Liberace: Ενα παιδί-θαύμα, ένας αληθινός καλλιτέχνης

  Liberace: Ενα παιδί-θαύμα, που άρχισε να παίζει πιάνο στα τέσσερά του χρόνια και στα επτά θυμόταν απέξω δύσκολα κομμάτια. Οκτώ χρονών γνώρισε τον μεγάλο Πολωνό πιανίστα Ignacy Jan Paderewski (που αργότερα έγινε οικογενειακός φίλος και μέντοράς του), προς τον οποίο δεν έχασε ποτέ καμιά ευκαιρία να αποτίσει φόρο τιμής. Τα παιδιά στο σχολείο τον χλεύαζαν για τη θηλυκή του προσωπικότητα και την αγάπη του για τη μαγειρική και το πιάνο. Τα αγόρια, βλέπεις, πρέπει να ασχολούνται με τον αθλητισμό και να παίζουνε ποδόσφαιρο! 

Εζησε τη συναρπαστική ζωή ενός αληθινού καλλιτέχνη που αποθεώθηκε από τον κόσμο, αλλά και φθονήθηκε ταυτόχρονα από κριτικούς και ορθοφρονούντες. Λοιδωρήθηκε (και μηνύθηκε!) για την ομοφυλοφιλία του, την οποία δεν παραδέχτηκε ποτέ, κερδίζοντας δίκες όπου τον κατηγορούσαν γι αυτήν. 

Εκτός από το να παίζει μουσική, κάνοντας γνωστά στο ευρύ κοινό πολλά σημαντικά έργα μεγάλων κλασσικών συνθετών, κατηγορούμενος για την τολμηρή του δημιουργικότητα να τα "ανακατεύει" με κομμάτια του συρμού, αγαπούσε τη μαγειρική και εξέδωσε σχετικά βιβλία με συνταγές και ήταν ιδιοκτήτης εστιατορίου για πολλά χρόνια. 

Liberace: Ενα ταλέντο ξεχωριστό που κυνηγήθηκε όσο ελάχιστοι άνθρωποι, που όμως όχι απλώς στάθηκε στα πόδια του και άντεξε, αλλά συνέβαλε στο να ανοίξουν τα μάτια και οι καρδιές των ανθρώπων της εποχής του. Κέρδισε τρελλά λεφτά, χάρη και στο επικοινωνιακό του δαιμόνιο, εκμεταλλευόμενος όσο δεν παίρνει το σύστημα που επίσης τον εκμεταλλεύτηκε! 

Και πού δεν έπαιξε! σε μικρές και μεγάλες αίθουσες, σε πολιτείες και χωριά, σε ιδιωτικές συγκεντρώσεις πλουσίων, όπως π.χ. στου Πωλ Γκεττύ, και το ιδιοφυές εύρημά του ήταν να τελειώνει τις παραστάσεις του (όχι υποκλινόμενος και αποχωρών, αλλά) προσκαλώντας το κοινό στη σκηνή για να αγγίξει τα ρούχα, το πιάνο, τα κοσμήματα και τα χέρια του. Συνήθως ακολουθούσαν φιλιά, χειραψίες, αγκαλιές και χάδια. 

Παραδόξως, ένας κριτικός έγραψε λίγο πριν θάνατο του έξοχου πιανίστα-διασκεδαστή: «πίσω από όλη τη λάμψη, την ψεύτικη σεμνότητα και το ντροπαλό χαμόγελο, ο Liberace αποπνέει μια αγάπη που του επιστρέφεται χιλιάδες φορές», κάτι που ελπίζω να πρόλαβε να διαβάσει, μια που μέχρι τότε (ισως και σημερα ακομα) δεν υπήρξε κριτικός που να τον είχε επαινέσει. Οι κριτικοί, βλέπεις, είναι συνήθως κάτι ξινοί άνθρωποι! 

Είχε πει το περίφημο «Είμαι μια Disneyland με ένα άτομο» και είχε απόλυτα δίκιο. Ετσι είναι. Εμένα με γοήτευε από τότε που τον πρωτοάκουσα να παίζει και ήταν ένας από τους λόγους που αγάπησα (και) το πιάνο, που μέχρι τότε δεν ανήκε στις προτιμήσεις μου. Liberace: Ενας γενναιόδωρος άνθρωπος. Εκτός από τον εαυτό και το ταλέντο του, χάριζε εκθαμβωτικά δώρα (δικά του πράγματα, γούνες, αυτοκίνητα, κλπ) σε φίλους και αγνώστους χωρίς να σκέφτεται πως θα του λείψουν. Ευτυχώς, περίσσεψαν μερικά και από τις 7 Απριλίου 2016, τα αυτοκίνητα του Liberace εκτίθενται, καθώς και ένα πιάνο και πολλά κοστούμια, στο Liberace Garage που βρίσκεται στο Λας Βέγκας. 

------------------- 

ΣΗΜ. κι άλλες πολλές πληροφορίες-->> https://en.wikipedia.org/wiki/Liberace

Ταϋλανδέζικη λαϊκή αστρολογία

τι μέρα γεννήθηκες; η Ταϋλανδέζικη λαϊκή αστρολογία αποκαλύπτει: 

1. Ο Βούδας της Δευτέρας (η μέρα της ειρήνευσης) είναι όρθιος με τεντωμένο το δεξί χέρι μπροστά. Ο Φωτισμένος κάποτε έφτασε σε μια περιοχή που γινόταν σύγκρουση, δυο κοινότητες ήταν έτοιμες να πολεμήσουν για το νερό ενός ποταμού, και τις συμφιλίωσε. Θα πρέπει να διαβάσεις αυτή τη στάση του Βούδα ως: "Μην τσακώνεστε", "όχι βία", "ειρήνη υμίν". Λοιπόν, η Δευτέρα είναι η ημέρα της ειρήνευσης. Αν έχεις κάποιον καβγά, τσακωμό, παρεξήγηση, κόντρα με κάποιον και θέλεις να φιλιώσετε, θεωρείται καλό να κάνεις την κίνησή σου ημέρα Δευτέρα. Οι Δευτερογεννημένοι θεωρούνται οι πιο ήπιοι άνθρωποι, που δεν γουστάρουν τσακωμούς και αγριάδες, δεν επιτίθενται στους άλλους. Θέλουν να λύνονται τα θέματα χωρίς φωνές και βία. Το όπλο ενός Δευτερογεννημένου έναντι κάποιου που τον καταπιέζει είναι απλώς να ξεκόβει από αυτόν, να φεύγει. Η αρνητική πλευρά είναι ότι οι Δευτερογεννημένοι μπορούν να γίνουν αυτοκαταστροφικοί και ενοχικοί.

2. Ο Βούδας της Τρίτης (η μέρα της ισχύος) είναι ο Κατακλινόμενος Βούδας, ξαπλωμένος στο δεξί πλευρό με το χέρι να στηρίζει το κεφάλι. Κάποτε ο Φωτισμένος ξεκουραζόταν σ' αυτή τη στάση και ήρθε ένας γίγαντας που αρνήθηκε να τον προσκυνήσει επειδή τον βρήκε πολύ μικρό. Τότε ο Φωτισμένος άρχισε να μεγαλώνει και να μεγαλώνει, μέχρι που ο γίγαντας έγινε μικρός μπροστά του. Θα πρέπει να φανταστείς τον Κατακλινόμενο Βούδα τεράστιο, γιγάντιο. Η Τρίτη είναι η ημέρα της ισχύος. Οι Τριτογεννημένοι θεωρούνται οι πιο αρχηγικοί τύποι και η Τρίτη θεωρείται η ημέρα των στρατιωτικών και των ηγετών. Αν έχεις κάποιον καβγά, τσακωμό με κάποιον και θέλεις να κερδίσεις, θεωρείται καλό να κάνεις την κίνησή σου ημέρα Τρίτη. Ένας Τριτογεννημένος θέλει να έχει τον έλεγχο της κατάστασης, να είναι αυτός το αφεντικό, να δίνει παρά να δέχεται εντολές. Η αρνητική πλευρά τους είναι ότι μπορεί να γίνουν τύραννοι και καταπιεστικοί.

