Ο Δάσκαλος και ο Μαθητής που τον ξεπέρασε

Francesco Cossiga, ο δάσκαλος


Προκόπης Παυλόπουλος, ο μαθητής

Γιατί τον ξεπέρασε; μαντέψτε. (βλ. προηγούμενο ποστ)

τα ψιλά των εφημερίδων (update)

Μια από τις συμβουλές του πατέρα μου ήταν να μη μένω στους τίτλους όταν διαβάζω εφημερίδες, αλλά να δίνω σημασία στα "ψιλά", στις μικρές ειδήσεις -συνήθως μικρά μονόστηλα- που γράφονταν στις εσωτερικές ή και στη τελευταία σελίδα της εφημερίδας.
Από ένα τέτοιο μικρούτσικο ανάγνωσμα σχετικό με τη "φόρμουλα Κοσίγκα" που πέρασε απαρατήρητο, πάρτε μια μικρή γεύση:

«Ο Μαρόνι (υπουργός Εσωτερικών) θα έπρεπε να κάνει ό,τι είχα κάνει εγώ». Πάει να πει; «Κατ' αρχήν, αφήνεις κατά μέρος τους μαθητές, γιατί, σκεφτείτε τι θα συνέβαινε αν ένα παιδάκι σκοτωνόταν ή τραυματιζόταν σοβαρά». Ενώ τους φοιτητές; «Τους αφήνεις να κάνουν ό,τι θέλουν. Αποσύρονται οι δυνάμεις της αστυνομίας από τους δρόμους και τα πανεπιστήμια, μέσα στο κίνημα εισδύουν προβοκάτορες έτοιμοι για όλα και αφήνεις καμιά δεκαριά μέρες τους διαδηλωτές να λεηλατήσουν τα μαγαζιά, να κάψουν τα αυτοκίνητα, να περάσουν διά πυρός και σιδήρου την πόλη». Και μετά; «Μετά, ενισχυμένος από τη λαϊκή συναίνεση, ο ήχος των σειρήνων των ασθενοφόρων θα πρέπει να υπερκαλύψει εκείνον των περιπολικών». Με την έννοια ότι... «Με την έννοια ότι οι δυνάμεις της τάξεως δεν θα πρέπει να δείξουν έλεος και θα πρέπει να τους στείλουν όλους στο νοσοκομείο».

-->> απόσπασμα από εδώ Hμερομηνία δημοσίευσης: 21-12-08

-->> UPDATE: το ιστορικό ενός ποστ
1.
23 Οκτωβρίου 2008
Συνέντευξη που έδωσε στην εφημερίδα «Il Resto del Carlino», ο Francesco Cossiga, πρώην Πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας, πρώην Πρόεδρος της Γερουσίας, πρώην Πρωθυπουργός και πρώην υπουργός Εσωτερικών, καθώς και ισόβιος γερουσιαστής. (δεν έχω σύνδεσμο, το στοιχείο αναφέρεται στον επόμενο)

2.
10 Νοεμβρίου 2008
Κοινοβουλευτικές ερωτήσεις
E-6025/08
ΓΡΑΠΤΗ ΕΡΩΤΗΣΗ υποβολή: Giusto Catania (GUE/NGL) προς την Επιτροπή
Θέμα: Δηλώσεις του πρώην Προέδρου της Ιταλικής Δημοκρατίας Francesco Cossiga

//Σε συνέντευξη που έδωσε στις 23 Οκτωβρίου στην εφημερίδα «Il Resto del Carlino», ο Francesco Cossiga, πρώην Πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας, πρώην Πρόεδρος της Γερουσίας, πρώην Πρωθυπουργός και πρώην υπουργός Εσωτερικών, καθώς και ισόβιος γερουσιαστής, προέβη σε ορισμένες δηλώσεις που προξενούν ανησυχία και διαγράφουν μια πραγματική αντιδημοκρατική και βίαιη στρατηγική καταστολής της δημοκρατικής αντιπαράθεσης που εκφράζεται με ελεύθερες και ειρηνικές διαδηλώσεις. Στη συνέντευξη (η οποία επισυνάπτεται πλήρης) ο πρώην υπουργός Εσωτερικών συνιστά στον σημερινό ομόλογό του να «πράξει αυτό που έπραξα εγώ όταν ήμουν υπουργός Εσωτερικών», δηλαδή «να εισχωρήσει στο κίνημα με μυστικούς πράκτορες» και να αφήσει έτσι τους διαδηλωτές να περάσουν «δια πυρός και σιδήρου την πόλη». Στη συνέχεια δηλώνει ότι οι αστυνομικές δυνάμεις «δεν πρέπει να δείξουν οίκτο» και «να τους στείλουν όλους στο νοσοκομείο», «να τους ξυλοκοπήσουν και να ξυλοκοπήσουν και τους καθηγητές που τους υποθάλπουν».

