταν δεν κυκλοφορούν με πολιτικά- φορούν αυτές τις μάσκες που συμβολίζουν τους δολοφόνους της φεουδαλικής Ιαπωνίας, για να προστατεύσουν την ταυτότητά τους. Οι μάσκες, μαύρες κουκούλες με μια σχισμή μόνο για τα μάτια, προκάλεσαν την προσοχή των παιδιών. Τώρα, βλέπουν τους νίνζα σαν ήρωες. 'Είναι εντάξει οι νίνζα', λέει ο 12χρονος Σάμουελ Σάντσεθ. 'Είναι σκληροί, μοιάζουν με ληστές, αλλά είναι νίνζα, είναι αστυνομικοί'. Κι ο 6χρονος αδελφός του θέλει να γίνει νίνζα".

Η ειδυλλιακή αυτή περιγραφή του ειδησεογραφικού πρακτορείου δεν επιβεβαιώνεται από τη διεθνή δράση των μασκοφόρων αστυνομικών. Καταγγελίες απ' όλο τον κόσμο πιστοποιούν το αντίθετο: η μάσκα οδηγεί τους αστυνομικούς στην ασυδοσία:
* "Το μόνο που είδαμε ήταν κορμιά να πετάνε μέσα από τα παράθυρα. Οι αστυνομικοί φορούσαν χακί και είχαν μαύρες μάσκες για να φαίνονται μόνο τα μάτια τους." (Περιγραφή μιας συνηθισμένης επιδρομής σε σπίτι του Λος Αντζελες για τη σύλληψη υπόπτου. Τελικά ο ύποπτος ήταν αθώος και κάποιος άλλος πολίτης τραυματίστηκε θανάσιμα. Los Angeles Times, 22.4.1988).
* "Εξι μασκοφόροι αστυνομικοί επέδραμαν στο σπίτι μου την ώρα που έλειπα σε μια επίσκεψη με τον 7χρονο γιο μου. Δεν υπάρχει καμιά κατηγορία εναντίον μου." (San Francisco Chronicle, 2.5.1989).
* "Καθόμουν ήσυχος και τα 'πίνα σε μια παμπ, όταν ξαφνικά έπεσαν επάνω μου οπλισμένοι μασκοφόροι αστυνομικοί". (Ο 35χρονος άγγλος Πάτρικ Μαγκί αφέθηκε την επομένη ελεύθερος. The Daily Telegraph, 21.4.1992).
* "Στις δύο μετά τα μεσάνυχτα καμιά 50αριά μέλη των ειδικών δυνάμεων επέδραμαν σε μια κατοικία, ρίχνοντας φωτοβολίδες και πυροβολώντας γύρω τους". (Πίστευαν ότι θα έβρισκαν όπλα, αλλά είχαν λάθος πληροφορίες, Der Spiegel, 13.6.1994).

Η εμφάνιση λοιπόν των κουκουλοφόρων τμημάτων σημαδεύει μια νέα περίοδο της αστυνομικής οργάνωσης. Επειδή το κράτος δικαίου επέβαλε συγκεκριμένους περιορισμούς στον παλιό αστυνομικό (υποχρέωση τήρησης μιας αυστηρής διαδικασίας κατά τη σύλληψη ή την έρευνα, υποχρέωση στολής με διακριτικά, επώνυμη παρουσία), ήρθαν τα νέα τμήματα που υποτίθεται ότι προορίζονται για τον "ανορθόδοξο" και "μέχρις εσχάτων" πόλεμο με την τρομοκρατία. Στην πραγματικότητα αυτός ο πόλεμος στρέφεται, όπως είδαμε, εναντίον όλων των πολιτών. Εκτός κι αν όλες αυτές οι θεαματικές επιδρομές σε αδύναμους στόχους απαιτούνται για να διατηρούν τους κουκουλοφόρους σε φόρμα.


Χωρίς διακριτικό

Μόλις κόπασαν οι διαμαρτυρίες για την ρατσιστική επίθεση των κουκουλοφόρων ειδικών δυνάμεων στον τσιγγάνικο καταυλισμό στον Ασπρόπυργο, τα πράγματα ξαναπήραν την κανονική τους μορφή. Για τη χρήση της κουκούλας και την απουσία διακριτικών κατά τις επιδρομές των ανδρών των ΕΚΑΜ, δεν γεννάται θέμα! Ο υπουργός Κ. Γείτονας, αν και συντετριμμένος επειδή "έγιναν υπερβάσεις και εκτυλίχθηκαν σκηνές αγριότητας και βίας κατά Ελλήνων πολιτών, των αθιγγάννων", δεν θέλησε τελικά να θίξει τα δικαιώματα των κουκουλοφόρων υφισταμένων του. "Γιατί είναι απαραίτητο οι αστυνομικοί στις επιχειρήσεις τους να φορούν κουκούλες και να έχουν αυτό τον ειδικό εξοπλισμό, όταν πηγαίνουν στον τσιγγάνικο καταυλισμό;" ρωτούσε ευλόγως ο βουλευτής του ΚΚΕ Δήμος Κουμπούρης. "Μπορεί η ασφάλεια όσων επιχειρούν να επιβάλλει κάποια μέτρα, αλλά η κάλυψη του προσώπου και η αφαίρεση των στοιχείων των οργάνων της τάξεως παραπέμπει σε άλλη εποχή. Σημαίνει και κάποια ασυδοσία δράσεως των οργάνων, εάν μπορούν να έχουν καλυμμένο το πρόσωπο και να μην μπορεί κανείς να καταγράψει τα στοιχεία τους", σημείωνε ορθότατα ο Απόστολος Κακλαμάνης. "Υπάρχει διεθνής πρακτική για τέτοιες δυνάμεις και για λόγους ασφαλείας των ανδρών έναντι αντεκδικήσεων πρέπει να υπάρχει κάλυψη των προσώπων. Υπάρχει Κανονισμός, δηλαδή εφόρεσαν τις κουκούλες βάσει κανονισμού", ομολογούσε ο υπουργός Δημόσιας Τάξης στη Βουλή (1.3.96).