3. Ο Βούδας του πρωινού της Τετάρτης (η μέρα της κοινωνικότητας) είναι όρθιος και κρατάει το μεταλλικό μπολ των μοναχών. Οι βουδιστές μοναχοί στηρίζονται αποκλειστικά στον κόσμο για να τραφούν, τριγυρνούν τα χαράματα με το μπολ κι ο κόσμος ρίχνει μέσα φαγητό. Συμβολίζει τη δεκτικότητα προς τους άλλους. Η Τετάρτη είναι η ημέρα της κοινωνικότητας. Οι γεννηθέντες Τετάρτη πρωί θεωρούνται σφουγγάρια που επηρεάζονται πολύ από τον περίγυρό τους, έχουν ανάγκη άλλους ανθρώπους, και τα σκέφτονται όλα στο πρώτο πληθυντικό, όχι στο πρώτο ενικό. Κάποιος που γεννήθηκε Τετάρτη πρωί λέει: «όταν ο κόσμος γύρω μου είναι χαρούμενος και θετικός, είμαι κι εγώ χαρούμενος. Όταν είναι μίζερος και καταθλιπτικός, με πιάνει κι εμένα κατάθλιψη». 

4. Ο Βούδας του απογεύματος της Τετάρτης (σεβασμός) κάθεται σ' έναν βράχο και περιμένει να δεχτεί τα δώρα ενός ελέφαντα κι ενός πίθηκου. Το νόημα είναι ότι για τον Φωτισμένο αυτό που έχει να του δώσει ένας ελέφαντας κι ένας πίθηκος είναι το ίδιο με τα δώρα ενός βασιλιά. Οι γεννηθέντες Τετάρτη απόγευμα διακρίνονται για τον σεβασμό τους. Συνήθως, ακολουθούν τις παραδόσεις.

5. Ο Βούδας της Πέμπτης (συμπόνοια) είναι καθιστός σε στάση διαλογισμού. Στη Δύση σήμερα η εικόνα ενός ανθρώπου που κάνει διαλογισμό φέρνει περίεργους συνειρμούς, καμία σχέση με τον παραδοσιακό Βουδισμό. Όμως στη βουδιστική παράδοση επί αιώνες και χιλιετίες η εικόνα ενός διαλογιζόμενου σήμαινε συμπόνοια. Ένδειξη ότι κάποιος προχωράει στο Μονοπάτι ήταν η συμπόνοια, ότι άρχιζε να πονάει με τον πόνο των άλλων. Η Πέμπτη είναι η ημέρα της συμπόνοιας. Οι Πεμπτογεννημένοι πονάνε με τον πόνο των άλλων, τα προβλήματα του άλλου είναι και δικά τους προβλήματα. Είναι άνθρωποι που δεν θέλουν να τυραννούν τον άλλον, ενώ συχνά παίζουν τον ρόλο του σωτήρα. Η αρνητική πλευρά είναι ότι μπορεί να πέσουν εύκολα θύματα, ακριβώς επειδή τείνουν να φορτώνονται τα προβλήματα των άλλων. O Βουδισμός, ως θρησκεία, τυπικά θεωρείται θρησκεία της Πέμπτης. "Η θρησκεία της συμπόνοιας" (όπως τυπικά ο Χριστιανισμός λέγεται "η θρησκεία της αγάπης"). Παραδοσιακά, η ένδειξη ότι κάποιος προχωράει στο Μονοπάτι είναι ότι αρχίζει να πονάει με τον πόνο τον άλλων. Εξάλλου, η παράδοση λέει ότι ο ίδιος ο Βούδας από συμπόνοια και μόνο ξεκίνησε να διδάξει το ντάρμα στους ανθρώπους για να τους ελευθερώσει από τον πόνο και την έλλειψη ευτυχίας, ενώ θα μπορούσε να τους εγκαταλείψει.

6. O Βούδας της Παρασκευής (υπεροχή) είναι όρθιος με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος. Είναι ο Φωτισμένος όταν ξαναγύρισε από τον ασκητισμό του στον κόσμο των ανθρώπων για να τους διδάξει. Η Παρασκευή είναι η ημέρα της υπεροχής. Οι Παρασκευογεννημένοι ξεχωρίζουν από τους άλλους, συχνά παίζουν τον ρόλο του σοφού ή του δασκάλου, τείνουν κι αυτοί να είναι ηγετικοί τύποι. Θεωρούνται άνθρωποι που δεν δένονται πραγματικά με άλλους (όπως κάνουν οι άνθρωποι της Τετάρτης). Έχουν επίσης αυτό που δεν έχουν οι Τεταρτογεννημένοι, μπορούν να μην επηρεάζονται από τον περίγυρό τους. Η θετική πλευρά τους είναι ότι μπορούν να γίνουν περιθαλπτικοί και κηδεμόνες των άλλων. Η αρνητική πλευρά τους είναι ότι μπορούν να γίνουν αφ’ υψηλού και εγωκεντρικοί.

7. Ο Βούδας του Σαββάτου (η μέρα της μαγείας). Κάποτε ο Φωτισμένος διαλογιζόταν όταν ξαφνικά ξέσπασε μπόρα. Τότε ο βασιλιάς των φιδιών, μια τεράστια κόμπρα με εφτά κεφάλια, άνοιξε την κουκούλα της πάνω από το κεφάλι του για να τον προστατέψει από τη βροχή. Οι Σαββατογενημένοι είναι σαν να ζούνε σε ένα κουκούλι που τους απομονώνει από τους άλλους ανθρώπους. Το Σάββατο είναι η αλλοπρόσαλλη ημέρα, η ημέρα της μαγείας. Οι Σαββατογεννημένοι, όπως το 'χουμε κι εμείς στην Ελλάδα, συχνά χαρακτηρίζονται από τους άλλους «παράξενος», «εξωγήινος», «φευγάτος», «αλαφροΐσκιωτος», «ούφο». Ο Σαββατογεννημένος βλέπει τα φαντάσματα, τον βλέπουν όμως κι αυτά οπότε συχνά έχει μπελάδες. Είναι σαν να υπάρχει ένα κουκούλι γύρω από τον Σαββατογεννημένο που τον απομονώνει από όλους τους άλλους. Θεωρείται επίσης ότι οι Σαββατογεννημένοι συχνά μένουν φτωχοί (επειδή δεν ξέρουν πώς να χτίσουν μια καριέρα, μια δουλειά) και κοινωνικώς αδέξιοι, δεν ξέρουν πώς να φερθούν. Η θετική πλευρά τους είναι ότι συχνά μπορούν να σκεφτούν αυτό που δεν σκέφτεται κανένας άλλος, να δουν αυτό που δεν βλέπει κανείς άλλος.

8. Ο Βούδας της Κυριακής (γοητεία, έλξη) είναι όρθιος με τα χέρια στο ύψος της μέσης. Υποτίθεται ότι ο κόσμος μαζεύεται γύρω του και έλκεται από αυτόν. Η Κυριακή είναι η ημέρα της γοητείας, της έλξης. Οι Κυριακογεννημένοι είναι συνηθισμένοι να γίνονται αντικείμενο προσοχής από τους άλλους και να μαζεύουν γύρω τους κόσμο. Θεωρούνται επίσης και θερμόαιμοι, ευέξαπτοι. Η αρνητική πλευρά είναι ότι μπορούν να γίνουν νάρκισσοι.

_________________________

ΣΗΜ. 1. Γράφω μερικά πράματα για την ταϊλανδική λαϊκή αστρολογία. Κάθε ημέρα της βδομάδας θεωρείται ότι έχει μια ιδιαίτερη ποιότητα, οπότε οι γεννηθέντες σ’ αυτή την ημέρα φέρουν έντονα αυτήν την ποιότητα. Επίσης, η ποιότητα κάθε ημέρας σχετίζεται και με μια ιστορία από τη ζωή του Βούδα, καθώς και με μια στάση του. Είναι λαϊκή παράδοση αυτή, εν πολλοίς προφορική, δεν ξέρω αν υπάρχουν σχετικά βιβλία. Μην το πάρεις ότι η τάδε ημέρα είναι καλή και η δείνα είναι κακή. Κάθε μέρα θεωρείται ότι έχει την καλή και την κακή πλευρά της. Μην τα πάρεις και πολύ στα σοβαρά, κάνε και λίγη πλάκα. 

