Πώς χτίζονται τα αυθαίρετα μέσα σε δάση και αλλού; Πώς ξεκίνησε αυτή η μόδα; Μήπως δεν πρόκειται περί μόδας, αλλά περί ανάγκης;
Αυτά και άλλα ερωτήματα, που πιθανόν να προκύψουν στη πορεία θα προσπαθήσω να απαντήσω με αυτό το ποστ, επειδή συνήθως γράφω αυθόρμητα και με μοναδική πηγή δικές μου εμπειρίες. Πάμε λοιπόν:
Μετά τον εμφύλιο, όταν η αστυφιλία και η μετανάστευση βρισκόντουσαν στο φόρτε τους, όταν οι καιροί ήταν τόσο δύσκολοι που ούτε κατά διάνοια μπορεί να φανταστεί ένας νέος άνθρωπος του σήμερα, οι συμπολίτες μας είχαν άμεση ανάγκη από ένα κεραμίδι πάνω απο το κεφάλι τους, μια στέγη μόνιμη να απαγκιάσουν. Η πρωτεύουσα είχε κατακλυστεί από εσωτερικούς πρόσφυγες.
Νεαρές κοπέλες έφταναν από τα χωριά τους για να γίνουν υπηρέτριες σε σπίτια, μανάδες έφερναν οι ίδιες τα μικρά τους κορίτσια για να τα εγκαταστήσουν σε μια καλή οικογένεια (όχι απαραιτήτως πλούσια, πού να βρεθούν τόσοι πλούσιοι εκείνη την εποχή...) να εργαστούν για το ψωμί τους, άντε και κάνα ρουχαλάκι αποφόρι της "κυρίας".
Οικογένειες ολόκληρες, κυνηγημένες από το φόβο και τη ζηλοφθονία των συγχωριανών τους, φτάναν στη πρωτεύουσα και "τακτοποιόντουσαν" όπου και όπως λάχαινε, μοιραζόντουσαν δεξιά κι αριστερά, σε φίλους, σε γνωστούς, σε συγγενείς, σε άλλους πατριώτες που είχαν φτάσει και είχαν "τακτοποιηθεί" νωρίτερα. Οι μεγάλοι δουλεύαν στα εργοστάσια -υπήρχαν αρκετά εργοστάσια τότε- και οι μικροί, ανάλογα με το φύλο τους, δουλεύαν σε μαγαζιά: ως παιδιά για θελήματα τα αγόρια και ως οικιακές βοηθοί τα κορίτσια.
Αυτά συνέβαιναν στη δεκαετία 1950-1960. Τότε ακριβώς, που τα ραδιόφωνα ξεσκίζονταν να διαφημίζουν «οικόπεδα με δόσεις πέντε λεπτά από την Ομόνοια» και κανείς εισαγγελέας δεν παρενέβαινε να καταγγείλει την απάτη. Οι φτωχοί άνθρωποι που είχαν έρθει απο τα χωριά τους και είχαν γερό δεσμό με τη γη, τρέχαν να αγοράσουν αγροτεμάχια στην Αττική (για άλλες περιοχές δεν γνωρίζω) χωρίς να ενδιαφέρονται για "σχέδια πόλεως", κλπ, και βασιζόντουσαν στις υποσχέσεις των μεσιτών -που κάναν χρυσές δουλειές τότε- ότι «όπου νά'ναι μπαίνουν στο Σχέδιο». Τα πούλμαν φεύγαν κάθε Κυριακή φορτωμένα με εκδρομείς που πηγαίναν να δούν «το οικόπεδο» γεμάτοι χαρά που θα αποκτούσαν με τον κόπο τους ένα κομματάκι γης δικό τους. Οι κοπέλες το αγοράζαν για τη προίκα τους, οι γονείς για το κορίτσι, οι νέοι άντρες για την αδερφή ή για την οικογένεια που σκόπευαν να σιάξουν.