Πράγματι, η ιδέα της συγκρότησης των μονάδων κομάντος στην Ελληνική Αστυνομία ήταν εισαγόμενη (επιβεβλημένη από τους συμμάχους μας ίσως) και συνταγματικά οριακή. Οι 100 περίπου άνδρες των ΕΚΑΜ που υποτίθεται ότι προπονούνται καθημερινώς -εδώ και μια δεκαετία- στην Αμυγδαλέζα για κάποιες φοβερές αποστολές, εξαρχής είχαν "λυμένα τα χέρια τους", όχι μόνο για να αντιμετωπίσουν τους στυγερούς εγκληματίες, αλλά και για να παρακάμψουν τα δικαιώματα των πολιτών. "Υπάρχει ένα δομικό πρόβλημα", υπογραμμίζει ο συνταγματολόγος Ανδρέας Λοβέρδος. "Εφ' όσον εκρίθη αναγκαίο να υπάρχουν αυτές οι ειδικές μονάδες, θα έφτανε κάποτε η ώρα να πληρώσουμε και τις παρενέργειές τους. Οταν επιλέγεις να πάρεις τη μορφή και τις μεθόδους του αντιπάλου σου, του κακοποιού, για να τον κτυπήσεις, είναι επόμενο να κινηθείς και συ εκτός των ορίων της νομιμότητας. Τα γεγονότα στον τσιγγάνικο καταυλισμό έδειξαν ότι μια διωκτική εκδήλωση μπορεί να μετατραπεί σε κοινή αλητεία. Ειδικά όταν ευδοκιμεί και αναπτύσσεται η ιδέα της συλλογικής ευθύνης του 'αντιπάλου'".

Δύο διαδικασίες αναζήτησης ευθυνών έχουν δρομολογηθεί. Η Αστυνομία διεξάγει την κλασική ΕΔΕ της και ένας εισαγγελέας ερευνά το ποινικό μέρος. Τι θα βρουν όμως; "Τα καλυμμένα πρόσωπα και η απουσία των διακριτικών δεν αφαιρούν μόνο από τους πολίτες το δικαίωμα άμυνας και ελέγχου των αυθαιρετούντων οργάνων, αλλά και υπηρεσιακά δεν μπορούν να αποδοθούν ευθύνες, όπως προβλέπεται από το νόμο. Κάτω από έκρυθμες περιστάσεις, χάνεται κάθε περιθώριο άμυνας, κοινωνικής και ατομικής. Μπαίνουν σπίτι σου, σε δέρνουν, σου παίρνουν πράγματα και συ δεν ξέρεις για ποιους πρόκειται", μας εξηγεί ο κ. Λοβέρδος.

Θεωρητικά βεβαίως η ηγεσία της Αστυνομίας, όπως και ο πολιτικός της προϊστάμενος αλλά και ολόκληρη η κυβέρνηση, έχουν κατά νόμο ευθύνες όταν εξαπολύουν τους ασύδοτους κουκουλοφόρους τους. Εκείνοι έχουν την υποχρέωση να πείσουν την κοινωνία ότι λειτουργούν σύμφωνα με το δικαιοκρατικό σύστημα και η κοινωνία με τους συλλογικούς θεσμούς της έχει την υποχρέωση -και το δικαίωμα- να ζητά να αποδοθούν ευθύνες. "Αυτό το σύστημα οργάνωσης της ευθύνης και των κυρώσεων, κατατείνει στον περιορισμό του οργάνου της τάξεως από την παραβίαση της διακριτικής του ευχέρειας. Στα όρια της διακριτικής ευχέρειας της ηγεσίας της αστυνομίας ήταν να εκτιμήσει αν πρέπει να πάει η ειδική μονάδα με αυτή την αμφίεση και τη μέθοδο στον Ασπρόπυργο ή όχι. Στα όρια της αρμοδιότητας της κοινωνίας και όλης της ιεραρχίας είναι να αποδοθούν οι ευθύνες. Η αλυσίδα των ευθυνών που δημιουργεί ένα τέτοιο περιστατικό, και κυρίως οι πολιτικές ευθύνες που αποκρυσταλλώνονται, είναι η κοινωνική άμυνα, η δική μας άμυνα απέναντι στον κίνδυνο μετατροπής των σωμάτων ασφαλείας σε κοινούς κουκουλοφόρους", συμπληρώνει ο συνομιλητής μας.

Μπάτσοι, γορίλες...

Η ριζοσπαστικότερη εκδοχή κουκούλας στην ιστορία της αστυνομίας δοκιμάστηκε πριν από δύο χρόνια στο Μαϊάμι σε μια επιχείρηση που στέφθηκε μεν από απόλυτη επιτυχία, πλην όμως ξεσήκωσε θύελλα συζητήσεων σχετικά με τα όρια μεταμφίεσης των αστυνομικών οργάνων. Γιατί είναι αλήθεια ότι κατά τη διάρκεια της εν λόγω αποστολής που ονομάστηκε με τον κωδικό "Επιχείρηση Κίκι", ο αστυνόμος-δόλωμα το τράβηξε περισσότερο από ό,τι είθισται: Διάλεξε μια πετυχημένη αποκριάτικη στολή γορίλα, έκανε τις σωστές κινήσεις χτυπώντας τα χέρια στο στήθος και περίμενε το θύμα του μέσα σε ένα κλουβί γεμάτο από αληθινά περιττώματα γορίλα.