ΣΗΜ. 2. Ολα αυτά είναι μετά από ενδιαφέρουσες συζητήσεις με έναν εξαιρετικό φίλο, με όλη τη σημασία της λέξης, που έχει καιρό να φανεί από τα μέρη μας.

τί τρέχει με το Facebook ? επιστροφή σε blogs & twitter

Facebook: Αναμένει κατηγορίες για συμβολή στην επίθεση στο Καπιτώλιο

 

Για πρόωρη χαλάρωση των μέτρων για την ασφαλή διεξαγωγή των προεδρικών εκλογών πρόκειται να κατηγορήσει πρώην υπάλληλος της Facebook την τεχνολογική εταιρεία, σύμφωνα με στελέχη της. Οι κατηγορίες που πρόκειται να δημοσιευτούν από τον πρώην υπάλληλο θα αφορούν τις προεδρικές εκλογές του Νοεμβρίου και μάλιστα θα εμπλέκουν την εταιρεία στην επίθεση στο Καπιτώλιο τον Ιανουάριο. 

Ο πρώην εργαζόμενος στη Facebooκ έχει ήδη διοχετεύσει εσωτερικά έγγραφα της εταιρείας στην Wall Street Journal, αλλά πρόκειται επίσης να εμφανιστεί στην εκπομπή 60 minutes, προκειμένου να αναλύσει τους ισχυρισμούς του. Την Τρίτη πρόκειται επιπλέον να βρεθεί ενώπιον επιτροπής στη Γερουσία. 

Επιστολή 

Ενόψει της δημοσίευσης των κατηγοριών, ο Nick Clegg υψηλόβαθμο στέλεχος της Facebook και υπεύθυνος για τη χάραξη πολιτικής σε διεθνές επίπεδο στην εταιρεία, προειδοποίησε τους εργαζομένους για επικείμενες αλλαγές στη λειτουργία της εταιρείας. Ειδικότερα, την Παρασκευή απέστειλε στους υπαλλήλους της τεχνολογικής εταιρείας «ξέρω ότι κάποιοι από εσάς – ιδίως όσοι βρίσκεστε στις ΗΠΑ – θα δεχθείτε ερωτήσεις από φίλους και συγγενείς για αυτά τα πράγματα. Επομένως, ήθελα μία στιγμή ενόψει του σαββατοκύριακου για να σας δώσω … ένα χρήσιμο πλαίσιο της δουλειάς μας σε αυτά τα κρίσιμα σημεία». 

Στην επιστολή συνέχισε λέγοντας ότι οι υπεύθυνοι για την πρόκληση της επίθεσης στο Καπιτώλιο είναι όσοι προωθούν τη βία και όσοι τη στηρίζουν ενεργά. Αντιθέτως, οι σύγχρονες κοινωνίες που λειτουργούν με μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν μπορούν να παραποιούν την παρουσία της βίας. 

Επεσήμανε εξάλλου ότι η χρήση social media κατά τη διάρκεια των εκλογών είναι εξαιρετικά διαδεδομένη. 

Επίσης, τόνισε ότι «η αύξηση της πολιτικής πόλωσης στις ΗΠΑ είναι παλαιότερη από τα social media κατά μερικές δεκαετίες. Εάν ήταν αλήθεια ότι η Facebook είναι η βασική αιτία πόλωσης, τότε θα περιμέναμε να τη δούμε να αυξάνεται όταν η Facebook έγινε δημοφιλής». 

moneyreview.gr με πληροφορίες από Bloomberg

_____________________________

ΣΗΜ. ολόκληρο το άρθρο από εδω: https://www.moneyreview.gr/world/49816/facebook-anamenei-katigories-gia-symvoli-stin-epithesi-toy-kapitolioy/

δασικές πυρκαγιές σε ολόκλητη την Ελλάδα

ενας ξυπόλητος ηλικιωμένος άνθρωπος-σύμβολο της μαχητικότητας #φωτιες #Ευβοια #Αυγουστος_2021 #fire #Greece #Evia #Augoust_2021

Γυναικοκτονίες

Τα παλιά χρόνια υπήρχαν τα "εγκλήματα τιμής", ήταν οι συνηθισμένες ειδήσεις, εξορισμένες συχνά στα ψιλά των εφημερίδων, εκτός αν παρουσίαζαν ιδιαίτερες ανατριχιαστικές λεπτομέρειες. Τα "εγκλήματα τιμής" ήταν γυναικοκτονίες βέβαια, αλλά δεν είχε καθιερωθεί τότε ο όρος αυτός, και στις συνειδήσεις πολλών (αντρών και γυναικών) ήταν πλήρως δικαιολογημένα.

 

Σιγά σιγά, όταν η γυναίκα μπήκε στην παραγωγή και ήταν χρήσιμη οικονομικά (σε πατέρα, αδελφό και σύζυγο) και δεν συνέφερε να τη σκοτώσουν εξαιτίας της θέσης του οργάνου όπου εδραζόταν η τιμή της οικογένειας, δέχτηκαν απλώς ότι το όργανο ανήκε στη γυναίκα και μπορούσε να το κάνει ό,τι θέλει μια και εργαζόταν πλέον και συνεισέφερε στα κοινά. Ετσι, η προστασία της τιμής έλαβε τέλος.

 

Σήμερα, η δολοφονία μιας γυναίκας απέκτησε άλλη βάση, εγκαταστάθηκε στον τομέα της ιδιοκτησίας του άντρα. Πόσο άντρας είναι δηλαδή ένας που η γυναίκα του τον αμφισβητεί; που του αντιμιλάει; που (κατά τη δική του αντίληψη) ξενοκοιτάζει; που έχει δική της γνώμη; 

 

Βαφτίστηκε (δικαίως και πολύ πετυχημένα) γυναικοκτονία, μια και αντικατοπτρίζει το μένος μεταξύ των φύλων, δηλαδή του ανδρικού φύλου εναντίον του γυναικείου, να εξηγούμεθα. Το φαινόμενο αυτό δεν είναι στενά ελληνικό, μεσογειακό, δεν συμβαίνει δηλαδή σε χώρες με υψηλό δείκτη ευέξαπτων και θερμόαιμων αντρών. Συμβαίνει σε πολλές χώρες του κόσμου και ψάχνω να βρω την αιτία των κατα συρροή γυναικοκτονιών.

 

Μήπως εσύ έχεις κάποια ιδέα;

η βρεφική ηλικία του Ελληνικού διαδικτύου

Ορισμός: «agreegator είναι ένα σύστημα το οποίο μπορεί να είναι πχ μία συσκευή ή ένα λογισμικό το οποίο "ρουφάει" δεδομένα από διάφορες τοποθεσίες, τις επεξεργάζεται και τις παραδίδει σε κάποιον τελικό προορισμό.» (https://ti-einai.gr/aggregator/) Υπάρχουν σήμερα, αλλά και τότε υπήρχαν πολλοί που διευκόλυναν την ενημέρωση με αυτόν τον τρόπο, π.χ. το technorati, όπου φαινόντουσαν πολλοί μπλόγγερς από όλο τον κόσμο, ιστοσελίδες, και άλλοι άϋλοι τόποι.

Πριν από αρκετά χρόνια, στην Ελλάδα υπήρξε το "monitor", ένας "συλλέκτης" (agreegator) που δημιούργησε ένα φέρελπις νέος, ας τον ονομάσω Ντο. Η παρέα του "μπλογκοχωρίου" (® © Πάνος Ζέρβας εχει το κοπυράιτ για την ονομασία) ενθουσιαστήκαμε που δεν θα είμαστε αναγκασμένοι να τρέχουμε δεξιά-ζερβά να βρίσκουμε τι έγραψε κάθε μπλόγγερ. Γλιτώναμε χρόνο και βρίσκαμε τα ελληνικά μπλογκς στο πιάτο, που λένε.

