τα δέκα περιστέρια

- Βαριέμαι, είπε το πρώτο περιστέρι.
- Βαριέμαι, είπε και το δεύτερο.
- Βαριέμαι, εξακολούθησε το τρίτο.
- Βαριέέέέμαι, είπε το τέταρτο και χασμουρήθηκε.
- Βα-ριέ-μαι, είπε το πέμπτο με στόμφο, σαν να απαγγέλει ποίημα.
- ΒΑ-ΡΙ-Ε-ΜΑΙ, συλλάβισε το έκτο περιστέρι, αυτό με τη βαρειά φωνή.
- Βαριέμαι, βαριέμαι, βαριέμαι, τιτίβισε οξύτονα η θηλυκιά της περιστεροπαρέας.
- Βαααααριέέέέμαι... είπε βαριεστημένα το έβδομο, το πιο γέρικο περιστέρι.
- Δε βαριέσαι, κι αυτό θα περάσει, είπε το όγδοο.
- Μπα... αλλά δε βαριέσαι... του αποκρίθηκε το ένατο περιστέρι, μια γιαγιά περιστερού.
- Δεν κάνουμε μια βολτίτσα στα πεταχτά να ξεβαρεθούμε; πρότεινε ο νεαρός περιστερούλης της συντροφιάς, που καθόταν στην άκρη της μαρκίζας.
- Κάτσε κάτω μικρέ! τον βάλαν στη θέση του οι υπόλοιποι, μουρμουρίζοντας: "νεολαία να σου πετύχει! νομίζουν ότι με μια βολτίτσα λύνονται όλα τα προβλήματα. Αμ δε! αν δεν κάτσεις να σκεφτείς, λύση δεν βρίσκεις."

...κι έτσι, ακόμα κάθονται και σκέφτονται...
(τι σκεφτονται, δεν ξέρω, άσε που μπορεί να έχουν ξεχάσει ακόμα και το θέμα, τι θέλαν να σκεφτούν δλδ)