Η σκηνή, όπως την περιγράφουν οι "Λος Αντζελες Τάιμς" (18.5.94), εκτυλίχθηκε σε ένα μικρό και παράμερο αεροδρόμιο του Μαϊάμι. Στο σημείο αυτό κατέφθασε στις 25 Ιανουαρίου 1994 ο Βίκτορ Μπέρναλ, διεθυντής μεξικανικών ζωολογικών κήπων, συνοδευόμενος από πράκτορες της Υπηρεσίας Προστασίας Αγρίων Ειδών που του είχαν παρουσιαστεί ως έμποροι ζώων, προκειμένου να αγοράσει παράνομα ένα νεαρό γορίλα και να τον φυγαδεύσει στη χώρα του. Ο Μπέρναλ έμεινε ικανοποιημένος από τον ετοιμοπαράδοτο γορίλα που του έδειξαν κι έβγαλε να πληρώσει τα συμφωνημένα 92.500 δολάρια για να τον αποκτήσει. Την ίδια στιγμή, ο γορίλας άνοιξε το κλουβί και πετάχτηκε έξω. Ο επίδοξος αγοραστής άρχισε να ουρλιάζει και το έβαλε στα πόδια. Και άργησε πολύ να συνέλθει, παρόλο που ο γορίλας είχε βγάλει τη μάσκα του και του έδειχνε επί ώρα την αστυνομική του ταυτότητα.

Το δικαστήριο που εξέτασε την υπόθεση κλήθηκε να απαντήσει κατά πόσον είναι θεμιτές οι ενέδρες που καταφεύγουν στη μεταμόρφωση ενός αστυνομικού σε γορίλα. Και απάντησε θετικά, αγνοώντας τις κραυγές της υπεράσπισης που, απ' ό,τι φάνηκε, επέλεξε το λάθος επιχείρημα: "Εδώ καθημερινά μαχαιρώνουν, βιάζουν και ληστεύουν τον κόσμο στους δρόμους", υποστήριξε ολοκληρώνοντας την αγόρευσή του ο συνήγορος του Μπέρναλ Ντόναλντ Μπίρμαν, "και η αστυνομία απασχόλησε επί ημέρες δεκαέξι πράκτορές της και έναν ακόμη τον έκανε γορίλα προκειμένου να πιάσει επ' αυτοφώρω έναν διακεκριμένο ξένο που -σε τελευταία ανάλυση- δεν επιδίωξε τίποτα περισσότερο από το καλό του ζώου".

(Ελευθεροτυπία, 17/3/1996)

_____________

ΣΗΜ.  η 2η σελίδα εδώ: http://www.iospress.gr/ios1996/ios19960317b.htm

η ανώνυμη γυναίκα του Μασίστη

οι ιστορίες του Ηρόδοτου είναι γεμάτες από αρχαία ονόματα και τοπωνύμια, αλλά υπάρχει και μια γυναίκα ανώνυμη, η γυναίκα του Μασίστη, του αδερφού του Ξέρξη. Η γυναίκα αυτή αναφέρεται ως ωραία και γλυκειά, και υποθέτω ότι θα ήταν και καλή σύζυγος, μια και ο άντρας της την υπεραγαπά. Ελα όμως που την ερωτεύτηκε ο Ξέρξης και, μια και δεν του καθότανε, για να τη φέρει πιο κοντά του πάντρεψε την κόρη του ζεύγους και ανηψιά του, την Αρταΰντη (τι χαριτωμένο ονοματάκι!), με το γιο του το Δαρείο. 

 

Μη σου φανεί παράξενο που γίνανε με τη μία τα αδέρφια (Ξέρξης και Μασίστης) συμπέθεροι, έτσι γινότανε τότε στην Ασία. Αλλωστε, η ενδογαμία είναι συνηθισμένη στα σπουδαία σόγια ακόμα και σήμερα που οι βασιλικές οικογένειες έχουν συγγενική σχέση μεταξύ τους, μη τυχόν χαλάσει το γαλάζιο του αίματος.

 

Μόλις πήγε η νυφούλα στο βασιλικό παλάτι, η μάνα της η ωραία και γλυκειά αλλά ανώνυμη, έμεινε στα αζήτητα. Μετά από μια ηλίθια παρεξήγηση, η γυναίκα (και ξαδερφούλα) του Ξέρξη, η Άμηστρις (τι όνομα κι αυτό!) έβαλε στο νου της ότι ο άντρας της την απατούσε με την ανώνυμη, πού να πάει ο νους της ότι ο γερο-Ξέρξης ζαχάρωνε την μικράν! Ετσι, απαίτησε απο τον άντρα της και παντοδύναμο βασιλέα να της παραδώσει τη συμπεθέρα στα χέρια της. Πού να βάλει ο νους των αντρών (του Ξέρξη και του Μασίστη δηλαδή) το μέγεθος της πανουργίας που η τρελλή ζήλεια γεννάει.. 

 

Η Άμηστρις υποδέχτηκε την ανώνυμη γυναίκα και την πετσόκοψε κανονικά, κομματάκια την έκανε την αθώα και ανίδεη. Σπλάττερ σκέτο και χειρότερο. Τέτοια ανατριχιαστικά γράφει ο Ηρόδοτος και σηκώνεται η τρίχα κάγκελο. Αναρωτιέμαι όμως, γιατί δεν αναφέρει το όνομα της σφαγμένης γυναίκας; Αποκλείεται να μη το ήξερε, σκέφτομαι. Ισως για να ξορκίσει το κακό; Ισως για να μείνει η ιστορία αυτή μονάχα ωσάν καταγγελία; Από την άλλη όμως, σκέφτομαι πάλι, μήπως με παρόμοιες ιστορίες διασκέδαζαν εκείνα τα χρόνια; Επειδή όλες σχεδόν οι ιστορίες του έχουν μια γερή δόση ανατριχίλας...