 

Αλλά, όπως λέει και το ρητό, «ουδείς προφήτης στον τόπο του». Ετσι, μια ωραία πρωΐα, μια καλή κυρία (ας την πούμε Ρε) αντί να πα να πλύνει κάνα πιάτο (αν ήτανε καλός κύριος θα έλεγα "αντί να πα ν' αλλάξει λάδια και μπουζί") ανάγκασε τον Ντο να κλείσει το "monitor", στο οποίο είχε ξοδέψει χρόνο και χρήμα για να το προσφέρει δωρεάν σε μας, τους χρήστες. 

 

Γιατί; για ποιο λόγο έκλεισε; επειδή απειλήθηκε με μηνύσεις, κλπ νομικίστικα. Επειδή "ξενέρωσε", που λέμε κοινώς. Το διαδίκτυο τότε, ιδίως στην Ελλάδα, βρισκότανε στα σπάργανα κι έτσι η καλή κυρία Ρε μπορούσε να απειλεί μιλώντας τότε για πράγματα που δεν καταλάβαινε και ίσως (υποθέτω) ούτε σήμερα ακόμα καταλαβαίνει.

 

Φαντάσου οι τότε δικαστές τι καταλαβαίνανε, που πήγανε και κλείσανε το blogme.gr ενός άλλου νέου που έσιαξε τον διάδοχο του "monitor" και πήγανε και τον συνέλαβαν μεσάνυχτα και κατάσχεση στα μηχανήματά του. Μπόρεσαν και το έκαναν επειδή βρισκόταν σε ελληνικο "ξενιστή" ήταν δλδ .gr και όχι .com.

 

Κατ' αναλογίαν, που λένε, ο κ. Φουμπούκης θά 'πρεπε να σαπίζει σήμερα σε καμιά ψειρού των ΗΠΑ, αντί να είναι εκατομμυριούχος, αν (λέμε ΑΝ) οι αμερικανοί δικαστές είχαν τα υπερήφανα μυαλά των δικών μας εδωπέρα.

 

Κράτησα πολλά στοιχεία, αρκετά από αυτά έχω μεταφέρει (τότε που ήταν ζεστό το συμβάν) σε ένα από τα μπλογκς μου, και αν θες να μάθεις ρίξε μια ματιά εδω: https://rodiat5.blogspot.com/2007/01/blog-post_07.html

 

Σημειώνω ότι θα περίμενα κάποια στιγμή να αρθρωθεί κάποια συγγνώμη από την καλή κυρία Ρε, όχι τόσο από τον Ντο όσο από όλους τους μπλόγγερς που απέκλεισε από την μεταξύ τους επικοινωνία. Για ποιο λόγο; για ένα υστερικά εκφρασθέν πείσμα. 

 

Τα γράφω επειδή με στενοχωρεί ακόμα αυτή η χαμένη περίπτωση / ευκαιρία να φανούμε κι εμείς στον κόσμο, ότι κάτι μπορούμε να προσφέρουμε δλδ, κι επειδή βλέπω την καλή κυρία Ρε να διαπρέπει στα μέσα. Ισως δεν ειναι τόσο κραυγαλέα επιθετική, καλυτέρεψε και το γράψιμό της, αλλά με τρομάζει η περίπτωση να γεννηθεί εξ αυτής μια καρικατούρα τύπου "Βούλτεψη" στο εγγύς μέλλον.

 

Αυτά και καλή βδομάδα φιλαράκια μου, να είστε καλά και να μελετάτε τας γραφάς! Εμείς οι άνθρωποι, τα φοβερά κτήνη της Δημιουργίας, θέλουμε έναν Μεγάλο Γκιουλέκα να μας οδηγεί και να μας διατάζει. Εναν κ. Φουμπούκη, μία κα Τεχνοράτη. Κι αυτό όχι μονάχα στα δίκτυα. Αμ πώς!

Τεχνικές χειραγώγησης

Ο Αμερικανός ακαδημαϊκός και στοχαστής, Noam Chomsky, στα βιβλία του «Requiem for the American Dream» και «Όπλα με σιγαστήρα για ήσυχους πολέμους» μιλάει για τις τεχνικές που χρησιμοποιούνται για τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης από το 1970 έως σήμερα.

 

Το παρακάτω κείμενο αποτελεί μέρος μιας συλλογής ερμηνειών των συνεντεύξεων του Chomsky που συνέλεξαν οι Peter Hutchinson, Kelly Nyks, και Jared P. Scott, όπου με βάση τα λεγόμενα του κορυφαίου διανοητή διαπιστώνουν διεισδυτικές παρατηρήσεις για τους θεσμούς που διαμορφώνουν τη σκέψη του κοινού, οι οποίοι βρίσκονται στην υπηρεσία της ισχύος και του κέρδους. Ο ίδιος δήλωσε πως δεν έγραψε αυτός τη λίστα αλλά πως αποτελεί μια ερμηνεία των διαλέξεών του.

 

1. Η τεχνική της διασκέδασης.

 

Πρωταρχικό στοιχείο του κοινωνικού ελέγχου, η τεχνική της διασκέδασης συνίσταται στη στροφή της προσοχής του κοινού από τα σημαντικά προβλήματα και από τις μεταλλαγές που αποφασίστηκαν από τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ, με ένα αδιάκοπο καταιγισμό διασκεδαστικών και ασήμαντων λεπτομερειών....

Η τεχνική της διασκέδασης είναι επίσης απαραίτητη για να αποτραπεί το κοινό από το να ενδιαφερθεί για ουσιαστικές πληροφορίες στους τομείς της επιστήμης, της οικονομίας, της Ψυχολογίας, της Νευροβιολογίας και της Κυβερνητικής.

«Κρατήστε αποπροσανατολισμένη την προσοχή του κοινού, μακριά από τα αληθινά κοινωνικά προβλήματα, αιχμαλωτισμένη σε θέματα χωρίς καμιά πραγματική σημασία. Κρατήστε το κοινό απασχολημένο, απασχολημένο, απασχολημένο, χωρίς χρόνο για να σκέφτεται· να επιστρέφει κανονικά στη φάρμα με τα άλλα ζώα». 

 - Απόσπασμα από το «Όπλα με σιγαστήρα για ήσυχους πολέμους».

 

2. Η τεχνική της δημιουργίας προβλημάτων, και στη συνέχεια παροχής των λύσεων.

 

Αυτή η τεχνική ονομάζεται επίσης «πρόβλημα-αντίδραση-λύση». Πρώτα δημιουργείτε ένα πρόβλημα, μια «έκτακτη κατάσταση» για την οποία μπορείτε να προβλέψετε ότι θα προκαλέσει μια συγκεκριμένη αντίδραση του κοινού, ώστε το ίδιο να ζητήσει εκείνα τα μέτρα που εύχεστε να το κάνετε να αποδεχτεί.

Για παράδειγμα: αφήστε να κλιμακωθεί η αστική βία, ή οργανώστε αιματηρές συμπλοκές, ώστε το κοινό να ζητήσει τη λήψη μέτρων ασφαλείας που θα περιορίζουν τις ελευθερίες του. Ή, ακόμη: δημιουργήστε μια οικονομική κρίση για να κάνετε το κοινό να δεχτεί ως αναγκαίο κακό τον περιορισμό των κοινωνικών δικαιωμάτων και την αποδόμηση των δημοσίων υπηρεσιών.

 

3. Η τεχνική της υποβάθμισης.

