Θέλω πολύ να γίνω ζόμπι
με τα μυαλά μου κόμποι κόμποι
να κομποδιάζω την ψυχή μου
να μεγαλώνει η αντοχή μου!
Παρασκευή 30 Ιουλίου 2010
Ζόμπι Ολέ!
Θέλω πολύ να γίνω ζόμπι
με τα μυαλά μου κόμποι κόμποι
να κομποδιάζω την ψυχή μου
να μεγαλώνει η αντοχή μου!
Μαύρο!
Χτες (Κοινοβούλιο) και σημερα (επαναληψη χτεσινης συνεδριασης Επιτροπης Εμποριου) που παρακολουθω καναλι Βουλης, τα ανωτερα κυβερνητικα στελεχη -υπουργοι, υφυπουργοι, κλπ- αλλα και βουλευτες αλλων κομματων, φορουν μαυρα! Μαυρο κοστουμι με μαυρη γραββατα.. Ακομα και η κα Κατσελη φορουσε μαυρο τοπακι μεσα απο το ριχτο γαλαζωπο πουκαμισο της... Απελπισία, πένθος, τι συμβαινει;Επιπλέον, ο κ. Χατζηδάκης μιλουσε χτες στην Επιτροπη Εμπορίου περι «κολλυβοποίησης»!!! Εμ, το ξερουμε, τα χρήματα δεν είναι κολλυβα...
-->> εκτός αν είναι προφητικη η ενδυματολογικη επιλογη...
-->> υπαρχει και η εκδοχη του Dark Angel: «Το μαύρο είναι σύμβολο εξουσίας sistah πέρα από τα υπόλοιπα...»
________________________
ΣΗΜ.1. Μαύρο=απουσία χρώματος. Ειναι και καλοκαιρι και δεν περνα απαρατηρητη η συγκεκριμενη απουσια.
ΣΗΜ.2. Η ενδυματολογικη προτιμηση χτες, 29 Ιουλιου 2010. Σημερα, 30 Ιουλιου, εγινε το δυστυχημα με το Αpache.
Πέμπτη 29 Ιουλίου 2010
Τετάρτη 28 Ιουλίου 2010
Τρίτη 27 Ιουλίου 2010
Κυριακή 25 Ιουλίου 2010
τα μάτια της έκαναν πουλάκια
Ενα πρωινό, μόλις ξύπνησε, άνοιξε τα μάτια και κοίταξε το ταβάνι. Εκείνην ακριβώς τη στιγμή, ξεκόλλησε ένα κομμάτι σοβά, μεταμορφώθηκε σε άσπρο πουλί και άρχισε να πετά μέσα στο δωμάτιο. Η κοπέλλα βιάστηκε να σηκωθεί, άνοιξε το παράθυρο, έδιωξε το πουλί και πήγε στην κουζίνα για καφέ. Μόλις άνοιξε την καφετιέρα, ένα καφετί πουλί ξεπήδησε από μέσα κι άρχισε να φτερουγίζει γύρω γύρω πάνω από το κεφάλι της. Ανοιξε το παράθυρο της κουζίνας κι έδιωξε το πουλί. Πήγε στο λουτρό, χωρίς να πιει καφέ, κι όπως κοίταζε τα πράσινα πλακάκια που καθρεφτιζόντουσαν πίσω της, ένα πρασινωπό πουλί ξεφύτρωσε από μέσα τους κι άρχισε να κόβει βόλτες στον περιορισμένο χώρο της μπανιέρας. Η κοπέλλα σκέφτηκε «παλιά μου τέχνη κόσκινο» κι άνοιξε το παραθυράκι του φωταγωγού για να φύγει το πουλί. Εκείνο, δίστασε για λίγο και μετά χάθηκε κρώζοντας. Ηταν ένα πουλί μεγαλούτσικο και σίγουρα θα δυσκολεύτηκε να βρει διέξοδο προς τον ουρανό. Η κοπέλλα πλύθηκε, έλουσε και τα μαλλιά της, και ξαναγύρισε στο υπνοδωμάτιο για να ντυθεί. Οπως άνοιγε τη ντουλάπα και κοίταζε τα ρούχα της για να διαλέξει τί να φορέσει, δεκάδες πουλιά βγήκαν με ορμή από τη ντουλάπα πεταρίζοντας σαν τρελλά, σαν να είχαν γλιτώσει μόλις από μια στενάχωρη φυλακή. Το παράθυρο είχε μείνει ευτυχώς ανοιχτό, κι έτσι τα πουλιά έφευγαν προς τα έξω χωρίς να καταβάλλει προσπάθεια να τα διώξει. Διάλεξε ένα συνολάκι φούξια -παντελόνι, μπλούζα- και το φόρεσε, ενόσω τα πουλιά συνέχιζαν να βγαίνουν, να πετούν προς το παράθυρο και να χάνονται στον ουρανό του ακάλυπτου χώρου της πολυκατοικίας. Μόλις ντύθηκε, έκλεισε τη ντουλάπα, έκλεισε και το παράθυρο, βγήκε από