Από το ύψος του σημερινού του αξιώματος, ο γερουσιαστής Cossiga δεν αποδεικνύει απλώς ότι είναι ένα αντιδημοκρατικό στοιχείο στα ιταλικά δημοκρατικά όργανα, χωρίς κανέναν σεβασμό για το κράτος δικαίου, αλλά και ότι υπήρξε ένας υπουργός Εσωτερικών που υπέθαλψε τις κοινωνικές συγκρούσεις και τη βία και μάλιστα σε μια πολύ ευαίσθητη ιστορική περίοδο για την Ιταλία (την περίοδο της απαγωγής Μόρο και της τρομοκρατίας). Υπάρχουν εξάλλου σαφείς αποδείξεις της εφαρμογής αυτής της θεωρίας το 1977, όταν διατελούσε υπουργός Εσωτερικών. Οι πολλοί και σημαντικοί θεσμικοί ρόλοι που κατέλαβε εκτείνονται σε μια σημαντική χρονική περίοδο (από το 1976 έως το 1992) για την ιστορία της Ιταλικής Δημοκρατίας και τον καθιστούν έναν από τους πρωταγωνιστές αυτής της περιόδου. Τέλος, η εφαρμογή του εγκληματικού αυτού σχεδίου γίνεται εύκολα αντιληπτή και στην αντιμετώπιση της Αντιδιάσκεψης της Γένοβας (G8) το 2001.

Δεν θεωρεί η Επιτροπή ότι τέτοιες δηλώσεις από έναν σημαντικό πρωταγωνιστή της ιταλικής πολιτικής ζωής είναι επικίνδυνες και μπορούν να προτρέψουν σε πράξεις βίας και καταστολής της κοινωνικής αντιπαράθεσης; Δεν θεωρεί ότι η σημερινή κατάσταση στις μεγάλες φοιτητικές και κοινωνικές διαδηλώσεις μπορεί να αντιμετωπιστεί με επικίνδυνο για τα θεμελιώδη δικαιώματα τρόπο; Τέλος, δεν θεωρεί η Επιτροπή ότι θα ήταν σκόπιμο να διεξαγάγει μια εμπεριστατωμένη ανάλυση της σχετικής κατάστασης στην Ιταλία και ειδικότερα όσον αφορά τις μεθόδους αντιμετώπισης των κοινωνικών συγκρούσεων εκ μέρους της εκτελεστικής εξουσίας;//

3.
21 Νοε. 2008
Μετάφραση από το Μαύρο πρόβατο:

//Συνέντευξη του επίτιμου στον Andrea Cangini για το "Quotidiano nazionale" (Il Giorno/Il Resto del Carlino/La Nazione), 23/10/2008. Ζητώ συγνώμη για τις αδυναμίες της μετάφρασης, που είναι πρόχειρη και από δεύτερο χέρι (αγγλικά). Κείμενο βασισμένο στη συνέντευξη δημοσιεύτηκε, με καθυστέρηση, στη γαλλική Libération της 21/11/2008.//

Από το ενημερωμένο ποστ (Update) του Μαύρου πρόβατου είναι ο επόμενος σύνδεσμος.

4.
12 Δεκ. 2008
Παραπομπή στο παραπάνω σύνδεσμο (αρ. 2) από το Darthiir the Abban σε σχόλιο στο ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ

5.
21-12-08
Δημοσίευση στη στήλη KOΣMOΣ της εφημερίδας ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, με τίτλο «Το Προσωπο: Φραντσέσκο Κοσίγκα» και υπότιτλο «Οδηγίες προς ναυτιλλομένους»

6.
11 Ιαν. 2009
Σχόλιο της UrbanWind με το σύνδεσμο προς την εφημερίδα Καθημερινή σε ποστ του Old Boy

7.
12 Ιαν. 2009 (μεσάνυχτα)
Ανάρτηση του παρόντος ποστ από μένα. Με βάση το σχόλιο του arcades στο ποστ μου, έψαξα και βρήκα αυτό το ιστορικό.