 

Για να κάνει κάποιος αποδεκτό ένα απαράδεκτο μέτρο, αρκεί να το εφαρμόσει σταδιακά κατά «φθίνουσα κλίμακα» για μια διάρκεια 10 ετών. Μ' αυτόν τον τρόπο επιβλήθηκαν ριζικά νέες κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες (νεοφιλελευθερισμός) στις δεκαετίες του 1980 και 1990. Μαζική ανεργία, αβεβαιότητα, «ευελιξία», μετακινήσεις, μισθοί που δεν διασφαλίζουν πια ένα αξιοπρεπές εισόδημα· τόσες αλλαγές, που θα είχαν προκαλέσει επανάσταση, αν είχαν εφαρμοστεί αιφνιδίως και βίαια.

 

4. Η στρατηγική της αναβολής. (Σαλαμοποίηση)

 

Ένας άλλος τρόπος για να γίνει αποδεκτή μια αντιλαϊκή απόφαση είναι να την παρουσιάσετε ως «οδυνηρή αλλά αναγκαία», αποσπώντας την συναίνεση του κοινού στο παρόν, για την εφαρμογή της στο μέλλον. Είναι πάντοτε πιο εύκολο να αποδεχτεί κάποιος αντί μιας άμεσης θυσίας μια μελλοντική. Πρώτα απ'όλα, επειδή η προσπάθεια δεν πρέπει να καταβληθεί άμεσα.

Στη συνέχεια, επειδή το κοινό έχει πάντα την τάση να ελπίζει αφελώς ότι «όλα θα πάνε καλύτερα αύριο» και ότι μπορεί, εντέλει, να αποφύγει τη θυσία που του ζήτησαν. Τέλος, μια τέτοια τεχνική αφήνει στο κοινό ένα κάποιο χρονικό διάστημα, ώστε να συνηθίσει στην ιδέα της αλλαγής, και να την αποδεχτεί μοιρολατρικά, όταν κριθεί ότι έφθασε το πλήρωμα του χρόνου για την τέλεσή της.

 

5. Η στρατηγική του να απευθύνεσαι στο κοινό σαν να είναι μωρά παιδιά.

 

Η πλειονότητα των διαφημίσεων που απευθύνονται στο ευρύ κοινό χρησιμοποιούν έναν αφηγηματικό λόγο, επιχειρήματα, πρόσωπα και έναν τόνο ιδιαιτέρως παιδικό, εξουθενωτικά παιδιάστικο, σαν να ήταν ο θεατής ένα πολύ μικρό παιδί ή σαν να ήταν διανοητικώς ανάπηρος.

Όσο μεγαλύτερη προσπάθεια καταβάλλεται να εξαπατηθεί ο θεατής, τόσο πιο παιδιάστικος τόνος υιοθετείται από τον διαφημιστή. Γιατί;

«Αν (ο διαφημιστής) απευθυνθεί σε κάποιον σαν να ήταν παιδί δώδεκα ετών, τότε είναι πολύ πιθανόν να εισπράξει, εξαιτίας του έμμεσου και υπαινικτικού τόνου, μιαν απάντηση ή μιαν αντίδραση τόσο απογυμνωμένη από κριτική σκέψη, όσο η απάντηση ενός δωδεκάχρονου παιδιού».

- Απόσπασμα από το «Όπλα με σιγαστήρα για ήσυχους πολέμους».

 

6. Η τεχνική του να απευθύνεστε στο συναίσθημα μάλλον παρά στη λογική.

 

Η επίκληση στο συναίσθημα είναι μια κλασική τεχνική για να βραχυκυκλωθεί η ορθολογιστική ανάλυση, επομένως η κριτική αντίληψη των ατόμων. Επιπλέον, η χρησιμοποίηση του φάσματος των αισθημάτων επιτρέπει να ανοίξετε τη θύρα του ασυνείδητου για να εμφυτεύσετε ιδέες, επιθυμίες, φόβους, παρορμήσεις ή συμπεριφορές.

 

7. Η τεχνική του να κρατάτε το κοινό σε άγνοια και ανοησία.

 

Συνίσταται στο να κάνετε το κοινό να είναι ανίκανο να αντιληφθεί τις τεχνολογίες και τις μεθοδολογίες που χρησιμοποιείτε για την υποδούλωσή του.

«Η ποιότητα της εκπαίδευσης που παρέχεται στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις πρέπει να είναι πιο φτωχή, ώστε η τάφρος της άγνοιας που χωρίζει τις κατώτερες τάξεις από τις ανώτερες τάξεις να μη γίνεται αντιληπτή από τις κατώτερες».

- Απόσπασμα από το «Ὀπλα με σιγαστήρα για ήσυχους πολέμους».

 

8. Η τεχνική του να ενθαρρύνεις το κοινό να αρέσκεται στη μετριότητα.

 

Συνίσταται στο να παρακινείς το κοινό να βρίσκει «cool» ό,τι είναι ανόητο, φτηνιάρικο και ακαλλιέργητο.

 

9. Η τεχνική του να αντικαθιστάς την εξέγερση με την ενοχή.

 

Συνίσταται στο να κάνεις ένα άτομο να πιστεύει ότι είναι το μόνο υπεύθυνο για την συμφορά του, εξαιτίας της διανοητικής ανεπάρκειάς του, της ανεπάρκειας των ικανοτήτων του ή των προσπαθειών του. Έτσι, αντί να εξεγείρεται εναντίον του οικονομικού συστήματος, απαξιώνει τον ίδιο τον εαυτό του και αυτο-ενοχοποιείται, κατάσταση που περιέχει τα σπέρματα της νευρικής κατάπτωσης, η οποία έχει μεταξύ άλλων και το αποτέλεσμα της αποχής από οποιασδήποτε δράση. Και χωρίς τη δράση, γλιτώνετε την επανάσταση!

 

10. Η τεχνική του να γνωρίζεις τα άτομα καλύτερα από όσο γνωρίζουν τα ίδια τον εαυτό τους.

 

Στη διάρκεια των τελευταίων πενήντα ετών, οι κατακλυσμιαία πρόοδος της επιστήμης άνοιξε μια ολοένα και πιο βαθιά τάφρο ανάμεσα στις γνώσει του ευρέως κοινού και στις γνώσεις που κατέχουν και χρησιμοποιούν οι ιθύνουσες ελίτ. Χάρη στη Βιολογία, τη Νευροβιολογία και την εφαρμοσμένη ψυχολογία, το «σύστημα» έφτασε σε μια εξελιγμένη γνώση του ανθρώπινου όντος, και από την άποψη της φυσιολογίας και από την άποψη της ψυχολογίας.

Το σύστημα έφτασε να γνωρίζει τον μέσο άνθρωπο καλύτερα απ' όσο γνωρίζει ο ίδιος τον εαυτό του. Αυτό σημαίνει ότι στην πλειονότητα των περιπτώσεων, το σύστημα ασκεί έναν πολύ πιο αυξημένο έλεγχο και επιβάλλεται με μια μεγαλύτερη ισχύ επάνω στα άτομα απ' όσο τα άτομα στον ίδιο τον εαυτό τους.»

———

Οποιαδήποτε σχέση με γνωστή οικογένεια που ζει από το ελληνικό δημόσιο για σχεδόν έναν αιώνα, κάτι λίστες με λεφτά που διατίθενται σε τηλεοπτικά κανάλια, εφημερίδες, και websites για κυβερνητική προπαγάνδα, κάτι μπίζνες με την πανδημία, κάτι μεταθέσεις ευθυνών για τα lockdown, και κάτι βολικές συλλήψεις της τελευταίας στιγμής, είναι εντελώς συμπτωματικά.

________

ΣΗΜ. αλιεύτηκε σήμερα απο ανάρτηση του Anwar Jitou στο f/b

 

Οι μαύρες κουκούλες της εξουσίας

Οταν τα όργανα της εξουσίας νιώθουν την ανάγκη να κρύψουν κάποια αυθαιρεσία καταφεύγουν στην κουκούλα. Μέχρι σήμερα γνωρίζουμε την κουκούλα του δημίου και του καταδότη. Τώρα μάς ζητούν να συνηθίσουμε και την κουκούλα του αστυνομικού. Κι όπως τότε, έτσι και τώρα, η κουκούλα αποκαλύπτει περισσότερα απ' όσα σκεπάζει.