το υπνοδωμάτιο και πήγε στο καθιστικό του μικρού της διαμερίσματος, να πάρει την τσάντα της να πάει στη δουλειά της. Τα πουλιά που ξεφύτρωναν από ταβάνια και τοιχους, από πλακάκια και ντουλάπες, από καφετιέρες και κατσαρολικά, δεν την ξάφνιαζαν πλέον. Παρατήρησε ότι ήταν σαν να δημιουργούσε το βλεμμα της τα πουλιά από το τίποτα, γιατί όταν δεν κοίταζε πουθενά -ή μάλλον, όταν είχε τα μάτια κλειστά- πουλιά δεν φανερωνόντουσαν. Ετσι ένοιωθε, τουλάχιστον, μια και, με κλειστά μάτια δε γινόταν να βλέπει τί συνέβαινε γύρω της. Η κοπέλλα ξεκίνησε για τη δουλειά της, ήταν ψιλοαργοπορημένη κιόλας εξαιτίας των πουλιών, με γρήγορο βηματισμό, έτρεχε σχεδόν και, όπως έτρεχε, χιλιάδες πολύχρωμα πουλιά στροβιλιζόντουσαν γύρω της. Αλλα ξεπρόβαλλαν από τις δεντροστοιχίες, άλλα ξεφύτρωναν από τις πλάκες των πεζοδρομίων, άλλα όρμαγαν απο τις βιτρίνες των μαγαζιών, άλλα ξεκόλλαγαν από τους τοίχους των πολυκατοικιών, άλλα φανερωνόντουσαν ξεσκίζοντας τις λαμαρίνες των αυτοκινήτων. Τα πουλιά είχαν κατακλύσει τη μικρή της γειτονιά, στη στάση του λεωφορείου γέμιζαν τις ταμπέλες, μυριάδες άραζαν πάνω στα κάγκελα των παρτεριών. Η κοπέλα ήταν αδύνατο να κλείνει τα μάτια για να μη ξεφυτρώνουν πουλιά, φοβόταν μη σκοντάψει. Το θέμα των πουλιών έγινε πρώτη είδηση στη μικρή πόλη, ο Δήμαρχος έστειλε πρώτα την Πυροσβεστική και μετά έκανε έκκληση στο στρατό να έρθει να βοηθήσει, η κυβέρνηση κήρυξε τον τόπο αυτόν ως "εκτάκτου ανάγκης" και ζήτησε βοήθεια από διάφορους ειδικούς, καθώς και από τα γειτονικά κράτη. Οσο κυκλοφορούσε όμως η κοπέλα -κι όσο είχε τα μάτια της ανοιχτά, εννοείται- τα πουλιά δεν λέγαν να πάψουν να εμφανίζονται. Το ευτύχημα ήταν πως κανείς δεν σκέφτηκε να ταυτίσει την κοπέλα με την παρουσία των πουλιών, κανείς δεν θα μπορούσε να το αντιληφθεί -εκτός αν το απεκάλυπτε η ίδια- και η κοπέλα δεν ήταν τόσο κουτή ώστε να θελήσει να συγκεντρώσει πάνω της τα πυρά όλης της κοινωνίας του τόπου της. Τα βράδια, όταν η κοπέλα πήγαινε για ύπνο κι έκλεινε τα μάτια, τα πουλιά εξαφανιζόντουσαν. Μια χειμωνιάτικη νύχτα όμως, η κοπέλα είχε αϋπνίες. Εκανε κρύο, τα παράθυρα ήταν κλειστά. Το πρωί βρέθηκε νεκρή στο υπνοδωμάτιό της, πνιγμένη ανάμεσα σε χιλιάδες μαύρα πουλιά, που της είχαν κόψει την ανάσα. Τα πουλιά είχαν κι αυτά ψοφήσει, είχαν σκάσει από ασφυξία -τόσα πολλά, στοιβαγμένα σε ένα τόσο μικρό χώρο...Γραφτηκε χτες εδω και μεταφερθηκε με μικρες διορθωσεις.
___________________________
photo from: http://www.lauraalejo.com/index.php?/prjects-print/birds/
Σάββατο 24 Ιουλίου 2010
διαλογοι παραλογοι...
-- Τί σε πονεί και τί σε σφάζει, παιδί μου;
-- Το μαχαίρι του χασάπη, μπαμπά.
-- Τίνος χασάπη, παιδί μου;
-- Εκεινού που το κρατάει, μπαμπά.
-- Εκείνος δεν είναι χασάπης, παιδί μου.
-- Ε, και γιατί του φωνάζουν «χασάπη γράμματα»;
-- Κι εσυ, γιατί φοβάσαι, παιδί μου, αφού ούτε αρνί ούτε γράμματα είσαι;
-- Φοβάμαι μη γίνω χασάπης, μπαμπά.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)