χαμόγελα, πολλά χαμόγελα, πολλά ανησυχητικά χαμόγελα

Τελικά, δεν καταλαβαίνω. Εχουμε κρίση ή δεν έχουμε; Μας έχει αγγίξει η παγκόσμια τρομοθεωρία της οικονομικής κρίσης ή όλα είναι φούμαρα; Γιατί τόσα χαμόγελα; Επειδή υπουργοποιήθηκαν και ανοίγεται πεδίον δόξης λαμπρόν να παίξουν κι άλλο ρόλο σωτήρα ή επειδή τη γλίτωσαν και δεν απομακρύνθηκαν; Μήπως επειδή το κάψιμό τους αναβλήθηκε ή μήπως επειδή δε βλεπουν την ώρα να γίνουν σταχτη να σωθούν από το βάρος της εξουσίας; Μπα, μάλλον επειδή δεν έχουν να ανησυχούν για τίποτα, έχουν κάνει τα καζάντια τους, άρα και να μη ξαναεκλεγούν δεν τους νοιάζει. Ισως πάλι χαμογελούν επειδή νοιώθουν ανεύθυνοι για όσα συμβαίνουν. Το είπε καθαρά ο κ. Χατζηδάκης: "η Ε.Ε. δείχνει το δρόμο, εμείς ακολουθούμε τις οδηγίες". Ετσι, έτσι. Είπε ακόμα ότι οι μισθοί ανέβηκαν στην Ελλάδα περισσότερο από τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αλλά παρέλειψε να πει τη λεξούλα "ποσοστιαία". Παρέλειψε δηλαδή το ουσιώδες, ότι οι ελληνικοί μισθοί (και συντάξεις) είναι υποπολλαπλάσιοι των άλλων χωρών, στη καλύτερη περίπτωση γύρω στο ένα τρίτο τους. Είπε και άλλα, αλλά τα φυλάω για κάποιον επόμενο αχταρμά.

1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.

1. Κωστής Χατζηδάκης, υπουργός Ανάπτυξης. Αυτός θα μας σώσει. Χαμογελά ωραία -αγνά και άδολα δηλαδή, σαν μωρό.
2. Η υπουργός Εξωτερικών Ντόρα Μπακογιάννη προσέρχεται στο Υπουργικό Συμβούλιο μετά την ορκομωσία των νέων υπουργών. Τη χαίρομαι αυτή τη γυναίκα. Ο,τι και να συμβαίνει, χαμογελά πλατιά.
3. Ορκομωσία Νέας κυβέρνησης. Πάλι όρκοι; Αχαρος ο ρόλος του ορκίζειν κυβερνήσεις. Είναι σοβαρά τα πράγματα και δεν χωρούν χαμόγελα.
4. Ορκομωσία Νέας κυβέρνησης. Ολα τα μωρά στη πίστα! Εξω δεξιά ο κ. Στυλιανίδης και έξω αριστερά ο κ. Χατζηδάκης, όπως βλέπουμε τη φωτογραφία. Αν τη δούμε από τη πλευρά των εικονιζομένων, η περιγραφή αντιστρέφεται. Πόσοι χαμογελούν;
5. Τελετή Παραλαβής - Παράδοσης για το Υπουργείο Μεταφορών. Να δούμε τι θα γίνει με το έργο "Ολυμπιακή"...
Θα καταφερει ο κ. Στυλιανίδης να κατεβάσει ξανά τον κόσμο στους δρόμους;
6. Τελετή Παράδοσης - Παραλαβής στο Υπουργείο Οικονομίας. Ασπασμοί αγγέλων. Κάποιος από τους δύο καίγεται, αλλά ποιος;
7. Εξοδος από το Μαξίμου. Εδώ φαίνεται καθαρά ποιος έχει το πάνω χέρι, αλλά ποιος; Ο χαμογελαστός, ο ομιλών ή ο σκυθρωπός;


-->> Ρίξτε μια ματιά και εδώ: το χαμόγελο προς τα μέσα (η απομυθοποίηση μιας εικόνας)