Οταν η αστυνομία βγαίνει στην παρανομία

Οι κουκουλοφόροι Ράμπο της Ελληνικής Αστυνομίας που έδρασαν στον τσιγγάνικο καταυλισμό του Ασπρόπυργου δέχτηκαν τα πυρά σύσσωμης της κοινής γνώμης, της βουλής και των μέσων ενημέρωσης. Κοινός παρονομαστής της κριτικής, η καταφανής υπερβολή: οπλισμένοι σαν αστακοί και γεροδεμένοι άνδρες, εναντίον ανυπεράσπιστων και άοπλων νεαρών, γέρων, γυναικών, παιδιών. Ομόφωνη υπήρξε η διαπίστωση ότι αυτές οι ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας προορίζονται για άλλους στόχους, και συνεπώς ότι το "σφάλμα" εντοπίζεται στη χρήση των κουκουλοφόρων ΕΚΑΜ και όχι απλών αστυνομικών για τη συγκεκριμένη επιχείρηση. Ομως τα πράγματα δεν είναι έτσι ακριβώς. Η οργάνωση των ειδικών αστυνομικών δυνάμεων μπορεί να προπαγανδίζεται σ' όλες τις χώρες ως αναγκαία για την πάταξη της τρομοκρατίας και του οργανωμένου εγκλήματος, αλλά στην πράξη οι αρχές καταφεύγουν σ' αυτές κάθε φορά που απαιτείται κάποια ενέργεια εντυπωσιασμού. 

Γι' αυτό το λόγο δεν πρέπει να μας ξαφνιάζει η επιχείρηση του Ασπρόπυργου. Τόσο εύκολα ξεχάσαμε την παρόμοια επιδρομή στο Βληχό των Μεγάρων πριν από τέσσερα χρόνια (28.1.1992); Ο σχεδιασμός ήταν ταυτόσημος, η κάμερα και πάλι παρούσα. Και μάλιστα τότε δεν υπήρχε καν το επιχείρημα-άλλοθι του πρωινού αιματηρού επεισοδίου, κατά το οποίο τραυματίστηκε ένας αστυνομικός. Η επίθεση των ΕΚΑΜ ήταν απροειδοποίητη και απρόκλητη.

Από τη δεκαετία του '60 οι αστυνομίες των προηγμένων δυτικών κρατών αρχίζουν να εκσυγχρονίζονται. Κάτω από διάφορα ονόματα, συγκροτούνται ειδικά τμήματα αστυνομικών, τα οποία έχουν κοινό χαρακτηριστικό ότι δεν υπόκεινται στην κλασική ιεραρχία του σώματας. Είναι τα SWAT (Special Weapons And Tactics, Ειδικά όπλα και τακτική) στις ΗΠΑ, το GSG-9 (Grenzschutzgruppe 9, Ομάδα προστασίας συνόρων 9) στη Γερμανία, το GIGN (Groupe d' Intervention de la Gendarmerie Nationale, Ομάδα Επέμβασης της Εθνικής Χωροφυλακής) στη Γαλλία. Οι ίδιες μονάδες κατά καιρούς μετασχηματίζονται σε νέα σώματα και παίρνουν άλλα ονόματα. Οι διάκρισή τους από τα καθαρώς στρατιωτικά σώματα είναι ασαφής. Αλλωστε όλα έχουν σαν πρότυπo την ιστορική βρετανική στρατιωτική μονάδα SAS (Special Air Service).

Κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών των σωμάτων είναι η απόλυτη ανωνυμία των ανδρών που τα στελεχώνουν. Η κουκούλα -ή καλύτερα η μπαλακλάβα- είναι μέρος της στολής. Ολες οι ενέργειές τους καλύπτονται πίσω από τη μάσκα. Η γαλλική Le journal du dimanche παρουσίαζε στις 10.4.1988 την ομάδα RAID (Recherche, Assistance, Intervention, Dissuasion) της αστυνομίας με το εύγλωττο παρατσούκλι "οι μαύροι πάνθηρες". "Με τη μαύρη μεταξένια κουκούλα τους, με τη μαύρη στολή τους, με το γιαλιστερό τους όπλο, με το ρεβόλβερ .357 μάγκνουμ, προκαλούν ασφαλώς τον τρόμο." Κατά την εφημερίδα, "η μαύρη μεταξένια κουκούλα που καλύπτει πάντοτε τους άνδρες του RAID κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεών τους έχει δύο στόχους: αφενός να εξασφαλίζει την ανωνυμία των αστυνομικών και αφετέρου να τρομοκρατεί τον αντίπαλο χάρη σ' αυτό το στιλ Φαντομά". Αυτή η ερμηνεία μοιάζει προφανής. Ομως για ποιο λόγο απαιτείται η ανωνυμία, αν οι αντίπαλοι είναι τόσο εξωκοινωνικά στοιχεία, όπως απαιτεί ο λόγος θέσπισης των ειδικών τμημάτων; Και ποιος είναι αυτός ο επαγγελματίας τρομοκράτης ή εγκληματίας που θα επηρεαζόταν ψυχολογικά από την εξωτερική εμφάνιση και τα ουρλιαχτά του αντιπάλου του;

Στην πραγματικότητα η μάσκα-κουκούλα επιβάλλεται στις ειδικές δυνάμεις επειδή αυτές ζουν και δρουν σε ένα καθεστώς "νόμιμης παρανομίας". Η ανωνυμία τους δεν τους προφυλάσσει τόσο από το ενδεχόμενο αντεκδίκησης, όσο από τον ίδιο το νόμο που υποτίθεται ότι υπηρετούν. Σε περίπτωση που κάτι δεν πάει καλά είναι αδύνατον να τους καταλογισθούν ευθύνες. Στις 6 Μαρτίου του 1988 μια ομάδα του βρετανικού SAS δολοφόνησε στο Γιβραλτάρ τρία μέλη του Ιρλανδικού Δημοκρατικού Στρατού χωρίς καμιά προειδοποίηση. Οπως έγινε γνωστό, οι βρετανικές μυστικές υπηρεσίες είχαν πληροφορίες για κάποια μελλοντική επιχείρηση του IRA, και κατέφυγαν σ' αυτή την "προληπτική" αντιτρομοκρατική πράξη. Τέσσερα μέλη του βρετανικού κομάντο κλήθηκαν να δώσουν λόγο στη δικαιοσύνη. Παρουσιάστηκαν στο δικαστήριο με τις μάσκες τους και ελλείψει στοιχείων απαλλάχθηκαν. Κανείς δεν μπορεί σήμερα να μας βεβαιώσει ότι αυτοί που κάθισαν στο εδώλιο είχαν πράγματι πάρει μέρος στην επιχείρηση. Το δικαστήριο στηρίχθηκε στη μαρτυρία ενός ανώνυμου αξιωματικού! Μ' άλλα λόγια, η κουκούλα απαλλάσσει τον αστυνομικό από οποιοδήποτε δικαστικό έλεγχο της δράσης του.

Απ' αυτή την άποψη η κουκούλα παρέχει στο όργανο τον τύπο της ανωνυμίας που του προσφέρει και η πολιτική περιβολή. Είναι γνωστό, άλλωστε, ότι τα ΜΕΑ και τα ΕΚΑΜ είναι μονάδες με πολλά κοινά στοιχεία. Η πολιτική περιβολή προστατεύει όμως μέχρις ενός ορισμένου σημείου. Οταν οι αστυνομικοί με τα πολιτικά επιδεικνύουν υπερβάλλοντα ζήλο, τότε κινδυνεύουν από τη μαρτυρία της τηλεοπτικής και της φωτογραφικής κάμερας. Αυτό συνέβη με τον αστυνομικό Β. Αθανασόπουλο που ποδοπάτησε και τραυμάτισε βαριά τη διαδηλώτρια Μέλπω Κορωναίου τον περασμένο Απρίλιο. Η "Ελευθεροτυπία" είχε τότε δημοσιεύσει το επιβαρυντικό ντοκουμέντο, με αποτέλεσμα να υποχρεωθεί η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Δημόσιας Τάξης να επιβάλει στον "ατακτήσαντα" τρίμηνη διαθεσιμότητα.
Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος. Κατά την επίσκεψη του Πάπα στην Ουτρέχτη τον Απρίλιο του 1986 οι ειδικές δυνάμεις με πολιτική περιβολή συνέλαβαν κάποιους διαδηλωτές. Στο δικαστήριο του Αμστερνταμ οι μαρτυρίες των αστυνομικών έφτασαν χωρίς ονόματα, μόνο με αριθμούς: "Ο υπ. αρ. 35 καταθέτει ότι..." Παρά την πίεση του δικαστηρίου, οι αρχές δεν αποκάλυψαν τα ονόματα των "οργάνων". Μπορεί κανείς να φανταστεί πού μπορεί να οδηγήσει η αποδοχή της ανώνυμης μαρτυρίας.