____

Ψάχνοντας για εικόνες του Ξέρξη, πέτυχα μια ενδιαφέρουσα διπλωματική εργασία-->> http://ikee.lib.auth.gr/record/136102/files/GRI-2015-14042.pdf

η Ιστορία του Πολυκράτη και το συμπέρασμα

ας πούμε σήμερα δυο λογάκια για τον Πολυκράτη, τον Τύραννο της Σάμου, και μη νομίζεις ότι η λέξη "τύραννος" είχε την απαίσια σημασία που (έφτασε να) έχει σήμερα. Ο Τύραννος ήταν απλώς ο αρχηγός μιας πόλης (χώρας θα λέγαμε σήμερα) και πότε ήτανε καλός (συχνότατα) και πότε απαίσιος και μάλλον από τους κακούς Τυράννους η λέξη πήρε το τωρινό της νόημα. Ο Πολυκράτης λοιπόν, ήταν ένας πολύ καλός άνθρωπος και συνετός κυβερνήτης, αλλά πάνω απ' όλα ήτανε πολύ τυχερός! τού τρέχανε τα πράγματα, που λένε. Να σκεφτείς ότι ο φίλος του ο Αμασης, ο βασιλέας της Αιγύπτου, τρόμαξε μη σύρει κατά πάνω του ο Πολυκράτης το φθόνο των Θεών, γιατί τότε, στα παλιά τα χρόνια, οι Θεοί ήτανε πολύ φθονεροί: δεν αντέχαν να υπάρχουν θνητοί ευνοημένοι τόσο πολύ από την Τύχη που ήταν ανεξάρτητη θεότητα και δεν χαριζότανε μονάχα στους Θεούς, όπως γίνεται σήμερα που αυτή η Κυρία κατσικώθηκε στα Β.Π. και σε ορισμένα νησάκια και δε λέει να το κουνήσει από κει!

Εστειλε γράμμα και γραφή λοιπόν ο Αμασης στον Πολυκράτη με την προτροπή να πετάξει από πάνω του ό,τι πολυτιμότερο είχε, να στερηθεί δηλαδή κάτι αγαπημένο, μπας και γλιτώσει το θεϊκό φθόνο. Ο Πολυκράτης, που εκτιμούσε τη γνώμη του φίλου του, τήρησε τη συμβουλή κατά γράμμα. Μπήκε σε ένα από τα (πολλά) καράβια του, ανοίχτηκε στα βαθειά, έριξε μεσοπέλαγα (με πόνο ψυχής και χύνοντας αφθονα δάκρυα) το πολυτιμότερο και πολυαγαπημένο δαχτυλίδι του, και γύρισε στο νησί του.

Ελα όμως που ένας ψαράς που ψάρευε μια μέρα στ' ανοιχτά, πέτυχε να ψαρέψει ένα φοβερό ψάρι, τόσο όμορφο και τεράστιο, που ήταν αντάξιο μόνο για βασιλικό γεύμα, κι έτσι το πήγε κατευθείαν στο Παλάτι αντί να πάει να το πουλήσει στην Αγορά. Οι Αγορές, βλέπεις, ήταν υποδεέστερες ακόμα εκείνη την εποχή, δεν είχαν καν στο νου τους να καπελώσουν τις άλλες εξουσίες. 

 

Παίρνει λοιπόν ο βασιλικός σεφ την ψαρούκλα, της βάζει ένα κάρρο μυρωδικά, την ψήνει στα κάρβουνα και τη σερβίρει στον Πολυκράτη. Χαρές που έκανε ο Τύραννος μόλις αντίκρυσε το φαΐ! Ανοίγει με τα σχετικά εργαλεία (δεν λέει κάτι για μαχαιροπήρουνα και δεν ξέρω) την κοιλιά του ψαριού και τι βρίσκει μέσα; το πολυτιμότερο και πολυαγαπημένο δαχτυλίδι του! Αυτό κι αν λέγεται κολοφαρδία.

 

Ο Αμασης, μετά από αυτό, έκοψε κάθε συνδεσμο με το φίλο του, επειδή ήθελε να αποφύγει την μήνιν των Θεών, που λένε. Πάει αυτός, τον χάσαμε από φίλο και συμβουλάτορα. Τον Πολυκράτη δεν τον πείραξε η στάση του Αμαση, έδειξε κατανόηση, αλλά μετά από το "ψαρικό" επεισόδιο χτύπησε κόκκινο η Τύχη του κι αυτό έγινε μετά από ένα χαζό γεγονός, μια ηλίθια παρεξήγηση με έναν κάποιον Οροίτη, που νόμισε (ο Οροίτης) ότι ο Πολυκράτης τον περιφρόνησε σε κάποια συζήτηση κι αποφάσισε να τον εκδικηθεί. 

 

Γίνανε διάφορες φάσεις, ο Οροίτης τον κάλεσε δήθεν για να του χαρίσει ένα θησαυρό κι ο Πολυκράτης έπεσε στην παγίδα, με αποτέλεσμα τον ατιμωτικό θάνατο του (κατακαημένου κι αγαθιάρη τελικά) Πολυκράτη, που σταυρώθηκε χιαστί κι ανάποδα από το σιχαμένο Οροίτη. 

 

Εμείς τι μαθαίνουμε από αυτή την ιστορία; ότι πρέπει να προσέχουμε: όσοι μας κάνουν το φίλο δεν είναι αναγκαστικά φίλοι μας, ίσως μάλιστα να είναι οι χειρότεροι εχθροί μας. Αυτό θα εμποδίσει την πίστη προς τους ανθρώπους; όχι, φυσικά, απλώς θα μας κάνει λιγουλακι προσεχτικότερους.