Ο στρατός απέναντι στους πολίτες

Οι υπηρεσίες του Γεν. Επιτελείου Στρατού προκηρύσσουν ανοικτό διαγωνισμό για την προμήθεια υλικών στα οποία περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων μη βαλλιστικές ασπίδες προστασίας προσώπου, γκλομπς, χειροβομβίδες κρότου–λάμψης και χειροβομβίδες ουσιών ελέγχου πλήθους, σύμφωνα με σχετικό έγγραφο το οποίο κατέθεσε σήμερα στη Βουλή ο πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέκος Αλαβάνος.

«Και το ερώτημα που μπαίνει είναι: Αυτά χρειάζεται η χώρα μας;», τόνισε ο κ. Αλαβάνος και συνέχισε: «Αυτό είναι το μήνυμα που έρχεται από τη νέα κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας; Πρόκειται να μπει και ο στρατός στην αντιμετώπισης του κινήματος της νεολαίας, αντί να δώσουμε πολιτικές λύσεις, ώστε να μην επιτρέψουμε, αν θέλετε, όσους θέλουν να δώσουν μια στρατηγική έντασης και μια προβολή εκδηλώσεων βίας να έχουν αποτέλεσμα και τα παίρνει και ο στρατός για να τα χρησιμοποιήσει και η αστυνομία αυτά τα πράγματα;»

Ο κ. Αλαβάνος ζήτησε επίσης να πληροφορηθεί εάν το υπουργείο Υγείας είναι διατεθειμένο «να ζητήσει από τους πανεπιστημιακούς των ιατρικών σχολών μια μελέτη και ορισμένες υποδείξεις σχετικά με το αν πρέπει να συνεχιστεί η πρακτική της χρήσης των χημικών που είδαμε αυτό τον καιρό ότι πήρε μια τεράστια έκταση».

-->> Από την ηλεκτρονική εφημερίδα Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ ON LINE, όπου υπάρχει και ηχητικό ντοκουμέντο

-->> Εμένα με ενδιαφέρει να μάθω πώς και πάρθηκε αυτή η απόφαση, να βρίσκεται δλδ ο στρατός απέναντι στους πολίτες στη χώρα μου. Ψηφίζω κυβέρνηση να διαχειρίζεται με τον καλύτερο τρόπο τα προβλήματα, να δίνει λύσεις, να φροντίζει για την Παιδεία, για την Υγεία, για μισθούς και συντάξεις, για την προστασία μου από εγκληματίες, για τη προστασία από εχθρούς, κλπ, με δυο λόγια να κάνει ορθή διαχείριση των φόρων που πληρώνω.
-->> Οταν στέλνω το παιδί μου στο στρατό, είναι τρομαχτική η πιθανότητα το παιδί μου να βρεθεί αντιμέτωπο με μένα, τον παπού, τη γιαγιά, τον πατέρα του και τα αδέρφια του, όποταν χρειαστεί να κατεβούμε σε διαδήλωση διαμαρτυρόμενοι για κάποιο θέμα.
-->> και μην ακούσω κανένα να λέει ότι όλα αυτά τα παρανοϊκά γίνονται "για το καλό μου", ε
-->> ΤΕΛΟΣ ΣΤΗ ΠΑΡΑΝΟΙΑ, ΝΑ ΚΑΤΕΒΟΥΝ ΟΙ ΜΙΣΟΠΑΛΑΒΟΙ ΑΠΟ ΤΟ ΤΡΕΝΟ

UPDATE-->> Πρόσθετες πληροφορίες στο BUZZ

από ένα σχόλιο του TV

«Μπορεί και να γράφω ακόμη γιατί προσπαθώ να καταλάβω τι συνέβη πολιτικά τις τελευταίες δεκαετίες που παρήλθαν και τις οποίες εγώ δεν ήμουν ανήλικος, αν όχι αγέννητος, όπως και γιατί ντρέπομαι με τα όσα διαβάζω στις εφημερίδες και βλέπω σε τηλεοπτικές εικόνες στα δελτία ειδήσεων. Είναι τρομερό, η αίσθηση αυτή καθώς μεγαλώνεις να νιώθεις κοινωνικά λεπρός, ψυχικά άπλυτος και ιστορικά γαμημένος και να μην καταλαβαίνεις το γιατί, ποιό τ'ορυμαγδό αμάρτημα που σ'έκανε άνθρωπο αντί για ένα ανέμελο ζωντανό και σε κάθε κουρνιαχτό ν'ασφαλίζεσαι μια στην υλική αποχαύνωση, μια στον σατιρικό συρμό και μια στον πνευματικό ή σωματικό αυνανισμό..»