Από την άλλη πλευρά, το κράτος αδιαφορούσε για τους ανθρώπους αυτούς και τις ανάγκες τους. Αντί οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις να φροντίσουν να εντάξουν στο Σχέδιο Πόλεως περιοχές όπου έτρεχε και αγόραζε ο κοσμάκης και αντί να καταγγείλουν και να τιμωρήσουν τους απατεώνες που πούλαγαν γη εκτός Σχεδίου, χωρίς όρους δόμησης δλδ, σκάρωσαν τον περίφημο νόμο περί αντιπαροχής! Γενιές και γενιές εργολάβων πρέπει να ευγνωμονούν εκείνες τις κυβερνήσεις, του Παπάγου (Συναγερμός) και του Καραμανλή (ΕΡΕ). Από όσο θυμάμαι, κάποιοι μεγαλοκτηματίες, όπως ο Ηλιόπουλος που έφτιαξε το προάστειο "Ηλιούπολη" και ο Αργυρόπουλος την "Αργυρούπολη", πέτυχαν την ένταξη των εκτάσεών τους στο ποθητό Σχέδιο και μάλιστα είχαν την καλή έμπνευση (που έκαναν κιόλας πράξη) να σιάξουν δρόμους και να παρέχουν στοιχειώδεις υποδομές -δλδ, φως, νερό, τηλέφωνο.
Οι ίδιοι αυτοί μεγαλοϊδιοκτήτες γης, αλλά και αρκετοί άλλοι, είχαν και σε άλλες περιοχές μεγάλα αγροτεμάχια, αλλά δεν κατάφεραν να τα εντάξουν με τη μία στο Σχέδιο. Ετσι, για να ενταχθούν εκείνες οι περιοχές, ήταν αναγκαίο κακό να καούν πρώτα! Μιλάμε για περιοχές στη Β.Α. Αττική, όπου όταν έπιανε φωτιά όλοι γνωρίζαν πώς και γιατί και από ποιον ήταν βαλμένη. Μόνο οι Αρχές δεν γνώριζαν. Οι ίδιες Αρχές που στέλναν ανθρώπους στα ξερονήσια, ανθρώπους που διαφωνούσαν με αυτές τις μεθοδεύσεις και μιλούσαν κιόλας για όλα αυτά που συνέβαιναν -κατόπιν κυβερνητικών επιλογών, φυσικά.
(συνεχιζεται)
Αυτά και άλλα ερωτήματα, που πιθανόν να προκύψουν στη πορεία θα προσπαθήσω να απαντήσω με αυτό το ποστ, επειδή συνήθως γράφω αυθόρμητα και με μοναδική πηγή δικές μου εμπειρίες. Πάμε λοιπόν:
Μετά τον εμφύλιο, όταν η αστυφιλία και η μετανάστευση βρισκόντουσαν στο φόρτε τους, όταν οι καιροί ήταν τόσο δύσκολοι που ούτε κατά διάνοια μπορεί να φανταστεί ένας νέος άνθρωπος του σήμερα, οι συμπολίτες μας είχαν άμεση ανάγκη από ένα κεραμίδι πάνω απο το κεφάλι τους, μια στέγη μόνιμη να απαγκιάσουν. Η πρωτεύουσα είχε κατακλυστεί από εσωτερικούς πρόσφυγες.
Νεαρές κοπέλες έφταναν από τα χωριά τους για να γίνουν υπηρέτριες σε σπίτια, μανάδες έφερναν οι ίδιες τα μικρά τους κορίτσια για να τα εγκαταστήσουν σε μια καλή οικογένεια (όχι απαραιτήτως πλούσια, πού να βρεθούν τόσοι πλούσιοι εκείνη την εποχή...) να εργαστούν για το ψωμί τους, άντε και κάνα ρουχαλάκι αποφόρι της "κυρίας".
Οικογένειες ολόκληρες, κυνηγημένες από το φόβο και τη ζηλοφθονία των συγχωριανών τους, φτάναν στη πρωτεύουσα και "τακτοποιόντουσαν" όπου και όπως λάχαινε, μοιραζόντουσαν δεξιά κι αριστερά, σε φίλους, σε γνωστούς, σε συγγενείς, σε άλλους πατριώτες που είχαν φτάσει και είχαν "τακτοποιηθεί" νωρίτερα. Οι μεγάλοι δουλεύαν στα εργοστάσια -υπήρχαν αρκετά εργοστάσια τότε- και οι μικροί, ανάλογα με το φύλο τους, δουλεύαν σε μαγαζιά: ως παιδιά για θελήματα τα αγόρια και ως οικιακές βοηθοί τα κορίτσια.