Εγκλήματα κατά της Γενετήσιας Ελευθερίας

Ολόκληρο το μήνα Φεβρουάριο απασχόλησαν τους Ελληνες πολίτες διάφορα σεξουλικά εγκλήματα, έγιναν καταθέσεις μαρτύρων, ο δ/ντής του Εθνικού Θεάτρου Δημήτρης Λιγνάδης, μαζί με την υπόληψή του έχασε και τη θέση του, και αρκετοί ακόμη καλλιτέχνες του θεάτρου και άλλων καλών τεχνών βρέθηκαν στη θέση του κατηγορούμενου. Ο χορός των καταγγελιών άνοιξε τον περασμένο μήνα από την καταγγελία της θαρραλέας αθλήτριας Σοφίας Μπεκατώρου, που αποκάλυψε σε δημόσια εξομολόγηση τα όσα σεξουαλικά εγκλήματα υπέστη ως ανήλικη από τον Αντώνη Αδαμόπουλο, παράγοντα της Ελληνικής Ομοσπονδίας Ιστιοπλοΐας.

Μεταφέρω το αρθρο του Δημήτριου Χ. Καραγιάννη, δικηγόρου, όπου περιγράφονται σύμφωνα με τον Ποινικό Κώδικα τα Εγκλήματα κατά της Γενετήσιας Ελευθερίας και Εγκλήματα Οικονομικής Εκμετάλλευσης της Γενετήσιας Ζωής.

Άρθρο 336. Βιασμός. 1. Όποιος με σωματική βία ή με απειλή σπουδαίου και άμεσου κινδύνου εξαναγκάζει άλλον σε συνουσία εξώγαμη ή σε ανοχή ή επιχείρηση ασελγούς πράξης τιμωρείται με κάθειρξη. 2. Αν η πράξη της προηγούμενης παραγράφου έγινε από δύο ή περισσότερους δράστες που ενεργούσαν από κοινού επιβάλλεται κάθειρξη τουλάχιστον δέκα ετών.

Άρθρο 337. Προσβολή της γενετήσιας αξιοπρέπειας. 1. Όποιος με ασελγείς χειρονομίες ή προτάσεις που αφορούν ασελγείς πράξεις, προσβάλλει βάναυσα την αξιοπρέπεια άλλου στο πεδίο της γενετήσιας ζωής του τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι ενός έτους ή χρηματική ποινή. 2. Με φυλάκιση τριών μηνών μέχρι δύο ετών τιμωρείται η πράξη της προηγούμενης παραγράφου, αν ο παθών είναι νεότερος από 12 ετών.

Άρθρο 338. Κατάχρηση σε ασέλγεια. 1. Όποιος καταχράται την παραφροσύνη γυναίκας ή την από οποιαδήποτε αιτία προερχόμενη ανικανότητά της να αντισταθεί για να έλθει σε εξώγαμη συνουσία μαζί της, τιμωρείται με κάθειρξη μέχρι δέκα ετών. 2. Όποιος καταχράται τις παραπάνω καταστάσεις και ενεργεί άλλη ασελγή πράξη σε γυναίκα ή άντρα, τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον έξι μηνών.

Άρθρο 339. Αποπλάνηση παιδιών. 1. Όποιος ενεργεί ασελγή πράξη με πρόσωπο νεότερο από 15 ετών ή το παραπλανά με αποτέλεσμα να ενεργήσει ή να υποστεί τέτοια πράξη τιμωρείται ως εξής: α) αν ο παθών δεν συμπλήρωσε τα δέκα έτη, με κάθειρξη τουλάχιστον δέκα ετών. β) αν ο παθών συμπλήρωσε τα δέκα, όχι όμως και τα δεκατρία έτη, με κάθειρξη μέχρι δέκα ετών και γ) αν συμπλήρωσε τα δεκατρία έτη, με φυλάκιση. 2. Αν στην περίπτωση του στοιχείου γ’ της προηγούμενης παραγράφου ο υπαίτιος όταν τέλεσε την πράξη δεν είχε συμπληρώσει τα 17 έτη, το δικαστήριο μπορεί να του επιβάλλει μόνο αναμορφωτικά ή θεραπευτικά μέτρα. 1. Αν μεταξύ του υπαιτίου και του παθόντος τελέστηκε γάμος, δεν ασκείται ποινική δίωξη, και αν τυχόν είχε ασκηθεί δεν συνεχίζεται, αλλά κηρύσσεται απαράδεκτη. Η ποινική δίωξη ασκείται ή συνεχίζεται μετά την ακύρωση του γάμου.

Άρθρο 340. Γενική διάταξη. Αν κάποια από της πράξεις των άρθ. 336, 338 και 339, είχε ως συνέπεια το θάνατο του παθόντος επιβάλλεται κάθειρξη τουλάχιστον δέκα ετών ή ισόβια κάθειρξη.

Άρθρο 341. Απατηλή επίτευξη συνουσίας. Όποιος επιτύχει να έλθει σε συνουσία με γυναίκα προκαλώντας ή χρησιμοποιώντας πλάνη εξαιτίας της οποίας η παθούσα θεώρησε ότι η συνουσία πραγματοποιήθηκε σε γάμο, τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον τριών μηνών.