-->> Μεταφορά από ένα σχόλιο του TV στου Old Boy

-->> Βλέποντας το γυμνό σωματάκι του Σων Πεν στο φιλμ "21 γραμμάρια" σκέφτηκα πόσο ανυπεράσπιστο είναι το ανθρώπινο κορμί. Ούτε τρίχωμα, ούτε λέπια, τίποτα προστατευτικό πάνω του. Ερμαιο του καιρού, έρμαιο του εχθρού, έρμαιο του εαυτού, έρμαιο του έρωτα και του χώματος...

Μια σφαίρα το αφανίζει, ένα φιλί το δυναμώνει.

Ενα δωράκι: Πατρίδα (Αλκίνοος Ιωαννίδης)

ακούστε το εδώ:-->>http://www.radiobubble.gr/el/audio/3019
Κατεβάστε από εδώ: -->>http://www.sendspace.com/file/r1rwzo

οι στίχοι

Λοιπόν αγρίεψε ο κόσμος σαν καζάνι που βράζει,
σαν το αίμα που στάζει, σαν ιδρώτας θολός
πότε πότε γελάμε, πότε κάνουμε χάζι
και στα γέλια μας μοιάζει να γλυκαίνει ο καιρός

Μα όταν κοιτάζω τις νύχτες τις ειδήσεις να τρέχουν
ξέρω ότι δεν έχουν νέα για να μου πουν
ήμουν εγώ στη φωτιά κι ήμουν εγώ η φωτιά
είδα το τέλος με τα μάτια ανοιχτά

Είδα τον πόλεμο φάτσα, τη φυλή και τη ράτσα
προδομένη από μέσα απ’ τους πιο πατριώτες
να ’χουν τη μάνα μου αιχμάλωτη με τ’ όπλο στο στόμα
τα παιδιά τους να μπαίνουν σήμερα στη Βουλή

Κάτω από ένα τραπέζι, το θυμάμαι σαν τώρα,
με μια κούπα σταφύλι στου βομβαρδισμού την ώρα
είδα αλεξίπτωτα χίλια στον ουρανό σα λεκέδες
μου μιλούσε ο πατέρας μου να μη φοβηθώ:
«κοίταξε τι ωραίοι που είναι, κοίταξε τι ωραίοι που είναι»

Είδα γονείς ορφανούς, ο ένας παππούς απ’ τη Σμύρνη
στη Δράμα πρόσφυγας πήγε να βρει βουλγάρικη σφαίρα
κι ο άλλος Κύπριος φυγάς στο μαύρο τότε Λονδίνο
στα 27 του στα δύο τον κόψαν’ οι Γερμανοί

Είδα μισή Λευκωσία, βουλιαγμένη Σερβία
στο Βελιγράδι ένα φάντασμα σ’ άδειο ξενοδοχείο
αμερικάνικες βόμβες και εγώ να κοιμάμαι
αύριο θα τραγουδάνε στης πλατείας τη γιορτή

Είδα κομμάτια το κρέας μες τα μπάζα μιας πόλης
είδα τα χέρια, τα πόδια, πεταμένα στη γη
είδα να τρέχουν στο δρόμο με τα παιδιά τους στον ώμο
κι εγώ τουρίστας με βίντεο και φωτογραφική

Εδώ στην άσχημη πόλη που απ’ την ανάγκη κρατιέται
ένας λαός ρημαγμένος μετάλλια ντόπας ζητάει,
Ολυμπιάδες - κι η χώρα ένα γραφείο τελετών
θα σου ζητήσω συγγνώμη που σε μεγάλωσα εδώ

Τους είχα δει να γελάνε οι μπάτσοι κι απ’ την Ομόνοια
να πετάνε δακρυγόνα στο πυροσβεστικό
στο παράθυρο εικόνισμα άνθρωποι σαν λαμπάδες
και τα κανάλια αλλού να γυρνούν το φακό