Οσο για την εκφοβιστική επίδραση της κουκούλας, αυτή ισχύει ασφαλώς όταν πρόκειται για επιδρομή σε τσιγγάνικο καταυλισμό ή για αντιμετώπιση νεολαιίστικης διαδήλωσης ή ακόμα και έλεγχο σε ένα τυχαίο αυτοκίνητο. Επιδιώκεται μάλιστα να συνηθίσουν οι πολίτες στη μορφή του μασκοφόρου αστυνομικού. Χαρακτηριστικό είναι το ρεπορτάζ που μετέδωσε από την Σάντα Ανα της Καλιφόρνιας το Ασοσιέτεντ Πρες στις 11.7.1988: "Οι κάτοικοι της ναρκοκρατούμενης Μπροκ Στριτ δεν αναρωτιούνται πλέον για τους μασκοφόρους άνδρες που περιπολούν κάθε μέρα. 'Νίνζα! Νίνζα!' φωνάζει ένας νεαρός. Οι άνδρες είναι μέλη του εξαμελούς τμήματος καταπολέμησης των ναρκωτικών. Από τον Ιανουάριο, οι αστυνομικοί -όταν δεν κυκλοφορούν με πολιτικά- φορούν αυτές τις μάσκες που συμβολίζουν τους δολοφόνους της φεουδαλικής Ιαπωνίας, για να προστατεύσουν την ταυτότητά τους. Οι μάσκες, μαύρες κουκούλες με μια σχισμή μόνο για τα μάτια, προκάλεσαν την προσοχή των παιδιών. Τώρα, βλέπουν τους νίνζα σαν ήρωες. 'Είναι εντάξει οι νίνζα', λέει ο 12χρονος Σάμουελ Σάντσεθ. 'Είναι σκληροί, μοιάζουν με ληστές, αλλά είναι νίνζα, είναι αστυνομικοί'. Κι ο 6χρονος αδελφός του θέλει να γίνει νίνζα".

Η ειδυλλιακή αυτή περιγραφή του ειδησεογραφικού πρακτορείου δεν επιβεβαιώνεται από τη διεθνή δράση των μασκοφόρων αστυνομικών. Καταγγελίες απ' όλο τον κόσμο πιστοποιούν το αντίθετο: η μάσκα οδηγεί τους αστυνομικούς στην ασυδοσία:
* "Το μόνο που είδαμε ήταν κορμιά να πετάνε μέσα από τα παράθυρα. Οι αστυνομικοί φορούσαν χακί και είχαν μαύρες μάσκες για να φαίνονται μόνο τα μάτια τους." (Περιγραφή μιας συνηθισμένης επιδρομής σε σπίτι του Λος Αντζελες για τη σύλληψη υπόπτου. Τελικά ο ύποπτος ήταν αθώος και κάποιος άλλος πολίτης τραυματίστηκε θανάσιμα. Los Angeles Times, 22.4.1988).
* "Εξι μασκοφόροι αστυνομικοί επέδραμαν στο σπίτι μου την ώρα που έλειπα σε μια επίσκεψη με τον 7χρονο γιο μου. Δεν υπάρχει καμιά κατηγορία εναντίον μου." (San Francisco Chronicle, 2.5.1989).
* "Καθόμουν ήσυχος και τα 'πίνα σε μια παμπ, όταν ξαφνικά έπεσαν επάνω μου οπλισμένοι μασκοφόροι αστυνομικοί". (Ο 35χρονος άγγλος Πάτρικ Μαγκί αφέθηκε την επομένη ελεύθερος. The Daily Telegraph, 21.4.1992).
* "Στις δύο μετά τα μεσάνυχτα καμιά 50αριά μέλη των ειδικών δυνάμεων επέδραμαν σε μια κατοικία, ρίχνοντας φωτοβολίδες και πυροβολώντας γύρω τους". (Πίστευαν ότι θα έβρισκαν όπλα, αλλά είχαν λάθος πληροφορίες, Der Spiegel, 13.6.1994).

Η εμφάνιση λοιπόν των κουκουλοφόρων τμημάτων σημαδεύει μια νέα περίοδο της αστυνομικής οργάνωσης. Επειδή το κράτος δικαίου επέβαλε συγκεκριμένους περιορισμούς στον παλιό αστυνομικό (υποχρέωση τήρησης μιας αυστηρής διαδικασίας κατά τη σύλληψη ή την έρευνα, υποχρέωση στολής με διακριτικά, επώνυμη παρουσία), ήρθαν τα νέα τμήματα που υποτίθεται ότι προορίζονται για τον "ανορθόδοξο" και "μέχρις εσχάτων" πόλεμο με την τρομοκρατία. Στην πραγματικότητα αυτός ο πόλεμος στρέφεται, όπως είδαμε, εναντίον όλων των πολιτών. Εκτός κι αν όλες αυτές οι θεαματικές επιδρομές σε αδύναμους στόχους απαιτούνται για να διατηρούν τους κουκουλοφόρους σε φόρμα.


Χωρίς διακριτικό

Μόλις κόπασαν οι διαμαρτυρίες για την ρατσιστική επίθεση των κουκουλοφόρων ειδικών δυνάμεων στον τσιγγάνικο καταυλισμό στον Ασπρόπυργο, τα πράγματα ξαναπήραν την κανονική τους μορφή. Για τη χρήση της κουκούλας και την απουσία διακριτικών κατά τις επιδρομές των ανδρών των ΕΚΑΜ, δεν γεννάται θέμα! Ο υπουργός Κ. Γείτονας, αν και συντετριμμένος επειδή "έγιναν υπερβάσεις και εκτυλίχθηκαν σκηνές αγριότητας και βίας κατά Ελλήνων πολιτών, των αθιγγάννων", δεν θέλησε τελικά να θίξει τα δικαιώματα των κουκουλοφόρων υφισταμένων του. "Γιατί είναι απαραίτητο οι αστυνομικοί στις επιχειρήσεις τους να φορούν κουκούλες και να έχουν αυτό τον ειδικό εξοπλισμό, όταν πηγαίνουν στον τσιγγάνικο καταυλισμό;" ρωτούσε ευλόγως ο βουλευτής του ΚΚΕ Δήμος Κουμπούρης. "Μπορεί η ασφάλεια όσων επιχειρούν να επιβάλλει κάποια μέτρα, αλλά η κάλυψη του προσώπου και η αφαίρεση των στοιχείων των οργάνων της τάξεως παραπέμπει σε άλλη εποχή. Σημαίνει και κάποια ασυδοσία δράσεως των οργάνων, εάν μπορούν να έχουν καλυμμένο το πρόσωπο και να μην μπορεί κανείς να καταγράψει τα στοιχεία τους", σημείωνε ορθότατα ο Απόστολος Κακλαμάνης. "Υπάρχει διεθνής πρακτική για τέτοιες δυνάμεις και για λόγους ασφαλείας των ανδρών έναντι αντεκδικήσεων πρέπει να υπάρχει κάλυψη των προσώπων. Υπάρχει Κανονισμός, δηλαδή εφόρεσαν τις κουκούλες βάσει κανονισμού", ομολογούσε ο υπουργός Δημόσιας Τάξης στη Βουλή (1.3.96).