Άρθρο 342. Κατάχρηση ανηλίκων σε ασέλγεια. 1. Με φυλάκιση τουλάχιστον ενός έτους τιμωρείται ο ανιών εξ’ αγχιστείας ή ο θετός γονέας, που ενεργεί ασελγή πράξη με ανήλικο κατιόντα ή με το θετό του τέκνο. ο επίτροπος ή ο επιμελητής ή οι κάθε είδους ανατροφείς με τον ανήλικο που έχουν στην επιμέλειά τους. οι δάσκαλοι ή παιδαγωγοί με τους ανήλικους μαθητές τους ή με εκείνους που παιδαγωγούν. οι κληρικοί με τα ανήλικα πνευματικά τους τέκνα. 2. Με την ίδια ποινή τιμωρούνται οι υπηρέτες και οι συγκάτοικοι, αν ενεργήσουν ασελγή πράξη με ανήλικο που ανήκει στον ίδιο οικιακό κύκλο, καθώς και κάθε άλλος που ενεργεί ασελγή πράξη με ανήλικο που του έχουν εμπιστευθεί για να τον επιβλέπει ή να τον φυλάσσει, έστω και προσωρινά.

Άρθρο 343. Ασέλγεια με κατάχρηση εξουσίας. Με φυλάκιση τουλάχιστον ενός έτους τιμωρούνται: α) ο δημόσιος υπάλληλος που ενεργεί ασελγή πράξη με πρόσωπο που εξαρτάται υπηρεσιακά από αυτόν, εκμεταλλευόμενος αυτή τη σχέση. β) οι διορισμένοι ή οπωσδήποτε εργαζόμενοι σε φυλακές ή άλλα κρατητήρια, σε σχολές, παιδαγωγικά ιδρύματα, νοσοκομεία, κλινικές ή κάθε είδους θεραπευτήρια και αναρρωτήρια ή σε άλλα ιδρύματα, προορισμένα να περιθάλπουν πρόσωπα που έχουν ανάγκη από βοήθεια, αν ενεργήσουν ασελγή πράξη με πρόσωπο που έχει εισαχθεί σ’ αυτά τα ιδρύματα.

Άρθρο 344. Έγκληση. Στις περιπτώσεις των άρθρων 337, 338, 339, 342 και 343 για την ποινική δίωξη απαιτείται έγκληση. Στις περιπτώσεις του άρθρου 336 η ποινική δίωξη ασκείται αυτεπαγγέλτως. Ο εισαγγελέας όμως μπορεί κατ’ εξαίρεση με αιτιολογημένη διάταξή του ύστερα από έγκριση του εισαγγελέα εφετών, να απέχει οριστικά από την άσκηση της ποινικής δίωξης, ή, αν έχει ασκήσει την ποινική δίωξη, να εισαγάγει την υπόθεση στο αρμόδιο συμβούλιο πλημμελειοδικών. αυτό μπορεί να παύσει οριστικά την ποινική δίωξη εκτιμώντας τη δήλωση του θύματος ή των κατά το άρθρο 118 προσώπων ότι η δημοσιότητα από την ποινική δίωξη θα έχει ως συνέπεια το σοβαρό ψυχικό τραυματισμό του θύματος.

Άρθρο 345. Αιμομιξία. 1. Η συνουσία μεταξύ συγγενών εξ αίματος ανιούσας και κατιούσας γραμμής τιμωρείται ως προς τους ανιόντες με κάθειρξη μέχρι δέκα ετών, ως προς του κατιόντες με φυλάκιση μέχρι δύο ετών. μεταξύ αμφιθαλών ή ετεροθαλών αδελφών η συνουσία τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι δύο ετών. 2. Συγγενείς κατιούσας γραμμής μπορούν να απαλλαγούν από κάθε ποινή, αν κατά το χρόνο της πράξης δεν είχαν συμπληρώσει το 17ο έτος της ηλικίας τους.

Άρθρο 346. Ασέλγεια μεταξύ συγγενών. 1. Η επιχείρηση άλλης ασελγούς πράξης που γίνεται μεταξύ των συγγενών που αναφέρονται στο άρθρο 345 τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι ενός έτους. 2. Η παρ.2 του άρθρου 345 έχει εφαρμογή και σ’ αυτήν εδώ την περίπτωση.

Άρθρο 347. Ασέλγεια παρά φύση. 1. Η παρά φύση ασέλγεια μεταξύ αρρένων που τελέστηκε: α) με κατάχρηση μιας σχέσης εξάρτησης που στηρίζεται σε οποιαδήποτε υπηρεσίας. β) από ενήλικο με αποπλάνηση προσώπου νεότερου από 17 ετών ή από κερδοσκοπία τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον τριών μηνών. 2. Με την ίδια ποινή τιμωρείται και όποιος ασκεί την ασέλγεια της παρ.1 κατ’ επάγγελμα.

Άρθρο 348. Διευκόλυνση ακολασίας άλλων. 1. Όποιος κατ’ επάγγελμα διευκολύνει με οποιοδήποτε τρόπο την ασέλγεια μεταξύ άλλων τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι ενός έτους. 2. Με φυλάκιση μέχρι 3 ετών και με χρηματική ποινή τιμωρείται όποιος διευκολύνει την ασέλγεια μεταξύ άλλων χρησιμοποιώντας απατηλά μέσα και αν ακόμη δεν ενεργεί κατ’ επάγγελμα.

Άρθρο 349. Μαστροπεία. 1. Όποιος για να εξυπηρετήσει ακολασία άλλων προάγει στην πορνεία ή εξωθεί στη διαφθορά ανήλικα πρόσωπα η υποθάλπει ή διευκολύνει τη πορνεία ή τη διαφθορά των ανηλίκων τιμωρείται με φυλάκιση εννέα μηνών μέχρι τριών ετών και με χρηματική ποινή, αν δεν υπάρχει περίπτωση να τιμωρηθεί για άλλη βαρύτερη αξιόποινη πράξη. 2. Η ποινή επιτείνεται σε φυλάκιση τουλάχιστον ενός έτους και σε χρηματική ποινή, αν το έγκλημα τελέστηκε: α) εναντίον προσώπου νεότερου από δεκαέξι ετών. β) με απατηλά μέσα. γ) από τον ανιόντα συγγενή εξ αίματος ή εξ αγχιστείας ή από θετό γονέα, σύζυγο, επίτροπο ή από άλλον στον οποίο έχουν εμπιστευθεί τον ανήλικο για ανατροφή, διδασκαλία, επίβλεψη ή φύλαξη, έστω και προσωρινή. 3. Όποιος κατ’ επάγγελμα ή από κερδοσκοπία προάγει στην πορνεία γυναίκες τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον δεκαοκτώ μηνών και με χρηματική ποινή.