Είδα μετά τους δικούς μου να περνούν τη Γραμμή
για μια πόρνη φτηνή ή για καζίνο και πούρα
έτσι κι αλλιώς μπερδεμένη η πίστη μας η καημένη
ο Σολωμός με Αρμάνι και την καρδιά ανοιχτή

Δεν ψάχνω ο εαυτός μου να ’ναι τόπος δικός μου
ξέρω πως όλα αν μου μοιάζαν θα ’ταν αγέννητη η Γη
δε με τρομάζει το τέρας ούτε κι ο άγγελός μου
ούτε το τέλος του κόσμου, με τρομάζεις εσύ

Με τρομάζεις ακόμα οπαδέ της ομάδας
του κόμματος σκύλε, της οργάνωσης μάγκα
διερμηνέα του Θεού, ρασοφόρε γκουρού
τσολιαδάκι φτιαγμένο, προσκοπάκι χαμένο

Προσεύχεσαι και σκοτώνεις, τραυλίζεις ύμνους οργής
έχεις πατρίδα το φόβο, γυρεύεις να βρεις γονείς
μισείς το μέσα σου ξένο κι όχι, «δεν καταλαβαίνω
δεν ξέρω πού πατώ και πού πηγαίνω»

----------------

Το ζουμί είναι τι θέλουμε τώρα. Να συνεχιστεί αυτό το βιολί και μέχρι πότε; Να ψάχνουμε για συνομωσίες, για το ποιος ωφελείται, για το ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο, κλπ κλπ; Τη στιγμή που τρίβουν τα χέρια τους οι μεγαλοΜΜΕδες, τη στιγμή που ξεπουλιέται ό,τι απόμεινε; Υπάρχει κάτι ή κάποιος όπου να προσβλέψουμε, έξω από τα οράματά μας;
Νομίζω ότι μάθαμε αρκετά από όσα έγιναν αυτό το 30ήμερο, καταλάβαμε πόση δύναμη έχει η γνώμη του κόσμου, μπορεί και να καταλάβαμε αρκετοί το παραμύθι της δήθεν τρομοκρατίας, ίσως και να απορρίψαμε τις διάφορες "διαγνώσεις", να αντισταθήκαμε στη διαμόρφωση της "γνώμης" που μας πασάρανε και να διατηρήσαμε τη δική μας, αλλά είναι εξίσου πιθανό να μην έχουμε ακόμα ούτε γνώμη ούτε άποψη, όπως η αφεντιά μου.
Εμένα θα με στενοχωρούσε πάρα πολύ να αποτελέσουν αυτά τα γεγονότα την έναρξη μιας περιόδου βίας μέσα στις πόλεις, μιας περιόδου βίαιων ξεσπασμάτων που θα κουκουλώσουν όλα αυτά που γίνονται τάχα "στο όνομα του λαού"...
Τείνω να βεβαιωθώ ότι ο δρόμος του "δρόμου" δεν οδηγεί σε ασφαλές μέρος, τη στιγμή που δεν υπάρχει οδηγός, τη στιγμή που βαδίζουμε στα τυφλά. Αν μπαίναν οδηγοί κάποιοι σοφοί μας, ίσως να άξιζε τον κόπο η προσπάθεια. Με οδηγούς γιαλαντζί όμως, ΔΕΝ. Ολοι (για μένα, γνώμη μου) αποδείχτηκαν πολύ μικροί.

γύρω γύρω όλοι

ανασχηματισμός

άνθρωπος= αναλώσιμο προϊόν

Μου κάνουν εντύπωση οι -σχετικά πρόσφατες- αναφορές σε ανθρώπους ως "65χρονος", "35χρονη", "16χρονος", 20χρονος", κλπ κλπ.
Μήπως θέλουν να μας πουν κάτι περισσότερο από μια απλή αναφορά στην ηλικία των ανθρώπων αυτών; Ανθρώπων με όνομα, ανθρώπων που υπάρχουν (ή υπήρξαν) ζωντανοί ανάμεσά μας.
Η δικαιολογία που προβάλλεται είναι ο σεβασμός στα "ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα" των προσώπων αυτών, η απόκρυψη της πραγματικής ταυτότητας δλδ, λες και πρόκειται για εφτασφράγιστο μυστικό η οντότητά τους.