Αυτά συνέβαιναν στη δεκαετία 1950-1960. Τότε ακριβώς, που τα ραδιόφωνα ξεσκίζονταν να διαφημίζουν «οικόπεδα με δόσεις πέντε λεπτά από την Ομόνοια» και κανείς εισαγγελέας δεν παρενέβαινε να καταγγείλει την απάτη. Οι φτωχοί άνθρωποι που είχαν έρθει απο τα χωριά τους και είχαν γερό δεσμό με τη γη, τρέχαν να αγοράσουν αγροτεμάχια στην Αττική (για άλλες περιοχές δεν γνωρίζω) χωρίς να ενδιαφέρονται για "σχέδια πόλεως", κλπ, και βασιζόντουσαν στις υποσχέσεις των μεσιτών -που κάναν χρυσές δουλειές τότε- ότι «όπου νά'ναι μπαίνουν στο Σχέδιο». Τα πούλμαν φεύγαν κάθε Κυριακή φορτωμένα με εκδρομείς που πηγαίναν να δούν «το οικόπεδο» γεμάτοι χαρά που θα αποκτούσαν με τον κόπο τους ένα κομματάκι γης δικό τους. Οι κοπέλες το αγοράζαν για τη προίκα τους, οι γονείς για το κορίτσι, οι νέοι άντρες για την αδερφή ή για την οικογένεια που σκόπευαν να σιάξουν.
Από την άλλη πλευρά, το κράτος αδιαφορούσε για τους ανθρώπους αυτούς και τις ανάγκες τους. Αντί οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις να φροντίσουν να εντάξουν στο Σχέδιο Πόλεως περιοχές όπου έτρεχε και αγόραζε ο κοσμάκης και αντί να καταγγείλουν και να τιμωρήσουν τους απατεώνες που πούλαγαν γη εκτός Σχεδίου, χωρίς όρους δόμησης δλδ, σκάρωσαν τον περίφημο νόμο περί αντιπαροχής! Γενιές και γενιές εργολάβων πρέπει να ευγνωμονούν εκείνες τις κυβερνήσεις, του Παπάγου (Συναγερμός) και του Καραμανλή (ΕΡΕ). Από όσο θυμάμαι, κάποιοι μεγαλοκτηματίες, όπως ο Ηλιόπουλος που έφτιαξε το προάστειο "Ηλιούπολη" και ο Αργυρόπουλος την "Αργυρούπολη", πέτυχαν την ένταξη των εκτάσεών τους στο ποθητό Σχέδιο και μάλιστα είχαν την καλή έμπνευση (που έκαναν κιόλας πράξη) να σιάξουν δρόμους και να παρέχουν στοιχειώδεις υποδομές -δλδ, φως, νερό, τηλέφωνο.
Οι ίδιοι αυτοί μεγαλοϊδιοκτήτες γης, αλλά και αρκετοί άλλοι, είχαν και σε άλλες περιοχές μεγάλα αγροτεμάχια, αλλά δεν κατάφεραν να τα εντάξουν με τη μία στο Σχέδιο. Ετσι, για να ενταχθούν εκείνες οι περιοχές, ήταν αναγκαίο κακό να καούν πρώτα! Μιλάμε για περιοχές στη Β.Α. Αττική, όπου όταν έπιανε φωτιά όλοι γνωρίζαν πώς και γιατί και από ποιον ήταν βαλμένη. Μόνο οι Αρχές δεν γνώριζαν. Οι ίδιες Αρχές που στέλναν ανθρώπους στα ξερονήσια, ανθρώπους που διαφωνούσαν με αυτές τις μεθοδεύσεις και μιλούσαν κιόλας για όλα αυτά που συνέβαιναν -κατόπιν κυβερνητικών επιλογών, φυσικά.
(συνεχιζεται)
_________________________________________
Σχετικό:-->> http://e-cynical.blogspot.com/2009/08/blog-post_25.html