Άρθρο 350. Εκμετάλλευση πόρνης. Άνδρας που συντηρείται ολικά ή εν μέρει από γυναίκα που ασκεί κατ’ επάγγελμα την πορνεία και από την εκμετάλλευση των σχετικών ανήθικων κερδών της τιμωρείται με φυλάκιση έξι μηνών μέχρι τριών ετών.

Άρθρο 351. Σωματεμπορία. 1. Όποιος για να εξυπηρετήσει την ακολασία άλλων: α) προσλαμβάνει ή παρασύρει, έστω και με τη συναίνεσή της, ανήλικη γυναίκα με σκοπό την πορνεία. β) με τη βία, με απατηλά μέσα, με απειλές, με επιβολή ή κατάχρηση εξουσίας ή με κάθε άλλο εξαναγκαστικό μέσο προσλαμβάνει ή παρασύρει ενήλικη γυναίκα με σκοπό την πορνεία. γ) με τα προαναφερόμενα μέσα κατακρατεί παρά τη θέλησή της σε οίκο ανοχής μια γυναίκα ή την εξαναγκάζει να παραδοθεί σε πορνεία τιμωρείται με φυλάκιση ενός έτους μέχρι τριών ετών κι με χρηματική ποινή αν δεν συντρέχει περίπτωση βαρύτερης αξιόποινης πράξης. 2. Το πιο πάνω όριο φυλάκισης επιτείνεται έως πέντε έτη, αν το έγκλημα διέπραξε ένα από τα πρόσωπα του άρθρου 349 παρ.2 στοιχ. γ’. 3. Οι ποινές αυτές επιβάλλονται και αν ακόμη οι κατ’ ιδίαν πράξεις που απαρτίζουν τα συστατικά στοιχεία των παραπάνω εγκλημάτων εκτελέστηκαν σε διάφορες επικράτειες.

Άρθρο 352. Μέτρα ασφαλείας. Στις περιπτώσεις των άρθρων 347 παρ.2, 348, 349, 350 και 351 εφαρμόζονται και οι σχετικές με τον οίκο εργασίας και τους περιορισμούς διαμονής διατάξεις των άρθρων 72, 73 και 74.

Άρθρο 353. Πρόκληση σκανδάλου με ακόλαστες πράξεις. 1. Όποιος δημόσια επιχειρεί ακόλαστη πράξη και προκαλεί μ’ αυτήν σκάνδαλο τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι δύο ετών. 2. Όποιος εν γνώσει προσβάλλει βάναυσα την αιδώ άλλου με ακόλαστη πράξη που επιχειρείται ενώπιόν του τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι έξι μηνών ή με χρηματική ποινή. Για την ποινική δίωξη αυτής της πράξης απαιτείται έγκληση.

Δημήτριος Χ. Καραγιάννης, δικηγόρος, Θεσσαλονίκη - Αθήνα

σχετικά με τη σεξουαλική παρενόχληση

 

ό,τι και να πεις, θέλει κότσια να γραφτεί αυτό το κείμενο, από άνδρα μάλιστα, για τη σεξουαλική παρενόχληση. Γονείς, γρηγορείτε! Η Πολιτεία κοιμάται και περιμένει σεξουαλική διαπαιδαγώγηση της νεολαίας απο το.. κατηχητικό.

«Είμαι σήμερα σχεδόν 46 χρόνων, για να ξέρετε δηλαδή σε ποια γενιά ανήκω. Όπως οι περισσότεροι συνομήλικοί μου, δεν είχα διδαχθεί τίποτε σχετικά με το σεξ, το άλλο φύλο, το ποιες συμπεριφορές είναι παραβιαστικές, ούτε στο σπίτι, ούτε στο σχολείο.

 

Θυμάμαι τον εαυτό μου έκτη δημοτικού, όντας εντελώς παιδί ακόμα, να κυνηγάει συμμαθήτριες στο διάλειμμα και να τις χουφτώνει. Το κάναν κι άλλοι και ήταν "αστείο."

 

Θυμάμαι που κάναμε ντου στις κοριτσίστικες τουαλέτες. Κι αυτό αστείο.

 

Θυμάμαι λίγο αργότερα, στα 13, που κάποιοι συμμαθητές μου κι εγώ μαζί μπαίναμε στα λεωφορεία και αγγίζαμε με τρόπο, δήθεν κατά λάθος, γυναικεία σώματα.

 

Θυμάμαι την ίδια εποχή που όταν βλέπαμε μια κοπέλα με μίνι, κάθε φορά μας έπεφτε ένα νόμισμα και σκύβαμε να το μαζέψουμε. Θυμάμαι που το ίδιο κάναμε και με μια καθηγήτρια που φορούσε κάπως κοντές φούστες και που είχαμε γράψει για αυτήν χυδαία στιχάκια που τραγουδούσαμε στα διαλείμματα και κάποια στιγμή, με πρωτοβουλία κάποιου που είχε επιρροή σ’ όλη την τάξη, αγόρια και κορίτσια αρχίσαμε να μαζεύουμε υπογραφές να φύγει διότι "ντυνόταν άσεμνα". Δεν φτάνει που την παίρναμε μάτι, το παίζαμε και στυλοβάτες της ηθικής.