Μετά τη μετατροπή των ανθρώπων σε "άτομα", χαρακτηρισμό που παραπέμπει σε κάτι τι ουδέτερο, σε μέρος ενός συνόλου ανώνυμου και χωρίς ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, σε κομμάτια ενός συνόλου άμορφου, σε τμήματα μάζας και τίποτα περισσότερο ή λιγότερο, τίποτα διαφορετικό, περάσαμε κιόλας στον ηλικιακό προσδιορισμό των ανθρώπων.

Οι εικόνες από τους πρόσφατους πολέμους -κοσοβάροι να περνούν και να ξαναπερνούν μπροστά από τις οθόνες μας, ιρακινοί τσουβαλιασμένα έρμαια των βασανιστών τους, πτώματα σωρηδόν στη Γάζα, κλπ- αλλά και εικόνες καμμένων ανθρώπων στην Ηλεία, καθώς και εικόνες σωρών ανθρώπινων πτωμάτων/θυμάτων φυσικών καταστροφών, προβάλλουν έντονα την αναλωσιμότητα του είδους μας.

Ο άνθρωπος δεν είναι πλέον ένα όν μοναδικό και ανεπανάληπτο, χάνει ολοένα και περισσότερο την αξία του, η ζωή του είναι φτηνότερη από τη ζωή άλλων -προστατευμένων- ειδών, όπως π.χ. η χελώνα καρέτα-καρέτα και η φώκια μονάχους-μονάχους. Ο άνθρωπος πλημμυρίζει τον πλανήτη χάρη στο θεϊκό "αυξάνεσθαι και πληθύνεσθαι" και όσο πλησιάζει τον τελικό στόχο, προς την κατακυρίευση της Γης δλδ, τόσο προβάλλεται η αναλωσιμότητά του. Αυτή είναι η αντίδραση στο θεϊκό σχέδιο, άραγε;

Οι παροχές υγείας όλο και μειώνονται, σε λίγο μόνο οι πλούσιοι θα έχουν το δικαίωμα να φροντίζουν την υγεία τους. Το όριο συνταξιοδότησης αυξάνεται, ο άνθρωπος θα ξεζουμίζεται μέχρι τελευταίας ρανίδας. Ο νέος άνθρωπος είναι ένας αριθμός, ένα γραναζάκι, που η χρησιμότητά του καθορίζεται από το ύψος της αμοιβής του. Το άστοχο είναι ότι ολόκληρη γενιά αυτοπροσδιορίστηκε κιόλας ως η "γενιά των 700 ευρώ", πράγμα που ενοχλεί την αισθητική μου -τουλάχιστον. Πώς γίνεται ένας νέος άνθρωπος να παραιτείται από τις ιδέες, να παραμερίζει το σθένος και την ορμή του εξαιτίας του ύψους ενός μισθού; Αν ήταν π.χ. η "γενιά των 7.000 ευρώ" τι θα άλλαζε; Θα γινόταν αυτομάτως πιο έξυπνη και πιο παραγωγική;

Ο υποκριτικός προστατευτισμός των ΑμεΑ από το κράτος, ακυρώνεται με την άμεση αδιαφορία των πολιτών. Εφημερίδες χαρίζουν όπλα στους αναγνώστες τους. Τα κουμπούρια βγήκαν αντικαθιστώντας τα παρωχημένα μαχαίρια, σε λίγο θα φιγουράρουν και κανόνια στις ταράτσες έτσι όπως πάει το πράγμα. Θα δούμε και ρουκετοπόλεμο μεταξύ συνοικιών, άραγε;

Ο Νόμος της ζούγκλας των καννιβάλων θα υπερνικήσει το Νόμο της αγάπης προς τον πλησίον; Ο χριστιανισμός έγινε περιουσία των παπάδων που την εκποίησαν προς χάρη των βαλαντίων τους; Ποιο είναι τελικά το συμφέρον μας; Το αλληλοφάγωμα ή η αλληλοπροστασία;

Το μέλλον του ανθρώπου εντοπίζεται, άραγε, στο ποια γόμμα θα τον σβήσει;

-->> το ποστ ανήκει στις -λίγες ευτυχώς- στιγμές απαισιοδοξίας μου. Σε επόμενο, θα επανορθώσω!