Πράγματι, η ιδέα της συγκρότησης των μονάδων κομάντος στην Ελληνική Αστυνομία ήταν εισαγόμενη (επιβεβλημένη από τους συμμάχους μας ίσως) και συνταγματικά οριακή. Οι 100 περίπου άνδρες των ΕΚΑΜ που υποτίθεται ότι προπονούνται καθημερινώς -εδώ και μια δεκαετία- στην Αμυγδαλέζα για κάποιες φοβερές αποστολές, εξαρχής είχαν "λυμένα τα χέρια τους", όχι μόνο για να αντιμετωπίσουν τους στυγερούς εγκληματίες, αλλά και για να παρακάμψουν τα δικαιώματα των πολιτών. "Υπάρχει ένα δομικό πρόβλημα", υπογραμμίζει ο συνταγματολόγος Ανδρέας Λοβέρδος. "Εφ' όσον εκρίθη αναγκαίο να υπάρχουν αυτές οι ειδικές μονάδες, θα έφτανε κάποτε η ώρα να πληρώσουμε και τις παρενέργειές τους. Οταν επιλέγεις να πάρεις τη μορφή και τις μεθόδους του αντιπάλου σου, του κακοποιού, για να τον κτυπήσεις, είναι επόμενο να κινηθείς και συ εκτός των ορίων της νομιμότητας. Τα γεγονότα στον τσιγγάνικο καταυλισμό έδειξαν ότι μια διωκτική εκδήλωση μπορεί να μετατραπεί σε κοινή αλητεία. Ειδικά όταν ευδοκιμεί και αναπτύσσεται η ιδέα της συλλογικής ευθύνης του 'αντιπάλου'".

Δύο διαδικασίες αναζήτησης ευθυνών έχουν δρομολογηθεί. Η Αστυνομία διεξάγει την κλασική ΕΔΕ της και ένας εισαγγελέας ερευνά το ποινικό μέρος. Τι θα βρουν όμως; "Τα καλυμμένα πρόσωπα και η απουσία των διακριτικών δεν αφαιρούν μόνο από τους πολίτες το δικαίωμα άμυνας και ελέγχου των αυθαιρετούντων οργάνων, αλλά και υπηρεσιακά δεν μπορούν να αποδοθούν ευθύνες, όπως προβλέπεται από το νόμο. Κάτω από έκρυθμες περιστάσεις, χάνεται κάθε περιθώριο άμυνας, κοινωνικής και ατομικής. Μπαίνουν σπίτι σου, σε δέρνουν, σου παίρνουν πράγματα και συ δεν ξέρεις για ποιους πρόκειται", μας εξηγεί ο κ. Λοβέρδος.

Θεωρητικά βεβαίως η ηγεσία της Αστυνομίας, όπως και ο πολιτικός της προϊστάμενος αλλά και ολόκληρη η κυβέρνηση, έχουν κατά νόμο ευθύνες όταν εξαπολύουν τους ασύδοτους κουκουλοφόρους τους. Εκείνοι έχουν την υποχρέωση να πείσουν την κοινωνία ότι λειτουργούν σύμφωνα με το δικαιοκρατικό σύστημα και η κοινωνία με τους συλλογικούς θεσμούς της έχει την υποχρέωση -και το δικαίωμα- να ζητά να αποδοθούν ευθύνες. "Αυτό το σύστημα οργάνωσης της ευθύνης και των κυρώσεων, κατατείνει στον περιορισμό του οργάνου της τάξεως από την παραβίαση της διακριτικής του ευχέρειας. Στα όρια της διακριτικής ευχέρειας της ηγεσίας της αστυνομίας ήταν να εκτιμήσει αν πρέπει να πάει η ειδική μονάδα με αυτή την αμφίεση και τη μέθοδο στον Ασπρόπυργο ή όχι. Στα όρια της αρμοδιότητας της κοινωνίας και όλης της ιεραρχίας είναι να αποδοθούν οι ευθύνες. Η αλυσίδα των ευθυνών που δημιουργεί ένα τέτοιο περιστατικό, και κυρίως οι πολιτικές ευθύνες που αποκρυσταλλώνονται, είναι η κοινωνική άμυνα, η δική μας άμυνα απέναντι στον κίνδυνο μετατροπής των σωμάτων ασφαλείας σε κοινούς κουκουλοφόρους", συμπληρώνει ο συνομιλητής μας.

Μπάτσοι, γορίλες...

Η ριζοσπαστικότερη εκδοχή κουκούλας στην ιστορία της αστυνομίας δοκιμάστηκε πριν από δύο χρόνια στο Μαϊάμι σε μια επιχείρηση που στέφθηκε μεν από απόλυτη επιτυχία, πλην όμως ξεσήκωσε θύελλα συζητήσεων σχετικά με τα όρια μεταμφίεσης των αστυνομικών οργάνων. Γιατί είναι αλήθεια ότι κατά τη διάρκεια της εν λόγω αποστολής που ονομάστηκε με τον κωδικό "Επιχείρηση Κίκι", ο αστυνόμος-δόλωμα το τράβηξε περισσότερο από ό,τι είθισται: Διάλεξε μια πετυχημένη αποκριάτικη στολή γορίλα, έκανε τις σωστές κινήσεις χτυπώντας τα χέρια στο στήθος και περίμενε το θύμα του μέσα σε ένα κλουβί γεμάτο από αληθινά περιττώματα γορίλα.

Η σκηνή, όπως την περιγράφουν οι "Λος Αντζελες Τάιμς" (18.5.94), εκτυλίχθηκε σε ένα μικρό και παράμερο αεροδρόμιο του Μαϊάμι. Στο σημείο αυτό κατέφθασε στις 25 Ιανουαρίου 1994 ο Βίκτορ Μπέρναλ, διεθυντής μεξικανικών ζωολογικών κήπων, συνοδευόμενος από πράκτορες της Υπηρεσίας Προστασίας Αγρίων Ειδών που του είχαν παρουσιαστεί ως έμποροι ζώων, προκειμένου να αγοράσει παράνομα ένα νεαρό γορίλα και να τον φυγαδεύσει στη χώρα του. Ο Μπέρναλ έμεινε ικανοποιημένος από τον ετοιμοπαράδοτο γορίλα που του έδειξαν κι έβγαλε να πληρώσει τα συμφωνημένα 92.500 δολάρια για να τον αποκτήσει. Την ίδια στιγμή, ο γορίλας άνοιξε το κλουβί και πετάχτηκε έξω. Ο επίδοξος αγοραστής άρχισε να ουρλιάζει και το έβαλε στα πόδια. Και άργησε πολύ να συνέλθει, παρόλο που ο γορίλας είχε βγάλει τη μάσκα του και του έδειχνε επί ώρα την αστυνομική του ταυτότητα.

Το δικαστήριο που εξέτασε την υπόθεση κλήθηκε να απαντήσει κατά πόσον είναι θεμιτές οι ενέδρες που καταφεύγουν στη μεταμόρφωση ενός αστυνομικού σε γορίλα. Και απάντησε θετικά, αγνοώντας τις κραυγές της υπεράσπισης που, απ' ό,τι φάνηκε, επέλεξε το λάθος επιχείρημα: "Εδώ καθημερινά μαχαιρώνουν, βιάζουν και ληστεύουν τον κόσμο στους δρόμους", υποστήριξε ολοκληρώνοντας την αγόρευσή του ο συνήγορος του Μπέρναλ Ντόναλντ Μπίρμαν, "και η αστυνομία απασχόλησε επί ημέρες δεκαέξι πράκτορές της και έναν ακόμη τον έκανε γορίλα προκειμένου να πιάσει επ' αυτοφώρω έναν διακεκριμένο ξένο που -σε τελευταία ανάλυση- δεν επιδίωξε τίποτα περισσότερο από το καλό του ζώου".

(Ελευθεροτυπία, 17/3/1996)

_____________

ΣΗΜ.  η 2η σελίδα εδώ: http://www.iospress.gr/ios1996/ios19960317b.htm