 

Θυμάμαι που λίγο αργότερα στα 15, και δεν ήμουν ο μόνος, όταν μου άρεσε κάποια, την ακολουθούσα για αρκετή ώρα είτε για να τη χαζεύω, είτε με τη σκέψη ότι μπορεί να έβρισκα το θάρρος να της μιλήσω.

 

Θυμάμαι που στα 16 άρχισα εγώ και κάποιοι άλλοι να επισκεπτόμαστε οίκους ανοχής, για μπουρδελοτσαρκα όπως λέγαμε, και κάποιοι να πηγαίνουμε με εργαζόμενες κοπέλες χωρίς καν να αναρωτηθούμε μέχρι τότε σε τι συνθήκες δούλευαν τα κορίτσια αυτά, μετανάστριες από ανατολικές χώρες, έμαθα αργότερα ότι το ενενήντα τοις εκατό δούλευαν καταναγκαστικά, έπαιρναν κάποιες μέχρι και 100 πελάτες τη βάρδια, έβγαζαν εκατομμύρια και τις πληρώνανε με πέντε ευρώ και δύο πιτόγυρα.

Εντωμεταξύ, από τα δεκαοχτώ μου είχα αρχίσει να έχω σχέσεις και εμπειρίες και με άλλες κοπέλες, που ας πούμε τους άρεσα. Το σεξ τότε συχνά δεν ήταν εύκολο: λέγανε όχι οι περισσότερες όταν πλησίαζες σ' αυτό, κι ήτανε υποτίθεται μέρος του παιχνιδιού για να μην φανούνε εύκολες. Το λέγανε, δεν το πολυλάμβανες υπόψη και τελικά ενέδιδαν κι όλα καλά.

 

Μου ‘τυχε όμως και μια φορά που όταν προχώρησα, κατάλαβα ότι αυτό το όχι που είπε εκείνο το κορίτσι πραγματικά το εννοούσε, οπότε, κι ας μην το ήθελα, την είχα στην πραγματικότητα βιάσει.

Την ίδια εποχή, γνωστοί μου, καλά παιδιά κι άξια παλληκάρια, ποτίζανε με αλκοόλ κοπέλες στα ραντεβού, θυμάμαι ιστορία που κάποια πήγε σπίτι της με γνωστό, την πήρε ο ύπνος, έπεσε αναίσθητη ουσιαστικά, κι αυτός έκανε τη δουλειά του κι έφυγε κλείνοντας την πόρτα ενώ αυτή ακόμα ήταν σε λήθαργο. Θυμάμαι άλλον που μαζί με άλλους τέσσερις κάνανε σεξ [βίασαν] ο ένας μετά τον άλλον σε ημι-αναίσθητη Αγγλίδα.

 

Δεν χρειάζεται να πω καν ότι ντρέπομαι για όσα έκανα εκείνη την εποχή, όσα αναφέρω παραπάνω, που δεν είναι και λίγα.

 

Σας βεβαιώνω ότι ήμουνα πολύ ευαίσθητο άτομο, όπως είμαι και σήμερα, μεγαλωμένος ως καλό παιδί, με τρόπους, με λογοτεχνία, καλά ιδανικά και το μόνο που μ' ενδιέφερε τότε ήταν η αγάπη. Φερόμουν σκατένια όμως γιατί δεν είχα ιδέα από συμπεριφορά απέναντι στο άλλο φύλο, κι όχι μόνο κανείς δεν με έμαθε να κάνω κάτι καλύτερο αλλά και η κοινωνία ενθάρρυνε τέτοιες συμπεριφορές. Μέχρι να συνειδητοποιήσω, να καταλάβω, χρειάστηκε χρόνος.

 

Την ίδια εποχή, επειδή ήμουν ένα παιδάκι που μικρόδειχνε, με πολύ ντελικάτα χαρακτηριστικά, είχα δεχθεί ο ίδιος παρά πολλές σεξουαλικές παρενοχλήσεις από άντρες, μέχρι και μια απόπειρα βιασμού.

Δεν ψάχνω δικαιολογίες αλλά μεγαλώσαμε σ' ένα αρρωστημένο πατριαρχικό περιβάλλον και τουλάχιστον μέχρι και τη γενιά τη δική μου, πιστεύω βαθύτατα πως αν δεν ισχύει το "όλοι οι άντρες", ισχύει το "σχεδόν όλοι οι άντρες". Η διαφορά είναι ότι στην πορεία κάποιοι λίγοι, όπως εγώ, κατάλαβαν και άλλαξαν. Οι περισσότεροι όμως συνέχισαν, δεν είχαν τα εφόδια και την ενσυναίσθηση να κατανοήσουν, ούτε θέλαν να εγκαταλείψουν τα προνόμιά τους. Ακόμα κι όταν είχανε 100 τοις 100 συναινετικές σχέσεις, κατέληξαν άθλιοι εραστές, σύντροφοι, σύζυγοι, και τελικά άθλιοι γονείς.

Όταν ακούω ότι το #metoo υπερβάλλει, απλά γελάω.

 

Θέλω να προλάβω να ζήσω σ' έναν κόσμο που θα ‘χει θάψει βαθιά στο παρελθόν εποχές σαν αυτή που μεγάλωσα, σπαρακτικά κακοποιητικές για τις γυναίκες, σπαρακτικά όχι τόσο για την οξύτητα του δράματος, αλλά για το αντίθετο: όλα γίνονταν με σχετικά λίγο δράμα, όλη η κακοποίηση ήταν τόσο κανονικοποιημένη, που γινότανε σιωπηλά και αθόρυβα, συνήθως χωρίς μισό ουρλιαχτό, χωρίς μισή κραυγή.»